Μαριάννα
| Μαριάννα Συγγραφέας: Από τη συλλογή «Οι Τρίλλιες που Σβήνουν» |
Ι
Στον Άσπρο Πύργο,
στην πέρα χώρα,
κόσμος πουλάκια
κι’ άνθη πληθώρα.
Τι περιβόλια
δροσιά και μύρα.
Το περιγιάλι
φωτοπλημμύρα.
Στον Άσπρο Πύργο
λες έχει αφήσει
όλα τα χάδια της
γλυκιά μια φύση.
Η γαλανή
τ’ ουρανού γαλήνη
μέσα στο κύμα
τα μάγια λύνει.
Κ’ έχει στα μάτια
κάθε κοράσι
το μαγεμένο
το ακροθαλάσσι.
Οι νιες κει πέρα
πως περπατάνε
κ’ έχουνε κάτι
σα να σκιρτάνε.
Κ’ οι νιοι γλεντάνε
κ’ έχουν καμάρι
για τις ματιές τους
πούχουνε πάρει.
Κάθε ομορφάδα
γλυκιά και πλάνα
και μέσα σ’ όλες
κ’ η Μαριάννα.
Ω Μαριάννα
ποιος δε σε ξέρει;
Κάθε ματιά σου
κ’ ένα νυχτέρι.
Το πέρασμά σου
ποιος θα χορτάση;
Το καρδιοχτύπι
και το γιορτάσι.
Μα η Μαριάννα
έχει μια θλίψη
σα να της έχουν
τα πάντα λείψει.
Καημός αγάπης
χρόνια τη λυώνει
κι’ όλο θεριεύει
όσο παλιώνει.
ΙΙ
Στον Άσπρο Πύργο
η αυγή προβάλλει
δεν την ξανάειδαν
με τέτια κάλλη.
Γλυκοξυπνούνε
τα μάτια ταίρια,
τώρα που σβήνουν
ψηλά τ’ αστέρια.
Βγήκε το αγέρι
να περπατήση
μέσα στους κήπους,
πριν να φωτίση.
Και θα κατέβη
στο ακροθαλάσσι
μ’ όλα τα μύρα
που θάχη μάσει.
Μονάχα ας έρθη
γλυκά κι’ αγάλι
πάνω στο κύμα,
στο προσκεφάλι
Που τη λικνίζει
σαν κοιμισμένη
την πιο ωραία,
την πιο θλιμμένη.