Πρόποσις - υπέρ Αγγλίας
| Πρόποσις Συγγραφέας: |
Ἐκφωνηθεῖσα κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Βασιλέως τῶν Ἑλλήνων Γεωργίου εἰς τὸ δοθὲν πρὸς τιμήν Του συμπόσιον παρὰ τοῦ τότε Προξένου τῆς Ἑλλάδος κ. Χατζοπούλου ἐν Μαγχεστρίᾳ.
Α'
Τὸ κύπελλόν μου ἀνυψῶ μ' εὐγνώμονα καρδίαν
καὶ μὲ τὸ στῆθος πάλλον,
διὰ τὴν κυματόβρεκτον μεγάλην Βρεττανίαν,
διὰ Λαὸν ἀγέρωχον, ὡς πέλαγος μεγάλον!
Προπίνω διὰ τῶν Ἐθνῶν τὴν νέαν Σπάρτην, ἥτις
μέσῳ κυμάτων σκοτεινπων, ὼς σκυθρωπὴ θεότης,
τείχη της ἔχει τ' ἁλμυρὰ νερὰ τῆς Ἀμφιτρίτης,
ἀσπίδα τὸν ὠκεανὸν καὶ ξίφος τὸ ἐγώ της...
Β'
Ἡ Ἀλβιὼν εἶναι ναὸς Ἀπτέρου Νίκης· κρᾶμα
πυρὸς καὶ πάγου· ἔξαλλος καὶ Σαικεσπήρου δρᾶμα·
γενέτειρα τῶν θετικῶν καὶ τῶν ἀνυποτάκτων·
τριπλῆ Ἑκάτη· ὄνειρον καὶ ἀριθμὸς καὶ Μοῦσα·
ὀνειροπόλος ἀριθμεῖ, ρεμβάζει ἀριθμοῦσα...
Χώρα τῶν ἀντιθέσεων, Σφίγξ, αἴνιγμα καλεῖται·
προσφέρει ἀνανεύουσα, καὶ δίδουσα ἀρνεῖται.
Ὤ, πᾶσά της ἀντίφασις τὴν μεγαλύνει ἔτι·
εἰς τὴν εἰκόνα θέλγητρον πᾶσα σκιὰ προσθέτει.
Πίωμεν, φίλοι, πίωμεν διὰ τὴν ἐστεμμένην
βασίλισσαν τῶν θαλασσῶν, ἥτις τὴν γῆν συστέλλει,
ἥτις ἀκόμη καὶ αὐτὴν τὴν ἀρετὴν τὴν ξένην
δὲν καταδέχεται, ἀλλὰ Βρεττανικὴν τὴν θέλει!
…........................................................................
Ὑψώσατε τὰ κύπελλα μετὰ θερμῆς καρδίας,
καὶ πλήρεις εὐφροσύνης,
μέχρι πυθμένος πίετε ὑπὲρ τῆς Βρεττανίας.
Ὁ οἶνος νέκταρ λέγεται ὁ τῆς εὐγνωμοσύνης·
λέγεται Ἄστυγξ, Κοδριγκτόν, καλεῖται Ναυαρῖνον·
νεκρὰ θὰ ἦτον ἡ Ἑλλὰς, ἀστὴρ ἄνευ ἀκτίνων
καὶ δούλης ἔτι πτῶμα,
ἐὰν ὁ μεγαλήτερος τῶν φιλελλήνων ὅλων,
ὁ Κάνιγκ, ἄφηνε κλειστὸν τὸ διατάσσον στόμα...
Ἐὰν ὁ Βύρων, τοῦ Βορρᾶ ὁ ἔξαλλος Ἀπόλλων,
δὶς Ἕλλην, ἅπαξ Βρεττανός, ἆ, ὄχι, Ἕλλην μόνον,
δὲν ἥρπαζε τὴν λύραν του, τὴν Λύραν τῶν αἰώνων
κ' ὑπὲρ ἡμῶν δὲν ἔσυρε μ' ᾀσμάτων θείους ἤχους,
τὴν Δύσιν τὴν ἀνάλγητον. σκληρὰς ψυχάς, ἀψύχους!
Ὤ, ναί· κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς πάλης τὴν ἁγίαν,
λύρ' ἀνταξία ὕμνησε τὴν Τιτανομαχίαν·
Ἑλλὰς καὶ Βύρων ἔδωσαν τὴν χεῖρα ἀμοιβαίως,
εἰς ἓν ἡνώθη φῶς καὶ πῦρ, ἡ Σπάρτη κι' ὁ Τυρταῖος,
κ' ἔκθαμβοι εἶδον οἱ Λαοὶ μέσῳ πυρὸς καὶ σάλου,
ἐπὶ θεάτρου ἀληθοῦς, θεάτρου κόσμου ἄλλου
τὴν Κρήτην καὶ τὴν Ἀττικήν, τὴν Χίον, τὴν Μεθώνην,
Μεσολογγίου ἀστραπὰς καὶ ἀνημμένην κόνιν...
Καὶ εἰς ὀρχήστραν ἤκουον παιᾶνας ἄλλων χρόνων,
καριοφυλλίων κεραυνοὺς καὶ ᾄσματα Βυρώνων!
Βυρώνων! ὤ, τὸ ὄνομα τοῦ ψάλτου μας, εἰς τ' ὄμμα
δάκρυον φέρει· τὴν ψυχὴν μυρόνει καὶ τὸ στόμα
ἂν μόνον τὸ προφέρῃς
ἐνθουσιᾷς, εὐρύνεσαι καὶ θλίβεσαι καὶ χαίρεις!
Γ'
Τῶν φιλελλήνων ἅπασαν τὴν ἱερὰν χορείαν
μὲ τ' ἅγιόν του ὄνομα καὶ μέγα συνενόνω
καὶ συγχωνεύων χείμαρον φωτὸς εἰς λάμψιν μίαν,
εὐγνωμοσύνης κύπελλον ὑπόδακρυς κενώνω.