Ο Κόδρος/ε
| ←Μέρος IV | Ὁ Κόδρος Συγγραφέας: Μέρος V |
Μέρος VI→ |
Ὁ Ἔρως σπεύδων σὺν Εἰλειθυίαις
ὅπου ἂν γίνηται τοκετός,
ἐν ταῖς ἀπλάστοις κρύπτει καρδίαις
ἀγάπης σπέρματα πτερωτός.
Βλαστάνουν ταῦτα· καὶ μὲ τοὺς χρόνους,
πολλοὺς ἀφίνουν κρυφίους κλώνους.
Ἀλλ’ ἐγκεντρίζει, βέλος ἀφήσας,
δύο φυτά του ἀμφιγενῆ;
ἀνθοῦν ἐκεῖνα κάλυκας ἴσας
κ’ ἔρωτα τρέφουσιν ἀφανῆ.
Ηὔξετʾ ὡς ῥόδον ἡ Θελξιχόρη,
ὡς ἔρνος φοίνικος ἁπαλόν·
καθεὶς μὲ σέβας τὴν ἐθεώρει
τετάρτην Χάριτʾ ἀποκαλῶν·
ἀλλὰ κʾ ἐκείνων ὡραιοτέρα
θεὸν, ὡς λέγουν, εἶχε πατέρα.
Καλλιμορφότατον ἦτο πλάσμα·
ἔλαμπεν ἴσα μʾ Αὐγερινὸν
κʾ ἦτο γλυκεῖα ἴσα μὲ τʾ ᾆσμα
τῆς ἀηδόνος τὸ πρωϊνόν.
Καὶ ἦσο, Μέδον, μόνος ἐν πρώτοις
ὑπὲρ τοὺς ἄλλους εὐθυβόλῶν·
ἀλλʾ ἐμπειρότερος ὁ Τοξότης
ὁ φλόγʾ ἀνάπτων διὰ βελῶν.
Μάτην ὁ δείλαιος προσεπάθει
τὸν Χρυσοκόμην νὰ διαλάθῃ.
Τὴν εἶδεν ἅπαξ· ὁποῖα κάλλη!
Τὴν εἶδε πάλιν· ποία χαρά!
Τὴν εἶδʾ ἐκ τρίτου. Ὁ Ἔρως βάλλει
καὶ τὸν πληγόνει φαρμακερά.
Καὶ ὅπως τρέμει πεφοβισμένος,
δακὼν τὸ ἄγκιστρον ὁ ἰχθύς,
ὅπως σφαδάζει παρωργισμένος
ὁ γὺψ εἰς πέδας περιπλεχθείς,
οὕτως, ἀμέριμνος πρίν, ἐκεῖνος
ἐβασανίζετο ἐπωδύνως.
Χαίρεται τώρα· εἶτα λυπεῖται·
ἔπειτα θέλει ν’ ἀποσυρθῇ.
Τὸ δοκιμάζει; Κατακρατεῖται
καὶ δὲν ἰσχύει νὰ κινηθῇ.
Μεγάλην ὅμως κ’ ἡ Θελξιχόρη
εἶχ’ ἐν τῷ δράματι μετοχήν.
ᾘσθάνετό τι, καὶ διηπόρει
ποῖος τῆς ἔθιγε τὴν ψυχήν.
Εἶτα ὁλόθερμος ἠρυθρία·
ἓπειτα πάλιν ἔμενε κρύα.
Πολλάκις κλαίουσα κατηράσθη
τὸν νεανίαν σιωπηλῶς,
ἕως οὗ τέλος κατεδαμάσθη
ὑπὸ τοῦ Ἔρωτος ἐντελῶς.
Αὐτὴν ἠγάπα λοιπὸν ὁ Μέδων
κ’ ἀντηγαπᾶτο περιπαθῶς.
Εἶναι ὁ Ἔρως ὁ ἀπὸ παίδων
θεὸς οὐράνιος ἀληθῶς,
κʾ εὐκόλως κλίνει τὴν κεφαλήν του
θῆλυ καὶ ἄρσεν εἰς τὴν βουλήν του.
Ὅπως οἱ μόσχοι πωλοδαμνοῦνται
ὑπὸ τὸν ἔμπειρον γεωργὸν
καὶ εἰς τὸν τράχηλον δὲν αρνοῦνται
νὰ φέρουν ἔπειτα τὸν ζυγόν.