Ὀαριστύς
Συγγραφέας:


....................................................................................................................................................................................................................................................

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

Τὰν πινυτὰν Ἑλέναν Πάρις ἥρπασε βουκόλος ἄλλος.

ΔΑΦΝΙΣ

μᾶλλον ἑκοῖσ᾽ Ἑλένα τὸν βουκόλον ἐστὶ φιλεῦσα.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

μὴ καυχῶ σατυρίσκε· κενὸν τὸ φίλαμα λέγουσιν.

ΔΑΦΝΙΣ

ἔστι καὶ ἐν κενεοῖσι φιλάμασιν ἁδέα τέρψις.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

τὸ στόμα μευ πλύνω καὶ ἀποπτύω τὸ φίλαμα.

ΔΑΦΝΙΣ

πλύνεις χείλεα σεῖο; δίδου πάλιν ὄφρα φιλάσω.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

καλόν σοι δαμάλας φιλέειν, οὐκ ἄζυγα κώραν.

ΔΑΦΝΙΣ

μὴ καυχῶ· τάχα γάρ σε παρέρχεται, ὡς ὄναρ, ἥβη.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

ἁ σταφυλὶς σταφίς ἐστι καὶ οὐ ῥόδον αὖον ὀλεῖται. 10

ΔΑΦΝΙΣ

ἥδε τί γηράσκῃ; τόδε που μέλι καὶ γάλα πίνω. 9
δεῦρ᾽ ὑπὸ τὰς κοτίνους, ἵνα σοί τινα μῦθον ἐνέψω. 11

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

οὐκ ἐθέλω· καὶ πρίν με παρήπαφες ἁδέϊ μύθῳ.

ΔΑΦΝΙΣ

δεῦρ᾽ ὑπὸ τὰς πτελέας, ἵν᾽ ἐμᾶς σύριγγος ἀκούσῃς.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

τὴν σαυτοῦ φρένα τέρπ᾽· ὀξύθροον οὐδὲν ἀρέσκει.

ΔΑΦΝΙΣ

φεῦ φεῦ τᾶς Παφίας χόλου ἅζεο καὶ σύγε κώρα.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

χαιρέτω ἁ Παφία· μόνον ἵλαος Ἄρτεμις εἴη.

ΔΑΦΝΙΣ

μὴ λέγε, μὴ βάλλῃ σε καὶ ἐς λίνον ἄκριτον ἔνθῃς.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

βαλλέτω ὡς ἐθέλει· πάλιν Ἄρτεμις ἄμμιν ἀρήξει. 18

ΔΑΦΝΙΣ

οὐ φεύγεις τὸν Ἔρωτα, τὸν οὐ φύγε παρθένος ἄλλη. 20

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

φεύγω ναὶ τὸν Πᾶνα· σὺ δὲ ζυγὸν αἰὲν ἀείραις.
μἠπιβάλῃς τὴν χεῖρα· καὶ εἰσέτι χεῖλος ἀμύξω. 19

ΔΑΦΝΙΣ

δειμαίνω, μὴ δή σε κακωτέρῳ ἀνέρι δώσω. 22

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

πολλοί μ᾽ ἐμνώοντο, νόῳ δ᾽ ἐμῷ οὔτις ἔαδε.

ΔΑΦΝΙΣ

εἷς καὶ ἐγὼ πολλῶν μνηστὴρ τεὸς ἐνθάδ᾽ ἱκάνω.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

καὶ τί φίλος ῥέξαιμι; γάμοι πλήθουσιν ἀνίας.

ΔΑΦΝΙΣ

οὐκ ὀδύνην, οὐκ᾽ ἄλγος ἔχει γάμος, ἀλλὰ χορείην.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

ναὶ μάν φασι γυναῖκας ἑοὺς τρομέειν παρακοίτας.

ΔΑΦΝΙΣ

μᾶλλον ἀεὶ κρατέουσι· τί καὶ να τρομέουσι γυναῖκες;

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

ὠδίνειν τρομέω· χαλεπὸν βέλος Εἰλειθυίης.

ΔΑΦΝΙΣ

ἀλλὰ τεὴ βασίλεια μογοστόκος Ἄρτεμίς ἐστιν. 30

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

ἀλλὰ τεκεῖν τρομέω, μὴ καὶ χρόα καλὸν ὀλέσσω.

ΔΑΦΝΙΣ

ἢν δὲ τέκῃς φίλα τέκνα, νέον φάος ὄψεαι υἷας.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

καὶ τί μοι ἕδνον ἄγεις γάμου ἄξιον, ἢν ἐπινεύσω;

ΔΑΦΝΙΣ

πᾶσαν τὰν ἀγέλαν, πάντ᾽ ἄλσεα καὶ νομὸν ἑξεῖς.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

ὄμνυε μὴ μετὰ λέκτρα λιπὼν ἀέκουσαν ἀπενθεῖν.

ΔΑΦΝΙΣ

οὐ μάὐτόν τὸν Πᾶνα, καὶ ἤν κ᾽ ἐθέλῃς με διῶξαι.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

τεύχεις μοι θαλάμους, τεύχεις καὶ δῶμα καὶ αὐλάς;

ΔΑΦΝΙΣ

τεύχω σοι θαλάμους· τὰ δὲ πώεα καλὰ νομεύω.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

πατρὶ δὲ γηραλέῳ τίνα μάν, τίνα μῦθον ἐνέψω;

ΔΑΦΝΙΣ

αἰνήσει σέο λέκτρον, ἐπὴν ἐμὸν οὔνομ᾽ ἀκούσῃ. 40

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

οὔνομα σὸν λέγε τῆνο· καὶ οὔνομα πολλάκι τέρπει.

ΔΑΦΝΙΣ

Δάφνις ἐγώ, Λυκίδας δε πατήρ, μήτηρ δὲ Νομαίη.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

ἐξ εὐηγενέων· ἀλλ᾽ οὐ σέθεν εἰμι χερείων.

ΔΑΦΝΙΣ

οἶδ᾽, Ἀκροτίμη ἐσσί, πατὴρ δέ τοί ἐστι Μενάλκας.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

δεῖξον ἐμοὶ σέθεν ἄλσος, ὅπῃ σέθεν ἵσταται αὐλά.

ΔΑΦΝΙΣ

δεῦρ᾽ ἴδε, πῶς ἀνθεῦσιν ἐμαὶ ῥαδιναὶ κυπάρισσοι.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

αἶγες ἐμαὶ βόσκεσθε· τὰ βωκόλω ἔργα νοήσω.

ΔΑΦΝΙΣ

ταῦροι καλὰ νέμεσθ᾽, ἵνα παρθένῳ ἄλσεα δείξω.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

τί ῥέζεις σατυρίσκε; Τί δ᾽ ἔνδοθεν ἄψαο μαζῶν;

ΔΑΦΝΙΣ

μᾶλα τεὰ πράτιστα τάδε χνοάοντα διδάξω. 50

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

ναρκῶ ναὶ τὸν Πᾶνα. Τεὴν πάλιν ἔξελε χεῖρα.

ΔΑΦΝΙΣ

θάρσει κῶρα φίλα. τί μοι ἔτρεμες; ὡς μάλα δειλά.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

βάλλεις εἰς ἀμάραν με καὶ εἴματα καλὰ μιαίνεις.

ΔΑΦΝΙΣ

ἀλλ᾽ ὑπὸ σοὺς πέπλους ἁπαλὸν νάκος ἠνίδε βάλλω.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

φεῦ φεῦ καὶ τὰν μίτραν ἀπέσχισας· ἐς τί δ᾽ ἔλυσας;

ΔΑΦΝΙΣ

τᾷ Παφίᾳ πράτιστον ἐγὼ τόδε δῶρον ὀπάσσω.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

μίμνε τάλαν· τάχα τίς τοι ἐπέρχεται· ἦχον ἀκούω.

ΔΑΦΝΙΣ

ἀλλήλαις λαλέουσι τὸν γάμον αἱ κυπάρισσοι.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

ἀμπεχόνην ποίησας ἐμοὶ ῥάκος· εἰμὶ δὲ γυμνά.

ΔΑΦΝΙΣ

ἄλλην ἀμπεχόνην τῆς σῆς τοι μείζονα δώσω. 60

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

φῄς μοι πάντα δόμεν· τάχα δ᾽ ὕστερον οὐδ᾽ ἅλα δοίης.

ΔΑΦΝΙΣ

αἴθ᾽ αὐτὰν δυνάμαν καὶ τὰν ψυχὰν ἐπιβάλλειν.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

Ἄρτεμι, μὴ νεμέσα· σoῖς ῥήμασιν οὐκέτι πιστῇ.

ΔΑΦΝΙΣ

ῥεξῶ πόρτιν Ἔρωτι καὶ αὐτᾷ βῶν Ἀφροδίτᾳ.

ΑΚΡΟΤΙΜΗ

παρθένος ἔνθα βέβηκα· γυνὴ δ᾽ εἰς οἶκον ἀφέρπω.

ΔΑΦΝΙΣ

ἀλλὰ γυνὴ μήτηρ τεκέων τροφός, οὐκέτι κώρα.

ὣς οἱ μὲν χλοεροῖσιν ἰαινόμενοι μελέεσσιν
ἀλλήλοις ψιθύριζον· ἀνίστατο φώριος εὐνή.
χἢ μὲν ἀνεγρομένη πάλιν ἔστιχε μᾶλα νομεύειν
ὄμμασιν αἰδομένοις, κραδίη δέ οἱ ἔνδον ἰάνθη, 70
ὃς δ᾽ ἐπὶ ταυρείας ἀγέλας, κεχαρημένος εὐνᾶς.

ΚΡΙΤΗΣ

δέχνυσο τὰν σύριγγα τεὰν πάλιν, ὄλβιε ποίμαν·
τᾷ καὶ ποιμναγῶν ἑτέραν σκεψώμεθα μολπάν.