| ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗ | ΕΚΑΣΤΟΝ ΦΥΛΛΟΝ | |
| ΠΡΟΠΛΗΡΩΤΕΑ | ΤΙΜΑΤΑΙ | |
| ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΑΠΑΞ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ | ||
| 261—ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΟΔ. ΕΡΜΟΥ—261 |
Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΪΔΟΣ εὐχαρίστως ἀναγγέλλει ὅτι, κατορθώσασα νὰ ἐπιτύχῃ τῆς πολυτίμου συνδρομῆς τῆς ἐλλογίμου κ. Α. Γ. Π., καὶ τοῦ σοφοῦ καθηγητοῦ τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν κ. Α. Κωνσταντινίδου, ἀπὸ σήμερον ἄρχεται πλουτίζουσα τὸ φύλλον αὐτῆς, διὰ τῶν ἀξιολόγων προϊόντων πεφωτισμένης γραφίδος, οἵα ἐστὶ ἡ ὑπὸ τῶν ἀνωτέρῳ προσώπων χειριζομένη.
Αι καθεκάστην ἐν τῷ τύπῳ τῆς πρωτευούσης καὶ τῶν ἐπαρχιῶν ἀναγγελίαι φόνων, δολοφονιῶν, αὐτοχειριῶν καὶ ποικίλων κακώσεων: πατὴρ σφάζει υἱὸν ἐν μέσῃ ἀγορᾷ, παῖδες καὶ γέροντες, ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἀλληλοσφαττώνονται ἐκ μικρῶν καὶ ἀσημάντων ἀφορμῶν, ἐνῷ πτώματα ἀνευρίσκονται ὁτὲ μὲν ἐν τοῖς ἀγροῖς, ὁτὲ δὲ ἐν δεξαμεναῖς καὶ ἐν αὐτοῖς τοῖς δωματίοις κτλ., ἤρξαντο νὰ διεγείρωσι τὸ ἐνδιαφέρον τῶν φρονίμων πολιτῶν καὶ νὰ προκαλῶσι σπουδαίαν μέριμναν πρὸς θεραπείαν τῶν αἰτιῶν τῆς λυπηρᾶς ταύτης ἠθικῆς καχεξίας τοῦ τόπου, τὰ ἀποτελέσματα τῆς ὁποίας ἀπειλοῦσι τὴν ἀσφάλειαν καὶ τὴν εὐημερίαν παντὸς πολίτου. Ὅτι δὲ αἱ παρατηρήσεις αὗται δὲν ὑπερβαίνουσι τὰ πράγματα καταφαίνεται καὶ ἐκ τῶν πληροφοριῶν, ἂς ἐρανιζόμεθα ἐκ τῆς λίαν σπουδαίας «Ἐφ. τῶν Φυλακῶν», ἐκδιδομένης ὑπὸ τὰς ἐμπνεύσεις τοῦ φιλανθρώπου καὶ ἀγαθοῦ παρὰ τοῖς ἐν Ἀθήναις Ἐφέταις εἰσαγγελέως. Ὁ ἀνὴρ οὗτος πραγματευόμενος περὶ τῆς φύσεως τῶν ἐγκλημάτων 148 ὑποδίκων, ἐν ταῖς κατὰ τὴν ἀνατολικὴν πλευρὰν τοῦ ἡμετέρου Κράτους φυλακαῖς, λέγει: «αἱ ἐγκληματικαὶ τάσεις ἀκολουθοῦσι τὴν ἐξῆς, κατὰ προσέγγισιν, κλίμακα: κατὰ ζωῆς 64, κατὰ περιουσίας 44 καὶ κατὰ τιμῆς 27. Πρὸς δὲ ἐκ τῶν 55 πράξεων, ἐφ’ ὧν τὸ ἐν Σύρῳ Κακουργιοδικεῖον ἠσχολήθη «αἱ 30 ἦσαν αἵματος»· ἐκ δὲ τῶν ἐνώπιον τῶν Κακουργοδικείων Χαλκίδος 52 πράξεων «αἱ 30 ἀπετείνοντο κατὰ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον εἰς τὸ αἷμα», ἐνῷ «μεταξὺ τῶν ἑπτὰ καταδίκων γυναικών μία ἀπομένει ἵνα καταδικασθῇ ἐπὶ ἀλλοτρίῳ πρὸς τὸ αἷμα ἐγκλήματι» ὥστε καὶ αἱ εἰδοποιήσεις τοῦ τύπου καὶ αἱ στατιστικαὶ δυστυχῶς ὁμολογοῦσιν, ὅτι παρ’ ἡμῖν ἤδη ἐπικρατεῖ μεγίστη εἰς τὴν ζωὴν περιφρόνησις.
Τὸ αἴτιον τοῦ κακοῦ κατὰ τινας μὲν ἔγκειται εἰς τὰς προσωποληψίας τῶν κατὰ καιροὺς Κυβερνήσεων, κατ’ ἄλλους δὲ εἰς τὴν ψυχρότητα τῶν ἀρχόντων τῆς Ἐκκλησίας. Ταῦτα πάντα ἐνδεχόμενον νὰ ὦσι συμπτωματικὰ, ἀλλ’ οὐχὶ καὶ ῥιζικὰ αἴτια. Τὸ κακὸν, καθ’ ἡμᾶς, κεῖται ἐν τῷ ὁσημέραι μαραινόμενῳ θρησκευτικῷ αἰσθήματι, ἤτοι ἐν τῇ ἐκλειπούσῃ πνευματικῇ ἐκείνῃ εὐαισθησίᾳ, δι’ ἧς ὁ λογικὸς ἄνθρωπος διακρίνεται τοῦ κτήνους καὶ ὑπερέχει αὐτοῦ, καὶ δι’ ἧς αἰσθάνεται ἡδονὴν εἰς τὴν ἐκτέλεσιν τοῦ ἀγαθοῦ, θλίψιν δὲ καὶ ταλαιπωρίαν εἰς τὴν διάπραξιν τοῦ κακοῦ, καὶ ἥτις ἐξημεροῖ τὰ ἄγρια πάθη, κατευνάζει δὲ τὰς ἐξάψεις καὶ τὰς παραφορὰς. Ὅτι δὲ ἐνταῦθα κεῖται ἡ ῥίζα τοῦ κακοῦ καταφαίνεται καὶ ἐκ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ κ. Οἰκονόμου, ἣν ἀπέστειλεν εἰς ἀπάντησιν 125 ἐπιστολῶν ἀποσταλεισῶν αὐτῷ ἐκ τῶν ἑπτὰ ἐπισήμων φυλακῶν τοῦ Κράτους. «Πρὸς ὅλους … ἐν οὐδεμιᾷ ἐπιστολῇ εὗρον τῆς πίστεως τὴν παρηγορίαν. Καὶ ὅμως ἡ σωτηρία πάντοτε κεῖται παρὰ τῷ Ὑψίστῳ Θεῷ». Καὶ ὄντως, τὸν μαρασμὸν τοῦ ἱεροῦ τούτου αἰ-
