Η αυγή εις το Σούνιον

Ἡ Βάρβιτος
Συγγραφέας: Ιωάννης Καρασούτσας
Ἡ αὐγὴ εἰς τὸ Σούνιον

Ἐπιστολὴ πρὸς Λέανδρον περὶ Ἑλληνικῆς ποιήσεως καὶ γλώσσης→

Η ΑΥΓΗ ΕΙΣ ΤΟ ΣΟΥΝΙΟΝ.

Ἐπὶ τῆς ἄκρας τοῦ σκεπτομένου
Ἐπὶ κυμάτων ἔστην Σουνίου.

Ἐμπρὸς ἡ θέα τοῦ παλλομένου
Ὑπὸ τὰς αὔρας ὑγροῦ πεδίου·
Καὶ στρωτὸς ἄνω μὲ ὠχρὰ ῥόδα
Οὐρανοῦ θόλος γλαυκὸς ἐδήλου
Πρὸς τὴν αὐγὴν τῆς ῥοδοδακτύλου
Θεᾶς τὸν πρόσφατον ἔτι πόδα.
Καὶ εἰς τοῦ πόντου τὸ λευκὸν γάλα,
Κ’ εἰς τοῦ ὁρίζοντος τὰς ἐκτάσεις,
Ὡς πτηνὰ ἔστιλβον τῆς θαλάσσης
Ἄκατοι, πλοῖα μικρὰ μεγάλα.
Καὶ εἰς τὴν ἔρημον παραλίαν,
Ὡς βρέφος ὅταν πρῶτ’ ἀφυπνήσῃ
Καὶ τῆς μητρὸς τὸν μαστὸν ζητήσῃ,
Τὸν βράχον ἔκρουε μ’ ἁρμονίαν
Τὸ κῦμα. Αἴφνης ἐντὸς τῶν θάμνων
Φωνὴ ἀντήχησεν ἀηδόνος,
Ὁ δὲ ὑγρός της, γλυκερὸς τόνος,
Ὁ μὴ στειρεύων μηδ’ ἀποκάμνων,
Τὸν βράχον ἔκαμε νὰ γελάσῃ,
Τὸ γλαυκὸν κῦμα νὰ μειδιάσῃ.
Ὅταν ἐσίγησεν ἡ λιγεῖα
Ἀοιδὸς, τόσον ἦτο βαθεῖα
Ἡ σιγὴ πέριξ καὶ θεσπεσία,
Εἰς γῆν καὶ πόντον καὶ εἰς ἀέρα,
Ὥστε ἐνόμιζες θὰ ἀκούσῃς
Θεῶν ψιθύρους εἰς τὸν αἰθέρα,
Ἢ ἱπταμένης τὸν ῥοῖζον Μούσης!