Ο εχθρός της Ελλάδος δαίμων

Ἡ Βάρβιτος
Συγγραφέας: Ιωάννης Καρασούτσας
Ὁ ἐχθρὸς τῆς Ἑλλάδος δαίμων

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΑΙΜΩΝ.

Ἅμα πρὸς αἰώνιόν μου
Αἶσχος, ὡς δι' ἀστραπῆς
Ἔλαμψας ἐνώπιόν μου
Καλὴ τόσον κ' εὐπρεπὴς,

Ἡ καρδία μου ἐμάνη,
Καὶ ὡρκίσθην μέχρις οὗ
Ἡ ἐπήρειά μου φθάνει,
Μάχην, μάχην κατὰ σοῦ·

Δι’ ἐμοῦ ὅλ’ αἱ μεγάλαι
Συμφοραί σου· δι’ ἐμοῦ
Ὕδωρ ἐπελθὸν τὸ πάλαι
Τὸ αἰπόλιον ὁμοῦ

Ἔπνιξε καὶ τὸν αἰπόλον,
Καὶ ὡς κύκνου νεοσσὸν
Εἰς τὰ ῥεύματά του ὅλον
Ἔλουσε τὸν Παρνασσόν.

Ἤλπιζα νὰ σ’ ἐξοντώσω
Στέλλων τὸν κατακλυσμὸν,
Καὶ τὰ μέλη σου νὰ δώσω
Σπάραγμα εἰς τὸν σεισμὸν,

Ἐν ἀρχῇ, ὅτε εἰς ἔτη
Ἔφηβος ἦτον ἡ γῆ,
Καὶ τὰ μέλη σου εἰσέτι
Νέα καὶ ἀρτιπαγῆ.

Τὰ στοιχεῖα ὅλ’ ἀθρόα
Ἐσυγκρούοντο δεινῶς,
Πόντος, γῆ, αἰθὴρ ἐβόα
Ὡς ἐκ στόματος ἑνός·

Ἀλλ’ ἡ φύσις γαληνίζει,
Κ’ εἶδα ὅτι ὁ σεισμὸς
Σὲ στολίζει, σὲ δανείζει
Χάριν ὁ κατακλυσμός.

Ἐκ παντὸς εὐθὺς, ὢ μῖσος!
Τμήματος καταστροφῆς
Ἀνατέλλει μία νῆσος,
Εἷς παράδεισος τρυφῆς.

Κ’ ἔκτοτε σὲ περιβάλλει
Κύκλος θαλασσῶν ῥευστὸς,
Ὡς τῆς Κύπριδος τὰ κάλλη
Ὁ ἐρωτικὸς κεστός.

Ηὔξανεν ἡ καλλονή σου
Καὶ ἡ χάρις κ’ ἡ τιμὴ,
Καὶ συνηύξανεν ἐξίσου
Καὶ ἡ λύσσα ἡ ἐμή.

Τῆς ἐχθρᾶς μου παριστάνων
Τὴν εἰκόνα θελκτικὴν,
Εἰς τὰ στήθη τῶν τυράννων
Φλόγα ἄναψα κακήν.

Πῶς λοιπόν! πῶς! εἶπα, μόνη
Ἡ ὡραία Ἀμαζὼν,
Ἐνῷ ὅλα κλίνουν γόνυ,
Ἐλευθέρα κ’ ἀλαζών!

Τὸ βαρβαρικόν των αἷμα
Ἔζεσεν ἀπὸ χαρὰν,
Καὶ ἐμήνυε τὸ βλέμμα
Τῆς καρδίας τὴν πυράν.

Ἀλλ’ αἱ χεῖρές των δὲν ἦσαν
Εἰς τὴν πάλην εὐτυχεῖς,
Οὐδὲ ἴση μὲ τὴν λύσσαν
Ἡ ἀνδρία τῆς ψυχῆς.

Ἔφυγαν, καὶ ἦτον αὕτη
Ἡ δευτέρα μου πληγή·
Πότε ἄλλοτε τοιαύτη
Ἠκολούθησεν φυγή;

Ἄμετρον τὸ πλῆθος ἦτον
Ἔλεγες πῶς ζωντανὰ
Ἦσαν κ’ ἔφευγαν μαζῆ των
Πεδιάδες καὶ βουνά.

Ἆ! αἰώνιός μου θρῆνος!
Τῶν Ἑλλήνων ἡ χαρὰ
Λάμπει εἰς τῆς Σαλαμῖνος
Χαραχθεῖσα τὰ νερά!

Ναὶ ἀκόμα διακρίνω,
Θάλασσα ἡρωϊκὴ,
Τὸ μειδίαμα ἐκεῖνο
Τὸ φαιδρόν σου καὶ γλυκύ,

Τὸ ὁποῖον νὰ μὲ τήκῃ,
Καθώς φαίνεται, σκληρῶς,
Ἐνετύπωσεν ἡ Νίκη
Καὶ δὲν σβύνει ὁ Καιρός!

Ἀλλ’ ἐνῷ τὰς δάφνας δρέπει
Τοῦ πολέμου ἡ Ἑλλὰς,
Ποῖος ὄψεις γύρω τρέπει
Ἀμφιβόλους καὶ δειλάς;

Παντοῦ φεύγει καὶ δὲν μένει
Ὡς ἡ ἐλαφρὰ τρυγὼν
Ἡ παντοῦ διωκομένη
Ἀπὸ βέλος κυνηγῶν.

Καὶ αὐτὸς ὅπου σιμώσῃ,
Ἡ πατρὶς τὸν κυνηγεῖ,
Καὶ δὲν εἶναι νὰ τὸν σώσῃ
Οὐδὲ θάλασσα οὐδὲ γῆ.

Τὸν γνωρίζεις; εἶν’ ἐκεῖνος,
Εἶν’ ἐκεῖνος ὁ κλεινὸς
Νικητὴς τῆς Σαλαμῖνος,
Ὁ φυγὰς καὶ ταπεινός!

Ὅλας, εἶπα, ὑπομένει
Ὅλας μου τὰς προσβολάς;
Ὁ ἐχθρὸς λοιπὸν ἂς γένῃ
Τῆς Ἑλλάδος ἡ Ἑλλάς!

Τῶν υἱῶν σου, ὦ Ἀθῆναι,
Ἡ ἀξία ἂς σὲ φόβῇ,
Καὶ τὸ κώνειον ἂς ἦναι
Τοῦ σοφοῦ ἡ ἀμοιβή.