Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1887/Το tournure και η μεγάλη περιφέρεια
| ←Μικροσκοπικοὶ ἔρωτες | Ἐτήσιον Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1887 Συγγραφέας: Τὸ tournure καὶ ἡ μεγάλη περιφέρεια |
Ἐπαρχιακαὶ ἐντυπώσεις→ |
Ἀφότου ὁ ἀτμὸς καὶ ὁ σίδηρος, οἱ πυρίπνοες οὗτοι γίγαντες τοῦ νεωτέρου πολιτισμοῦ, κατεκρήμνισαν κακοὺς κακῶς ἐκ τοῦ ἀρχαίου Ὀλύμπου τοὺς χαριεστάτους θεοὺς τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας, οἵτινες τόσῳ μακαρίως ἐφώρευον τῶν ἀνθρωπίνων καὶ καταβαίνοντες ἐπὶ τῆς γῆς συνευωχοῦντο, συνδιελέγοντο, ἐρωτολόγουν, συνεπολέμουν καὶ ἐτεκνοποίουν μετὰ τῶν θνητῶν, ἑπόμενον ἦν οὐ μόνον νὰ μεταβληθῇ ὁ χάρτης τῆς Εὐρώπης κατὰ τὰς ἀξιώσεις τοῦ Κίππερτ καὶ τῆς γερμανικῆς πολιτικῆς, ἄλλα καὶ οἱ ὅροι τοῦ βίου νὰ μετατεθῶσιν. Οἱ δὲ ἀτυχεῖς ὀλύμπιοι φυγάδες, ἀπόβλητοι ὡς λωποδῦται, ἐπῆραν τὸ φύσημά των Κύριος οἶδε ποῦ καὶ πῶς σώζοντες ἐπὶ αἰῶνας τὰ ῥάκη τῆς ἀθανασίας των.
Δὲν ὁμιλῶ περὶ τοῦ Θεοῦ, ὃν ἐγνώρισεν ἡμῖν ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ, διότι τοῦτον οἱ καλόγηροι καὶ τὰ ῥασόβλητα δίποδα ἐφρόντισαν νὰ συγχύσωσι μὲ τὰ σκόροδα, τὰ κρόμμυα, τὴν φακῆν, τῇς ῥέβαις, τὰ πράσα καὶ τὸ λοιπὸν λαχανολόγιον τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, διὰ νὰ ἐξασφαλίσωσιν ὑπὲρ τῆς ἀδιεξόδου γαστέρος των τοὺς ἀμνοὺς, τὰ καπόνια, τοὺς ἰνδιάνους καὶ τὴν λοιπὴν συγγενῆ ὀρνιθολογίαν.
Ἀλλ’ οἱ ἀτυχεῖς ἔκπτωτοι τοῦ Ὀλύμπου μὴ δυνάμενοι πλέον νὰ μετεωρίζωνται ὑπερνέφελοι, ἀλλὰ καὶ μὴ ἔχοντες θέσιν ἐν τῇ γῇ, ἐπενόησαν οἱ πονηροὶ νά διαλάθωσι τὴν μῆνιν τῶν ἐπαναστατησάντων θνητῶν, νὰ μεταμφιεσθῶσιν ἕκαστος ὑπὸ διάφορον μορφὴν καὶ ὑπόστασιν, καὶ διὰ ν’ ἀποκρύψωσι τὴν ὕπαρξίν των, ἐπολιτογραφήθησαν πολῖται ἕλληνες, γενόμενοι ἐκλογεῖς, μέχρι μέν τινος τῆς στενῆς, ἀπό τινος δὲ τῆς μεγάλης περιφερείας.
Ἔκτοτε, ἐν Ἑλλάδι τοὐλάχιστον, ἡ Ἀθηνᾶ, ἡ θεὰ τῆς σοφίας, κρύπτεται ὑπὸ τά θολὰ δίοπτρα καὶ τοὺς σιέλους σχολάρχου· ὁ Ἄρης ἐζώσθη σκωριῶν ξίφος ἀνθυπιλάρχου τοῦ ἱππικοῦ· ὁ Ἑρμῆς ἐξασκεῖ τὸ ἀρχικόν του ἔργον ὡς μεσίτης τοῦ χρηματιστηρίου· ὁ ὀλύμπιος Ζεὺς ἐγένετο ξενοδόχος παρὰ τὴν συνοικίαν Νεαπόλεως· ὁ Ἥφαιστος διωρίσθη ὑπαστυνόμος καὶ ὁ Ἀπόλλων, ὁ θεὸς τοῦ κάλλους, μετεμορφώθη εἰς ἔμπορον νεωτερισμῶν, πωλῶν ἀθύρματα, στηθοδέσμους, πούδραν, γαλακτώματα, πτερὰ, τρίχαπτα καὶ ἐπικώλια…
Bien à propos!
Ἀπὸ τοῦ Ὀλύμπου ἐκατρακυλίσαμεν εἰς τὰ ἐπικώλια, προκώλια, ἀκροκώλια, ἢ ὅπως ἄλλως νομίζετε εὐηχότερον νὰ μεταγλωττισθῶσι τὰ πρό τινος φιλοδωρηθέντος ἡμῖν tournures τῶν κυριῶν—διότι ὁ κ. Κόντος, ἀποφεύγων ἐννοεῖται τὰ σκάνδαλα, δὲν εἶπεν ἀκόμη τὴν τελευταίαν λέξιν.
Τίς οἶδε τί θὰ συνέβαινεν, ἂν συνεκρούετο πρὸς τὴν γλωσσολογίαν τῶν διδασκάλων ἡ γλωσσαλγία τῶν κυριῶν.
Ὅτι ὁ Συρμὸς, ὅπως πάντες οἱ τύραννοι, ἔχει καὶ οὗτος παραλόγους καὶ αὐθαιρέτους ἀξιώσεις, ἀρεσκόμενος εἰς τὰ ἀδύνατα, τὰ παράδοξα, τὰ τραγελαφικὰ, τὸ ἐννοῶ καλλίτερον παρ’ ὅσον δὲν τὸ ἐννοοῦν αἱ ταλαίπωροι αὐτοῦ αἰχμάλωτοι, αἱ παραδίδουσαι εἰς τὰς ἐπικινδύνους ὀρέξεις τοῦ τυράννου τοὺς πόδας, τὸ πρόσωπον, τὸ στῆθος, τὴν κόμην καὶ τὰ ....κῶλα, χάριν δηλ. τῆς κυριολεξίας.
Ἀλλ’ ὅ,τι ἰδίως μὲ κάμνει νὰ συντρίψω κατὰ πετρῶν τὸ κρανίον μου μὴ ἐννοῶν τίποτε καὶ χάσκων ἠλιθίως, ὡς πρῶτος δημαρχικὸς πάρεδρος, εἶνε τὸ περίεργον ἐκεῖνο φαινόμενον, ἡ παρὰ φύσιν ἐκείνη—δίκην νεοπλάσματος—ἐξόγκωσις, ὁ παράσιτος ἐκεῖνος ὄγκος, ὃν προςεκόλλησεν ὁ ἀμείλικτος τύραννος, ὁ Συρμὸς, ἐπὶ τῶν νώτων τῶν συζύγων, τῶν θυγατέρων καὶ τῶν ἀδελφῶν μας, καὶ οὗ δὲν κατώρθωσα ὄχι νὰ μαντεύσω, ἀλλ’ οὔτε νὰ δημιουργήσω κἂν μίαν οἱανδήποτε εὔσχημον δικαιολογίαν.
Καὶ διὰ νὰ ἤμεθα δίκαιαι, δὲν ἀρνοῦμαι ὅτι ὁ συρμὸς ἔχει ἐνίοτε καὶ ἔνστικτά τινα φιλανθρωπίας, ὅπως οἱ τρελλοὶ τὰ φωτεινὰ διαλείμματα, ὅπως οἱ δεσπόται περιπτώσεις συγκαταβάσεως καὶ ἐπιεικείας.
Ἀλλὰ καλὰ νὰ παθαίνουν, ἀφοῦ λησμονοῦν τὸ σοφὸν ἐκεῖνο λόγιον, τὸ ἐξασφαλίζον ἰδίως τὴν ἡσυχίαν τῶν συζύγων: πίστευε καὶ μὴ ἐρεύνα!
Δὲν ἀρνοῦμαι ἀκόμη ὅτι τὰ ὑψηλὰ τακούνια καὶ ἡ στενὴ γόβα, προικοδοτεῖ μὲν κάλους καὶ φλυκταίνας εἰς τοὺς πόδας τῶν συζύγων καὶ τῶν θυγατέρων μας, ἀλλὰ προςθέτει ἐν τούτοις χάριν, ἔκφρασιν καὶ ὀκτὼ ἑκατοστὰ γαλ. μέτρου εἰς τὸ ἀνάστημα αὐτῶν, λυγίζον οὕτω καὶ ἀμφισειόμενον, ὡς ἀνεμόπνους κυπάρισσος, ἐπὶ τῶν δύο ἐκείνων μικροσκοπικῶν καλοβάθρων.
Τὸ ψιμμύθιον, αἱ ἀλοιφαὶ, τὰ γαλακτώματα, καὶ ὅλαι ἐκεῖναι αἱ χημικαὶ συσκευαὶ, εἰς ὧν τὴν θαυματουργὸν δύναμιν δόξα τῷ Θεῷ ὀφείλομεν τὸ ὡραῖον χρῶμα καὶ τὴν φρεσκάδα τῆς ἐρωμένης μας, ναὶ μὲν τραχύνουσι τὸ δέρμα καὶ διαυλακοῦσιν αὐτὸ εἰς ῥυτίδας, ἀλλὰ τοὐλάχιστον δίδουσιν, ἐξ ἀπόπτου μάλιστα, ἀνταύγειαν ῥόδων καὶ κρίνων εἰς τὰ πρόςωπα τῶν κυριῶν καὶ καταθέλγουσι τὸ ὄμμα ἡμῶν, ἐὰν μάλιστα ἔχωμεν τὸ εὐτύχημα νὰ ἤμεθα μύωπες, ὅταν τὰς ἀποθαυμάζωμεν ἐξ ἀποστάσεως.
Τὰ δάνεια συνονθυλεύματα τῆς κόμης, ὅλον ἐκεῖνο τὸ ὀθνεῖον φόρτωμα τῆς κεφαλῆς, δι’ οὐ ὡς διὰ μαγείας μεταβάλλονται εἰς καλλικόμους αἱ φαλακρότεραι καλλοναὶ, ἔχει τοὐλάχιστον καλλιτεχνικόν τινα λόγον διὰ τοὺς διαβάτας, ἂν ὄχι διὰ τοὺς συζύγους τῶν κυριῶν.
Ἀναγνωρίζω λοιπὸν ἂν μὴ ἴχνος λογικότητος ἀλλὰ φιλανθρώπους κἂν προθέσεις εἰς τὸν Συρμὸν, ἀγωνιζόμενον ὡς ἡ ἐν Τήνῳ Εὐαγγελίστρια, νὰ μεταμορφώνῃ καὶ συμπληροῖ τὰς ἀσχημίας τοῦ ὡραίου φύλου, ὅταν τὸ ὡραῖον φῦλον συμπέσῃ νὰ ἦνε συγχρόνως καὶ ἀφορήτως μὴ ὡραῖον.
Τὰ θαύματα εἶνε ἀναγκαῖα πολλάκις, διότι τὸ ψεῦδος πάντοτε εἷνε γλυκὺ, ἐπαγωγὸν, θελκτικόν.
Καὶ ὅπως ἡ Μεγαλόχαρη τῆς Τήνου δανείζει χεῖρας εἰς τοὺς ἄχειρας, καὶ εἰς τοὺς χωλοὺς δύο, πολλάκις δὲ καὶ τέσσαρας πόδας, οὕτω καὶ ὁ Συρμὸς, ὁ ἐξ ἀποκαλύψεως οὗτος θεὸς τῶν νεωτέρων χρόνων, μεταβάλλει τὴν δυςμορφίαν εἰς κάλλος, δίδει ἀνατομικὴν εὐρυθμίαν εἰς τὰ κοῖλα καὶ γωνιώδη στήθη, χρῶμα ῥαδινὸν εἰς τὰς φλυκταινώδεις καὶ ὠχροπρασίνους παρειὰς, ἀνάστημα εἰς τὰς λιλιπουτείους, καὶ μορφὴν ἀνθρωπίνην εἰς ὅσας κατὰ λάθος, κοιμωμένου ἢ μεθύοντος τοῦ Δημιουργοῦ, παρειςέφρησαν εἰς τὸ ὡραῖον ἥμισυ τῆς ἀνθρωπότητος, ἐνῷ ἀμφιβάλλω ἂν θὰ ἦσαν δεκταὶ ἀκόμη καὶ εἰς τὸ ἡμέτερον ἄσχημον ἥμισυ, εἰς ὃ ἔχομεν τὴν τιμὴν ν’ ἀνήκωμεν καὶ ἡμεῖς, φίλτατοι ἀναγνῶσται.
Ἀλλ’ ὅταν ὁ Συρμὸς, μὲ τὴν μοχθηρὰν κακεντρέχειαν ἀπομάχου γεροντοκόρης, ἀγωνίζεται νὰ γελοιογραφήσῃ τὰς πράγματι ὡραίας, νὰ διαστρέψῃ τερατωδῶς τὴν εὐμέλειαν τοῦ σώματος, νὰ φορτώσῃ εἰς τὴν πλουσίαν καὶ ἀπέριττον κόμην τῇς βιτρίνιες τοῦ ἐμπορικοῦ τοῦ κ. Βουγᾶ καὶ ἐπὶ τῶν κανονικῶν γλουτῶν καλλισφύρου δεσποινίδος τὸν παθολογικὸν ἐκεῖνον ὅγκον τοῦ tournure, ἄξιον μόνον τῆς ἀνατομικῆς κοπίδος τοῦ κ. Ἀρεταίου, τότε ἐὰν δέν ἦνε τρελλὸς ἢ ἠλίθιος, ἀναμφιβόλως εἷνε ὁ ὠμότερος τῆς ὑφηλίου τύραννος, μ’ ὅλα τὰ ἐπιχειρήματα τὰ ὁποῖα θὰ μᾶς ἀντιτάξωσι βεβαίως αἱ ἐναντιοφρονοῦσαι, στηριζόμεναι ἄλλως τε μόνον ἐπὶ τοῦ.... ἐπικωλίου των.
Ἐννοῶ κἄποτε τὴν εὔρυνσιν τῶν στενῶν πραγμάτων, καὶ εἰμὶ σύμφωνος μετὰ τοῦ κ. Τρικούπη προκειμένου περὶ μεταρρυθμίσεων. Ἀλλὰ ἐδῶ, παρακαλῶ, ποῖον λόγον ἔχει ἡ μεγάλη περιφέρεια;
Ἄλλοτε πάλιν ἡ μεταρρυθμιστικὴ τοῦ συρμοῦ μανία εἶχεν εὐρύνει τὴν κάτω περιφέρειαν τοῦ φορέματος τῶν γυναικῶν διὰ τοῦ μακαρίᾳ τῇ λήξει περιφήμου ἐκείνου κρινολίνου, οὗ ὁ ἐσωτερικὸς χῶρος ἠδύνατο, ὡς Δούρειος ἵππος, νὰ περικλείσῃ ἐν ἀνάγκῃ δωδεκάδα, ὅλην ἐραστῶν. Καὶ ἐνθυμοῦμαι ὅτι ἡ μεγάλη ἐκείνη μεταρρύθμισις μετέβαλλε τὰς κυρίας εἰς κώνους καὶ πυραμίδας, εἰς τριγωνοειδῆ ἀερόστατα, ἕτοιμα νὰ πετάξωσιν ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων.
Ἐν ἄλλαις λέξεσιν ἡ μεγάλη περιφέρεια, εἶνε ἐπιβλαβὴς ἐξίσου εἴς τε τοὺς ἐξ ἐπαγγέλματος βουλευτὰς καὶ τὰς ἐξ ἐπαγγέλματος ὡραίας, εἰς ἃς, ὡς καὶ εἰς τούτους, συμφέρει καὶ ἁρμόζει φύσει καὶ θέσει μόνον ἡ στενὴ περιφέρεια.
Τί ζητεῖ λοιπὸν τὸ ἀπαίσιον tournure εἰς τὰ ὀπίσθια τῆς γυναικὸς, τὸ ἐξαμβλωματικὸν ἐκεῖνο ἐξόγκωμα, τὸ ὁποῖον φαντασθῆτε ὁποίαν συμμετρίαν καὶ εὐγραμμίαν ἐπιφέρει εἰς τὰς φιλαρέσκους, ὅταν τὸ σῶμα αἴφνης συμπέσῃ νὰ ἦνε φορτωμένον καὶ μὲ τὸν ἔμπροσθεν ὄγκον τῆς ἐνδιαφερούσης καταστάσεως;
Ἡ καλλιτέχνις φύσις κἄτι τι βεβαίως θὰ εἶχεν ὑπ’ ὄψιν περιορίσασα εἰς μικρὰν περιφέρειαν τοὺς γλουτοὺς ἐν συμμετρίᾳ πρὸς τὰ λοιπὰ τοῦ σώματος μέλη.
Ἀλλ’ ἡ τερατώδης τοῦ Συρμοῦ καλαισθησία τί ἆρά γε ἔχει ὑπ’ ὄψιν φορτόνουσα εἰς τὰ ὀπίσθια τῶν συζύγων σας, φίλοι ἀναγνῶσται, μιᾶς ὀκᾶς βάρος, 15-20 δραχμῶν πρόςθετον δαπάνην καὶ διπλασίας διαμέτρου ὄγκον;
Ὑποθέσατε ὅτι ἡ ἐκτρωματικὴ ἐκείνη τῶν ὄπισθεν προέκτασις ἡ σχηματίζουσα ὀρθὴν γωνίαν μὲ τὰς καθέτους μπαλαίνας τοῦ κορσὲ, δηλ. σχῆμα στερεομετρικὸν, ὑποθέσατε ὅτι ἦτο ὄχι εἰκονικὴ ἀλλὰ πραγματικὴ ἀπόφυσις τοῦ σώματος, παθολογικὸν σάρκωμα παράσιτον, νεόπλασμα ἀνίατον, καταστρέφον σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ τὴν φυσικὴν ἔκφρασιν τοῦ σώματος, τὴν κανονικὴν ἀναλογίαν αὐτοῦ, καὶ μεταβάλλον τὸ σύνολον εἰς τέρας!
Καὶ νὰ σᾶς εἰπῶ μάλιστα τί ὑποθέτω; Φοβοῦμαι ὅτι ὁ Συρμὸς, ὅπως ἐπενόησε τὰ γάντια διὰ τὰς ψωριώσας χεῖρας, καὶ τὸν κορσὲ διὰ τοὺς σκελετώδεις θώρακας, ἐπενόησε καὶ τὸ tournure διὰ νὰ καλύψῃ τὰ ἐξαμβλωματικὰ ὀπίσθια τίς οἶδεν ὁποίας δυςτυχοῦς φιλαρέτου παθούσης ἐπικώλιον νεόπλασμα, καθ’ οὗ εἶχεν ἀπελπισθῆ βεβαίως ἡ χειρουργικὴ τῶν ἰατρῶν.
Καὶ ἰδοὺ αἴφνης ἡ ἱστορία τοῦ tournure, τὸ ὁποῖον ἡ μίμησις, ἡ ἀμνηστεύουσα πᾶν γελοῖον καὶ ἀνόητον, ἐπέβαλε βαθμηδὸν εἰς τὰ ὀπίσθια τῶν γυναικῶν μας, πολιτογραφήσασα ἐπισήμως εἰς τὴν ἐπικράτειαν τοῦ Συρμοῦ.
Καὶ ἔπειτα ἀπορεῖτε διατὶ ὁ περισσότερος κόσμος τῆς μεσαίας λεγομένης κοινωνικῆς τάξεως παρ’ ἡμῖν πεινᾷ, πεινᾷ, πεινᾷ, ἔστω καὶ ἂν ἡ πενία φορεῖ χειρόκτια, tournure καὶ πτῖλα.
Πότε ἆρά γε, ἀντὶ τῶν ἐπικωλίων καὶ τῶν ἀνεμοπλέκτων τριχάπτων, δι’ ὧν καταστρέφεται τὸ χρῆμα, ἡ ὑγεία, ἡ καλαισθησία, ἡ λογικὴ, ἡ ἡσυχία, ὁ ἄρτος καὶ ἡ τιμὴ τοῦ οἴκου, πότε θ’ ἀντικατασταθῶσι μὲ τὴν ἐμπροσθέλλαν τοῦ μαγειρείου, τὸ σάρωθρον καὶ τὴν βελόνην, δι’ ὧν θὰ σωθῇ ὁ οἶκος, ἡ κοινωνία, ἡ πολιτεία, τὸ ἔθνος!
Scoc.
