Μύθος 35: Μέθυσος
| Μέθυσος Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Γυνή και ανήρ μέθυσος. |
Ἄνδρα κρασοπότην εἶχεν Ἀθηναία φωνακλοῦ,
ὅστις εἶχε μακρὺ χέρι μετὰ κάθε κλοὺ κλοὺ κλού·
ἐφαντάσθη νὰ σηκώσῃ
ἀπὸ τὸ ῥοΐ τὸν φίλον
καὶ τοὺς δύο νὰ λυτρώσῃ
ὤμους της ἀπὸ τὸ ξῦλον.
Καὶ εἰς τὸ νεκροταφεῖον τὸν ἐπῆγε καρωμένον
ὡσὰν σταφυλῶν φορτίον σ' ἕναν σάκκον τυλιγμένον·
τὸν ἀπέθεσεν ἐν μέσῳ τοῦ ἐρημικοῦ ναΐσκου
κ' ἐπιστρέφουσα 'ς τὴν κλίνην τοῦ μικροῦ της κοιτωνίσκου
«ἴσως ἔλεγε τὴν νύκτα, ὅταν σηκωθῇ τρομάξῃ,
τὸν σκοπόν του, τῶν ποδῶν του τὸν χορὸν αὐτὸς ἀλλάξῃ».
Ἔτρεχε πριχοῦ χαράξῃ κ' ἔκρουσε τὴν ἐκεῖ θύραν·
ἔκραζεν ὁ κρασοπότης πῶς τὴν πλώσκαν μου μ' ἐπῆραν!
Φέρετέ με τὸ πιθάρι
ἔρι πάρι!
Μὴν κανένας μὲ τὸ πάρῃ!
Ἔρι πάρι!
Βλέπω τὸ χρυσὸ κανδύλι
καὶ τὸν οὐρανὸν σφονδύλι...
Ἔκραξεν ἐκείνη τότε· «τίποτε δὲν ὠφελεῖ·
εἰς σὲ ὅτι καὶ ἂν κάμω θέλει τὸ κρασὶ λαλεῖ·
κ' εἰς τὸν ᾄδην ἂν σὲ πάγω, κρασὶ θέλεις μὲ γυρεύει·
τὸ κρασὶ 'ς τὰ πάθη ὅλα τοῦ ἀνθρώπου βασιλεύει·
ὅλα τ' ἄλλα ἐξαλείφει ὁ καιρὸς ἢ τὰ σμικρύνει·
ὁ καιρὸς τὴν δίψαν ὅμως τοῦ μεθύσου μεγαλύνει».
Ἐπιμύθιον.
Κρασοπότης ἢ τρελὸς
τὸ αὐτὸ εἶν' ἐντελῶς·
ἀλλὰ ἑκατὸν τὸν χρόνον Σάββατα, Κυριακὰς
ἑορτὰς, καὶ πανηγύρεις ἄλλας τόσας Ἑθνικὰς
ὁ λαὸς εἰς τὴν ἀργίαν καὶ εἰς τὸ κρασὶ τὸ ῥίπτει·
ἡ πτωχεία διὰ τοῦτο ἀπὸ ῥάκη τὸν καλύπτει.