ὅταν ἄλλαι ἀνάγκαι καλοῦσι τὴν ἑλληνίδα εἰς καθήκοντα πολὺ σπουδαιότερα; Διατί ζητεῖς νὰ ἐπιφθαλμιῶμεν εἰς τὰ προνόμια, ἅτινα αἱ γυναῖκες τῶν γηραιῶν ἐθνῶν τῆς Δύσεως διαμφισβητοῦσι πρὸς τὸν ἄνδρα, ἀφοῦ ῥέει εἰς τὰς φλέβας μας τὸ αἷμα ἐκείνων οἵτινες ἀνέθρεψαν τοὺς ἥρωας δ’ οὓς ἡ πατρίς μας σεμνύνεται σήμερον;
Ναὶ, φίλη μου, εἴμεθα ἑλληνίδες· ἡ δὲ Πατρὶς ἡμῶν εὑρίσκεται εἰς ἐναγώνιον πάλην· ἰδὲ, ὁπόσα βλέμματα σκώπτικα, ὁπόσα βλέμματα λαθραία, ἀπλήστως ἐποφθαλμιῶσιν ἐπ’ αὐτῆς! Ὁ ὁρίζων πέριξ ἡμῶν εἶναι σκοτεινὸς καὶ τεθολωμένος, θύελλα μανιώδης μᾶς ἐπαπειλεῖ πανταχόθεν, ἀλλ’ εἴθε διά μέσου τῆς ὁμίχλης καὶ τοῦ καπνοῦ ν’ ἀναφανῇ ποτε ἡ ἑλληνὶς κατέχουσα μεταξὺ τῶν γυναικῶν τῆς Εὐρώπης θέσιν ἐπίζηλον καὶ περιφανῆ.
Ἰδοὺ, φίλη μου, ποία νομίζω ὅτι πρέπει νὰ ἦναι ἡ εὐχὴ πάσης ἑλληνίδος, ἰδοὺ τί εἰς ἀπάντησιν τῶν ὅσα μοὶ γράφεις σοὶ ἀντιτάσσω, ἀλλ’ ἄν καὶ δὲν γνωρίζω ἂν ἠδυνήθην νὰ μεταβάλω κατά τι τὰ φρονήματά σου, πρέπει νὰ σὲ ἀφήσω ἐνταῦθα καὶ ἴσως προϊόντος τοῦ χρόνου, γενόμεναι ἐμβριθέστεραι, λάβομεν ἀφορμὴν νὰ ἐπανέλθωμεν ἐπὶ τοῦ ζητήματος τούτου.
Σὲ ἀποχαιρετῶ λοιπὸν ἐπὶ τοῦ παρόντος, διότι εἶναι ἡ ὥρα καθ’ ἣν μεταβαίνω μετὰ τῶν οἰκείων μου εἰς τὸ Φάληρον χάριν τῶν λουτρῶν ἐκεῖ δὲ ἡ γλυκεῖα αὔρα τοῦ Ἁλιπέδου ἴσως μαντεύσει τοὺς ἐνδομύχους πόθους μου, τὰς μυστικὰς εὐχὰς ἃς ὁ ἀσθενὴς κάλαμός μου ἀδυνατεῖ νὰ σοὶ ἐκφράσῃ καὶ ὑπεράνω ποῦ πελάγους ὅπερ μᾶς διαχωρίζει, φέρουσα ἐν ἀκαρεῖ τὴν ἐλαφρὰν αὐτῆς πτῆσιν, σταματήσει αἴφνης εἰς τὰς ἀκτὰς τῆς Μασσαλίας καὶ ἐκεῖ ἐνῷ σὺ εἰς τὸν ὡραῖον περίπατον τοῦ Prado ἢ τῆς Corniche εὑρισκομένη ἐπαναπαύεις τὸ βλέμμα σου ἐπὶ τοῦ γλαυκοῦ πόντου, ἀφιερωμένη εἰς τὰς περὶ ἀνεξαρτησίας τῆς γυναικὸς θεωρίας σου, ἴσως ἔλθῃ πλησίον σου καὶ θωπεύουσα ἤρεμα τὴν παρειάν σου διὰ τῶν ἐλαφρῶν αὐτῆς πτερύγων σοὶ ψιθυρίσει εἰς τὸ οὖς ἐν τῇ μελῳδικῇ αὐτῆς γλώσσῃ—«Φίλη, ἐνθυμοῦ ὅτι εἶσαι ἑλληνίς—»·
- Ἀθήνησι 30 Αὐγούστου 1876.
Α. Γ. Π.
Μείνας μόνος μετὰ τοῦ Βιόρου ὁ Φριτιὸφ παρασκευάζεται εἰς ἀναχώρησιν. Ἅς ὑπάγωσι νὰ πολεμήσωσιν, ἂν θέλωσιν, οἱ υἱοὶ τοῦ Βήλη· ὅσῳ τὸ κατ’ αὐτὸν θέλει πετάσει πρὸς τὰ ἱερὰ τοῦ Βαλδοὺρ ἄλση, πρὸς τὸ ἱερὸν ἐκεῖνο ἀναχωρητήριον, ὅπερ στοιχίζει δι’ αὐτὸν πλέον ἢ ὅλος ὁ κόσμος· ἐνταῦθα εἰς ἓν βλέμμα τῆς Ἰνγεβόργης του θέλει ἀντλήσει τὴν τοῖς θεοῖς μόνον ἐπιφυλαττομένην εὐδαιμονίαν. Οὐδὲν τὸν φοβίζει· οὐδ’ αὐτὴ ἡ ἐκδίκησις τῶν ἡγεμόνων. Ἤδη φθάνει τὸν κολπίσκον ὅστις τὸν χωρίζει ἀπὸ τῆς φίλης του καὶ ἀσπάζεται τὸ ἱερὸν ἔδαφος. Μόνος πλανώμενος παρὰ τὴν ὄχθην χαράττει ἐπὶ τῆς ἄμμου διὰ τῆς ἄκρας τοῦ ξίφους του τὸ φίλτατον ὄνομα. Ἡ σελήνη τὸν ὁδηγεῖ, ἡ δὲ ἀηδὼν τονίζει ᾆσμα ἔρωτος αἰωνίου: νομίζεις ὅτι τὸ ῥεῖθρον ψιθυρίζει τὸ προσφιλὲς ὄνομα Ἰνγεβόργη.«—Ὤ! χαῖρε, θεία νὺξ, εἶπεν ὁ Φρτιὸφ, μήτηρ τῶν θεῶν ἐν τῷ κόσμῳ τῶν διαλαμπῶν μαργαριτῶν σου, οἵτινες διακοσμοῦσι τὸν νυμφικὸν κρήδεμνόν σου· σὺ, ἥτις ἐπιτρέπεις μοι, ἀποφεύγων τὰ βλέμματα τῶν ἐχθρῶν μου νὰ πλησιάσω τὴν φίλην μου!»
Ἀλλ’ ἔφθασεν εἰς τὸν ναόν·—ἰδοὺ ἡ νέα κόρη ἁγνὴ ὡς ἡ θεία δύναμις, ἐρωτύλη ὡς ἡ Freya. «Ὤ! ἄφες με νὰ ἀσπαστῶ τὸ μέτωπον σου ἐπίτρεψόν μοι νὰ σὲ θλίψω ἐπὶ τῆς καρδίας μου. Μὴ φοβοῦ· ἰδοὺ ὁ Βιόρου μετὰ τῶν πολεμιστῶν μου εἶναι ἕτοιμοι νὰ μᾶς ὑπερασπισθῶσι· καὶ ἐγὼ… πῶς θέλω πολεμήσει ὑπὲρ σου;! Πῶς εὐχαρίστως ἤθελον εἰσέλθει ἐν τῇ Βαλχάλᾳ, ἐὰν ἐγνώριζον ὅτι ὡς Βαλκώρ μου θὰ ἦσο σύ».
(ἀκολουθεῖ).
Ἔλυσαν αὐτὸ ἡ κ. Ελένη Δερέκα, Ἀναστ. Κ. Σιγαλὸς (Σύρου), Λουΐζα Α. Λασκαράτου (Κερκύρας) καὶ ὁ κ. Σταμέλος (Ξηροχωρίου).
Ἐκ τοῦ λάρυγκος ἀρχίζω κ’ εἰς τὴν γλῶσσαν καταλήγω.
Κ’ εἰς τὸ πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων τὰ ἀπόκρυφα ἀνοίγω.
Καὶ τρικέφαλος γεννῶμαι καὶ τετράπους μεγαλώνω.
Καὶ ἂν μου κόψῃς ὅλα ταῦτα τοὺς ἀτάκτους ἐμψυχώνω.
Ἐκ τῶν κεφαλῶν μου ὅμως ἂν μου κόψῃς δύω μόνον
ἡ ξηρὰ δὲν μὲ χωρεῖ
Καὶ ἀστραπηδὸν ἐκλείπω, καὶ οὐδεὶς ἐκ τῶν χερσαίων
ὅπου μ’ ἔστειλες νὰ ζῶ.
Καὶ μοῦ ἔβαλες κανόνα ἀμφιβίως νὰ χορεύω
καὶ τὰ δύω νὰ γελῶ.
