Μικρά ελεγεία
| Μικρὰ ἐλεγεῖα Συγγραφέας: |
| Σελ. 205-206 από το Τεύχος 6-7, Χρονιά Γ΄ (Ιούνιος-Ιούλιος 1929) του περιοδικού «Αλεξανδρινή Τέχνη» |
ΜΙΚΡΑ ΕΛΕΓΕΙΑ
βήματα φωνὲς καὶ ρίγη
μέσ’ τὰ βάθη τοῦ Χειμῶνα
α΄,
Μέσ’ στὸ σούρουπο τὸ μαῦρο,
τὶ προσμένω ἐγὼ γιὰ νάβρω!
Μιὰ ψυχὴ ποὺ κλαίει μονάχη,
τὸν καημό της ποιὸς δὲ θἄχει!
Κι’ ἕνα φύλλο μαδημένο,
στέκει μόνο τὸ καημένο.
Κι’ ἕνα ἀστέρι ποὺ νυστάζει,
τὸ κοιτάζει καὶ τρομάζει.
β΄.
Μέσ’ στὸ ἄγριο μεσονύχτι,
μιὰ φωνὴ βαθιὰ γροικήθη!
Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πάει
μοναχός, τὶ νά ζητάει;
«Ἡ σκιὰ τὸ ξέρει μόνη,
ποῦ πηγαίνει ποῦ νυχτώνει.
Ἡ σκιὰ καὶ τὸ φεγγάρι
ποὺ τοῦ δώσαν τέτοια χάρη!»
γ΄.
Μέσ’ στὸ ἄγριο μεσονύχτι,
ποιὰ ψηχὴ δὲν ἐπλανήθη;
Ποιὰ ψυχὴ δὲν εἶδε πέρα,
μὴ χαράζει ἄσπρη μέρα;
Γιὰ νὰ βρεῖ λουλούδια μῦρα,
νὰ χαρεῖ καινούργια μοίρα!
Γιὰ νὰ βρεῖ τὸ ριζικό της
τὸν καημὸν τόνε δικό της!
δ΄.
Μέσ’ στὸ σούρουπο τὸ μαῦρο
τί προσμένω ἐγώ γιὰ νἄβρω!
Ὅλα τ’ ἄπιε τὸ σκοτάδι,
ποὺ τὰ βρῆκε ἀργὰ τὸ βράδι
ἔξ’ ἀπὸ τὴν ἄσπρη χώρα,
νὰ τὰ δέρνει μαύρη μπόρα.
Καὶ τὸ δέντρο καὶ τὸ φύλλο,
καὶ τὸν ἄστεγο τὸ σκύλο!
ε΄.
Μέσ’ στὸ ἄγριο μεσονύχτι,
μιὰ φωνὴ δέν ἐκοιμήθη.
Ἀγρυπνάει καὶ πονάει,
μὲ τ’ ἀγέρι ποὺ γυρνάει.
Ἄ! τ’ ἀγέρι ποὺ γυρνάει,
τὶ καλὰ δὲν τοῦ ξυπνάει!
Ναί! τοῦ λέει πῶς θαρθοῦνε,
ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μεθοῦνε — —
Κι’ ἔτσι πάει ἀλαφρωμένος,
ὁ διαβάτης ὁ θλιμμένος.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΔΡΙΒΑΣ