Ο Αβδηρίτης και του Διαβόλου τα Πηδήματα/Τεύχος 3/Η καταπεσούσα στήλη του Ολυμπίου Διός
| ←Του διαβόλου τα πηδήματα | Ο Αβδηρίτης και του Διαβόλου τα Πηδήματα, Τεύχος 3 Συγγραφέας: Η καταπεσούσα στήλη του Ολυμπίου Διός |
Η πρωτομαγιά→ |
—Ὤ! πόσον εἶναι ὡραία! ἐψιθύρισεν ἔκθαμβος ὁ παρατηρητὴς αὐτῆς· εἶναι ἤδη ἡ τρίτη συνάντησις, καὶ ἡ ἡσυχία μου ἐπαπειλεῖται, εἶπε, καὶ κατέπνιξε τὸν πρῶτον παλμόν.
—Προχώρησε τέλος φίλε, τὸν λέγει φωνή τις ὄπισθεν, ὁποία Μέδουσα σὲ ἀπελίθωσεν εἰς τὰ πρόθυρα;
Ἐστράφη εἰς τὴν φωνὴν καὶ ἀνεγνώρισε φίλον πρόσωπον.
—Ὤ! καὶ σύ ἐδὼ; σὲ ἐνόμιζα ὄχι εἰς τόσην ἁρμονίαν μετὰ τῶν ἀγαθῶν τούτων οἰκοδεσποτῶν.
—Αἴ! φίλε, λησμονεῖς τί λέγει δημώδης τις παροιμία; «ὅταν σὲ δαγκάσῃ ὁ σκύλος, κόψε καὶ ἐπίθεσε ἀπὸ τὸ μαλί του». Ἤμην ποτὲ ὁ κύων τῆς παροιμίας διὰ τοὺς καλοὺς αὐτοὺς οἰκοδεσπότας, σήμερον αἱ τρίχες μου χρησιμεύουν ὡς ἐπίθεμα τῆς πληγῆς των........ Ἠξεύρεις ἀλήθεια; ἡ μικρὰ ἀνεπτύχθη, καὶ, πίστευσέ μου, μὲ εὑρίσκει ἀρκετὰ νόστιμον· νευραλγεῖ ἂν δὲν ἔλθω τρὶς τῆς ἡμέρας τοὐλάχιστον εἰς ἐπίσκεψίν της, ἀφ ὅτου μάλιστα ὁ μακαρίτης θεῖός μου...... μὲ ἐνθυμήθη εἰς τὰς τελευταίας στιγμάς του, καὶ, καθὼς ἠξεύρεις, διέθεσε καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ τὴν μικρὰν ἐκείνην ποσότητα τῶν 60, 000 δραχμῶν, ὤ! ἔκτοτε εἶμαι ὁ εὐτυχέστερος τῶν βροτῶν.
Τί νὰ γίνῃ, πρέπει νὰ ἑλκύσῃ τις τὴν συμπάθειαν, ἤλπιζα ἐγὼ νὰ κυριεύσω καρδίαν διὰ τοιαὐτης μορφῆς; ψυχὴν τῇ ἀληθείᾳ μοὶ ἀποδίδουσιν ἀγγέλου, ἀλλὰ πρόσωπον......;
Καὶ τῷ ὄντι ὁ λαλὼν ἔφερεν ἐπὶ τοῦ προσώπου τὰ τρομερὰ στίγματα τῆς δριμυτέρας εὐλογίας, ἅτινα προσέθετον νέα φόβητρα εἰς τὸ σπιθαμιαῖον του ἀνάστημα.
—Αλλ' ἠξεύρεις, φίλε, ὅτι εἶναι μωροὶ οἱ ποιηταὶ τῆς σημερινῆς ἐποχῆς οἱ ὁπλίζοντες τὸν ἔρωτα μὲ λαμπάδα, τόξον καὶ φαρέτραν· ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ τούτου ἑδρεύει εἰς τὴν περιδέουσαν τους ὀφθαλμοὺς χρυσῆν ταινίαν.
Πλὴν δὲν γελᾷς σήμερον ἀλλὰ σκυθρωπάζεις, τί ἔχεις; δὲν θὰ χορεύσωμεν; ἰδὲ, πῶς συγκινοῦνται οἱ κύκλοι, ἀκούεις τὸν σισυρισμόν; ὅλων τὰ βλέμματα πρὸς ἡμᾶς ἐστράφησαν, ἢ, διὰ νὰ εἶμαι εἰλικρινὴς, πρὸς σέ.
— Πολὺ μὲ κολακεύει ἡ προσοχὴ αὕτη, ἀλλὰ δὲν ἠξεύρω πῶς, ἐνῷ ἠρχόμην μὲ τόσην διάθεσιν, τώρα αἰσθάνομαι τοσαύτην ἀδιαθεσίαν... Ἀλλ' εἰπέ με, σὲ παρακαλῶ, γνωρίζεις ἐκείνην ἐκεῖ τὴν νέαν μὲ τὸν ἑλληνικὸν κεκρύφαλον;
— Ὤ, ὤ! λέγεις τὴν Ἀνθῆν μας. Αἴ φίλε, ὁμολόγησε, ὅτι εἶναι ὡραία κόρη πλὴν ἄγριον ἄνθος, καλέμου, ῥόδον μὲ πυκνὰς ἀκάνθας, πρόσεχε εἰς τὴν προσέγγισιν· τί! δὲν γνωρίζεσθε;
—Ὁχι, τὴν βλέπω διὰ τρίτην φοράν.
—Ἂς γείνω λοιπὸν ἐγὼ αἴτιος τῆς γνωριμίας σας· ἐν πρώτοις σὲ τὴν συνιστῶ ἀξίαν σοῦ συγχορεύτριαν, χορεύει ὡς νηρηΐς· ἔπειτα καὶ καλὴ νύμφη, προσέθηκε σιγαλὰ, καὶ ῥίψας βλέμμα ταχὺ πλὴν διερευνητικὸν ἐπ' αὐτοῦ, τὸν ἔσυρεν ἐκ τοῦ βραχίονος καὶ ἰδοὺ εὑρέθησαν ἐν τῷ μέσῳ τῆς αἰθούσης, ἀπέναντι τῶν Οἰκοδεσποτῶν, προσδεχομένων τοὺς προσκεκλημένους.
—Σᾶς παραδίδω, εἶπε μὲ τὸ θάῤῥος τὸ χαρακτηρίζον τὸν οἰκεῖον, σᾶς παραδίδω ἕνα αἰχμάλωτον, φροντίσατε περὶ τῆς τύχης του. Πλὴν πιστεύω, προσέθηκε πονηρὰ μειδιῶν, ἂν τὸν χαρίσητε εἰς τὴν ὡραίαν ἐκείνην ὀδαλίσκην, καὶ ἔδειξε τὴν Ἀνθῆν, ἡ θέσις του δὲν θὰ εἶναι δυσάρεστος· καὶ χωρὶς νὰ περιμείνῃ ἀπάντησιν, ἔσπευσε νὰ καθησυχάσῃ δύω πρὸ πολλοῦ ἀνήσυχα βλέμματα.
Ἐξ ἀπροόπτου καταληφθεὶς ὁ ἥρως ἡμῶν, ᾐσθάνθη κατὰ πρὼτην φορὰν, ὅτι ἐχαλκεύετο ἐν ἑαυτῷ μέγα τι, τοῦ ὁποίου προμηνύματα ἦτο ἡ μικρά του ἐκείνη ἐν ἀφαιρέσει σύγχισις. Ἐνόησεν, ὅτι τὸ ἧττον ἐν τῇ ἠμετέρᾳ ἐξουσίᾳ εἶναι ἡ καρδία ἡμῶν, τῇ ὁποίᾳ, ἀντὶ νὰ ἄρχωμεν, ὑποτασσόμεθα.
Ἀλλ' ὄχι! διενοήθη, καὶ θέλησις ἰσχυρὰ συστείλλασα τὴν ἀποστάτιν αὐτὴν καρδίαν, τὴν ἐβίασε νὰ ἀποστείλῃ τὸ μειδίαμα εἰς τὰ χείλη του καὶ νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν ζωηρότητα τοῦ βλέμματός του διὰ τῆς ταχυτέρας κινήσεως τοῦ αἵματος. Τὰ αἰσθήματα ταῦτα ὡς ῥιπὴ ὀφθαλμοῦ διῆλθον ἐνώπιον τοῦ οἰκοδεσπότου ἀπαρατήρητα, καὶ μόνος ὁ παθαίνων ἢ ὁ λίαν ἐξησκημένος ὀφθαλμὸς ἠδύνατο νὰ μαντεύσῃ τί διέτρεξε.
—Λοιπὸν εἶσθε αἰχμάλωτός μας, κύριε, εἶπεν ὁ οἰκοδεσπότης;
—Ἀφοῦ ὁ φίλος ἐδήλωσε τὴν θέσιν μου, τολμῶ νὰ προσφέρω τὰ σεβάσματά μου καὶ εἶμαι ἀνυπόμονος περὶ τῆς τύχης μου.
—Μετὰ μίαν στιγμὴν, καλέ μου, καὶ σᾶς παραδίδω εἰς χεῖρας λεπτοφυεῖς μὲν, κρατούσας ὅμως ἀδιασπάστους ἀλύσεις διὰ τὸν ἀπερίσκεπτον αἰχμάλωτον· εἶπε, καὶ χαριέστατα μειδιάσας ἔσπευσε νὰ ὑποδεχθῇ τοὺς νεωστὶ εἰσερχομένους.
—Παράδοξον! ἐμονολόγει οὗτος, ὅλοι τὴν ἑσπέραν ταύτην δεικνύουσι πνεῦμα, μόνος ἐγὼ ἀφῃρέθην· ἢ δὲν εἶμ' ἐγὼ λοιπὸν, ἢ ἀληθὲς εἰναι, ὅτι ἐμαγεύθην εἰς τὴν ἀτμοσφαῖραν τοῦ Ἀγγέλου αὐτοῦ. Ἠθέλησε νὰ ῥίψῃ λάθρον πρὸς αὐτὴν βλέμμα, ἀλλ ἰδοὺ οἱ ὀφθαλμοί των συναντηθέντες, ἀγνοοῦμεν ἂν τυχαίως, τὸν ἔκαμον νὰ αἰσθανθῇ τὸν δεύτερον παλμὸν, χωρὶς νὰ δυνηθῇ ἤδη νὰ τὸν περιστείλῃ.
Ὁ οἰκοδεσπότης δὲν ἐβράδυνε νὰ ἐπανέλθῃ, καὶ λαβὼν αὑτὸν ἐκ τῆς χειρὸς ἐβάδισε πρὸς τὴν Ἀνθῆν, ἥτις μόλις ἀπεῖχε πέντε βήματα. Καθόσον ἐπροχώρει, αἱ χεῖρες καὶ οἱ πόδες του ἐδεσμεύοντο, ὡς ἂν ἀκατἀληπτοι δεσμοὶ τὸν περιέβαλον, καὶ ὅταν πλησιάσας ὁ οἰκοδεσπότης, ἔσπευσε νὰ εἴπῃ:
—Κυρία, Ἀνθῆ, σᾶς παρουσάζω τὸν Κύριον Γαβριὴλ, εἶναι αἰχμάλωτός μου τὸν ὁποῖον διαβιβάζω εἰς τὴν κυριαρχίαν σας, καὶ πιστεύω ὅτι διαμένων πλησίον ὑμῶν θέλει λησμονεῖ τὴν θέσιν του· αὐτὸς ἔκυψε νὰ προσκυνήσῃ, καὶ ἡ προσπάθεια ἣν κατέβαλεν ἵνα διατηρήσῃ τὸν συνήθη ἐξωτερικὸν χαρακτῆρά του ἐπρόδιδε τὴν ἐσωτερικήν του συγκίνησιν.
—Ἐὰν ἡ κυρία μὲ κρίνῃ ἄξιον συγχορευτήν της δι ὅλον τὸν χορὸν, προσέθηκε, θέλω κολακευθῆ διὰ τὴν προτίμησιν.
—Ὤ, εὐχαριστῶ! κύριε, καὶ ἐννοῶ πόσον θ' ἀδικήσω τὰς χορευτρίας κρατοῦσα ἐγὼ μόνη τὸν περιζήτητον χορευτήν· ἀλλ εἶμαι ἐλευθέρα καὶ δέχομαι
—Καὶ ἐγὼ ἐλεύθερος, ἔσπευσε νὰ προσθέσῃ αὐτός, ἔρχομαι νὰ προσφέρω τὴν λατρείαν μου εἰς τὸν βωμὸν τῆς θεᾶς, ἣν ἐνώπιόν μου ἀντιπροσωπεύετε.
—Ἐλεύθερος! ὑπέλαβε μετὰ ἀφελοῦς μειδιάματος ἡ νεᾶνις, χωρὶς νὰ φανῇ ὅτι ἐννόησε τὴν τελευταίαν φράσιν· πλὴν λησμονεῖτε, κύριε, ὅτι εἶσθε αἰχμάλωτός μου;
—Τῇ ἀληθείᾳ, δὲν τολμῶ νὰ ἐμβλέψω εἰς τὴν θέσιν μου, διότι ἡ τύχη μου ἐναπόκειται εἰς τὰς ἐμπνεύσεις τοῦ κυριάρχου μου.
Ἡ μουσικὴ ἤρχισε νὰ παιανίζῃ τὸ ζωηρότερον βὰλσ, ὅπερ κάμνει τοὺς χορευτὰς νὰ πετῶσιν· ἀλλ' ὁ τόνος τῆς μαγευτικῆς καὶ περιπαθοῦς λαλιᾶς τοῦ Γαβριὴλ, ὑπῆρξε διὰ τὴν Ἀνθῆν ἡ ἡδυπαθεστέρα μουσικη, ἣν ποτε ἤκουσε· κατεθέλγετο, καὶ ἀκίνητος ἐθεώρει αὐτὸ, ὁσάκις δὲν ἐθεωρεῖτο, μὲ τὴν μεγαλητέραν συγκίνησιν. Ἠσθάνετο δὲ ὅτι ἐσύρετο πρὸς αὐτὸν διά τινος συμπαθείας τοσοῦτον ἰσχυρᾶς, οἵα εἶναι ἡ ἀκαταμάχητος ἐκείνη δύναμις, ἡ ἕλκουσα τὸ πτηνὸν βραδέως καὶ τυφλῶς πρὸς τὸν ὄφιν.
Ἐξ ἄλλου ὁ Γαβριὴλ αὐτὴν καὶ μόνην θεωρῶν, οἱ ὀφθαλμοί του κατέτρωγον τὰ ἐνώπιόν του θέλγητρα πλανώμενοι ἀπὸ κορυφῆς καὶ αναπαυόμενοι μετὰ μέθης ἐκεῖ, ἔνθα ὁ κυριάρχης τῶν παθῶν ἔχει τὴν ἕδραν του.
Ἤδη ἡ ζωηρὰ κίνησις τῶν χορευτῶν συνέφερεν αὐτὸν, καὶ εἰς τὴν πρόσκλησίν του ὑπείκουσα ἡ Ἀνθῆ ὡς πνοὴ ἀνέμου, ἐξετέλεσαν τὸν πρῶτον στρόβιλον καὶ ἐπανῆλθον ἀσθμαίνοντες εἰς τὴν προτέραν θέσιν των. Καὶ δεύτερος καὶ τρίτος καὶ διάφοροι χοροὶ ἐξετελέσθησαν καὶ τὸ πλανώμενον αὐτὸ ζεῦγος ἐπέσυρε τὸν θαυμασμὸν τῶν θεατῶν διὰ τὴν χάριν καὶ τὴν ταχύτητα τῶν κινήσεων.
Τέλος τὸ τέρμα τοῦ χοροῦ ἔφθασε, μέχρι τοῦδε οὐδεμίαν ἐπρόφερον λέξιν τὰ μειδιῶντα χείλη των, βλέμματα μόνον σιωπηλὰ ἀντηλάσσοντο καὶ οἱ σφοδροὶ παλμοὶ τοῦ στήθους των, ὁσάκις εὑρίσκοντο εἰς ἐπαφὴν, ἀπεδίδοντο εἰς τοῦ χοροῦ τὰς συγκινήσεις. Ὅτε μόνον ὁ κόσμος ἤρχισε ν' ἀποσύρεται, καὶ ἤδη ἡ γραῖα μήτηρ της, διότι ὀρφανὴ ἦτο πατρὸς, τῇ περιετύλισσε τὸν μανδύαν, ςραφεῖσα πρὸς τὸν νέον, εἶπε μετὰ πλήρους χάριτος.
—Κύριε, σᾶς εὐχαριστῶ! δὲν θέλω λησμονήσει τὰς περιποιήσεις σας.
Πλὴν βλέπουσα, ὅτι δὲν ἐλάμβανεν ἀπάντησιν προσέθηκε·
—Ἐναντίον τῆς κοινῆς ὑπὲρ ὑμῶν ἰδέας, εἰσθε σύννους τὴν ἑσπέραν. ταύτην, μήπως ἡ αἰχμαλωσία σᾶς κατέθλιψεν; ἰδοὺ σᾶς χαρίζω τὴν ἐλευθερίαν σας, εἶπε μειδιάσασα, καὶ ἐστήριξεν ἐπ αὐτοῦ βλέμμα ὑπομονῆς.
—Τὸ αἴσθημα τοῦ θαυμασμοῦ, Κυρία, καθιστᾷ ἄφωνον τὸν αἰώνιον αἰχμάλωτόν σας, ἀπήντησεν οὗτος καὶ ἐπροσκύνησε βαθύτατα. Μειδίαμα ἀγγέλου καὶ χαριεστάτη κίνησις τῆς κεφαλῆς ἐπρόδιδε πόσην εὐγνωμοσύνην τῷ ἐχρεώστει διὰ τὴν ἀπάντησιν.
—Εὐχαριστῶ! ἐπανέλαβε, καὶ ἀπεσύρθη ἐλαφρὰ ὡς αὖρα, ἀφίνουσα ἐν τῇ διαβάσει της εὐωδίαν παρθένον.
Ὁ Γαβριὴλ ἔστη ἐπί τινας στιγμὰς, ἕως οὗ ἡ νύμφη αὐτὴ ἐκρύβη εἰς τὸν διάδρομον μεταξὺ τῶν πολλῶν, καὶ τότε ἔδραμε, ἥρπασε τὸν μανδύαν καὶ τὸν πῖλον του, καὶ ἐῤῥίφθη ἔξω.
Τῶν ἀμαξῶν ὁ θόρυβος συνετάραττεν ἤδη τὴν ἐρημίαν τῆς προκεχωρημένης νυκτὸς, καὶ τοῦ ἁμαξηλὰτου ἡ μάστιξ ἐσύριζεν ὑπὲρ τὰς κεφαλὰς τῶν ἵππων, ὁ ποδοβολητὸς τῶν ὁποίων ἀντήχει εἰς τὰς μελανὰς προσόψεις τῶν οἰκιῶν καὶ συνέτριβε τοὺς ἀτέχνως ἐῤῥιμμένους. χάλικας καθ' ὅλην τὴν Ἐρμαϊκὴν ὁδόν.
Πεζοί τε καὶ ἁμαξηβᾶται, ἐχάθησαν κατὰ διαφόρους διευθύνσεις, μία δὲ μόνη ἅμαξα φέρουσα τὴν ἐμπαθῆ νεότητα καὶ τὸ ψυχρὸν γῆρας, ἐκυλίετο εἰσέτι, ἀφοῦ διῆλθε καθ' ὅλον τὸ μῆκος τὴν Ἐρμαϊκὴν πρὸς τοῦ Πειραιῶς τὴν κατάβασιν. Ἐκεῖ ἐπὶ τῆς μικρᾶς γεφύρας ἐλόξευσε πρὸς τὰ δεξιὰ καὶ πάλιν στραφεῖσα τὴν κατευθεῖαν πρὸς τὴν δύσιν ἄγουσαν ἐχάθη, καὶ μόνος ὁ θόρυβος αὐτῆς ἠκούετο ἐπί τινας στιγμὰς, ὡς τῆς βροντῆς τὸ τέλος. Ἀν δὲ τὰς κινήσεὶς ταύτας ἀδύνατον ἦτο ν' ἀκολουθήσωσι δύω σπινθηροβολοῦντες καὶ ἀνήσυχοι ὀφθαλμοὶ, οὐχ ἧττον ὅμως νοερῶς ἠκολούθουν τὰ διαβήματα τῆς νηρηΐδος ταύτης, ἀποσυρομένης εἰς τὴν ἄγνωστον μέχρι τοῦδε μαγικὴν κατοικίαν της καὶ ἡ ἀρχὴ τοῦ κεραυνοῦ ἐχαλκεύετο εἰς τὸ ἀνήσυχον στῆθος τοῦ Γαβριὴλ, ἐπαναλαμβάνοντος καθ' ὅλον τὸ διάστημα τῆς ὁδοῦ μέχρι τῆς κατοικίας του, ἔνθα εἰσελθὡν ἔλαβε τεμάχιον χάρτου ἐσημείωσε τὸ —ἀριθ. 57 Ἀθηνῶν,—καὶ ἐῤῥίφθῃ βαρὺς ἐντὸς μιᾶς καθέδρας.(ἀκολουθεῖ)