Πατινάδα
| Πατινάδα Συγγραφέας: Από τη συλλογή «Παλιοί σκοποί» |
Τώρα που η νύχτα πύκνωσε και γέρνει το φεγγάρι,
που ένα αγόρι ξαγρυπνάει για το χατήρι σου,
που το σκοτάδι η γης φορεί κι ο ουρανός τη χάρη,
έβγα φεγγαροπρόσωπη στο παραθύρι σου.
Έβγα και γλυκοπότισε λουλούδια μαραμένα
κι αν έχεις στάλα πονεσιά μες την καρδούλα σου,
λυπήσου με και δόστηνε σε χείλη διψασμένα,
ν' αναστηθώ σα λούλουδο με τη δροσούλα σου.
Η θάλασσα τη γης φυλάει και τις ιτιές τ' αγέρι
κι εγώ μονάζα δε φιλώ τα δυό χειλάκια σου.
Με χίλια αστέρια ο ουρανός κι εγώ χωρίς αστέρι!
Σκοτάδι η γης κι εγώ χωρίς τα δυό ματάκια σου.
Κατέβα και περπάτηξε, Νεράϊδα, μες τα σκότη
και μίλησέ μου, να θαρρώ πως αναστήθηκα.
Πες μου τα λόγια τα γλυκά που πρωτολέει η Νιότη
κι ας αποθάνω ακούγοντας πως αγαπήθηκα.