Ο περιπλανώμενος Ιουδαίος

Ο περιπλανώμενος Ιουδαίος
Συγγραφέας:
Ποικίλη Στοά, 1887


Βαστάζων ξύλινον σταυρὸν ἀπὸ τοῦ Πραιτωρίου
ἐξέρχεται μετ᾿ ἄλλων ὁ Μεσσίας,
καὶ βαίνει πρὸς τὸν Γολγοθὰν, τὴν γῆν τοῦ μαρτυρίου,
ὁ μάρτυς ὁ ἁγνός τῆς ἀληθείας.

Κλίνατε γόνυ, ἄνθρωποι , πρὸ τοῦ δικαίου τούτου:
Ἀφ᾿ ἦς ἐγκαθιδρύθη κοινωνία
Οὐδέποτε ἀνέτειλε μετἀ τοιούτου πλούτου
ἄλλος τις νοῦς καὶ ἄλλη τις καρδία!

Οὐδέποτε ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς ὁ κόσμος έγεννήθη,
ἡ τολμηρὰ, ἡ ἄφρων ἀδικία
οὐδέποτε προσέβαλε τοιαῦτ᾿ άθῶα στήθη,-
ἀλλ᾿ εἶναι μόνη αὕτη ἡ θυσία!…

Καὶ ἐξ αὐτῆς ἠντλήσαμεν τὸ τῆς ἐλπίδος θάρρος,
Καὶ ἀνεπλάσθημεν κατὰ τὸ πνεῦμα,-
Καὶ ὁ σταυρὸς ἐγένετο τῶν καρδιῶν ὁ φάρος
Καὶ τῆς ζωῆς ἡμῶν τὸ νέον ρεῦμα!

Κλίνωμεν γόνυ πρὸ αὐτοῦ: Ὁ ἀκρογωνιαῖος
τῆς ἀνθρωπότητος κατέστη λίθος,
καὶ ἐπ᾿ αὐτοῦ ἐρείδεται πᾶν ὅ,τι ζῆ ἑδραίως
Καὶ ἀνυψοῖ τὸ πνεῦμα καὶ τὸ ἦθος!…

Ἐπ᾿ ὤμων φέρων τὸν σταυρὸν ὁ Ἰησοῦς προβαίνει.
ἀλλ᾿ ὅμως ἡ μακρὰ ὁδοιπορία
ἐξήντλησε τὸν ἄνθρωπον, ὁ Ἰησοῦς ἀσθμαίνει.
καὶ ἀναπαύσεως παρέστη χρεία.

Ὀλίγα βηματα μακράν, ἐν τῆ στροφῆ τοῦ δρόμου,
ὑπηρχεν ἀνοικτὴ μικρὰ οἰκία,
καὶ ἐν αὐτῆ κατἀστημα ὑπῆρχε σκυτοτόμου
καὶ δύο ἔξωθεν αὐτοῦ θρανία.

Ἀχάσβερος ἐλέγετο ὁ γέρων σκυτοτόμος:
Ἦτο ἀνὴρ ἠθῶν αὐστηροτάτων.
ἐλάτρευε τὸν Σαββαὼθ, διῆγε φιλονόμως,
καὶ μόνον- ἐστερεῖτο αἰσθημάτων!

Τὸ γράμμα μόνον τὸ ξηρὸν, τὸ κέλυφος τοῦ νόμου,
ἐτήρει κατ᾿ ἀκρίβειαν τελείαν,
ἀλλὰ τὸ πνεῦμα οὐδαμῶς: Ὁ νοῦς τοῦ σκυτοτόμου
ἠγνόη τοῦ πυρῆνος τὴν οὐσίαν!

Οὐδείς , οὐδεὶς ήδύνατο ἐκεῖνον ν᾿ ἀγαπήση.
ἐθεωρεῖτο ἄκανθα εὐθεῖα:
Ούδείς ποτε τὸν ἔψεξε, πλὴν πᾶς τις τὸν ἐμίσει
Καὶ οἰκογένεια καὶ κοινωνία!

Ὁ Ἰησοῦς προέτεινε, ὅτ᾿ ἔφθασε πλησίον
αὐτὸς καὶ οἱ φρουροὶ εἰς τὴν οίκίαν,
νὰ παραμείνη ἐφ’ ἑνὀς ἐκεῖ ἐκ τῶν θρανίων,
μικρόν τι ἀνακόπτων τὴν πορείαν.

Συνήνεσαν οἱ φύλακες, καὶ οὖτος ἐκ τῶν ὤμων
Κατέθηκε τὸ ξύλινον φορτίον,
ὁπότε βλέπει πρὸ αὐτοῦ δεινὸν τὸν σκυτοτόμον
μετὰ συνεσπασμένων τῶν ὀφρύων!

-«Βάδιζε, πλάνε, βάδιζε. Κακοῦργος εἰς τὸν οἶκον
τοῦ Ἀχασβέρου μάτην προσεγγίζει!»
Καὶ ὁ Χριστός, εἰς τὴν φωνήν τὴν ἄσπλαχνον ὑπείκων,
Λαμβάνει τὸν σταυρόν καὶ βαδίζει.

Άλλὰ πρὶν ἔτι κινηθῆ, ἕν δάκρυ ἀνατέλλει,
ἐπὶ τῆς ὄψεως αὐτοῦ τῆς θείας,
καὶ πρὸς τὸν γέροντα εὐθὺς τοιαύτην ἀποστέλλει
ἀρὰν ἀπὸ βάθους τῆς καρδίας:

«Ἐγὼ βαδίζω, πλὴν καὶ σὺ ὡς πλάνης νὰ βαδίσης
μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων,
καὶ δὲν ἐκάθισα ἐγὼ, καὶ σὺ νὰ μή καθίσης
καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τῶν χρόνων!».

Εἶπε, παρηλθεν ὁ Χριστός!-Ὁ γέρων σκυτοτόμος
ἀπαύστως ἔκτοτε πλανᾶ τὸ βῆμα,
μετὰ στροβίλων ἔρχεται καὶ φεύγει ἀποτόμως,-
καὶ ὰναμένει ἄπελπις τὸ μνήμα!