Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1890/Σκόρπια φύλλα
| ←Ἡ κυρία δέχεται | Ἐτήσιον Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1890 Συγγραφέας: Σκόρπια φύλλα |
Νικόλαος Μάντζαρος: ὁ κερκυραῖος μουσουργός→ |
— «Οἷς οὐδὲν οἴκοι χρηστόν, ἐν ἀγορᾷ διατρίβουσι τὸν πλεῖστον χρόνον.» (Πλουτ. Πολιτ. σ. 50).
— Πολλοὶ ἵνα ὑψωθῶσι πάσχουσι τὰ τῶν πλοίων, τὰ ὁποῖα, ἵνα μετεωρισθῶσι, πρέπει ν’ ἀποβάλωσι μέρος τοῦ βάρους των καὶ νὰ γείνωσι κουφότερα.
— «Τοὺς βασιλεῖς φασι γίνεσθαι βελτίονας ἐν τοῖς πολέμοις καὶ ταῖς στρατείαις ἢ σχολὴν ἄγοντας» (Πλουτ. Πολιτ. 35).
— Ἡ Ἑλλὰς διὰ τῆς ἐπαναστάσεως καὶ τῶν ἀγώνων της ἐδίδαξε τὴν ἐλευθερίαν τοὺς ἐν ληθάργῳ κοιμωμένους λαοὺς τῆς Ἀνατολῆς. Οἱ Βούλγαροι ἅμα ἀπελευθερωθέντες ἀποβλέπουσι πρὸς κατακτήσεις καὶ ὑποδούλωσιν ἄλλων λαῶν.
— Ἄνθρωποί τινες, ὅταν αὐτοὶ τὸ πρῶτον μανθάνωσί τι, φαντάζονται ὅτι ὅλος ὁ περὶ αὐτοὺς κόσμος ἡγνόει τοῦτο μέχρι τοῦ χρόνου ἐκείνου, αὐτοὶ δὲ πρῶτοι τὸ ἔμαθον ἢ καὶ τὸ ἀνεκάλυψαν. Εὐδαίμονες!
— Α. Κανὲν ἴχνος πρὸς ἀνάμνησιν τῆς πεντηκονταετηρίδος τοῦ Πανεπιστημίου;
— Β. Καὶ δὲν εἶδες τὴν χρυσῆν μούμιαν;
— Οἱ ἐνάρετοι εἶνε πάντοτε κατὰ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον σχολαστικοί, οἱ δὲ μὴ σχολαστικοὶ εἶναι πάντοτε κατὰ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον ἀγύρται ἢ τοὐλάχιστον κατεργαρέοι. Εἰς τὴν τάξιν ὅμως τῶν ἐπιτηδείων — περίεργον! — εὑρίσκει τις καὶ σχολαστικοὺς καὶ μὴ σχολαστικούς.
— Ἀνεξάντλητον καὶ συνάμα τὸ μᾶλλον ἀκριβοπληρωμένον ἐμπόρευμα εἶνε οἱ Ἕλληνες συγγραφεῖς, διότι καθηγηταί τινες διδάσκουσιν αὐτοὺς κατὰ τὸν αὐτὸν πάντοτε τρόπον, μὲ τὰς αὐτὰς σημειώσεις μὲ τὰς αὐτὰς ἐξηγήσεις ἐπὶ 20, 25, 30 ἔτη, καὶ πληρόνονται 250, 300, 350, 400 δραχμὰς κατὰ μῆνα.— Ἡ Ἐφημερὶς τὴν 13 Ἀπριλίου — μετὰ τὴν ἀπογραφήν — ἔγραφεν. «Εἰς τὰ πέριξ τῶν Ἀθηνῶν ὀλίγον μακρὰν τοῦ Πανεπιστημίου καὶ τῆς πλημμύρας τῶν φώτων καὶ τῶν ἐφημερίδων ὁ φόβος τῶν ἀπογραφομένων ἀπερίγραπτος». Πταίουσιν ἆρά γε τὰ πέριξ ἢ τὸ πανεπιστήμιον καὶ ἡ πλημμύρα τῶν φώτων καὶ αἱ ἐφημερίδες;
— Ὁ Πεσταλώτσης ἔγεινε παρ’ ἡμῖν γνωστὸς, ὅτε ἐν τῇ Δύσει ἐκόντευε πλέον νὰ θεωρῆται ὡς ἀρχαιότης. Οὕτως ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν χώρα τῶν ἀρχαιοτήτων καὶ συνεπῶς τῶν ἀρχαιοκαπήλων.
— Τινὲς νομίζουσιν ὅτι ἀρκεῖ νὰ εἶναί τις μύωψ, ἤ, τέλος πάντων νὰ φορῇ γιαλιά, νὰ περιφέρῃ περιφρονητικὸν βλέμμα, νὰ εἶναι σύνοφρυς, διὰ νὰ εἶναι δεινὸς ἢ τοὐλάχιστον μεγαλοφυής.
— Μουσικὴ πρὸς Θεοῦ διὰ τὴν ἡμέρωσιν τῶν ψυχῶν! Γυμναστικὴ καὶ στρατιωτικὰ γυμνάσια (δῆθεν) ἄνευ τῆς μουσικῆς ἐξαγριοῦσι περιπλέον. Μέμνησθε τῶν ἀρχαίων. Βλέπετε τὰ νῦν ἀλλαχοῦ γινόμενα.
— «Τὸ προτείνειν τὴν χεῖρα ἰατρῷ ὑπὲρ ἑξήκοντα ἔτη γεγονότας αἰσχρόν· ἀλλ’ ἔτι μᾶλλον τὴν χεῖρα ἐκτείνειν τῷ δήμῳ ψῆφον αἰτοῦντος» (Πλουτ. Πολιτ. σ. 40).
— Ἡ ἀκαδημαϊκὴ διδασκαλία δὲν εἶναι «λόγοι ἐκφωνούμενοι» δὶς ἢ τρὶς τῆς ἑβδομάδος. Καθηγηταί τινες ἐκφωνοῦσι λόγους τοὺς αὐτοὺς κατ’ ἔτος.
— Διὰ τί καμμία ὁδὸς τῶν Ἀθηνῶν δὲν ἔχει δενδροστοιχίαν; — Διότι πρέπει κατ’ ἔτος νὰ φυτεύωνται δένδρα. «ῥάφτε, ξύλωνε· δουλειὰ νὰ μὴ σοῦ λείπῃ», καὶ ἡ δουλειὰ καλοπληρώνεται.
— Α. Τίς ἐκ τῶν δύο ὠφέλησε περισσότερον τὸ ἔθνος, ὁ πρὸς διάδοσιν τῶν ἑλλ. γραμμάτων σύλλογος ἢ ἡ ἐπὶ τοῦ ἐθνικοῦ στόλου ἐπιτροπή;
— Β. Καὶ οἱ δύο ἐξ ἴσου· διότι μᾶς ἐδίδαξαν ἁμφότεροι τὸ λάθε βιούς».
— Α. Λοιπὸν, γαῖαν ἔχοιεν ἐλαφρὰν καὶ θάλασσαν ἀνάλατη.
— Τὸ ποσὸν τῶν γαλλικῶν ἐπιγραφῶν ἐπὶ τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων, μέχρι καὶ τῶν ὀπωροπωλείων καὶ τῶν εἰς γαλλικὴν γλῶσσαν προγραμμάτων τοῦ θεάτρου καὶ τῶν γαλλιστὶ γεγραμμένων εἰσιτηρίων τῶν τροχιοδρόμων μας εἶναι ἀκριβῶς εἰς ἀντίστροφον λόγον πρὸς τὰ γαλλικά, τὰ ὁποῖα μανθάνουν οἱ μαθηταὶ εἰς τὰ γυμνάσια, καὶ αἱ μαθήτριαι εἰς τὸ Ἀρσάκειον.
— Ἐὰν κρίνωμεν περὶ τῆς πρὸς τὴν καθαριότητα τρυφερότητος τῶν ἀνωτάτων ὑπαλλήλων τοῦ κράτους ἐκ τῆς ἐπικρατούσης καθαριότητος, φιλοκαλίας καὶ τάξεως ἐν τοῖς ὑπουργείοις, ἐν τῇ νομαρχίᾳ, ἐν τοῖς δικαστηρίοις, ἐν τῇ δημαρχίᾳ, ἐν τῷ ταχυδρομείῳ κλπ. κλπ., πρέπει νὰ μένωμεν λίαν εὐχαριστημένοι ἐκ τῆς καθαριότητος τῆς πόλεως, νὰ φοβώμεθα δὲ πάντοτε ὡς λίαν ἐνδεχομένην ἐλάττωσιν αὐτῆς. Ὑδραία δέ τις (γνωστὴ δὲ εἶναι ἡ ἀδυναμία τῶν ὑδραίων ἰδίᾳ πρὸς τὴν καθαριότητα) εἰσελθοῦσα ποτε ἔν τινι δημοσίῳ καταστήματι, ἔπτυσεν εἰς τὸν κόλπον της, ἔκαμε τὸν σταυρόν της, καὶ εἶπεν: ἔτσι εἶναι ἆρά γε καὶ τὰ σπίτια των;
— Μέμφονται τὴν τύχην, διότι εὐνοεῖ συνήθως τοὺς ἀνικάνους. Ἔχουσιν ἄδικον. Μήπως ἡ ἐλεημοσύνη δὲν δίδεται εἰς τοὺς ἀναπήρους, τοὺς τυφλούς καὶ ἐν γένει τοὺς ἀνικάνους; Πόσοι περισσότεροι δὲν θὰ ἦσαν οἱ ἐπαῖται, ἂν ἔλειπεν ἡ ἐλεήμων Τύχη;
— Πάντες οἱ κλάδοι τῆς διοικήσεως, τῆς πολιτείας, θὰ εὐδοκίμουν, ἐὰν κατὰ προτίμησιν αἱ δημόσιαι θέσεις ἐδίδοντο εἰς τοὺς ἑκάστοτε ἀντιπολιτευομένους· διότι τότε δὲν θὰ ἐπροστατεύοντο οἱ παρανομοῦντες ὑπ’ αὐτῶν ἐκείνων, οἵτινες μόνοι ὤφειλον νὰ τιμωρῶσιν αὐτούς.
— Στατιστική. Ὑποθέσατε ὅτι εἶναι 10,000 δημόσιοι ὑπάλληλοι.
9,710 εἶναι φίλοι τῆς Κυβερνήσεως.
290 εἶναι ἀντιπολιτευόμενοι.
290 ἐργάζονται ὅλας τὰς ὥρας τῆς ὑπηρεσίας.
4,710 ἐργάζονται 1—2 ὥρας.
5,000 εἶναι ἄγνωστοι εἰς τοὺς συναδέλφους των καὶ μόνον γνωστοὶ εἰς τὸν κ. Ταμίαν. Οἱ τελευταῖοι οὗτοι συνήθως ἔχουσι καὶ ἐπιμίσθιόν τι· εἶναι οἱ πλέον ἀφωσιωμένοι φίλοι τῆς κρατούσης μερίδος. Καὶ πῶς νὰ μὴ ἦσαν;
— Αἱ πατραγαθίαι πολλάκις εἰς τὰ ἔθνη ἔχουσι τὰς συνεπείας τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος.
— Οἱ μεταχειριζόμενοι τὴν εἰρωνείαν ἐκ κακεντρεχείας κατὰ ἀτόμων ἢ κατὰ λαῶν εἶναι δολοφόνοι τρὶς χειρότεροι τῶν κοινῶν δολοφόνων.
Οἱ μοχθηρᾶς ψυχῆς ἄνθρωποι, οἱ φθονεροὶ καὶ οἱ ὑποκριταὶ παρέχουσιν εὐήκοον οὖς εἰς τὰς συκοφαντίας· οὗτοι εἶναι οἱ πελάται τῶν συκοφαντῶν καὶ οἱ καταναλωταὶ τοῦ ἐντίμου ἐμπορεύματός των.
— Ὅστις εὐτυχῶν δὲν ἀναζητεῖ τὸν ἐν ἡμέραις ἀτυχίας πιστὸν φίλον του βεβαίως εἶναι πρόστυχος ἄνθρωπος, ζητῶν ἐν τῇ εὐτυχίᾳ του κόλακας καὶ ὄχι φίλους.
— Ὀλίγην πεῖραν τοῦ κόσμου ἔχουσιν ὅσοι πιστεύωσιν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνταπόδοσις, τοὐλάχιστον 90 ἐπὶ τοῖς 100.
— Τὰ κατὰ τοῦ ἀτόμου ἀδικήματα παραγράφονται διὰ τοῦ χρόνου· οὐδέποτε ὅμως τὰ κατὰ τῶν ἐθνῶν καὶ λαῶν. Διὰ τοῦτο οὐδὲν δίκαιον, οὐδεὶς νόμος ὁρίζει ὅτι μετὰ παρέλευσιν τόσου χρόνου δὲν ἐπιτρέπεται ἡ ἐπανάστασις κατὰ τῶν κατακτητῶν καὶ τῶν τυράννων. Τὸ δικαίωμα τοῦτο εἶναι αἰώνιον.
— Ὁ διδάσκαλος, ὅστις καθ’ οἷον δήποτε τρόπον καὶ δι’ οἷον δήποτε λόγον κατασταίνει πικρὰς τὰς ἡμέρας τῶν παίδων εἶναι θηρίον· ὁ τοιοῦτος οὐδὲ δεσμοφύλαξ δὲν πρέπει νὰ διορίζηται.
— Οἱ οἰηματίαι καὶ φωνασκοὶ καθ’ ἑαυτοὺς εἶναι ἀβλαβῆ ζῳΰφια. Κακὸν εἶναι, ὅταν ἐκλαμβάνωνται ὡς πρόσωπα σπουδαῖα καὶ σοβαρά.
— Οὐδὲν εἶναι τόσον ἀπεχθὲς καὶ θεομίσητον, ὅσον ὅταν ἄνθρωπος πάσης κακίας ἀνάπλεως ἐπιτηδεύηται ἀγανάκτησιν καὶ ὀργὴν κατά τινος κακίας.
— Πολὺ ἀνδρειότερος εἶναι ὁ γενναίως, εὐσταθῶς καὶ μετὰ γαλήνης ἀγωνιζόμενος τὸν μακρὸν τοῦ βίου ἀγῶνα ἢ ὁ ἐν μάχῃ, ἥτις εἶναι μία στιγμή, ἀνδραγαθῶν κατὰ τῶν πολεμίων.
Βλάσιος Σκορδέλης
