Θρήνος
| ←Φίλευμα | Θρήνος Συγγραφέας: |
Μονομαχία→ |
| από τα Λυρικά, έκδ. Ευαγ. Καμηνάρη, Βιέννη 1811 |
Στενάξτε, τριαντάφυλλα,
δακρύσετε, μυρσίνες,
θρηνείστε, κήποι σύδενδροι
και κλαψετε, Σιρήνες.
Εχάθηκ΄ η αγάπη μου,
ο ήλιος εσκοτείνιασε
και μαύρισε εμπρός μου.
Μαυροφορέστε, νάρκισσοι,
μαυροφορέστε, κρίνοι,
και κάθε άνθος δάκρυα
φαρμακωμέν΄ ας χύνει.
Ο θάνατος ο άγριος,
που αίματα βυζάνει,
εθέρισε το άνθος μου
με το σκληρό δρεπάνι.
Ορφανεμένα μ΄ Έρωτα,
που είχες το δοξάρι,
που ήταν οι σαΐτες σου,
που το άχαρο κοντάρι;
Ημέρα τρομερότατη,
απελπισμένη ώρα,
αχ, είδηση φρικτότατη,
οπού με ήρθες τώρα!
Απέθανες, αγάπη μου;
Νεκρώθηκαν τα κάλλη;
Μαράθηκαν τα θέλγητρα;
ζωή δε μ΄έμεινε άλλη.
Οι σημάνσεις καθώς και άλλες λέξεις, όπως κραίνω τις συναντάμε στο Διονύσιο Σολωμό που μελέτησε το Χριστόπουλο.