Ευτυχίας σκιά
| Εὐτυχίας σκιά Συγγραφέας: |
Τῆς εὐτυχίας ἡ σκιὰ
πολλάκις ἀπατᾷ·
ὡς πλησιάσῃς, ὠχριᾷ,
καὶ σβύνει καὶ πετᾷ.
Τοῦ Κροίσου ὅλ' οἱ θησαυροὶ
δὲν κάμνουν εὐτυχεῖς·
καὶ τὴν γαλήνην ἀφαιρεῖ
ὁ πλοῦτος τῆς ψυχῆς.
Ἐδόθη εἰς τὴν καλλονὴν
ἐφήμερος ζωή·
τῆς φήμης πνίγει τὴν φωνὴν
τοῦ φθόνου ἡ πνοή.
Ἡ τύχη ποῦ ἐκεῖ γελᾷ
κ' ἐκεῖ μαυροφορεῖ,
τώρα μᾶς δίδει τὰ καλά,
καὶ τώρα τ' ἀφαιρεῖ.
Ἡ δόξα, κόρη τ' οὐρανοῦ,
ἢν ἡ ψυχὴ ποθεῖ,
τὸν νοῦν μεθύει τοῦ κοινοῦ,
πλὴν δὲ παραμυθεῖ.
Τὸ γλυκὺ ρόδον ἂν φυῇ,
ἂν θάλλωσ' οἱ καρποί,
τὸ ρόδον θὰ ἀπορρυῇ,
τὸ μῆλον θὰ κοπῇ.
Τί βλέπομεν ἐπὶ τῆς γῆς;
φθορὰν παντοτεινήν.
Δύει τὸ ἄστρον τῆς αὐγῆς
εἰς νύκτα σκοτεινήν.
Ἄδυτον ὅμως τῆς ψυχῆς
εἶν' ἡ παιδεία φῶς,
καὶ ἀληθῶς εἶν' εὐτυχὴς
ὁ ἀληθὴς σοφός.