Η ανάβασίς μου εις τον Ουρανόν
| Ἡ ἀνάβασίς μου εἰς τὸν Οὐρανόν Συγγραφέας: |
Ἀκούσατε ἀκούσατε τὸ θεῖον ὄραμά μου,
εἰς ὕπνον παρεδίδοντο γλυκὺν τὰ βλέφαρά μου,
κ' ἐχύνετο ἡ νάρκωσις εἰς ὅλα μου τὰ μέλη,
ὁπότε πορφυρόχρυσος ἐπέλαμψε νεφάλη,
καὶ ἄμα διεσχίσθησαν τὰ ἐλαφρά της στήθη,
ὡς ἀστραπὴ ὁ Γαβριὴλ Ἀρχάγγελος ἐχύθη,
καὶ εἶπεν «Ἀκολούθει με· ἀκούεις τὴν φωνήν μου;
Θεοῦ στρατάρχης, ἔλαβον τὸν ἥλιον σκηνήν μου.»
Εἶπε· καὶ ἀντεβόησε τῶν οὐρανῶν ὁ θόλος.
Αὐτὸς δὲ φῶς τὴν κεφαλὴν, τὸ σῶμα φῶς, φῶς ὅλος,
ἐξέτεινε τοὺς πόδας του εἰς τὸν λεπτὸν αἰθέρα,
καὶ στάδια τρισχίλια τὸ βῆμά του ἐπέρα.
Τὸ τόξον τὸ τῆς Ἴριδος ὡραῖον καὶ ποικίλον,
ὡς τόξος εἰς τοὺς ὤμους του ἐκρέματο καμπύλον.
Ἡμέρας τρέχω δώδεκα, ἰπτάμενος πρὸς τ' ἄνω,
κ' εἰς τὴν χρυσίνην γέφυραν τοῦ Γαλαξίου φθάνω·
ἀστέρων κόνιν ἔχυσε τὸν πόδα ἐκεῖ στήσας
τοὺς δαίμονας ὁ Κύριος τὸ πάλαι σφενδονίσας·
ἐκεῖθεν βλέπω πυραυγεῖς ἀγγέλων δύω στήλας,
καὶ μεταξὺ δέ, ἄστεος σαπφειροπέτρου πύλας,
καὶ αὐτομάτη πύλη τις ἠνοίχθη αἰφνιδίως,
κ' εἰς θρόνον εἶδα τὸν Θεὸν καὶ δόξης, καὶ ἰσχύος.
Μονάρχα, εἶπα, τοῦ παντός! τὴν κεφαλήν μου κλίνων
καὶ μὴ ἀντέχων εἰς τὸ φῶς τῶν πέριξ μου ἀκτίνων·
ἰδοὺ ὑπὸ τοὺς πόδας σου ὑπήκοος ἡ πλάσις
ὁ οὐρανὸς τὰς θείας σου προσμένει ἀποφάσεις.