τὸ πλανώμενον αὐτὸ ζεῦγος ἐπέσυρε τὸν θαυμασμὸν τῶν θεατῶν διὰ τὴν χάριν καὶ τὴν ταχύτητα τῶν κινήσεων.
Τέλος τὸ τέρμα τοῦ χοροῦ ἔφθασε, μέχρι τοῦδε οὐδεμίαν ἐπρόφερον λέξιν τὰ μειδιῶντα χείλη των, βλέμματα μόνον σιωπηλὰ ἀντηλάσσοντο καὶ οἱ σφοδροὶ παλμοὶ τοῦ στήθους των, ὁσάκις εὑρίσκοντο εἰς ἐπαφὴν, ἀπεδίδοντο εἰς τοῦ χοροῦ τὰς συγκινήσεις. Ὅτε μόνον ὁ κόσμος ἤρχισε ν' ἀποσύρεται, καὶ ἤδη ἡ γραῖα μήτηρ της, διότι ὀρφανὴ ἦτο πατρὸς, τῇ περιετύλισσε τὸν μανδύαν, ςραφεῖσα πρὸς τὸν νέον, εἶπε μετὰ πλήρους χάριτος.
—Κύριε, σᾶς εὐχαριστῶ! δὲν θέλω λησμονήσει τὰς περιποιήσεις σας.
Πλὴν βλέπουσα, ὅτι δὲν ἐλάμβανεν ἀπάντησιν προσέθηκε·
—Ἐναντίον τῆς κοινῆς ὑπὲρ ὑμῶν ἰδέας, εἰσθε σύννους τὴν ἑσπέραν. ταύτην, μήπως ἡ αἰχμαλωσία σᾶς κατέθλιψεν; ἰδοὺ σᾶς χαρίζω τὴν ἐλευθερίαν σας, εἶπε μειδιάσασα, καὶ ἐστήριξεν ἐπ αὐτοῦ βλέμμα ὑπομονῆς.
—Τὸ αἴσθημα τοῦ θαυμασμοῦ, Κυρία, καθιστᾷ ἄφωνον τὸν αἰώνιον αἰχμάλωτόν σας, ἀπήντησεν οὗτος καὶ ἐπροσκύνησε βαθύτατα. Μειδίαμα ἀγγέλου καὶ χαριεστάτη κίνησις τῆς κεφαλῆς ἐπρόδιδε πόσην εὐγνωμοσύνην τῷ ἐχρεώστει διὰ τὴν ἀπάντησιν.
—Εὐχαριστῶ! ἐπανέλαβε, καὶ ἀπεσύρθη ἐλαφρὰ ὡς αὖρα, ἀφίνουσα ἐν τῇ διαβάσει της εὐωδίαν παρθένον.
Ὁ Γαβριὴλ ἔστη ἐπί τινας στιγμὰς, ἕως οὗ ἡ νύμφη αὐτὴ ἐκρύβη εἰς τὸν διάδρομον μεταξὺ τῶν πολλῶν, καὶ τότε ἔδραμε, ἥρπασε τὸν μανδύαν καὶ τὸν πῖλον του, καὶ ἐῤῥίφθη ἔξω.
Τῶν ἀμαξῶν ὁ θόρυβος συνετάραττεν ἤδη τὴν ἐρημίαν τῆς προκεχωρημένης νυκτὸς, καὶ τοῦ ἁμαξηλὰτου ἡ μάστιξ ἐσύριζεν ὑπὲρ τὰς κεφαλὰς τῶν ἵππων, ὁ ποδοβολητὸς τῶν ὁποίων ἀντήχει εἰς τὰς μελανὰς προσόψεις τῶν οἰκιῶν καὶ συνέτριβε τοὺς ἀτέχνως ἐῤῥιμμένους. χάλικας καθ' ὅλην τὴν Ἐρμαϊκὴν ὁδόν.
Πεζοί τε καὶ ἁμαξηβᾶται, ἐχάθησαν κατὰ διαφόρους διευθύνσεις, μία δὲ μόνη ἅμαξα φέρουσα τὴν ἐμπαθῆ νεότητα καὶ τὸ ψυχρὸν γῆρας, ἐκυλίετο εἰσέτι, ἀφοῦ διῆλθε καθ' ὅλον τὸ μῆκος τὴν Ἐρμαϊκὴν πρὸς τοῦ Πειραιῶς τὴν κατάβασιν. Ἐκεῖ ἐπὶ τῆς μικρᾶς γεφύρας ἐλόξευσε πρὸς τὰ δεξιὰ καὶ πάλιν στραφεῖσα τὴν κατευθεῖαν πρὸς τὴν δύσιν ἄγουσαν ἐχάθη, καὶ μόνος ὁ θόρυβος αὐτῆς ἠκούετο ἐπί τινας στιγμὰς, ὡς τῆς βροντῆς τὸ τέλος. Ἀν δὲ τὰς κινήσεὶς ταύτας ἀδύνατον ἦτο ν' ἀκολουθήσωσι δύω σπινθηροβολοῦντες καὶ ἀνήσυχοι ὀφθαλμοὶ, οὐχ ἧττον ὅμως νοερῶς ἠκολούθουν τὰ διαβήματα τῆς νηρηΐδος ταύτης, ἀποσυρομένης εἰς τὴν ἄγνωστον μέχρι τοῦδε μαγικὴν κατοικίαν της καὶ ἡ ἀρχὴ τοῦ κεραυνοῦ ἐχαλκεύετο εἰς τὸ ἀνήσυχον στῆθος τοῦ Γαβριὴλ, ἐπαναλαμβάνοντος καθ' ὅλον τὸ διάστημα τῆς ὁδοῦ μέχρι τῆς κατοικίας του, ἔνθα εἰσελθὡν ἔλαβε τεμάχιον χάρτου ἐσημείωσε τὸ —ἀριθ. 57 Ἀθηνῶν,—καὶ ἐῤῥίφθῃ βαρὺς ἐντὸς μιᾶς καθέδρας.
(ἀκολουθεῖ)
