Κατά Ιπποθέρσου
| Κατὰ Ἱπποθέρσου Συγγραφέας: |
[Σπάραγμα. 1.] . . . οὑτος . . . [ἐ]ξέφυ[γε]ν, τὸ[ν δὲ ἀ]δελφ[ὸ]ν αὐτ[ο]ῦ [Πολέμαρχον] ἀπέκτειναν καὶ τὴν [οὐσία]ν ἀφείλοντο. καὶ [ἕως μὲ]ν ἐν Πειραιεῖ ᾤχε[το ἠξί]ου κατελθὼν ἀπ[οφέρ]εσθαι, νυνὶ δὲ ἐπε[ιδὴ ἥκ]ει οὐδὲ τὴν τιμὴν [ἀποδ]οὺς τοῖς ἐωνημένοις [τ]ὰ ἑαυτοῦ δύναται κ[ομίζεσ]θαι. Νικόστρατος γα[ρ δικ]άζεται μετὰ Ξενοκ[λέους το]ῦ πωλή[σαντος. . .
[Σπάραγμα. 2.] . . . σ]υλληφ[θ . . . . . οὐσ]ίαν δὲ ἑβδ[ομήκο]ντα ταλάντων [ἀπέδο]ντο, ἣν οὗτοι οὔτ’ ἀφ[ανίσ]αι οὔτ’ ἀποδόσθαι πολ[λῶν] ἡμερῶν ἐδύνα[ντο. ἐ]πε[ι]δ[ὴ] τ[οί]νυν μεθ’ [ὑ]μῶν φ[εύ]γων Λυσίας [ᾤχ]ετο καὶ μετ[ὰ] τοῦ ὑμ[ετ]έρου πλήθους κατῆλθεν, κελευουσῶν τῶν συνθηκῶν τὰ μὲν πεπραμένα τοὺς ἐωνημένους ἔχειν, τὰ δὲ ἄ[π]ρατα τοὺς κατελθόντας [κ]ομίζεσθαι, οὗτος οὔτε γῆν [οὔ]τ’ οἰκίαν κεκτημένος, [ἃ] καὶ αἱ συνθῆκαι τοῖς κα[τε]λθοῦσιν ἀπεδίδοσαν, [ἐὰ]ν δὲ ἀποδῶ[σ]ι . . .
[Σπάραγμα. 4.] μετὰ τα[ῦτα] τοί[νυ]ν, ὦ ἄνδρες δικασταί, τ[ὸ ἥμ]ισυ τῆς τιμῆς ἠξί[ου π]αρὰ Λυσίου λαβεῖν, λέ[γων] τὰς ἑαυτοῦ συμφο[ρ]άς, ὥσπερ τούτου θησαυ[ρ]ὸν [ἐ]πὶ τῶν τριάκοντα [ε]ὑρηκότος ἀλλ’ οὐκ ἀπολω[λε]κότος τὰ ὄντα. διαγα[να]κτοῦντος δ’ αὐτοῦ καὶ [χαλε]πῶς φέροντος πρὸς . . .
[Σπάραγμα. 5.] δεινὸ]ν γ[ὰρ ἂν εἴη ὦ ἄνδρες δικ]ασταί, [εἰ κ]ατήλθε<τε> μ[ὲ]ν ὡς ἀδ[ικ]ούμενοι, τῶν δὲ ὄντων [ἀ]ποστερεῖσθε ὡς ἀδικοῦν[τε]ς. καίτο[ι] δικαίως ἂν [ὀργίζοι]σθε τοῖς ἐωνημέ[νοι]ς τὰ ὑμέτερα ἐν ταῖς τοι[αύ]ταις συμφοραῖς. πρῶ[το]ν μὲν γὰρ οἱ τριάκον[τα οὐδὲν ἂ]ν ἐπώλουν εἰ οἱ [ὠνησόμ]ενοι μὴ ἦσαν.
[Σπάραγμα. 6. i-iii.] ὑμῖν [δὲ περὶ] τούτων ἐπιτρέπο[μεν ἀ]κούσαντας τὰ Λυσί[ᾳ καὶ Ἱ]πποθέρσῃ πεπρα[γμέν]α ὁποτέραν βούλεσθε [κρίσιν] <?> πράγματος ψηφί[σασθαι] περὶ τούτων ὁπό[<τε>ρος βελ]τίων ὢν περὶ τὴν [ἡμετέρ]αν πόλιν τυγχά[νει. δέο]μαι δ’ ὑμῶν ἀκοῦ[σαι, ἵνα κ]αὶ οὗτος ὑμῖν δό[ξας χρ]ηστὸς εἶναι προθυ[μῆται ἐ]πὶ τοῦ λοιποῦ, καὶ ὁ [Ἱπποθέρ]σης ἀκούσας τὰ [προσήκ]οντ’ αὐτῶι βελτί[ων τὸ λοι]πὸν ᾖ. ὅτ[ι] μὲν οὖν . . . .]α Λυσι[. . . . ὑ]μῖν [. . . . . . . . .]επ[. πα]ντε[λῶς δῆλο]ν. ἕω[ς] μ[ὲ]ν γὰρ ὑ[μεῖς ηὐδα]ιμονεῖτε πλου[σιώτατος ἦ]ν τῶν μέτοι[κων, ἐπειδ]ὴ δὲ συμφο[ρὰ ἐγένετο] ἐπέμενεν, [οὐδὲ γ]ὰρ ἐλάχιστον μέ[ρος τῶν ὑμε]τέρων δυστυ[χιῶν . . . .]υσεν, ἀνόμως [ὑπὸ τῶν τριά]κοντα καὶ [ἀδελφοῦ καὶ] χρημάτων [πολλῶν ἀπεσ]τερημ[έ]νο[ς· ἐπεὶ δὲ φεύ]γων ᾤχετο, [ἐπικούρους] τριακοσί[ους ἔπεμψεν] εἰς τὴν κά[θοδον καὶ π]αρέσχετο [χρήματά τε δ]ραχμὰς [δισχιλίας καὶ ἀσπίδας διακοσίας . . . Θρασυδαῖον τὸν Ἠλεῖ]ον ξ[ένο]ν ὄντα ἑαυ[τῷ] ἔπει[σεν] αὐτὸν δύο τάλαντα π[αρ]ασχεῖν τ[έ]λη, καὶ ἀντὶ τ[ο]ύτῶν οὐδεμίαν χ[άρ]ιν οὐδὲ δωρεὰν παρ’ ὑμ<ῶ>ν κεκόμισται. καὶ φεύγων μὲν τοιοῦτος ἦν, κατελθὼν δὲ οὐδένα πώ[π]οτε Ἀθηναίων ἐλύπη[σε]ν, οὔτε περὶ τῶν αὑτοῦ ἀ[ν]αμιμνήσκων εὐεργ[εσι]ῶν οὔτε περὶ τῶν ἀλλ[ο]τρίων ὀνειδίζων ἁμαρ[τη]μάτων. νῦν δ’ ἀνάγκη περὶ αὐτοῦ λέγειν, ὑπὸ τοιούτου γὰρ φεύγει τὴν δίκ[η]ν· ὃς ἐπὶ μὲν τῶν τετρα[κο]σίων φεύγων ᾤχετο, ἐκ Δεκελείας δὲ ὁρμώμενος μ[ε]τὰ τῶν πολεμίων ἐπ[ὶ τὴ]ν πατρίδα ἐστρά[τευσεν, οἱ δ]ὲ τῆς πόλεω[ς ἐχθροὶ κατήγα]γον αὐ[τὸν καὶ] π[ολί]την ὑμέτερον ἐποίησαν. ὥστ’, οἶμαι, πᾶσι δῆλον εἶνα[ι] ὅτ[ι] μ[εῖο]ν νυνὶ φρονεῖ τῶν τ[ειχῶν ᾠκο]δομημένων [ἢ τῶν] τότε καθῃρημένων, οὐδ’ ὁμ[ο]ίας ἐλπίδας ἔχει ἐπ[ὶ τα]ῖς ὑμετέραις εὐτυχ[ίαις] καὶ συμφοραῖς, εἶτα τ[έλεος] ὢν [π]ολίτης, οὐδε[πώπ]οτε αὐτῷ μεταμελή[σα]ν ο[ὐδὲ δι]ὰ τὴν ἡλικί[α]ν β[ελτί]ων γεγενημέν[ος, συκο]φαντεῖ τοὺς πολλ[οὺς με]θ’ ἃ ὑμᾶς εἰργά[σ]α[το . . .] Λ[υσίαν δὲ χάριν] παρὰ τοῦ [δήμου ἀπολαμ]βάν[ειν] <εὐ>εργ[εσίαν] τὴν μεγίστ[ην πεποιη]κότα. δέομα[ι οὖ]ν ὑμῶν, ὦ ἄνδρες δικασταί, ἀποψηφίσασθαι Λυσίου μεμνημένους καὶ τ[ο]ύτου κ[αὶ] τῶν ἄλλων τῶν εἰ[ρ]ημένων. εἰ δὲ μ[ή], τίς ἔσται τούτου ἀνθρώπων δυστυχέστερος, εἰ τὰ [μὲν] αὐτοὶ βίᾳ λήψονται, τ[ὰ] δ’ ὑμεῖς δώσετε; ἢ τίς το[ύ]των εὐδαιμονέστε[ρος], εἰ μὴ μόνον τῶν [τότ]ε πραχθέντων συγ[γνώ]μην αὐτοῖς ἕξετε, [ἀλλὰ] καὶ νυνὶ περὶ ὧν [ἂν εἰ]ς ὑμᾶς εἰσίωσιν ὅ[σα] ἂν κελεύωσιν ψηφιεῖσθε; πρὸς Ἱπποθέρσην ὑπὲρ θεραπαίνης.
[Σπάραγμα. 6. iv-v, 7.] [φαί]νεται [δι]ὰ το[ῦ] . . [. . . . . .]του Θεόμνηστος [πρὸς] ὑμᾶς [σχ]εδὸν πᾶν [. . . .]ναι. οὕτω γὰρ διέ[θηκε]ν ὥστε μὴ μό[νον ἐπ]ιτρόπους εἶναι κε[. . . ἀ]λλὰ κ[α]ὶ τὴν οὐσίαν [. . . . . . . ὄν]τι δ’ ἑταίρῳ [Θεο]μν[ήσ]τῳ τριάκον[τ]α μνᾶς ἔδωκα, δίκην δέον ἐκτῖσο[ι Θ]εοζοτίδῃ πρὶν δῦναι τὸν ἥλιον, εἰ δὲ μή, ὑπερήμερον εἶναι. δοὺς δὲ ὥσπερ εἰκὸ[ς] ἄν[ε]υ μαρτύρων, ἀποστ[ε]ρού[μ]ενος ἀναγκάζομαι δικάζεσθαι. Θεόμνηστος δὲ πρὸ τοῦ μὲν ἦν μοι φίλος καὶ ἑταῖρος, νυνὶ δὲ πεισθεὶς ὑπὸ τῶν ἐμῶν ἐχθρῶν ταῦτά τε πράττει καὶ ἄλλο ὁτιοῦν ἂν εἰς ἐμὲ [ἐ]τόλμησεν. πρὶν δ[ὲ ταύτη]ν ἡ[μί]ν τὴν δ[ιαφορ]ὰν γενέσθ[α]ι, οὔτε ἠ[νώχλη]σα οὔτε ἀπῄτησα [τὸ ἀργ]ύριον, οὐδὲ . . . . . . τὴν ἀνάγκην [. . . . . .]σεως οὐδ’ αὐτὸς αν[. . . .]τει. ἀνάγκη δ’ αὐ[τῷ], εἰ μὴ παρ’ ἐμοῦ τ[ὸ ἀργύ]ριον ἔχει, δυοῖν θἄτ[ερον,] ἢ παρ’ ἑτέρου φά[σ]κ[ειν εἰ]ληφέναι ἢ αὐτ[ὸν τὸ πᾶν] ἐκτετικέναι τῷ [Θεοζο]τίδῃ. εἰ μ[ὲ]ν το[ίνυν] πα[ρ’] ἑτέρου φήσει [εἰληφέναι] καπ[. . .] παρ’ ἐμο[ῦ] ε[. . . . .]σεν τοῦ συνει[δό]το[ς . . .] τὴν ἀπορίαν ὀκν[εῖν] δεηθῆναι, π[αρὰ] δὲ τῶν μηνυσόντω[ν] τοῖς ἐχ[θ]ρ[ο]ῖς ἀξιοῦν δανείζ[ε]σθαι. κα[ί]τοι π[ῶς] εἰκὸς τὰ μὲν ἐμὰ ἑ[τέ]ροις συνεκδίδ[οσθαι, αὐ]τῷ δὲ παρ’ ἑτέρων δ[α]νείζεσθ[αι]; ὡς δ’ οὐ . [. .]τος ἠξ[ίω]σ[ε]ν αὐτῷ μ[. .] ὄντος παρ’ ἑτέρου δαν[εί]ζεσθαι μέγα ὑμ[ῖ]ν τεκμήριον ἐρῶ. ὅ[τε] γὰρ [ἐ]χο[ρ]ήγει ἀν[δρά]σι [εἰς Δι]ονύσια πα[. . . . . . . χι]λ[ί]ας δραχ[μὰς . . . . μι]σθὸν διέλυ[σε . . .] πρὸς μὲν οὖν τ[ὸ παρ’ ἑ]τέρ[ο]υ φάσκειν εἰ[ληφένα]ι ταῦτα λέγω· ἂν [δὲ . . . . .] . οντος ἀργυρ[ίου . . . . ὑ]μᾶς τὸν Θεό[μνηστον ἐντ]εῦθεν χρὴ [ἐξετάζειν πῶ]ς εἰκός ἐστιν η[. . . . . . . .]ς ἀργυρίου πε[ρ]ιιδ[εῖν] ἑ[αυ]τὸν εἰς τὸν ἔσχα[τον] κίνδ[υ]νον ἐλθόντα κα[ὶ το]σαύτην [δ]ύναμιν ἐπι[δ]εῖξαι τοῖς ἐχθροῖς; καὶ <τίς> οὕτ[ω] σφόδρα ἐπ[έ]τρεπε τῇ [τ]ύχῃ, εἰ [κ]αί τ[ι] ἐξαίφνης [ἔ]παθεν, ὥστε περὶ τὸ σῶμα ἅμα καὶ τὸν βίον ἀναγ[κασθ]ῆναι παθεῖν εἰς τοῦτ[ο πρ]ο[ηκο]ντα εἰ ἔδυ [ὁ] ἥλι[ος] ὑπερημέρου ὄντ[ος; κ]αὶ [τί]ς οὕτως ἀνόητος ὅστ[ι]ς [αὑ]τὸν παρασκευάζετ[αι ὑπὸ τοῖς ἐχ[θ]ροῖς γενέσθαι; [ἢ τ]ί; οὕτως ἄφρων ὅστις . . .