Ο Αρειάδης
| Ο Αρειάδης Συγγραφέας: |
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
- Αὕτη ἡ ἱστορία, Κύριοι, εἶπεν ἐγειρόμενος ὁ Πέτρος, μοί εἶναι γνωστοτάτη· ἐάν θέλετε σᾶς τὴν διηγοῦμαι.
- Ναί, ναί∙ ἀνέκραξαν ὅλοι οἱ περιεστῶτες.
- Προσοχὴ, λοιπόν Κύριοι, καί ὑπομονή!
Καί τότε ὁ Πέτρος ἔλαϐε τόν λόγον:
Ὁ Ἀλέξανδρος Ἀρειάδης, μονογενὴς υἱὸς πλουσίου κεφαλαιούχου, ἦτο κατὰ τὸ λέγειν τῶν πολλῶν, τέλειος τὴν ἀνατροφήν. Περιηγηθεὶς πολλὰς χώρας τῆς Εὐρώπης, εἰσδύσας εἰς τὰ ἀπόκρυφα τῶν μεγάλων κοινωνιῶν, μυηθεὶς εἰς τὰ μυστήρια τοῦ πῶς δεῖ ζῆν, ἀπολαύσας ἁπάσας τὰς ἀνθρωπίνας ἡδονὰς, ἐκτελέσας πᾶν ὅ,τι ἐπεθύμει, μορφωθεὶς ὑλικῶς τε καί ἠθικῶς, κατέστη ἐγωϊστής, ὑλιστὴς, ἀνάλγητος, ὑποκριτὴς, ἀδιάφορος περὶ τῶν παρελθόντων, ἀμέριμνος περὶ τῶν μελλόντων.
Πρὸ δώδεκα ἐτῶν ὅμως, ὅτε ἑκκαιδεκαετὴς νεανίας, περιεπλανᾶτο σύννους καὶ μελαγχολικὸς εἰς τὰς πεδιάδας της Ἀττικῆς, ἦτον πάντῃ διάφορος! Τῶν σπανίων προτερημάτων του τῆς τότε ἐποχῆς δὲν τῷ εἶχε διαμείνει οὐδὲν ἄλλο, εἰμὴ τὸ σωματικὸν κάλλος.
Κατὰ τὸ 1840 ἐπέστρεψεν εἰς Ἀθήνας ἐκ Παρισίων. Εἰς τοιοῦτον ἄνθρωπον ποίαν ἐντύπωσιν ἔμελλε νὰ προξενήσῃ ἡ κοινωνία μας, ὅπου ἀδύνατον πολλοὺς νὰ εὕρῃ ὁμοίους του; Δύο μῆνες μόλις παρῆλθον, καὶ ἰδοὺ ποίαν κρίσιν ἐπέφερε περὶ τοῦ ἐν Ἀθήναις βίου: «ζωὴ κτηνώδης». Λακωνική, ἀλλ' ὄχι καὶ ἐντελῶς δικαία κρίσις! Περίεργον μόνον εἶναι ὅτι, ἡ κοινωνία μας ἐφάνη ἀπεχθὴς εἰς τὸν Ἀρειάδην διὰ τὴν ἠθικήν της διαστροφήν. Ποῖος νὰ μεμφθῇ ἠθικῶς τὴν κοινωνίαν μας; Ὁ Ἀρειάδης! Καί ὅμως εἶχε δίκαιον, διότι εἰς τὸν ἐνδότατον μυχὸν τῆς ἐγωϊστικῆς του ψυχῆς ὑπῆρχε σπινθὴρ πατριωτισμοῦ, ἰδιοτελοῦς μὲν, διότι ἠγάπα τὴν δόξαν τοῦ ἔθνους καθ' ὅ μέλος τοῦ ἔθνους αὐτὸς ὁ ἴδιος, ἀλλ' ὅμως ὑπῆρχε κἂν, ἐνῷ ἀπὸ τὴν λοιπὴν τῶν Ἀθηνῶν κοινωνίαν, κατὰ τὴν ἰδέαν του, ἔλειπε καὶ ὁ τοιοῦτος σπινθήρ. Προσέτι δέ, ὅσῳ καὶ ἄν ἡ καρδία του ἦν κατὰ τὰ ἄλλα διεφθαρμένη, ἀλλὰ τὸν φθόνον κἂν δὲν ἐγνώριζε. Καὶ οὐδὲν μὲν ἐθεώρει ἱερὸν καὶ ὅσιον, ὅταν ἐπρόκειτο περί τινος ἰδιαιτέρας αὐτοῦ ἀπολαύσεως, ἀλλὰ τῶν ἄλλων κἂν αἱ ἀπολαύσεις καὶ εὐτυχίαι ποσῶς δὲν τὸν ἔθλιϐον. Ἐξ ἐναντίας δ' ἔϐλεπε μετ' ἀποστροφῆς ἐμφωλεῦον εἰς τὴν ἑλληνικὴν κοινωνίαν τὸ ψυχοφθόρον αἴσθημα τοῦτο, τὴν σκωρίαν ἥτις προσηλοῦται εἰς ὅλας τὰς πράξεις καὶ τὰς καταϐιϐρώσκει, καὶ καταϐιϐρώσκει τέλος καὶ αὐτὴν τὴν καρδίαν ἥτις τὸν περιέχει. - Ἀπὸ τὴν κοινωνίαν ταύτην, ἐδογμάτιζεν ὁ Ἀρειάδης, ἐξ ἧς ἐσϐέσθη ὁ πατριωτισμὸς, εἰς ἣν βασιλεύει ὁ φθόνος, ποτὲ δὲν θὰ ἀναφυῇ Ἑλλὰς μεγάλη, ἰσχυρὰ καὶ εὐδαίμων.
Ὁ Ἀρειάδης προπαρεσκευάζετο νὰ ἀποδημήσῃ, θεωρῶν δικαίως τὸν ἑαυτόν του ἄπατριν, ὅτε, ἐπελθόντος συμϐάντος τινος, ἀνέϐαλε τὴν ἀπόπλευσίν του.
Περιπατῶν μονήρης, ἡμέραν τινα, πέριξ τῶν ἐρειπίων τοῦ Ναοῦ τοῦ Ὀλυμπίου Διὸς, καὶ ἀναπολῶν εἰς τὴν φαντασίαν του τὰς ὡραίας Γ ριζέττας τῶν Παρισίων, ἀπήντησε νεάνιδα φαινομένην ἐκ τοῦ ἐνδύματός της ὡς ἐπαρχιώτιδα. Ἡ νεᾶνις αὕτη συνωδεύετο ὑπὸ νέου τινος φουστανελλοφόρου, ἦτον δὲ ὡραία, εὔχαρις, εὐπλόκαμος, λευκὴ ὡς τὸν ἀφρὸν τῆς θαλάσσης. Ὁ Ἀλέξανδρος μαθὼν εἰς Παρισίους ὅτι πρὸς ἓν εἶδος γυναικῶν ἡ προπέτεια εἶναι συστατικὸν, διέϐη ἐμπρὸς τῆς ἀγνώστου, καὶ τὴν ἠτένισεν αὐθαδῶς εἰς τὰ ὄμματα· ἀλλ' αὕτη ἐγείρει ὑπερηφάνως τὴν κεφαλὴν πρὸς αὐτὸν, καὶ μειδιῶσα καταφρονητικῶς ἐξακολουθεῖ τὴν πορείαν της.
- Morbleu! ἀνέκραξεν ὁ νεανίας, ποῦ εἶμαι; Ἐκ τῆς ὁδοῦ τοῦ ἁγίου Ὀνωρίου (Rue St. Honoré) τῶν Παρισίων, κατεκρημνίσθην εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ὀλυμπίου Διός.
Ἀλλ' ἤδη ἡ ὡραία ἄγνωστος διαϐᾶσα τὴν ἁψίδα τοῦ Ἀδριανοῦ εἶχε γίνει ἄφαντος…
Ἔκτοτε ἡ μορφὴ τῆς ἀγνώστου ἐπανῆλθε πολλάκις εἰς τοῦ Ἀλεξάνδρου τὴν φαντασίαν. Εἰς τὰς ὁδοὺς, ἅμα ἔϐλεπε τὸ ἐρυθροῦν ἐπαρχιακὸν τῆς κεφαλῆς κάλυμμα, ἐστρέφετο νὰ ἰδῇ μὴ εἶναι ἡ γνώριμός του τοῦ Ὀλυμπίου Διός. Εἰσήρχετο εἰς τὰ ἐργαστήρια, περιήρχετο τοὺς περιπάτους, ἀλλ' εἰς μάτην! Ἀνένδοτος ἰχνευτὴς, μετέϐη ὡς καὶ εἰς Ἐλευσῖνα, εἰς τὰ Μέγαρα, καὶ εἰς Μαρούσιον, καὶ εἰς Κηφισιάν. Ἀλλ' ἡ ἄγνωστός του δὲν ὑπῆρχε εἰς κἀνὲν ἀπὸ ταῦτα τὰ μέρη. Ἐνίοτε ἐδίσταζε περὶ τῆς ἀληθείας τοῦ ὁράματός του, ἐφαντάζετο, ὅτι τὸ χαρίεν ἐκεῖνο πλᾶσμα, ἦν ἁπλοῦν ὄνειρον. Εἰς τοιαύτην διάθεσιν εὑρισκόμενος ἀνεχώρησε μίαν ἡμέραν ἐκ τῶν Ἀθηνῶν, διευθυνόμενος διὰ ξηρᾶς εἰς τὴν Χαλκίδα, πρὸς διασκέδασιν, καὶ ἀπ' ἐκεῖ ἔμελλε νὰ μεταϐῇ εἰς τὸ προσκύνημα τῶν Θερμοπυλῶν. Εἰς Κηφισίαν ἔπεμψεν ἐμπρὸς τὸν ἀγωγιάτην, καὶ κατῆλθεν εἰς τὸ ἀγροκήπιον ἑνός φίλου του, ἐκεῖ διαμένοντος. Ὁ φίλος οὗτος, ἀρχαῖος συμμαθητής του, συνδαιτημὼν τῶν Παρισινῶν εὐωχιῶν του, τὸν ἐφιλοφρόνησε τόσον καλῶς, ὥστε κατὰ τὸ μεσονύκτιον μόνον ἦτον ἕτοιμος ὁ Ἀρειάδης νὰ ἐξακολουθήσῃ τὴν ὁδοιπορίαν του. Ματαίως ὁ φίλος του τὸν παρώτρυνε νὰ διαμείνῃ παρ' αὐτῷ, ἕνεκα τοῦ παρώρου· ὁ Ἀλέξανδρος, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ὁ οἶνος εἶχε δραστηρίως ἐπενεργήσει, καταφρονήσας πᾶσαν συμϐουλὴν, ἵππευσε, καὶ μόνος ἐπορεύθη πρὸς τὰ ἐμπρός. Ἀλλὰ μόλις εἶχε προχωρήσει τινὰ τέταρτα τῆς ὥρας, καὶ ὁ ἵππος του, ὅστις εἶχε φιλοφρονηθῆ καὶ αὐτὸς, στρέψας εἰς τὰ ὀπίσω, ἀπεμακρύνθη τῆς εὐθείας ὁδοῦ καὶ παρέσυρε τὸν Κύριόν του, ματαίως ἀγωνιζόμενον νὰ τὸν ἐπαναφέρῃ εἰς τὴν διεύθυνσίν του.
Ἂς μὴν ἀδικήσωμεν τὸν Ἀρειάδην· ἦτο κάλλιστος ἱππεὺς, καὶ πολλάκις εἰς τὸ ἐν Παρισίοις δάσος τῆς Βουλλωνίας καὶ εἰς τὸ Ἰακώϐου ἄλσος τοῦ Λονδίνου καὶ ἀλλαχοῦ ἐπῃνέθη παρὰ πάντων τῶν εἰδημόνων τῆς ἱππασίας· ἀλλ' ἐκεῖνο τὸ ἑσπέρας, ὁ ἱππεὺς καὶ ὁ ἵππος δὲν ἐγνώριζον ἀλλήλους.
Αἴφνης ὁ ἵππος ἡρεμεῖ, καὶ ὁ Ἀρειάδης περικυκλοῦται ὑπὸ πολλῶν φουστανελλοφόρων ὁπλοφόρων κραυγαζόντων πρὸς αὐτόν - Κατέϐα κάτω! - Φύγετε ἀπ' ἐμπρός μου - τοῖς φωνάζει ὁ Ἀλέξανδρος μὲ στεντόρειον φωνὴν, καὶ σύρων μίαν πιστόλαν ἐκ τοῦ κόλπου του πυροϐολεῖ ἐπ' αὐτῶν· πάραυτα ὅμως αἱ μάχαιραι τῶν λῃστῶν ἐπιπίπτουσιν ἐπὶ τοῦ δυστυχοῦς νεανίου, ὅστις ἀφήσας φωνὴν μεγάλην ἔπεσε κατὰ γῆς.
Ὅταν ἀνέλαϐε τὰς αἰσθήσεις του, ἔκειτο, βαρέως τετραυματισμένος, ἐπὶ ξυλίνου κλίνης ἐντὸς δωματίου μικροῦ οἰκίσκου.
Πλησίον αὐτοῦ ἵστατο ἡ ἄγνωστος
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Τὴν ἑπομένην ἡμέραν, ἔφιππος χωροφύλαξ διήρχετο δρομαίως διὰ τῆς Αἰολικῆς ὁδοῦ· φθάσας δὲ εἰς τὸ καφεπωλεῖον τῆς ὡραίας Ἑλλάδος, ἔστρεψε πρὸς τὴν Καπνικαρέαν, καὶ διελθὼν διὰ τῆς Ἑρμαϊκῆς ὁδοῦ, ἔστη ἐμπρὸς τοῦ φρουραρχείου. Ἤρκει ὅτι διῆλθε διὰ τῶν δύο τούτων ὁδῶν, ἵνα μετὰ παρέλευσιν δέκα λεπτῶν ὅλη ἡ πόλις μάθῃ ὅτι ἐφονεύθη ὁ Ἀρχιλῃστὴς Κώστας. Ὁ ἀποκτείνας ὅμως αὐτόν ἠγνοεῖτο, καὶ ματαίως ἡ Ἀστυνομία τὸν προσεκάλεσεν ἵνα λάϐῃ τὴν ὑποσχεθεῖσαν ἀνταμοιϐήν.
Ὁ Ἀρειάδης ἦτο βαρέως ἀσθενὴς, καὶ ἡ ὕπαρξίς του ἐκινδύνευε· χάριν ὅμως τῆς ἰσχυρᾶς κράσεώς του, παρελθόντος ἑνὸς μηνὸς ἀνέλαϐεν ὁπωσοῦν. Τότε ἐδυνήθη νὰ τακτοποιήσῃ τὰς ἰδέας του, καὶ ὁ Ἀρειάδης ἔγεινε πάλιν Ἀρειάδης· ἀλλὰ κατὰ δυστυχίαν ἡ ξενοδόχος του ἐφαίνετο σπανίως, ἀντ' αὐτῆς δὲ πλησίον τῆς κλίνης του διέμενεν ὁ νέος φουστανελλοφόρος ὃν εἶχεν ἰδῇ συμϐαδίζοντα μετ' αὐτῆς εἰς τὸ Ὀλύμπιον.
Ὅσον σιωπηλὸς καὶ ἂν ἦτον ὁ νέος οὗτος, ὅσον κι ἂν ἐφαίνετο ὅτι δὲν εἶχε διάθεσιν νὰ ὁμιλήσῃ εἰς τὸν Ἀρειάδην, οὗτος κατώρθωσε ὅμως νὰ μάθῃ παρ' αὐτοῦ τὰ ἀκόλουθα˙ «ὅτι ἐνῷ ἐξήρχετο οὗτος ἐκ τοῦ κήπου του μίαν πρωΐαν, προσέκρουσεν εἰς ἕνα πτῶμα, τὸ ὁποῖον ἔδιδεν εἰσέτι σημεῖα ζωῆς, καὶ μετέφερεν αὐτὸν εἰς τὸν οἰκίσκον του, ὅπου συγκατῴκει μετὰ τῆς ἀδελφῆς του. Ἐκεῖ ἐπεριποιήθη παρ' ἐμπειρικοῦ τινος ἰατροῦ, ἐναντιουμένης τῆς ἀδελφῆς του εἰς τὸ νὰ ἐπικαλεσθῇ ἡ βοήθεια ἑνὸς ἰατροῦ τῆς πόλεως.
Αὗται αἱ πληροφορίαι ἤρκουν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον. Ἀφοῦ ἐδυνήθη νὰ ἐγερθῇ τῆς κλίνης, ἐζήτησε τὴν ἄδειαν παρὰ τῶν σωτήρων του, νὰ μείνῃ παρ' αὐτοῖς ἕως ὅτου ἀναλάϐῃ ἐντελῶς· οὗτοι ἐνέδωσαν εὐχαρίστως εἰς τὰς προτάσεις του. Τότε ἔγραψεν εἰς τὸν πατέρα του, εἰδοποιῶν αὐτὸν ὅτι θέλει παρατείνει τὴν ἀπουσίαν του, καὶ ἔπεμψε τὴν ἐπιστολὴν ταύτην οὕτως, ὥστε ὁ πατήρ του νὰ τὸν φρονῇ διατρίϐοντα εἰς Χαλκίδα. Ὁ Ἀλέξανδρος ἤξευρε τί ἔκαμνε· δυνηθεὶς νὰ ἐννοήσῃ τὸν χαρακτῆρα τῆς νέας του ξενοδόχου, ὁ λύκος περιειλίχθη μὲ τὸ δέρμα τοῦ ἀρνίου, καὶ οὕτως αὕτη λαϐοῦσα θάῤῥος, δὲν τὸν ἀπέφευγε πλέον.
῾Η Πηγὴ, -οὕτως ὠνομάζετο ἡ ἄγνωστος, - ἦτον ἐξ ἐκείνων τῶν ὀλίγων ὄντων, ἅτινα ὡς ἡ Ἐλεδώνη, φθείρονται ἀφ' ἑαυτῶν· δι' αὐτὰ τὸ πρῶτον αἴσθημα καθὼς καὶ τὸ τελευταῖον εἶναι ὀδυνηρόν!! οὐδέποτε ἡ καρδία των πάλλει ἀπό χαρὰν ἀλλ' ἀεὶ ἀπὸ λύπην· ἡ ἄκρα αὐτῶν εὐαισθησία τοῖς καθιστᾷ πολυόδυνον τὸν βίον, καὶ ὁ θάνατος μόνος δύναται νὰ δώσῃ τέλος εἰς τὰς λύπας των… δυστυχέστατα τῶν γηΐνων ὄντων! ! ! Λατρεύτρια τῆς φύσεως, ἡ Πηγὴ, δὲν ἐδύνατο νὰ ζήσῃ εἰς ἐκεῖνας τὰς πετρίνας φυλακάς τὰς λεγομένας πόλεις· ἠγάπα τὴν ἔκτασιν, τὴν πεδιάδα, τὸν αἴθριον ὁρίζοντα, τὴν καθαρὰν ἀτμοσφαῖραν, ἀμόλυντον ἀπὸ τὰς διεφθαρμένας ἀναθυμιάσεις τῶν πόλεων· ἡ ἁπλότης τῶν ἠθῶν, ἡ ὑπερϐολὴ τῶν ἰδανικῶν αἰσθημάτων ἦσαν ἔμφυτα εἰς τὴν Πηγήν· ὅτε ἠγάπα, ἠγάπα μὲ τὸν σφοδρὸν, μὲ τὸν ἄγριον ἐκεῖνον ἔρωτα, καὶ μόνος ὁ θάνατος ἐδύνατο νὰ τὴν ἀποσπάσῃ ἀπὸ τὸ ἀντικείμενον τῆς ἀγάπης της· καὶ οὕτως ἠγάπα τὸν ἀδελφόν της. Ἡ Πηγὴ ἦν ἄνθος ἁγνὸν καὶ ἀμόλυντον, μεταφυτευθὲν ἀπὸ τὸν βόρϐορον τῶν πόλεων εἰς τὸ οἰκεῖον αὐτῇ ἔδαφος τῶν ἀγρῶν, καὶ ἐμπρέπον ἐν ἀθωότητι καὶ ἐν χάριτι. Πόση διαφορὰ χαρακτῆρος μεταξὺ αὐτῆς καὶ τοῦ Ἀρειάδου! καὶ ὅμως οὗτος τόσον καλῶς προσεποιήθη, ὥστε ἡ καρδία τῆς Πηγῆς ἐκλονίσθη…
Ταπεινὸς ἐμπρός της, εὐτυχὴς ὁπόταν ἐδύνατο νὰ ἀσπασθῇ τὴν κυματίζουσαν εἰς τὸν ἀέρα χρυσοπλόκαμον κόμην της, νὰ τὴν ἀτενίζῃ ἐν σιωπῇ ὁλοκλήρους ὥρας… ἐπιδεικνύων ἀγάπην ἀπεριώριστον, κατώρθωσε νὰ ὑποκλέψῃ τὴν ἀγάπην τῆς ἀφελοῦς κόρης, καὶ κατ' ὀλίγον τὴν κατεξουσίασεν εἰς τοιοῦτον βαθμὸν, ὥστε ἐὰν ἀπεσπᾶτο αὐτῆς, ἐκείνη ἀπέθνῃσκε· τοῦτο τὸ ἐννόησε καλῶς ὁ Ἀλέξανδρος· βαθμηδὸν αἱ ἀπαιτήσεις του ηὔξανον…
Τότε ἡ ταλαίπωρος Πηγὴ εἶδεν, ἀλλ' ἀργὰ, τὴν ἄϐυσσον εἰς ἥν ἐῤῥίφθη, ἐπάλαισε πρὸς τὸν ἔρωτά της… ἀλλ' εἰς μάτην! μία μόνη ἐλπὶς τῇ εἶχε διαμείνῃ, ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ Ἀρειάδου. Προσπίπτουσα εἰς τοὺς πόδας τοῦ ἀδελφοῦ της, τῷ ὁμολογεῖ τὸν ἔρωτα, τὰς λύπας, τοὺς φόϐους καὶ τὴν ἀμηχανίαν της, καὶ οὕτως ἐπέτυχε τὴν ἀναχώρησιν τοῦ ἐραστοῦ της… Τετέλεσται! ἡ εὐτυχία τῆς Πηγῆς διῆλθεν ὡς ἀκτὶς φθινοπωρινῆς ἡμέρας. Τὸ φυτὸν ἐξηράνθη, ἀφοῦ ἐξέλιπεν ἡ αὔρα, ἥτις τὸ ἐζωογόνει.
Ἦσαν ἤδη τρεῖς μῆνες ἀφ' ὅτου ὁ Ἀλέξανδρος ἔλειπεν ἐκ τῆς πρωτευούσης· ὅθεν, ἀντὶ νὰ ἐξακολουθήσῃ τὴν πορείαν του, ἐπέστρεψεν εἰς Ἀθήνας. Τότε κατὰ πρώτην φορὰν ἀνέπνευσεν ἐλευθέρως. Εἰς τὸ διάστημα αὐτὸ τῶν τριῶν μηνῶν, πόσον ὑπέφερεν ό Ἀρειάδης! ἀναγκασθεὶς νὰ κύψῃ τὸν αὐχένα ἔμπροσθεν τῆς νέας κόρης, νὰ ὑπακούσῃ εἰς ὅλας τὰς δυστροπίας της, νὰ περιορισθῇ ἐπὶ τοσοῦτον, νὰ περιμείνῃ τρεῖς μῆνας ἵνα θυσιάσῃ τὸ θῦμά του, καὶ νὰ ἀποτύχῃ, νὰ ἀπομεμφθῇ, αὐτὸς εἰς τὸν ὁποῖον ἤρκουν δεκαπέντε ἡμέραι, ἵνα διαζεύξῃ πέντε συζυγίας! ! Ἐμαίνετο ὡς ὁ ἡττηθεὶς ἀθλητὴς, ὅστις κατακείμενος ὑπὸ τοὺς πόδας τοῦ νικητοῦ, ἀκούει τὰς ἀνευφημίας καὶ τοὺς σαρκασμοὺς τῶν θεατῶν. Ὡρκίσθη ὅτι ἔκτοτε θέλει περιορισθῇ εἰς τὰ μεμαραμένα ἄνθη τῶν πόλεων. Ἡ τύχη ὅμως ἔδραμε πρὸς παρηγορίαν τοῦ προσφιλοῦς τέκνου της· δύο ἡμέρας μετὰ τὴν εἰς Ἀθήνας ἐπιστροφήν του, ὁ πατήρ του τῷ ἀναγγέλλει ὅτι αὐτός, προϐεϐηκὼς ὤν τὴν ἡλικίαν, ἐπεθύμει νὰ νυμφευθῇ ὁ υἱός του· ἐπὶ τούτῳ ἔγραψε πρὸς ἀρχαῖον φίλον του, πλούσιον κτηματίαν τῆς Νάξου, πατέρα μονογενοῦς θυγατρὸς, ζητῶν ταύτην δι' αὐτὸν εἰς γάμον· ἡ ἑκκαιδεκαετὴς αὕτη νεᾶνις ἐκοσμεῖτο φυσικῶς τε καὶ ἠθικῶς ὑπὸ πολλῶν προτερημάτων, καὶ τὸ μέγιστον πάντων ἦτον ὅτι εἶχεν εἰσόδημα ὀκτώ χιλιάδων διστήλων κατ' ἔτος.
Ὁ Ἀρειάδης ἐδέχθη προθύμως τὴν πρότασίν του, προσποιούμενος ὅτι ὑπακούει εἰς τὴν θέλησιν τοῦ πατρὸς, ὅστις ἔκλαιεν ἀπὸ τὴν χαράν του, ἔχων τοιοῦτον υἱόν. Τὸ ἀληθὲς ὅμως εἶναι ὅτι ἐδελεάσθη ἀπὸ τὴν προῖκα, ὀλίγον φροντίζων περὶ τῆς γυναικὸς, γνωρίζων δὲ καλῶς πῶς ἔπρεπε νὰ τὴν μεταχειρισθῇ. Ὁ γέρων Ἀρειάδης ἔσπευσε τὸν ἀῤῥαϐῶνα, καὶ ἐντὸς ὀλίγων ἡμερῶν ἀφίχθη ἡ νεᾶνις μετὰ τοῦ πατρός της εἰς Ἀθήνας.
Τὴν 7 Ὀκτωϐρίου τοῦ 1840, ἡμέραν προσδιωρισμένην διὰ τὴν ἱερὰν ἐκείνην τελετὴν, ὁ Ἀλέξανδρος ἠγέρθη φαιδρὸς καὶ ἱλαρὸς ἐκ τῆς κλίνης, καὶ ἀφ' οὗ ἐνεδύθη κομψῶς, ἡτοιμάζετο νὰ ἐξέλθῃ ἐκ τῆς οἰκίας του, ὅτε εἰς τὸ κατώφλιον τῆς θύρας τοῦ δωματίου του ἐφάνη ἡ Πηγὴ, ὠχρὰ ὡς πτῶμα. Ἡ ζωηρότης τῶν ὀφθαλμῶν της εἶχεν ἐκλείψει, αἱ ποτέ ῥοδόχροοι παρειαί της νῦν ἐσχημάτιζον δύο βαθέα κοιλώματα, τὰ χείλη της ἦσαν μέλανα, τὸ μέτωπόν της εἶχε ῥυτιδωθῇ, αἱ ξανθαὶ τρίχες τῆς κεφαλῆς της εἶχον λευκανθῇ… ὤ! ἡ δυστυχής, πόσον θα ὑπέφερε!… Τρέμουσα εἰσῆλθεν εἰς τὸ δωμάτιον, ἠθέλησε νὰ ὁμιλήσῃ, καὶ σωρὸς δακρύων τῇ ἀφῄρεσε τὸν λόγον. Ὁ Ἀλέξανδρος κατ' ἐκείνην τὴν στιγμὴν ἐπεθύμει νὰ ᾖναι παντοῦ ἀλλοῦ παρ' ἐκεῖ· ὁ ἰσχυρόνους εἶχεν ἀπωλέσει τὴν ἑτοιμότητα τοῦ πνεύματός του… ἀλλ' ὁ Ἀλέξανδρος ἦτον τὸ φίλτατον τέκνον τῆς τύχης· μόλις ἡ Πηγὴ ἀνέλαϐε, μόλις ἤνοιξε τὸ στόμα… κρούεται ἡ θύρα, καὶ εἰσέρχεται ὁ πενθερός του. Ἡ Πηγὴ ἐξέρχεται.
Τὸ ἑσπέρας ἐκτελεῖται ὁ ἀῤῥαϐὼν, καὶ τοῦτον διαδέχεται ὁ χορός.
Ὁ Ἀρειάδης κεκοπιακὼς ἀποσύρεται ἐκ τοῦ χοροῦ· ὑπηρέτης δὲ τὸν πλησιάζει καὶ τῷ λέγει˙
- Κύριε, ἄνθρωπός τις σᾶς ζητεῖ.
- Ποῦ εἶναι;
- Κάτω εἰς τὸν δρόμον.
- Καὶ τί μὲ θέλει;
- Δὲν γνωρίζω, ἀλλ' ἦτο πολὺ ἀνυπόμονος.
Ὁ Ἀρειάδης ἐξέρχεται ἐκ τῆς οἰκίας, καὶ φουστανελοφόρος τὸν πλησιάζει.
- Ποῖος εἶσαι; τί θέλεις; τὸν ἐρωτᾷ ὁ Ἀρειάδης.
- Δὲν μὲ γνωρίζεις;
- Ἄ! εἶσαι ὁ καλός… ὁ… ὁ ἀδελφὸς τῆς Πηγῆς… καὶ τὶ θέλεις, φίλε μου, ἴσως ἔχεις ἀνάγκην ἀπὸ χρήματα… ἔχεις δίκαιον· δὲν σᾶς ἔδωσα οὐδὲ λεπτόν· ἐλησμόνησα συγχώρει με…
- Φύλαξε διὰ σὲ τὰ χρήματά σου, ἀπήντησεν ἀγερώχως ὁ ἀδελφὸς τῆς νέας κόρης, διακόπτων τὴν πολυλογίαν τοῦ Ἀλεξάνδρου· ζῶ διὰ τοῦ ἱδρῶτος μου, δὲν ἔχω ἀνάγκην οὐδενός· δὲν μὲ χρεωστεῖς τίποτε, καὶ ἐπαίτην ἐὰν εὕρισκον εἰς τὴν κατάστασιν εἰς ἣν ἤσουν, θὰ τὸν ἐπεριποιούμην ὡσαύτως. … τώρα ὅμως, ἦλθον διὰ νὰ σὲ εἰπῶ˙ ἐλθὲ, δήμιε, ἐλθὲ νὰ ἰδῇς τὸ θῦμα σου!
- Ὄχ! ὄχ! ἄφησέ με ἥσυχον ἀπόψε, φίλε μου· σὲ συμϐουλεύω ὅμως νὰ γίνῃς ὑποκριτὴς εἰς τὸ ἑλληνικὸν θέατρον, θὰ ἐπιτύχῃς. Νά! ἀκούεις τὴν μουσικήν; ἤρχισε τὸ Bάλς, μὲ περιμένει ἡ μελλόνυμφός μου· ἔχε ὑγείαν.
- Ἐλθὲ σὲ λέγω! ἐλθέ! φωνάζει μὲ στεντόρειον φωνὴν ὁ ξένος εἰς τὸν Ἀρειάδην.
Ὁ Ἀλέξανδρος ὅμως στρέφει εἰς αὐτὸν τὰ νῶτα, καὶ βαδίζει πρὸς τὴν οἰκίαν, ἀλλ' ἡ μολυϐδίνη χεὶρ ἐκείνου τὸν σύρει πρὸς αὐτόν. Ὁ Ἀρειάδης ἀνθίσταται, τὸ ἰσχνὸν καὶ ἀδύνατον ὅμως σῶμά του εἶναι ἐλαφρὸν ἄχθος διὰ τὸν ἰσχυρὸν ἀντίπαλόν του· παρατηρεῖ πέριξ αὐτοῦ ἵνα ἐπικαλεσθῇ βοήθειαν· ἡ ὁδὸς ἦτον ἔρημος… Τότε ἐγκαταλείπεται εἰς τὴν διάθεσιν τοῦ φουστανελλοφόρου, ὅστις τὸν σύρει πρὸς ἅμαξαν περιμένουσαν εἰς τὴν πλησίον ὁδόν· ὁ ἁμαξηλάτης τὸν πλησιάζει· ἀμφότεροι εἰσέρχονται, καὶ ἡ ἅμαξα ἀπέρχεται μὲ ταχύτητα ἀστραπῆς.
Ὁ Ἀλέξανδρος δὲν ἦτο δειλός· μὴ δυνηθεὶς νὰ ἀποφύγῃ τὴν ἀπαίσιον προσεχῆ συνέντευξίν του μετὰ τῆς Πηγῆς, ἐνεκαρτέρησεν· ἐσυλλογίσθη ἐν ἀκαρεῖ περὶ τῆς Πηγῆς, περὶ τῆς ταραχῆς ἥτις θὰ συμϐῇ ἕνεκα τῆς ἀπουσίας του ἐκ τοῦ χοροῦ, περὶ τῆς ὀδυρομένης νύμφης του, περὶ τῆς ἀπελπισίας τοῦ πατρός του· ἀλλὰ τέλος ὁ περίεργος ἐκεῖνος ἄνθρωπος ἀδιαφορήσας περὶ πάντων ἀπεκοιμήθη.
Ὅτε ὁ συνοδοιπόρος του τὸν ἐξύπνησεν, ἡ ἅμαξα ἵστατο.
- Ἔ! Τί εἶναι; ἐφώναξεν ὁ Ἀρειάδης, ἐφθάσαμεν;
- Κύταξε ἐδῶ, τὸν λέγει ὁ ἀδελφὸς τῆς Πηγῆς, καὶ μὲ τὴν χεῖρα τῷ ἐδείκνυεν λοφίσκον ἀπέχοντα ὀλίγων βημάτων, βλέπεις; ἐκεῖ, ὡς σήμερον κατὰ ταύτην τὴν ὥραν, εἶναι τέσσαρες μῆνες, ἔκεισο νεκρός!
- Ὦ! διάϐολε! καὶ μ' ἐξύπνησας διὰ νὰ μ' εἰπῇς τοῦτο;
- Ἀπόψε ὅμως, ἐξηκολούθησε λέγων μὲ στυγερὰν φωνὴν ὁ Ἀλϐανὸς, ἀπόψε θὰ κεῖται ἐκεῖ ἐκείνη ἥτις σ' ἔσωσε… καὶ ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ ἀγροίκου ἐκείνου ἔῤῥευσαν ποταμηδὸν δάκρυα.
- Εὖγε! τῷ λέγει καγχάζων ὁ Ἀλέξανδρος· εἶσαι καὶ ποιητής! !
Ἡ ἅμαξα ἀνέλαϐε τὴν πορείαν της.
Μετ' ὀλίγον ἠρεμεῖ.
Κατ' ἐκείνην τὴν στιγμὴν ἡ ἀργυρόχρους πανσέληνος ἐκτυλίσσεται ἐκ τῶν περικαλυπτόντων αὐτὴν νεφῶν, καὶ διαχύει τὸ ὑγρόν της φῶς ἐπὶ τῆς Ἀττικῆς πεδιάδος. Ὁ Ἀλέξανδρος ἀναγνωρίζει τὴν φιλόξενον ἐκείνην στέγην, εἰς ἣν ὡς καταχθόνιος δαίμων εἰσῆλθε· κατέρχεται μετὰ τοῦ ὁδηγοῦ του, καὶ εἰσέρχονται ἀμφότεροι εἰς τὸν οἰκίσκον. Φρικτὸν θέαμα! Ἐπὶ τῆς κλίνης ἐκείνης, ἐφ' ἧς ἀνέλαϐε τὴν ζωὴν ὁ Ἀρειάδης, ἔκειτο ἡμιθανὴς ἡ δύστηνος Πηγὴ, τηκομένη ὑπὸ φρικωδῶν ὀδυνῶν. Ἐκ πρώτης ὄψεως ἐφαίνοντο τρανῶς, ὅλα τὰ σημεῖα ἑνὸς δηλητηριασμοῦ… Εἰς τὴν ἐμφάνισιν τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἡ δύσμοιρος Πηγὴ δὲν ἐφώναξε, δὲν ἦτον ἐκείνη ἀνθρωπίνη φωνή· ὁ στεναγμός της ὡμοίαζε κατάραν… τότε κατὰ πρώτην φορὰν, ἀλλ' ἀργά! συνεκινήθη εἰς οἶκτον ὁ ἰσχυρόνους, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τῆς θνῃσκούσης, τοὺς κατεφίλησεν, ἔκλαυσεν…
- Θάῤῥει, Πηγή μου, ψιθυρίζει μὲ τρέμοντα χείλη. Θάῤῥει, θάῤῥει, εἶμαι ἐλεύθερος· δυνάμεθα νὰ ζήσωμεν ἀκόμη εὐτυχεῖς!…
- Σιῶπα! μὴν ἐπιορκῇς ἐνώπιον τοῦ θανάτου! φώναξεν ἡ δυστυχὴς διακόπτουσαν αὐτόν· καὶ οἱ ὀδόντες της ἔϐρυχον, οἱ ὀφθαλμοί της ἐσπινθηροϐόλουν, τὸ σῶμά της ἔτρεμε σπασμωδικῶς, αἱ χεῖρές της κατεκερμάτιζον τὰ κρέατά της… Φονεῦ τοῦ πατρός μου, δὲν ἠρκέσθης μόνον εἰς τὸ αἷμα ἐκείνου· ἠθέλησας καὶ τῆς θυγατρός του τὸν ὄλεθρον. Μὴ μ' ἐξυϐρίζῃς κᾄν εἰς τὰς τελευταίας στιγμάς μου· εἰς τὴν εὐτυχίαν σου εἷς τάφος ἀκόμη ἦτον ἀναγκαῖος, ἰδοὺ σοὶ ἀνοίγεται. Καταϐαίνουσα εἰς αὐτὸν ἔπρεπε νὰ σὲ καταρασθῶ!… Καταϐαίνουσα εἰς αὐτὸν σὲ λατρεύω!… Καὶ, ἀφ' οὗ ταῦτα εἶπε, τὸ σῶμά της ἐσείσθη ὡς ὑπὸ ἡφαιστείου σεισμοῦ, οἱ ὀφθαλμοί της ἐστράφησαν πρὸς τὴν σελήνην, ἄφθονον αἷμα ἔῤῥευσεν ἐκ τοῦ στόματός της, ἔτεινε τὰς χεῖρας της πρὸς τὸν Ἀρειάδην, ἀλλὰ πάραυτα αἱ χεῖρες ἐκεῖναι κατάπεσον ψυχραί.
Εἶχεν ἀποθάνει.
- Τὸν πατέρα της ἐφόνευσεν! ἀνέκραξαν τινὲς τῶν ἀκροατῶν τοῦ Πέτρου.
- Μάλιστα, Κύριοι, εἶχε φονεύσει τὸν πατέρα της, τὸν ἀρχιλῃστὴν Κώσταν…
- Πῶς, ἠρώτησεν ὁ Ἀλκιϐιάδης διακόπτων τὸν Πέτρον, ἦτον ἡ Πηγὴ θυγάτηρ τοῦ λῃστοῦ, καὶ αὐτὴ καὶ ὁ ἀδελφός της περιέθαλψαν τὸν φονέα τοῦ πατρός των χωρὶς νὰ ἐκδικηθοῦν, χωρὶς ν' ἀναφέρουν κᾄν ποτὲ περὶ τούτου;
- Ἡ Πηγὴ καὶ ὁ ἀδελφός της ἦσαν φύσεως εὐγενοῦς. Δὲν ἐγνώριζον παντελῶς τοῦ πατρός των τὴν ὑπεύθυνον διαγωγὴν, καὶ ἀπέδιδον τὰς μακρὰς ἀπουσίας του εἰς ἄλλας αἰτίας. Τὸν θάνατόν του καὶ τὴν αἰτίαν τοῦ θανάτου του ἔμαθον μόνον ἐνῷ περιέθαλπον τὸν Ἀλέξανδρον, καὶ εἰς αὐτὸν δὲν ἐδυνήθησαν νὰ δώσωσιν ἄδικον ὅτι ἐφόνευσε τὸν λῃστήν· ἔκλαυσαν δὲ μόνον ἐν κρυπτῷ τὸ αἶσχός των.
- Ὁ δὲ Ἀλέξανδρος δὲν ᾐσθάνθη σφοδρὰς τύψεις συνειδότος, ὅταν εἶδε νεκρὰν τὴν ἀθλίαν Πηγήν; ἐρώτησεν ὁ Ἀλκιϐιάδης.
- Ὤ! βέϐαια, ἀπεκρίθη ὁ Πέτρος. Ἐῤῥίφθη ἐπὶ τοῦ νεκροῦ της καὶ ἔκλαυσε ποταμηδὸν, ἔπειτα ἐῤῥίφθη εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ ἀδελφοῦ της καὶ ἔκλαυσε πάλιν.
- Καὶ μετὰ ταῦτα τί ἔκαμε;
- Τί ἔκαμεν! ὅτι ἵσως ἤθελες κάμει καὶ σὺ, φίλε μου· κατὰ τὴν προσδιορισθεῖσαν ἐποχὴν ἐνυμφεύθη τὴν πλουσίαν Ναξίαν.