Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1890/Θρήνος
| ←Tirard, Πρωθυπουργὸς τῆς Γαλλίας | Ἐτήσιον Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1890 Μεταφραστής: Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής Θρῆνος |
Ὁ σιδηρουργὸς Μάστρο-Κρόγιας→ |
Ἐν Ἀθήναις τῇ 12 Ἰουνίου 1889,
- Ἀξιότιμε Κύριε Σκόκε,
Οἱ ὀλίγοι στίχοι οὓς ἐπισυνημμένως σᾶς πέμπω μεγάλως ἀμφιβάλλω ἂν δύνανται νὰ τύχωσι τῆς ἐπιδοκιμασίας σας καὶ νὰ σᾶς φανῶσι δημοσιεύσεως ἐπιδεκτικοί, μὴ ὄντες οὐδὲ πρωτότυποι κἄν, ἀλλ’ ἁπλῶς μετάφρασις. Σᾶς τοὺς διακοινῶ δὲ μᾶλλον διὰ τὸ παράδοξον τῆς παραγωγῆς αὐτῶν.
Ἔλαβον κατ’ αὐτὰς ἐπιστολὴν ἐκ Παρισίων γαλλιστὶ γεγραμμένην ὑπὸ Κυρίας, ἀνώνυμον, ἢ μᾶλλον ψευδώνυμον, ἔχουσαν ἐγκεκλεισμένους στίχους γερμανικούς, τὸ πρωτότυπον τῶν ἐνταῦθα ἐπισυνημμένων, δι’ ὧν ἡ γράψασα θρηνεῖ νέον τινὰ Ἕλληνα ἀποθανόντα· ἀλλ’ ἀγνοῶ ἐντελῶς τίς ὁ θρηνούμενος, ὡς καὶ τίς ἡ θρηνοῦσα, διότι μοὶ λέγει ὅτι ἔχει λόγους ἵν’ ἀποκρύψῃ τὸ ὄνομά της. Οὐχ ἧττον κολακευτικώτατα μοὶ ζητεῖ νὰ μεταφράσω τὸ ἐλεγεῖόν της, καὶ εἰ δυνατὸν νὰ δημοσιεύσω τὴν μετάφρασιν εἰς ἓν τῶν ἀρίστων τῆς Ἑλλάδος περιοδικῶν.
Ὁμολογῶ ὅτι ἀπέναντι τῶν ἀλλεπαλλήλων τούτων ἀγνώστων πᾶν ἄλλο διελογίσθην ἢ νὰ προβῶ εἰς τὴν ζητουμένην μετάφρασιν. Ἀλλ’ ἡ διακαὴς ἀγάπη ἣν ἡ ποιήτρια φαίνεται τρέφουσα πρὸς τὴν Ἑλλάδα ὑπερίσχυσεν ἐμοῦ, καὶ ἰδοὺ ἐξετέλεσα τὴν μετάφρασιν. Ἂν αὕτη δὲν ἀπέβη κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν της, διότι βεβαίως τὴν ἐπεθύμει καλήν, ἐκπληρῶ κἂν τὴν ἄλλην εὐχήν της, τοῦ νὰ δοθῇ αὕτη εἰς ἓν τῶν ἀρίστων περιοδικῶν, καὶ πέμπω αὐτὴν εἰς τὸ ὑμέτερον, ἐπὶ τῇ ἐλπίδι ὅτι οἱ αὐτοὶ λόγοι ἴσως πείσουσι καὶ ὑμᾶς νὰ τὴν δημοσιεύσητε.
Μετὰ πάσης ὑπολήψεως.
Α. Ρ. Ραγκαβησ
ΤΟΥ χρόνου τὸ ἀμείλικτον πτερὸν κ’ ἐμὲ προσβάλλον,
ἐκ ῥίζης μοὶ ἀνήρπασε τὸ παρελθὸν τὸ θάλλον.
Ὀπίσω τρέπομαι, ζητῶν τοῦ ἔαρός μου τ’ ἄνθη·
τὸ ἔαρ ἔγινε χειμών, πᾶν ἄνθος ἐμαράνθη.
Νὰ λησμονήσω; Πῶς ποτὲ νὰ καταπι’ ἡ λήθη
ὅ,τι μ’ ὑπῆρξεν ἱερὸν κ’ ἐνθέρμως ἠγαπήθη;
Τίς ὁ τὸ φῶς τοῦ βίου του σβεσθέν, τὰ ὄνειρά του
ἰδὼν σβεσθέντα, δὲν ποθεῖ τὸν ὕπνον τοῦ θανάτου;
Ὦ φίλε! Ὅτ’ ἐκάθησο πλησίον μου εὐδαίμων,
ἐπίστευον πῶς φθονερὸς θὰ σ’ ἀναρπάσῃ δαίμων.
Κοινῆς ἀγάπης εἴδωλον, ἐλπίδων πλήρης, νέος,
ἐπίστρεψον! Ἐπιστροφήν; Ὤ! τὴν ζητῶ ματαίως.
Ἂν μᾶς χωρίζ’ ἡ ἀχανὴς ἀπόστασις, ὁ χρόνος,
ἀλλ’ ἡ καρδία μου πρὸς σὲ προστρέχει εὐγνωμόνως.
Ἀπῆλθες, κ’ εἶν’ ὁ βίος μου, ἂν δὲν ἐπανακάμψῃς,
ὅ,τι μεθ’ ἥλιον λαμπρὸν σβεστοῦ ἀστέρος λάμψις.
Νὴ ἦτον ὅμως ὄνειρον, μὴ εἰς ἀπάτην ἤμην
πιστεύσασα εἰς τὸ φρικτὸν ὃ θλίβει μου τὴν μνήμην;
Ὤ! ἴσως ζῇς, εἰ καὶ μακράν, καὶ θάλλει ἡ ζωή σου
εἰς τῆς Αἰγίνης τὰς ἀκτάς, τῆς καλλιφλοίσβου νήσου.
Φρικτὸν πρὸ χρόνων μήνυμα μοὶ ἔφερε τὸ κῦμα
μακρόθεν, πώς διέρρηξε τοῦ φίλου μου τὸ νῆμα
ὁ θάνατος, κ’ ἐπρόφεραν τὴν ὥραν τοῦ θανάτου
ἐμοῦ, ἐμοῦ τὸ ὄνομα τὰ χείλη τὰ ὠχρά του.
Τ’ ἀπαίσια μηνύματα αὐτὰ ἂν ἦσαν ψεύδη!
Ἀνίσως ἔτι πνέῃ ζῶν καὶ πρὸς ἐμὲ ἂν σπεύδῃ!…
Ἀλλ’ ὄχι, φεῦ! Τὸ ἄγγελμα τὸ τὴν πληγήν μοι δόσαν
αὐτὸ ὡμίλει πατρικῆς ἀπελπισίας γλῶσσαν.
Ἀπῆλθεν! Ἦτον τῶν Θεῶν ἀγαπητός· κ’ ἐκεῖνοι
πλησίον τὸν ἠθέλησαν τοῦ θρόνου των νὰ μείνῃ.
Ἀλλὰ κ’ εἰς τὰ Ὀλύμπια ἀφ’ οὗ ἀνέβη ὕψη,
πρὸς τὴν ἀγάπην του ποτὲ νὰ βλέπῃ δὲν θὰ λείψῃ.
Τὸ ὅτι ἠγαπώμεθα ἂν ἦτον ἁμαρτία,
ἂν τούτων τῶν ἁμαρτιῶν ὑπάρχῃ τιμωρία,
διατὶ μόνος του, ἐντὸς ᾀεισκοτίστου μέρους
νὰ φέρῃ ἀτελεύτητον ποινὴν δι’ ἀμφοτέρους;
Καὶ ὅμως, ὅμως οὐδαμοῦ εἰς τὸ ἀλγοῦν μου στῆθος
εἰσδύει μεταμέλεια. Ἐὰν τοῦ τάφου λίθος
ἐκάλυψε τὸν φίλτατον αὐτῆς μου τῆς καρδίας,
γλυκὺς ἐστὶν ὁ θάνατος εἰς κόλπους εὐτυχίας.
Τὸν τύμβον ἂν κατέλειπε, καὶ ἤρχετο καὶ πάλιν
νὰ μοὶ ἀνοίξῃ καθὼς πρὶν τὴν ποθητὴν ἀγκάλην,
πρὸ τῶν ποδῶν του ἐν παλμοῖς θὰ ἔκλινον τὸ γόνυ,
ὡς μ’ ἔβλεπον γονυπετῆ οἱ πάλαι γλυκεῖς χρόνοι.
Διὰ τὴν σωτηρίαν του χαρίζω τὴν ψυχήν μου·
διὰ τοῦ βέλους μόνη μου σπαράττω τὴν πληγήν μου,
καὶ μετὰ πόθου δέχομαι βασάνους καὶ κολάσεις,
ἂν ἀπολαύσω πρὸς στιγμὴν τὰς παλαιὰς ἐκστάσεις.
Ἀπῆλθε, ναί! Μετὰ κλαυθμῶν τὸν προσκαλῶ ματαίων
Ὁ ἅπαξ ἀπελθὼν ἐκεῖ δὲν ἐπιστρέφει πλέον.
Ἐσβέσθ’ εἰς τέφραν ὅ,τι πρὶν φλὸξ ἦτον λαμπροτάτη
κ’ ἐπὶ τοῦ τάφου ἄκανθαι ἐβλάστησαν καὶ βάττοι.
Ὑπὲρ τὸ μνῆμά του, Ἑλλὰς, χρυσοῦν ἐκτείνεις θόλον
τοῦ οὐρανοῦ σου, καὶ πνοαὶ ζεφύρων μυροβόλων
τὸν λόφον του θωπεύουσιν. Ἀλλ’ ἡ ὡραία φύσις
μάτην γελᾷ. Δὲν ὁμιλεῖ εἰς τὰς νεκρὰς αἰσθήσεις.
Τὰ βλέφαρά του τὰ κλειστὰ φιλοῦν τὸ φῶς ἠρέμα
δὲν θέλ’ εἰς ὑπερήφανον τὰ διανοίξει βλέμμα·
οὐδ’ ἡ γλυκεῖά του φωνή, ταράττουσα τὰ χείλη,
τὰς εὐγενεῖς ἐμπνεύσεις του ὡς πρὶν θεν’ ἀπαγγείλῃ.
Ἐπαύσατο παλλόμενον τοῦ φίλου νεανίου
τὸ στῆθος, εἰς τὰ θέλγητρα, εἰς τὰς χαρὰς τοῦ βίου·
οὐδὲ ὁ ποῦς θὰ κινηθῇ ποτέ, ὁ πρὶν ταχύς του,
ἵνα μοὶ φέρῃ ἀσπασμοὺς τῆς τρυφερᾶς ψυχῆς του.
Πῶς ἤστραπτε τὸ κάλλος του ἀκτινοβόλον, θεῖον!
πῶς ἐπὶ γῆς διέπρεπεν ὡς εἷς τῶν Ὀλυμπίων!
Ἀλλ’ ἡ ἀθάνατος μορφὴ θανοῦσα, εἰς τὸ χῶμα
ἐτέθη· κόνις ἔγινε τὸ πάγκαλόν του σῶμα.
Ἀκρόπολις! Ἡ δόξα σου εἰς τοὺς αἰῶνας μένει.
Διατηρεῖσαι ἱερὰ σὰν κ’ ἠρειπωμένη.
Ἂν κ’ ἐπὶ σοῦ τρισχίλια παρῆλθον ὅλα ἔτη,
σ’ ἀσπάζεται θαυμάζουσα ἡ ἀνθρωπότης ἔτι.
Ἀλλὰ καρδία ἥτις ἦν ναός ποτε φυλάττων
ἐν ἑαυτῷ τὰ ἱερὰ ἁγίων αἰσθημάτων,
τῶν φθονητῶν της θησαυρῶν στερεῖται μέχρι τέλους
εἰς τοῦ θανάτου ὡς θραυσθῇ τοὺς παγεροὺς σκοπέλους.
Γῆ κλασσική, ἣν ἐκ ψυχῆς ἠγάπησα βαθέως
διὰ τὸ παναιώνιον, παγκόσμιόν σου κλέος,
διπλῶς νῦν τὴν οἰμώζουσαν καρδίαν μου ἑλκύεις,
Ἑλλάς, ἀφ’ ὅτου τὰ ὀστᾶ τὰ προσφιλῆ ἐγκλείεις.
Τὸ εὐθαλὲς σου ἔδαφος, τὸ φίλον, νὰ πατήσω
ἴσως ποτὲ δὲν μοὶ δοθῇ τοὺς ὀφθαλμοὺς πρὶν κλείσω.
Ἀλλὰ καὶ ἡ ἐσχάτη μου φωνὴ τῆς ἀγωνίας
θενὰ ἐκπέμψῃ διὰ σέ, Ἑλλάς μου, εὐλογίας.
⁂