Μύθος 37: Παις κλέπτης και μήτηρ
| Παις κλέπτης και μήτηρ Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Παις κλέπτης και μήτηρ. |
Κλέψας ἀπὸ τὸ σχολεῖο παιδὶ μίαν φυλαδίτσαν
ἐμπιστεύθη τὴν κλοπήν του 'ς τὴν χρυσῆν του μητερίτσαν·
τὸ ἐφίλησεν ἐκείνη καὶ πολὺ πολὺ ἐχάρη
πῶς κατώρθωσε τὸ τόσο σπαργιτάκι νὰ τὴν πάρῃ·
ἐγλυκάνθη ὁ κλεπτάκος εἰς αὐτὸ τὸ τίρι λίρι,
καὶ τῆς ἐκκλησίας πῆρεν ὀκτωήχι καὶ ψαλτήρι·
ἐμεγάλωσεν ἐκεῖνο κ' ἐμεγάλωσαν μαζύ του
αἱ κλοπαί του, γενομένου τοῦ σποργιτακιοῦ σποργίτου.
Τέλος ὁ φυλλαδοκλέπτης ληστὴς ἔγινε τῶν δρόμων·
ἔφερεν εἰς τὴν Λαμίαν εἰς τὴν Ἄμφισσαν τὸν τρόμον·
βασανίζων εἰς τὰ στήθη ἔβαλε βοσκῶν άθλίων
ὅσους λίθους εἰς τὴν Φθίαν ἔῤῥιψεν ὁ Δευκαλίων.
Συνελήφθη ὁ κακοῦργος, κ' εἰς τὴν λαιμητόμον ὅτε
ἕκατὸν τὸν καθωδήγουν ἔνθεν κ' ἔνθεν στρατιῶται,
παρετήρησεν μακρόθεν τὴν μητέραν του θρηνοῦσαν,
διασχίζουσαν τὰ πλήθη καὶ τὸ τέκνον της ζητούσαν.
Ἐπλησίασεν ἐκείνη νὰ φιλήσῃ τὸ παιδί της,
ἀλλ' αὐτὸς ἀνοίξας στόμα ἔκοψε τὸ ἓν αὐτί της·
ὅτε δὲ οἱ παρεστῶντες τὸν ἐκάλεσαν θηρίον
καὶ αὐτήν του τὴν μητέραν δάκνον, ἔκραξε δακρύων
«εἶν' αὐτὴ τῶν συμφορῶν μου ἡ αἰτία, ἐπειδὴ
ὅπου ἦλθα δὲν έρχόμουν, ἂν μ' ἐκόλαζε παιδί.»
Ἐπιμύθιον.
Τὴν κυβέρνησιν τὸ ἔθνος, τὴν μητέρα τὸ παιδίον
ἔχουσι διδάσκαλόν των,
τὸν κακὸν καὶ τὸν καλόν των
ἀποκτῶσι χαρακτῆρα εἰς ἐκείνων τὸ σχολεῖον.