Μύθος 36: Η ροδιά και η μηλέα
| Η ροδιά και η μηλέα Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Ροιά και μηλέα και ελαία και βάτος. |
Ἡ χρυσόκαρπος κ' εὐώδης ῥοδιὰ καὶ ἡ μηλέα
στολισμένη ἀπὸ μῆλα λευκοκόκκινα, ὡραῖα,
εἰς τὸν κῆπον μου τὸν ἔνδον τῆς ὁδοῦ Ἐλευσινίας
ἔριζον, τὰς καλλονάς των παριστώσαι τὰς σπανίας.
«Ἐγὼ ἔλεγεν ἡ μία εἰς τοὺς κλάδους μου ἐπάνω
σχιστὰ ῥόδια βλαστάνω,
καὶ καθέν των φέρει κόκκους μυροβόλους καὶ ἀπείρους,
τρισχιλίους εἰς ἓν ῥάσον τυλιγμένους καλογήρους·
ἀλλὰ οἱ καλόγηροί μου εἶναι πορφυροῖ τὸ σῶμα
καὶ τὸ ῥάσον των ἀστράπτει ὡς χρυσὸς εἰς κάθε ὄμμα·»
Ἐγὼ ἔλεγεν ἡ ἄλλη, ἀφ' οὗ ὅλη λουλουδίσω,
καὶ ὡς θαυμαστὴ κυρία θαυμασμὸν κοινὸν κινήσω
γεννῶ μῆλα λευκὰ, λεῖα κ' ἔχοντα τὸν ζηλευμένον
χνοῦν τῶν τρυφερῶν παρθένων,
καὶ τὸ χρῶμα τῆς αἰδοῦς των, ἥτις χύνει ἀραιὰν
τὴν πορφύραν καὶ εἰς μίαν καὶ εἰς ἄλλην παρειάν.»
Ἔχουσα χιλιακάνθους κλάδους τότε καὶ ἡ βάτος,
ἥτις ἕως τότε ἦτον ὑπὸ τῆς σιγῆς τὸ κράτος,
ἅμα ἤκουσεν ἐκείνων τὴν μακρὰν φιλονεικίαν,
λησμονοῦσα τοῦ κυρτοῦ της σώματος τὴν ἀσχημίαν,
«φίλαι, εἶπε, κι' ἐγὼ εἶμαι κάτι τι· πλὴν δὲν ἐρίζω
σιωπῶ κι' ἂν τὴν πολλήν μου ὡραιότητα γνωρίζω!
Μικρὰ κάλλη ἔχω τάχα;... Μέσην λυγιστὴν δὲν ἔχω;
Εἰς τὴν χάριν καὶ τὰς δύο τάλαιναι! σᾶς ὑπερέχω·
καὶ ἂν φέρετε σεῖς ἄνθη κ' ἐγὼ ἄνθη δὲν βλαστάνω
ὡραιότερα τὸ χρῶμα εἰς τὸν ὦμόν μου ἐπάνω
φέρω ῥάκη ὁδοιπόρων
τῆς διόδου των τὸν φόρον.»
Ἐπιμύθιον.
Ὅταν στάσεων ἐπέλθη λαίλαψ εἰς τὴν πολιτείαν,
καὶ λυμαίνεται ἡ ἔρις τῶν μεγάλων τὴν καρδίαν,
φαίνεται ἡ βασιλεία τότε τῶν οὐτιδανῶν,
εἰς τὴν σύνοδον ὡς τοῦτο εἴδαμεν τῶν Ἀθηνῶν,
που ἄφησαν αἱ βάτοι σχεδὸν δίχως λαλιᾶς
δρῦας, πεύκας καὶ μηλέας καρυὰς καὶ ῥοδιάς.