Μύθος 15: Ιατρός και νεκρός
| Ιατρός και νεκρός Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Ιατρός και νοσών. |
Ἰατρὸς ἀπὸ τὸν Χάρον ἔχων τὸ δεσμεῖν καὶ λύειν,
συνεχῶς τοῦ Ἱπποκράτους ἔλεγε τὸ «ἰητρίην
ὅστις βούλεται μαθέειν
πρῶτον τὰ δε χρὴ ποιέειν»
καὶ νερὰ 'ς τὸν ἄῤῥωστόν του γεύσεων, χροιῶν παντοίων,
καταπότια ἐπάνω ἔδιδε καταποτῖων.
Πλὴν τὴν γλῶττάν του ζητοῦντος νὰ ἰδῇ τοῦ ἰατροῦ,
ἀπολίτευτα 'ς τὰ κρύα τὸν ἀφῆκε τοῦ λουτροῦ
καὶ τὸν εὔγαλε τὴν γλῶσσαν 'πέθανεν ὁ ἀσθενής·
ἀλλ' ἐκεῖνος ἐσηκώθη κ' εἶπεν εἰς τοὺς συγγενεῖς·
«σᾶς τὸ βεβαιῶ ῥητῶς·
ἂν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς
χρήσιν ἔκαμν' ἑνὸς μόνου καθ' ἡμέραν κλυστηρίου
κ' ἔπινεν εἰς τόπον οἴνου στάλας τρεῖς σιναμικῆς
δὲν θὰ ἔφευγεν ὡς κλέπτης δίχως διαβατηρίου,
δίχως ἄδειαν γραμμένην παρ' Ἀρχῆς ἰατρικῆς·
ἤθελε τοὺς χρόνους ζήσει τοὺς μακροὺς τοῦ Μαθουσάλα·
τόσα εἶχα τὸν ποτίσει ἐγὼ φάρμακα μεγάλα!
Πλὴν τὸ πρᾶγμα δὲν πειράζει καὶ εἰς ἄλλην εὐκαιρίαν·
ὁδὸν ἔχ' ἡ ἀνθρωπότης τοῦ θανάτου τὴν πορείαν.
Καὶ εἰς κἄποιον τὸ εἶπε καὶ ὁ Ἱπποκράτης τρόπον
εἰς τὴν βίβλον τῶν ἀέρων τῶν ὑδάτων καὶ τῶν τόπων.»
Συγγενής τις ἀπεκρίθη πικρὰ κλαίων, «αὐτὰ τώρα
ὦ ἐμβρόντητε! μᾶς λέγεις; αὐτῶν πέρασεν ἡ ὥρα·
καιρὸν εἶχες νὰ τὰ λέγῃς εἰς τὸν ἀσθενῆ ἀνέτως·
πῶς αὐτὰς τὰς συμβουλάς σου δὲν τὸν ἔδιδες ἓν ἔτος;»
Τῆς θανούσης δυναστείας ψάλλουσιν οἱ ὑπουργοὶ
ὅταν καὶ τὰ κόκκαλά της τρώγῃ σήμερον ἡ γῆ,
«ὦ! ἂν ἤκουε ὁ Ὄθων, ἂν ἡ Ἄνασσ' Ἀμαλία
ἂν αὐτὸ, καὶ ἂν ἐκεῖνο, θὲ νὰ ἦσαν ὅλ' ἀλλοῖα·»
ὦ ἐμβρόντητοι! τί ταῦτα ψάλλοντες ἀπολογεῖσθε;
δὲν σᾶς ἤκουεν ὁ Ὄθων; διατί δὲν πατῃτεῖσθε;
Ἐπιμύθιον.
Μετὰ τὰς ἀποτυχίαις αἱ ψευδεῖς ἀπολογίαι
εἶναι μάταια, καὶ ἅμα καταντῶσι καὶ γελοῖαι.