Μύθος 4: Ιατρός και ασθενής
| Ιατρός και ασθενής Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Ιατρός και νοσών. |
Ἔτυχέ τις ν' ἀσθενήσῃ, καὶ ὁ ἱατρὸς τῆς χώρας
τὸν ἐρώτησε, πῶς ἔχει; - ῥιγῶ εἶπε πέντε ὥρας.
- Πέντε ὥρας; τόσας μόνον; καλὰ κάλιστα! τί ἄλλο;
- Ἀπὸ τοὺς σπασμοὺς τῶν νεύρων καὶ χοροπηδῶ καὶ ψάλλω.
- Καλὰ κάλιστα καὶ τοῦτο! ἄλλο τι; - Ὁ νοῦς μὲ φεύγει
ἀπὸ τὴν στενοχωρίαν, ἡ ψυχή μου θέλει εὔγει.
- Καλὰ κάλιστα καὶ τοῦτο· καὶ τὴν μύτην του κτυπῶν
δέκα ἔχυσε μεγάλα Ἱπποκρατικὰ λοιπόν.
Ηὗρε νευρικὸς συγχρόνως ἐμετὸς τὸν ἀσθενῆ του·
«καλὰ κάλιστα καὶ τοῦτο» ἐπανέλαβ' ἡ φωνή του·
καλὰ κάλιστα τὰ πάντα κράζων ὁ Ἀσκληπιός,
θεὸς ἔδραμεν εἰς ἄλλον ἀσθενῆ ζωοποιός.
Ἔφυγεν αὐτός· ὁ γείτων ἐλθὼν τότε τοῦ ἀῤῥώστου
τὸν ἐρώτα πῶς πηγαίνει; ἔπαυσεν ὁ πυρεττός του;
ἐσηκώθη ὁ ζῶν Χάρος καὶ τὸν εἶπε «πῶς πηγαίνω;
ἐρωτᾷς καλέ μου γείτων! καλὰ κάλιστα! πεθαίνω!
νεκρὸν Λάζαρον ἡ θέρμη καθὼς βλέπεις, μ' ἔχει κάμει·
μ' ἔκαμαν τοῦ ἱατροῦ μου τὰ πολλὰ καλὰ καλάμι·
ἀπὸ τὰ πολλὰ πολλὰ
ἀπωλόλαμεν καλά.»
Ἐπιμύθιον.
Πόσοι ἔλαβον τοιοῦτον δρόμον δημοσιογράφοι!
καλὰ κάλιστα! τὸ ἔθνος 'πῆγε πάγει καθεὶς γράφει·
καὶ ἀπὸ πολλὰς πολλὰς
καταῤῥέει εὐτυχίας καὶ φωνάς των ἡ Ἑλλάς.