Ο γοργός ιέραξ
| Ὁ γοργὸς ἱέραξ Συγγραφέας: |
Τὸ μέγα βλέπετε νερὸν
καὶ τὰς σκιὰς τὰς αἰωνίας;
Τίς εἶν' ἐκεῖ ὁ νεανίας,
ὅστις τὴν κόμην μὲ πτερὸν
κοσμεῖ, καὶ μ' ἐρυθρὰς ταινίας;
Ἱέραξ λέγεται γοργός·
καλῶς τὸν εἶχον ὀνομάσει.
Ὁπόταν τρέχ' εἰς πυκνὰ δάση
ὁ ἀνεμόπους κυνηγός,
τίς δύναται νὰ τὸν προφθάσῃ;
Τρέπεται μάτην εἰς φυγὴν
ἡ ἔλαφος, ἂν τὴν διώκῃ·
κ' εἰς πρώτην πάντοτε πληγὴν
τὸν βούβαλον ρίπτ' εἰς τὴν γῆν
ἡ στιβαρά του Τομαχώκη.
Εἰς τὴν ὀσφὺν ἐπὶ τιμῇ
δὲν ἔχει κόμας κρεμαμένας.
Δὲν ἀγαπᾷ νὰ πολεμῇ
ἀνθρώπους δὲν φονεύ', εἰμὴ
πάνθηρας, ἄρκτους καὶ ὑαίνας.
Ἀλλ' ἤδη πῶς ἐν σιωπῇ
ὠχρὸν τὸ μέτωπόν του κλίνει;
Τὸ τόξον του πρὸς τί ἀφήνει;
Τὸ κῦμα τοῦ Μισσισιπῆ
πρὸς τί τὰ δάκρυά του πίνει;
Ἐκεῖ μακρὰς θρηνεῖ στιγμάς,
καὶ οὐδὲ ν' ἀναβλέψῃ θέλει.
Πλησίον του, ἀργὰ τὰ βέλη
προκαλεῖ μάτην ἡ κεμὰς
καὶ τῶν βουβάλων ἡ ἀγέλη.
Παρὰ τὸ ὕδωρ τὸ πολύ,
εἰς τ' ἀτελεύτητα πεδία,
κόρη δὲν ἔθαλλε καμμία
εὔχαρις τόσον καὶ καλὴ
ὅσον ἡ νέα Ὠχαΐα.
Τὸ σῶμά της ἦν ἁπαλόν·
τὰ ἡμικάλυπτά της κάλλη
ἐκόσμει ὅρμον κογχυλῶν·
τό στόμα της τὸ τρυφηλὸν
γλυκὰ φιλήματα προὐκάλει.
Εἶχε τὸ βλέμμα ζωηρόν,
πλὴν καὶ γλυκὺ ὡς τῶν κεμάδων·
αὐλὸς ἦν ἡ φωνή της ἄδων,
καὶ τὴν ἠτένιζεν ἐρῶν
ὁ κυνηγὸς τῶν πεδιάδων.
Ἔκτοτε θάλλων. Φωτεινὸς
ἀνέλαμψεν αὐτοῦ ὁ βίος.
Στενὸς τῷ ῆτ' ὁ οὐρανός·
ἠγάπα, κ' εἶδε προφανῶς
πῶς ἠγαπᾶτο παρομοίως.
Κοιναὶ τοῖς ἦσαν κ' αἱ εὐχαὶ
καὶ πᾶσά των ἐπιθυμία·
κοινὴ καὶ λύπη κ' εὐθυμία·
κ' ἦσαν αἱ δύο των ψυχαὶ
καθὼς ἂν ἦτον ψυχὴ μία.
Πρὸς τὸν πατέρα της ἐλθών,
καπνίσας σύριγγα εἰρήνης,
δορὰς καὶ ἄλλων ἀγαθῶν
φόρον τῷ ἔφερε, ποθῶν
θερμῶς τὰ θέλγητρα ἐκείνης.
Καὶ ὁ πατὴρ μετὰ χαρᾶς
ἐδέξατο παρὰ τοῦ νέου
καὶ τῶν θηρίων τὰς δορὰς
καὶ τὰς λοιπάς του προσφοράς,
τὰς ἀπαρχὰς τοῦ ὑμεναίου.
Μέλη ἀκούονται μακράν,
ἀλλ' εἶναι θρῆνοι πεπνιγμένοι.
Ἀσθμαίνων ὁ μνηστὴρ προσμένει.
Τὴν φέρουσι,... πλήν, φεῦ! νεκράν,
τὰ στήθη κόπτουσαι παρθένοι.
Τὴν ἔθηκαν εἰς ἁπαλὰ
δέρματα ἄρκτων καὶ καστόρων,
τοῦ φίλου θηρευτοῦ της δῶρον·
μ' ἄνθη τὴν ἔρραναν πολλά,
κ' ἐπέχυσαν δακρύων φόρον.
Εἰς τὴν χηλὴν τοῦ ποταμοῦ
τὴν ἔθαψαν παρὰ τὸ ρεῦμα,
κ' εἶπον στενάζουσαι ὁμοῦ·
«Ἐδῶ, εἰς ἔρημα κοιμοῦ.
Θὰ σὲ φρουρῇ τὸ Μέγα Πνεῦμα.»
Θρηνῶν ὁ νέος ἐν σιγῇ
δι' ὅλης κεῖται τῆς ἡμέρας
ὅπου τοῦ τάφου της ἡ γῆ.
Ἐκεῖ τὸν βλέπει ἡ αὐγή,
ἐκεῖ τὸ ἄστρον τῆς ἑσπέρας.
Τὸ ρόπαλόν του ἀδρανὲς
εἰς ἄτονον τὴν χείρα φέρει·
σβεστὸν τὸ βλέμμα περιφέρει
εἰς τὸ κενὸν τὸ ἀχανές,
κ' ἐνίοτε αὐτὰ προφέρει·
«Ἐσβέσθη τὸ γλυκύ μου φῶς,
καὶ εἰς τὸ χῶμ' αὐτὸ ὑπνώττει.
Τυφλὸς πλανῶμαι εἰς τὰ σκότη·
μένω ἀνάλγητος, κωφός,
ὅταν καλῶσι θήρας κρότοι.
»Ὁ ἥλιος εἰς οὐρανὸν
ἐὰν ἢ δύ' ἢ ἀνατέλλῃ,
ἂν σβύνουν τ' ἄστρα τί μὲ μέλει;
Ἐδῶ ἐγὼ κοίτομαι θρηνῶν.
Σὲ μόνην ἡ ψυχή μου θέλει.
»Ἐπίστρεψον. Ἀλλ' ὄχι· σὺ
ἀπῆλθες, φεῦ! Ὅπου πλουσία
ἡ νάρδος θάλλει κ' ἡ κασσία,
ὅπου ἡ λίμνη εἶν' ἡ χρυσῆ
καὶ τῶν Μακάρωων τὰ νησία.
»Εἰς τὸν χειμῶνα ζῶ πενθῶν,
σὺ δ' εἰς ἀένναον τὸ θέρος.
Θέλω ἐκεῖ κ' ἐγὼ ἐλθὼν
νὰ λησμονῶ τὸ παρελθόν,
νὰ μ' εἶναι πᾶς ὁ βίος ἔρως.»
Ὡς εἶπε, κ' εἰς τὸ μέγα Ὂν
εὐχὴν ἀνέπεμψε τὸ πρῶτον·
κ' ἐνῷ ἐκάλυπτε χιὼν
τοὺς γυμνοὺς κλάδους τῶν δρυῶν,
προς τὸν θερμὸν ἐστράφη νότον.
Τὸ βαρὺ ρόπαλο κινῶν,
φαρέτρα ἔχων εἰς τὸν ὦμον,
μετὰ τῶν δύο του κυνῶν
διὰ πεδίων ἀχανῶν
διῆλθε παγετώδη δρόμον.
Ἀλλὰ τὸ ψῦχος βαθμηδὸν
ἐλύθη μετὰ τῆς χιόνος·
τρυγμὸς ἠκούσθη χελιδόνος·
ἔστρωνε χλόη τὴν ὁδόν,
κ' ἔθαλλον ἄνθη τοῦ λειμῶνος.
Χρυσῆ ἀνέτελλεν αὐγή·
δρόσον ἐστάλαζαν οἱ κλάδοι·
ἦτον ὡς σμάραγδος ἡ γῆ,
κ' εἰς φωλεὰν ἀνθοπαγῆ
πτηνὸν ὡραῖον ἐκελάδει.
Τὴν πεδιάδα πλὴν ἀφείς,
πρὸς λόφον ὥρμησε νὰ δράμῃ,
ὅπου σκιαὶ ἀμφιλαφεῖς,
καὶ ὅπου ἐπὶ κορυφῆς
Ἰνδοῦ ὑψοῦνται βιγουάμη.
Καὶ πρὸ τῆς θύρας προχωρεῖ,
εἰς χεῖρας ράβδον μακρὰν φέρων,
ὠχρὸς καὶ βαθυπώγων γέρων.
Θηρίων δέρματα φορεῖ,
καὶ προσφωνεῖ τὸν νέον χαίρων.
«Χαῖρε, ὁ νέος θηρευτής,
καὶ εἴσελθε θαρρῶν, τῷ λέγει.
Διὰ τῆς θύρας μου ατῆς
εἰσῆλθ' ἐκείνη, ἣν ζητεῖς,
καὶ τὴν ἐδέχθη αὕτ' ἡ στέγη.
»Ν' ἀναπαυθῇ ἐπὶ μακρὸν
εἰς τοῦτο ἔμεινε τὸ ὄρος,
καὶ πρὸς τὴν χώραν τῶν νεκρῶν
πάλιν τὸν δρόμον τὸν μακρὸν
ἀνέλαβεν ἡ ὁδοιπόρος.»
Καὶ μειδιάσαν εὐμενῶς,
ἀνέτεινε τὴν βακτηρίαν
καὶ γῆν τῷ ἔδειξε ὀλβίαν,
ἣν καταστίλβων οὐρανὸς
ἐφώτιζε πρὸς μεσημβρίαν.
- «Τὰς πεδιάδας τὰς καλάς,
τὰ ρεῖθρα, βλέπεις, τῶν ὑδάτων,
καὶ ὅπου θάλλει ἐναλλάτων
χλοερὸς λόφος καὶ κοιλάς;
Ὁ τόπος εἶναι τῶν πνευμάτων.
»Ἐκεῖ ἡ κόρη κατοικεῖ,
εὐδαίμων, πλὴν καὶ τεθλιμμένη.
Τὸ βῆμα στρέψον πρὸς ἐκεῖ.
Οὐδὲν τῇ φαίνεται γλυκὺ
ἐν ὅσῳ σοῦ μακρὰν προσμένει.
»Ἀπὸθες ταῦτα τὰ πτερά,
τὰς πήρας σου τὰς δερματίνας·
τὸ τόξον ἄφες καὶ τοὺς κύνας.
Ἀνθρώπου σῶμα δὲν περᾷ
ποτὲ εἰς τὰς μονὰς ἐκεῖνας.»
Ὁ νέος τότε καταθεὶς
τὸ γήϊνον αὐτοῦ φορτίον,
πρὸς νότον ὥρμησεν εὐθὺς,
κ' ἐφέρετο ὡς πτερωθείς,
ἐπὶ λιμνῶν κ' ἐπὶ πεδίων.
Ἔτρεχεν ὡς νὰ μὴ πατῇ,
ὡς βαίνων διὰ τῶν ἀέρων·
κ' οἱ βράχοι ἔκλινον βατοὶ
ἐμπρὸς του, ὡς ἐὰν αὐτοὶ
ὑπὸ τοὺς πόδας του ἐπέρων.
Ὁ οὐρανὸς ἦτο λαμπρός·
φαιδρὸς τὴν γῆν προσεμειδία·
ἡ φύσις ἦτο μελῳδία.
Ἐμπρὸς ὁ κυνηγός, ἐμπρὸς
εἰς τῶν πενυμάτων τὰ πεδία.
Καὶ φῶς τοσοῦτον ἱλαρὸν
ἐπὶ τὴν φύσιν ἐπεχύθη,
ὥστε ἡ φύσις μετεβλήθη,
κ' ἦν χρυσὸς ρέων τὸ νερόν,
καὶ ἦσαν τιμαλφεῖς οἱ λίθοι.
Τῷ ἔθελγον τοὺς ὀφθαλμοὺς
πτηνῶν πτερώματα ποικίλα·
καὶ εἰς τῆς αὔρας τοὺς παλμοὺς
γλυκεῖς τῷ ἔπεμπον ψαλμοὺς
ὡς γλῶσσαι μουσικαὶ τὰ φύλλα.
Ἀκίνδυνον τὸν θηρευτὴν
περισκιρτῶντα τὰ θηρία,
προσήρχοντο ἐν ἀφοβίᾳ,
διότι λείπει εἰς αὐτὴν
τὴν χώραν θάνατος ἢ βία.
Ὑπὸ τῆς ὄχθης τὰς σκιὰς
πιρόγη κεῖται δεδεμένη.
Ἡ κώπη ναύτην περιμένει.
Ὁ κυνηγὸς διὰ μιᾶς
τὴν λύει, κ' εἰσπηδῶν ἐμβαίνει.
Καὶ ὡς τὸ κῦμα τακτικῶς
ἐσχίζετο ὑπὸ τὴν κώπην,
ὁ φλοῖσβος τῆς ὑγρᾶς πλακὸς
ἀνέθρωσκε μελῳδικὸς
ἐμπρὸς τοῦ πλοίου καὶ κατόπιν.
Ἀλλ' ἴδε! Πρὸς τ' ἀριστερὰ
μὴ εἶν' ὀνείρου ὀπτασία;
ἢ σκιά εἶναι δολερά;
Δὲν ὀλισθαίν' εἰς τὰ νερὰ
πιρόγη ἄλλη παρομοία;
Αἱ κῶπ' ἐγείρονται ὁμοῦ,
καὶ πάλιν πίπτουσι συγχρόνως,
καθὼς ἂν εἷς ἐρέτης μόνος
κινῇ αὐτὰς μετὰ ρυθμοῦ·
καὶ μουσικὸς προκύπτει τόνος.
Ἐντὸς τοῦ σκάφους τίς ἐστὶν
ἡ κόρη, ἣν ὠχρότης βάφει;
Ὡραίαν, ὡς ὁπότ' ἐτάφη,
βλέπει τὴν φίλην του μνηστήν.
Τίς τὴν χαράν του περιγράφει;
Ὡς ἄνθος πρὶν ἣ μαρανθῇ,
ἡ νέα κεφαλή της κλίνει·
λάμπ' εἰς τὸ βλέμμα της γαλήνη,
καὶ εἰς τὰ χείλη της ἀνθεῖ
μειδίαμα, καὶ πάλιν σβύνει.
Εἰς τὴν γλυκεῖάν των χαρὰν
θερμὸν κυμαίνεται τὸ αἷμα.
Λαλεῖ τὸ βλέμμα πρὸς τὸ βλέμμα,
καὶ πρὸς τὴν νῆσον τὴν χλωρὰν
τὰ σκάφη φέρουσιν ἠρέμα.
Τὸ στόμα των μὲν σιωπᾷ,
κ' ἠχεῖ τῆς κώπης μόνον κρότος,
ἀλλ' ἡ καρδία των κτυπᾷ,
καὶ λέγει ὅτι ἀγαπᾷ
καὶ ἀποκρίνεται εὐγλώττως.
Κινοῦσιν αἱ ἀναπνοαὶ
τὰ στήθη των ἐν ἁρμονίᾳ·
οἰκεῖ ἐντὸς των νηνεμία,
καὶ δύο φαίνονται σκιαί,
ἀλλ' ἡ ψυχή των εἶναι μία.
Πλὴν αἴφνης κρότος ἀντηχεῖ,
ὡς ἀναμὶξ βροντῶν καὶ θρήνων.
Ὁ νέος ὅλος προσοχή,
διὰ τὴν φίλην ἀψυχεῖ,
ἀγνώστων ἄπειρος κινδύνων.
Γραμμὴ τὸ πρῶτον ἀφανής,
ταχέως καταφανεστάτη,
κατὰ δονήσεις ἀσθενεῖς
τῆς λίμνης των τῆς κυανῆς
τὴν ἐπιφάνεαν ταράττει.
Ἀλλ' ὴ γραμμὴ ὡς ἡ χιὼν
λευκή, αὐξάνει, πλησιάζει.
Ἡ λίμνη λέβης ὁμοιάζει.
Τὸ ὕδωρ, ὡς φρενητιῶν
πηδᾷ, καὶ ζέει, καὶ παφλάζει.
Ὡς ἐπ' ἀγρίων συμπλοκῶν
λυσσώντων λύκων καὶ βουβάλων,
τὰ κύματ' ἄλλα ἐπὶ ἄλλων
μετὰ βοῆς καὶ ὑλακῶν
συντρίβοντ' ἐπὶ τῶν ὑφάλων.
Ἐν μέσῳ τῶν περιστροφῶν
καὶ τῶν ρευμάτων ἐπαλλήλων
καὶ τοῦ βρασμοῦ καὶ τῶν στροβίλων,
βλέπει ναυάγια σκαφῶν
καὶ λείψανα φλοιῶν καὶ ξύλων.
Πτώματα βλέπει τὰ νερὰ
νὰ παραρρίπτουν τ' ἀφρισμένα·
ὀστᾶ κυλίουν τεθραυσμένα.
Τὸ βλέμμα φρίττον διορᾷ
πτωμάτων πλήρη τὸν πυθμένα.
Ὁ νέος, χεῖρα στιβαρὰν
καὶ κώπην ἔμπειρον προτάττων,
ἦν ἕτοιμος πρὸς τολμηρὰν
ἀντίστασιν, καὶ τὴν φορὰν
περιεφράνει τῶν κυμάτων.
Ὑπὲρ τῆς φίλης πλὴν δειλὴ
εἶν' ἡ καρδία του καὶ τρέμει.
Ἡ χεὶρ ἐκείν' ἡ ἀπαλὴ
τὸν ὄλεθρον, ὃς ἀπειλεῖ
τὸ ρεῦμα, πῶς θὰ ἐπολέμει;
Τὰ σκάφη ὅμως προχωροῦν.
Τὸ ρεῦμα ἔφθασεν ἐν τέλει.
Ἀκάθεκτα, δὲν εἰμποροῦν
ν' ἀντισταθῶσιν εἰς τὸν ροῦν,
κ' ἐμπρὸς τοξεύονται ὡς βέλη.
Ἀλλὰ σκιρτῶντα ἐλαφρῶς
τὴν χαίτην σχίζουν τῶν κυμάτων.
Τὸ κῦμα πλήττει τὰ πλευρά των,
πλὴν ἀπορρέει ὡς ἀφρὸς
κ' ἐνδίδ' ἡ βία τῶν ρευμάτων.
Καὶ παρ' αὐτοὺς μὲν ὁμαλὰ
τὰ λεῖα ὕδατα ἐγέλων·
ἀλλὰ παρέκ' ἦσαν θολά,
καὶ σκάφη ἐπ' αὐτῶν πολλὰ
ἐφέροντο κατὰ σκοπέλων.
Εἴ τι ἀντὶ ἐπιβατῶν
ἀθῷα ἔφερε παιδία,
ὧν ἐλαφρὰ ἦν ἡ καρδία,
ἐπέρα ὡς πτηνὸν πετῶν,
καὶ ἦτο πέριξ του εὐδία.
Ὅπου δὲ νέος μαχητὴς
ἢ νέα τις ἐκωπηλάτει,
ἐκεῖ ἡ λίμνη έκυμάτει,
κ' ἦν ἡ διάβασις αύτῆς
πολλάκις ταραχωδεστάτη.
Ὅταν δὲ πάλιν οἱ ζωῆς
πεπειραμένοι τὴν ἐπέρων,
πολλὰ παθὼν ἀνὴρ ἢ γέρων,
ἐθραύετο μετὰ βοῆς
τὸ ὕδωρ, τρικυμίας φέρον.
Ἄλλα ἐχείραζε κακὴ
θύελλα ἢ ρευμάτων δίνη·
ὅτ' εἰς τὴν χώραν τὴν ἐκεῖ
εἰς τὰς καρδίας κατοικεῖ
ἡ τρικυμία κ' ἡ γαλήνη.
Ἡ λίμνη τέλος ὁμαλὴ
πάλιν ἐκτείνεται καὶ λεία·
φαίνετ' ἐγγὺς ἡ παραλία,
καὶ είς μυχὸν περικαλλῆ
ὁρμίζονται τὰ δύο πλοῖα.
Ἦτον ἡ νῆσος τῶν σκιῶν,
ἡ τῶν Μακάρων ἦτο χώρα.
Ὁποῖος τόπος! Μειδιῶν
τὸν ἔπλασε τὸ μέγα Ὄν,
μυρία δαψιλεῦσαν δῶρα.
Ὡς εἰς τὴν γῆν, ἣν κατοικεῖ
καὶ ἣν κατέλειπεν ὁ νέος,
οὐδέποτε λυσσᾷ ἐκεῖ
ἡ τρικυμία ἡ κακή,
τὸ ψυχρὸν πνεῦμα τοῦ βορέως.
Ποτὲ χειμὼν νιφοβολῶν
τοὺς τερπνοὺς λόφους δὲν καλύπτει,
οὐδ' ὀφθαλμὸς μελαγχολῶν
βλέπει τὸν ἥλιον θολὸν
ὁμίχλης κάλυμμα νὰ κρύπτῃ.
Ἐκεῖ ὁ ζέφυρος φιλεῖ
τὴν πεδιάδα, ἥτις θάλλει·
ὸ ρύαξ εἰς τὴν χλόην ψάλλει,
κ' εἰς τ' ἄνθη τὸ πτηνὸν λαλεῖ
καθὼς ἂν ἄνθρωπος ἐλάλει.
Τὰς ὑπωρείας συνεχῆ
κοσμοῦσι δάση καρποφόρα·
πίπτουσι τ' ἄνθη ὡς βροχή,
καὶ ἕπετ' ἐν διαδοχῇ
εἰς τὴν ὀπώραν ἡ ὀπώρα.
Ἐκεῖ οὐδείς ποτὲ πεινᾷ,
νόσον ἢ κάματον γινώσκει·
καὶ εἰς βοσκήματα κοινὰ
μὲ τ' οὐρανοῦ τὰ πετεινὰ
ἡ ἔλαφος κ' ἡ τίγρις βόσκει.
Ἐκεῖ χαρὰ πᾶσα στιγμή,
καὶ οὐδὲ φόβος, οὐδὲ μῖσος,
οὐδ' ἐμμανὴς παθῶν ὁρμή,
οὐδὲ θανάτου στεναγμοί.
Τοιαύτ' ἡ τῶν Μακάρων νῆσος.
- «Ἐλθέ, ψυχὴ τῆς ποθητῆς,
ἐλθὲ, ἡ τῆς ψυχῆς μου φίλη»,
ὁ νέος εἶπε θηρευτής,
καὶ πλησιάσας εἰς αὐτῆς
τὰ χείλη ἤγγισε τὰ χείλη.
»Καθήσωμεν ὅπου παχὺς
τῆς χλόης στρώννυται ὁ τάπης,
ὅπου αἰῶνες συνεχεῖς
θὰ μᾶς εὑρίσκουν εὐτυχεῖς
εἰς τὰς ἀγκάλας τῆς ἀγάπης.
»Καθήσωμεν εἰς τὰς σκιάς,
παρὰ τὰς ὄχθας τῶν ρυάκων,
νὰ σ' ὁμιλῶ, νὰ μειδιᾷς,
νὰ τέρπησαι εἰς παιδιὰς
λεόντων μετ' ἀμνῶν ἀκάκων.
»Νὰ καταβαίνουν πρὸς ἡμᾶς
τὰ πτηνά, ἄφοβα πρὸς βέλη,
τερπνὰ νὰ κελαδῶσι μέλη,
γάλα νὰ φέρῃ ἡ κεμάς,
κ' ἡ σφένδαμος νὰ φέρῃ μέλι.
»Εἴτε χρυσῆ ἀνατολὴ
ἢ δύσις προχωρεῖ ἠρέμα,
θέλω τὰ χείλη σου φιλεῖ,
θέλω τὸ βλέμμα προσηλοῖ
εἰς τὸ γλυκύ, βαθύ σου βλέμμα.
»Φυγόντες τύρβην καὶ βοὴν
πολέμων καὶ καμάτους θήρας,
ἐδῶ κρατούμενοι τὰς χεῖρας,
θὰ διερχώμεθα ζωήν,
ἥτις δὲν θέλει ἔχει γῆρας.
»Ἀλλήλας εἰς τὸν οὐρανὸν
θὰ διαδέχωντ' αἱ σελῆναι,
καὶ σύ, ὡραία ὡς ἐκεῖναι,
θὰ μὲ φωτίζῃς, κ' ἡδονῶν
σειρὰ ὁ βίος μας θά εἶναι.
»Ὡς φέρεται βαθυρροῶν
ὁ Νιαγάρας αἰωνίως,
εἰς τοὺς αἰῶνας παρομοίως
εἰς χείμαρρον εὐτυχιῶν
θὰ ρέῃ δι' ἡμᾶς ὁ βίος.»
Ἀλλ' αἴφνης ἤχησε φωνή,
καὶ τὸν ἀνέκοψεν εἰπόντα.
Εἰς ὄρη κ' εἰς ἀκτὰς ἐβρόντα,
ὡς δέκ' ἂν ησαν κεραυνοί.
Σιγὴ κατέλαβε τὰ ὄντα.
Καὶ ὅμως, ὅσον φοβερά,
τοσοῦτον ἦτο καὶ γλυκεῖα·
καὶ εἰς τὴν γῆν κ' εἰς τὰ νερὰ
ἐχύθη φόβος καὶ χαρά,
καὶ εἰς τὴν πλάσιν προσδοκία.
Μένει ὁ ἄνεμος σιγῶν,
μένει ἀκίνητον τὸ ρεῦμα·
καὶ πρὸς τὸν νέον κυνηγόν,
ὅστις ἀνεβλεψε ριγῶν,
ὡμίλησε τὸ Μέγα Πνεῦμα.
«Στρέψον, τῷ λέγει, πρὸς βορρᾶν
τὸ πρόσωπον, καὶ ὁδοιπόρει·
κοιλάδας δίελθε καὶ ὄρη,
καὶ εἰς τὴν γῆν σου τὴν ξηρὰν
καὶ παγετώδη πάλιν χώρει.
»Τοῦ βίου σου ἀνελλιπῶς
δὲν ἐξεμέτρησας τὰ ἔτη.
Μὴ τὸ παράκαιρον ἀπαίτει.
Δὲν εἶσαι ὥριμος καρπός·
δὲν θὰ σὲ δρέψ' ἡ χείρ μου ἔτι.
»Εἰς τῶν δεινῶν κακουχιῶν
πάλιν ἐπίστρεψον τὸν τόπον.
Τὴν θήραν ἄγρει μετὰ κόπων,
καὶ ζῆσ' ἐν μέσῳ κακιῶν,
κ' ἐν μέσῳ τῶν κακῶν ἀνθρώπων.
»Ἀλλὰ τὸ πνεῦμα καθαρὸν
νὰ σώζῃς ἐν αὐτοῖς προσπάθει.
Ἄπεχε φόνων μιαρῶν·
τὸ ξένον ἔχε ἱερόν,
καὶ καταδάμαζε τὰ πάθη.
»Εἰς περιδέραιον κομῶν
μὴ ἐπιχαίρῃς πολεμίων,
ὡς πρὸς θηρία πολεμῶν.
Καὶ τὸ θηρίον εἰν' ἐμόν·
καὶ αὐτῶν φείδου τῶν θηρίων.
»Ἡ φίλη σου ἀπὸ τῆς γῆς,
ὅπου οὐδέποτε ἐσφάλη,
ἀλλ' ὅπου κλύδωνες καὶ σάλοι,
ἐδῶ ὡς ἄνθος ἐκλογῆ;
μετεφυτεύθη ὅπως θάλλῃ.
»Ἀμάραντος, ἀειθαλλὴς
ἐδῶ θὰ μένῃ καὶ ἀκμαία,
ἀείποτε περικαλλής,
ὁποίαν τὴν ἀναπολεῖς,
ὁπότ' ἐκεῖ ἐτάφη νέα.
»Διὰ σὲ ὅταν πληρωθῇ
ὁ χρόνος τῆς δοκιμασίας,
καὶ ἡ ψυχή σου ἀγαθὴ
φανῇ, πῶς τὸ καλὸν ποθεῖ,
πῶς σκεῦος εἶν' εὐεργεσίας.
»Τότε θὰ εἶναι ὁ καιρὸς
τῆς πρὸς ἐδῶ ἐπιστροφῆς σου.
Τὸ σῶμα τότε ἀποδύσου,
κ' ελθὲ νὰ μείνῃς σταθερῶς
εὐδαίμων μετὰ τῆς μνηστῆς σου.
»Ἀκόμη μέχρις ἐκβολῶν
κατάβα τῆς ζωῆς τὸ ρεῦμα,
καὶ πρόσμειν' εὐμενές μου νεῦμα
νὰ λάμψῃ ἐξ ἀνατολῶν.» -
Ταῦτα τὸ Μέγα εἶπε Πνεῦμα.
Ἀνασκιρτῶν δὲ συνεχῶς
τῆς φοβερᾶς φωνῆς ὁ ψόφος,
ἀντανεκλᾶτο ὑποκώφως,
καὶ τρὶς ἀντήχει πᾶς μυχὸς
τὰ ρήματα, καὶ τρὶς πᾶς λόφος.
Ἔπαυσε μόλις δ' ἡ φωνὴ
ἀντιλαλοῦσα, καὶ ἀθρόον
ἐβρόντησαν οἱ οὐρανοί,
ὡς χίλιοι ὠκεανοὶ
ἂν χειμαζόμενοι ἐβόων.
Ὑπὸ τοῦ κρότου ἐκπλαγεὶς
ἐσκίρτησεν ὁ νεανίας,
κ' εἰς οὐρανὸν ἀπὸ τῆς γῆς
τὸ βλέμμα ἔφερε, πληγεὶς
ὡς ἑκ φρικτῆς σκοτοδινίας.
Ἡ φύσις ἡ ἐαρινὴ
δὲν ἦτο πλέον τῶν θαυμάτων,
οὐδ' οἱ γελῶντες οὐρανοί,
ούδὲ οἱ λόφ' οἱ φωτεινοί,
ἡ γοητεία τῶν βλεμμάτων.
Ἰδοὺ καὶ πάλιν ἡ χιὼν
στοιβάζετ' ἐπὶ τῶν κοιλάδων
καὶ πάγοι κρέμαντ' ἐκ τῶν κλάδων·
καὶ δι' ἐρὴμων τῶν σκιῶν
πτηνὸν δὲν πτερυγίζει ἆδον.
Διὰ διψῶντος ὀφθαλμοῦ
τὰ πάντα πέριξ ἐξετάζει·
τὴν φίλην Ὠχαΐαν κράζει·
ἀλλ' ἧν ἡ φίλη οὐδαμοῦ.
Θλίβεται μάτην καὶ στενάζει.
Τῷ ἐπιλείπει ἡ πνοή·
αἰσθάνετ' ἐν τῷ στήθει χάσμα.
Ἐξύπνησε! Δακρυρροεί!..
Ἀπηλπισμένος ἐννοεῖ
ὅτ' ἦν ὀνείρου φροῦδον πλάσμα.