Μύθος 23: Μελιτουργός και μέλισσαι
| Μελιτουργός και μέλισσαι Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Μελισσουργός. |
Εἰς τοῦ Ὑμηττοῦ τοὺς πόδας ὅπου τὸ μελιτουργεῖον,
τοῦ μελιτουργοῦ ἀπόντος ἔκλεψέ τις τὸ κηρίον·
ἐπανῆλθεν ὁ κλεμμένος καὶ ἰδὼν πῶς ἀπὸ μέλι
εὔκαιρη κ' ἐρημωμένη πᾶσα ἔμεινε κυψέλη,
ἔστεκε συλλογισμένος
κατηφὴς καὶ λυπημένος.
Ἀπὸ λόφους καὶ λειμῶνας ἀνθοφόρους τῆς Πεντέλης
ὅπου εἰς θεοὺς τοὺς λίθους ἄλλαζεν ὁ Πραξιτέλης
ὅλ' αἱ μέλισσαι εἰς νέφος σύμπυκνον ἐπανελθοῦσαι,
καὶ τὰς τόσας καὶ ξανθάς των μελοπήτας μὴ εὑροῦσαι
ἔπεσαν εὐθὺς καὶ ὅλαι
κατ' ἐκείνου κεντροβόλαι.
Ἔκραξεν ἐκεῖνος τότε «ὦ τὰ κάκιστα τῶν ζώων!
σεῖς τοῦ μέλιτος τὸν κλέπτην παραιτεῖτε ὡς ἀθῶον,
ἀλλ' ἐμὲ τὸν μόνον ὅστις τόσον σᾶς ἐπιμελεῖται
πλήττετε, κεντροβολεῖτε, νὰ τυφλώσετε ζητεῖτε·
φεύγω φεύγω σε ἀχρεία
μελισσῶν ὀχλοκρατία!»
Ἐπιμύθιον.
Ὑπὸ τὰς ὀχλοκρατίας ὁ λαὸς τοιοῦτος εἶναι·
τὸν παρέστησαν τοιοῦτον αἱ ἀχάριστοι Ἀθῆναι·
δοῦσαι εἰς τὸν Μιλτιάδην φυλακὴν ἀλγεινοτάτην
ὄστρακον 'ς τὸν Ἀριστείδην, κώνειον εἰς τὸν Σωκράτην
καὶ τοιοῦτος μένει ἔτι
δὲν τὸν ἄλλαξαν τὰ ἔτη;
Ὁ μὴ ἔχων ὅμοιόν του εἰς τοὺς χρόνους τοὺς ἀρχαίους
ὁ Κανάρης, καὶ οὐδ' ἔχων ὅμοιόν του εἰς τοὺς νέους,
ἔνδον τῶν Δαρδανελίων κ' ἔνδον τῆς Ἀλεξανδρείας
εἰς σειρὰν διπλῶν φρουρίων ἔμβαινε κ' εἰς ναῦς χιλίας·
καὶ εἰς μίαν λέμβον πλέον κ' ἔχων εἴκοσι πυρπόλους
ἔκαιε τρεῖς ναυαρχίδας κ' ἐκυνήγα πέντε στόλους.
Τρεῖς ἀνέστειλ' ἐκστρατείας εἰς τὴν Χίον, Σάμον, Κρήτην,
πυρπολούμενος ἀτρόμως ὡς ὁ Ἡρακλῆς 'ς τὴν Οἴτην·
τὸν ἐβύθιζαν οὶ ναῦται νὰ τὸν σβύσουν 'ς τὰ νερά,
κ' εὔγαινεν αὐτὸς πῦρ πνέων ὡς Ἀνάφη φλογερά·
εἰς τοὺς ὤμους του τὸ ἔθνος ἔφερεν ὡς ὁ Αἰνείας
τὸν πατέρα του Ἀγχίσην ἀπὸ τὴν φθορὰν τῆς Τροίας·
καὶ τὸ ἔθνος τὸν ἀρνεῖται γῆν ταφῆς του τὴν γῆν ἕως
ὅσην εἰς τοὺς δύο κόλπους ἔσφιγγεν ὡς ὁ Ἀνταῖος!