Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1887/Μελανή Βίβλος
| ←Ἐκεῖνος καὶ ἐκείνη | Ἐτήσιον Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1887 Συγγραφέας: Μελανὴ Βίβλος |
Au peuple athenien→ |
Δὲν πρόκειται περὶ ἀσφυκτικῆς τινος διπλωματικῆς βίβλου ἐξ ἐκείνων, αἵτινες ἐκδίδονται ἐκ τῶν ὑπουργείων τῶν ἐξωτερικῶν ἑκάστοτε, ὁπόταν ζήτημά τι πολιτικόν, περιαγόμενον εἰς διεθνῆ διπλωματικὴν σφαῖραν, συγκινεῖ τὰς καρδίας καὶ τοὺς στομάχους τῶν δυνάμεων. Διὰ τὰς τοιαύτας βίβλους καθιερώθησαν πάντα τὰ χρώματα τῆς Ἴριδος ἐκτὸς τοῦ μέλανος, ὅπερ ἔμεινεν ἀπαραίτητον διὰ τὰ φράκα καὶ τοὺς μύστακας τῶν διπλωματῶν. Οὕτως ὑπάρχουσι κυανῆ διπλωματικὴ βίβλος, κιτρίνη, λευκὴ, πρασίνη καὶ ἄλλαι, ἀλλὰ μελανὴν ἔτι διπλωματικὴν βίβλον δέν ἠκούσαμεν. Ἴσως καὶ αὐτὸ τὸ ὑπουργεῖον τῶν ἐξωτερικῶν τῆς τρυφερᾶς ἀδελφῆς Ἰταλίας ἐκδώσῃ τὴν εἰς τὰς ἐνεργείας της κατὰ τὴν τελευταίαν φάσιν τοῦ ἑλληνικοῦ ζητήματος ἀφορῶσαν διπλωματικὴν της βίβλον λευκὴν ὡς… περιστεράν, καθὼς καὶ ἡ μεγάλη προστάτις Ἀγγλία τοῦ εὐαγγελικοῦ φιλανθρώπου, τοῦ μεγάλου φιλέλληνος μεταφραστοῦ τοῦ Ὁμήρου Γλάδστωνος καὶ τοῦ θερμοῦ προέδρου τοῦ ἐν Λονδίνῳ φιλελληνικοῦ κομητάτου λόρδου Ῥόσβερυ. Καὶ ὅμως ὁ μεγαλοφυὴς ποιητὴς τῆς Ἀγορᾶς, βλέπων τὰς ἐρυθρᾶς ζακέττας τῶν ἀστυνομικῶν κλητήρων μας, ἀνέκραξε μόνον περὶ αὐτῶν:
— Ἴδε οἱ ἄνθρωποι οὗτοι φέρουσι τὸ χρῶμα τῆς αἰδοῦς… ἐπὶ τῆς ὠμοπλάτης των.
Δὲν πρόκειται λοιπὸν περὶ τοιαύτης βίβλου, ἀλλ’ ἁπλῶς περὶ βίβλου τινὸς πάχους τεσσάρων δακτύλων, μήκους τριάκοντα περίπου ἑκατοστῶν, πλάτους δέκα πέντε ἑκατοστῶν τοῦ πήχεως, κομψῶς δεδεμένης ἐκ δέρματος μαροκίνου, ἐντὸς κομψοῦ θύλακος ἐξ ἰδίου δέρματος, ἥτις εὑρίσκεται ἐπὶ τοῦ γραφείου τοῦ ἀστυνομικοῦ ὑπαλλήλου κ. Θεοδώρου Κ. Κολοκοτρώνη καὶ ἐπὶ τῆς ὁποίας χρυσοῖς κεφαλαίοις γράμμασι ἐπιγέγραπται: Μελανὴ Βίβλος… Ἀστυνομική.
Ὁ ἀνθρακοπώλης μου, ὅστις φαίνεται ἔχων σχέσεις ἐναλλὰξ μετὰ τῶν ἀνθράκων καὶ τῶν ὑπογείων τῆς ἀστυνομίας, λαβὼν ἐκ λήθης μεθ’ ἑαυτοῦ ἐκ τῆς οἰκίας μου μετὰ τοῦ ἀντιτίμου καὶ τοὺς ἄνθρακας, ἐγένετο ἡ ἀφορμὴ ἡμέραν τινὰ ὅπως μεταβῶ καὶ τὸν ἀναζητήσω εἰς τὸ ἀστυνομικὸν κατάστημα, πρὸς ἐπιστροφὴν τοῦ ἀντιτίμου ἢ τῶν ἀνθράκων.
Εἰσῆλθον εἰς τὸ γραφεῖον τῆς ὑποδιευθύνσεως τῆς ἀστυνομίας, ἐντὸς τοῦ ὁποίου κατὰ τὴν ἀνατολικὴν γωνίαν ὑψοῦται τὸ τοῦ ὑπαστυνόμου Κολοκοτρώνη μικρὸν γραφεῖον, πρὸ τοῦ τοίχου τοῦ ὁποίου ἀναρτῶνται πίνακες ἀφίξεων, ἀναχωρήσεων, ἀτμοπλοίων, σιδηροδρόμων καὶ μυρίαι ἄλλαι ἱερογλυφικαὶ δι’ ἐμὲ σημειώσεις, ἔντυποι ἢ χειρόγραφοι, πλήρης λαβύρινθος, ἔνθα διὰ νὰ εἰσδύσῃ τις χρειάζεται τὸν μῖτον τοῦ… Κολοκοτρώνη. Ἐπάνω τοῦ γραφείου τούτου ἔκειτο βιβλίον τῶν ἀνωτέρω διαστάσεων, ὡς εἶδος album, ἐφ’ οὗ ἀνέγνων τον τίτλον: Μελανὴ Βίβλος.
Ὅτε ἤμην μεῖραξ μαθητὴς τοῦ Γυμνασίου ἐθεώρουν πολλάκις τὸν γυμνασιάρχην μας, εἶδος παχυδέρμου, εἰσερχόμενον εἰς τὴν τάξιν μετὰ βαρέος καὶ ἐπισήμου ὕφους, ὡς πεφωτισμένου προέδρου ἐνόρκων, κρατοῦντα ὑπὸ μάλης πηχυαῖον βιβλίον καὶ ἀπειλοῦντα ὅτι θὰ περάσῃ τοὺς ἀδιορθώτους ἀτάκτους εἰς τὴν μελανὴν βίβλον. Ῥῖγος φρίκης ἢ γελώτων, ἀναλόγως τῆς ἰδιοσυγκρασίας ἑκάστου, διέτρεχε τὰς τάξεις τῶν μαθητῶν πρὸ τῆς ἀπειλῆς τῆς μυστηριώδους ποινῆς. Ἐνίοτε εἴδομεν καὶ τὴν τελετὴν τῆς ἐγγραφῆς ἐν τῇ μελανῇ βίβλῳ ὑπὸ τοῦ σοβαροῦ γυμνασιάρχου. Ἀλλὰ μίαν ἡμέραν, ἐπειδὴ ἐγένετο ἀπόπειρα πράξεως πυρὸς κατὰ τῶν ξανθῶν παραγναθίδων τοῦ καθηγητοῦ τῆς Γαλλικῆς, ὁ γυμνασιάρχης εἰσελθὼν ὑπέρυθρος ἐκ τῆς ὀργῆς καὶ ἔνοπλος μετὰ τῆς ἀπαραιτήτου μελανῆς βίβλου του, ἀπήγγειλε μέ φωνὴν ἐθνικοῦ ὀργάνου, ἐν μέσῳ ἱερᾶς σιγῆς ἡμῶν, τὴν τρομερὰν ἀπόφασίν του, καθ’ ἣν κατεδικαζόμεθα πάντες εἰς τὴν ποινὴν τῆς μελανῆς βίβλου καὶ ἅμ’ ἔπος ἅμ’ ἔργον ἐστρώθη ἐπὶ τῆς καθέδρας καὶ ἤρξατο γράφειν, γράφειν, γράφειν, γράφειν. Εἶχε περατώσει τὸ ἔργον, ὅτε, ἀγγελθείσης ἐπισκέψεως εἰς τὸ Γυμνασιαρχεῖον, ἐξῆλθεν, ἀφήσας ἐν τῇ σπουδῇ του τὸ τεφτέρι του. Πάντες ἀνεπηδήσαμεν ἵνα ἴδωμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὸ ἄγνωστον, τὸ μυστήριον, τὸ μορμολύκειον αὐτό, τὴν μελανὴν βίβλον καὶ εἴδομεν ἁπλῶς, ἀντὶ ἄλλων φρικτοτήτων, λευκάς σελίδας μετὰ τῶν ὀνομάτων μας, ὅτε ὁ ζωηρότερος ἡμῶν ἐκένωσεν ἐπ’ αὐτῶν μέγα μελανοδοχεῖον διὰ νά γίνῃ, φωναζόντων ὅλων ἐν χορῷ, ἀληθῶς μελανὴ βίβλος. Ἔκτοτε εἶδον ἢ ἀνέγνων τὰ πλεῖστα σχεδὸν τῶν βιβλίων μας ὑπὸ… τὰ μελανότερα χρώματα, ἀλλὰ μελανήν τινα βίβλον δὲν συνήντησα καὶ διὰ τοῦτο μετ’ εὐαρέστου τινὸς ἐκπλήξεως, ὡς ἐκ τῆς παλαιάς ἀναμνήσεως, καὶ προπατορικῆς ἅμα περιεργείας, ἀνέγνων τὴν τοιαύτην ἐπιγραφὴν τοῦ ἐπὶ τῆς ἀστυνομικῆς τραπέζης βιβλίου. Ὁ κ. Κολοκοτρώνης, ὅστις ὡς θηρευτικὸς κύων ὀσφραίνεται πάντα ἔνοχον, ὠσφράνθη καὶ τὴν ἔνοχον περιέργειάν μου καὶ εὐγενῶς ἔθηκεν ἑαυτὸν καὶ ἐν μέρει τὴν βίβλον του ὑπὸ τὴν διάθεσιν αὐτῆς.
Πάντες ὅσοι γνωρίζετε τὰς Ἀθήνας γνωρίζετε βεβαίως τὸν νῦν Θεόδ. Κολοκοτρώνην, τὸν Φὸν, πρὸς διάκρισιν τοῦ ἄλλου ἀγαπητοῦ Φαλὲζ καὶ οἱ πλεῖστοι τὸν παλαιότερον, τὸν μυθιστορικὸν ἐκεῖνον τύπον, τὸν εὐφυᾶ ἥρωα τόσων χαριεστάτων ἀνεκδότων, ἐνταῦθα καὶ ἐν Εὐρώπῃ, ὅθεν μετὰ Ὀδύσσειαν ὅλην ἐπανῆλθε μετὰ μιᾶς ὡραίας κατακτήσεως καὶ ἑνὸς ἔτι τίτλου: Φὸν, ὅστις μόνος τῷ ἔμεινεν, εἰς ἀνάμνησιν, ἐκ τῶν τόσων ἄλλων τίτλων του. Εἰς τὴν γραφίδα ἑνὸς Δωδὲ θὰ ἐνέπνεεν ἕνα ὅλον χαριτωμένον τόμον, ἀλλ’ εἰς τὸν κ. Κοσονάκον ἐγέννησεν εὐστόχως τὴν πρακτικὴν ἰδέαν τῆς χρησιμοποιήσεως τοιαύτης ἰδιοφυίας ἐν τῇ ἀστυνομίᾳ καὶ ἐκτὸς τῶν εὐχαρίστων καὶ ποικίλων ἀναμνήσεων, ἃς κατέλιπεν ὄπισθεν του ὁ παλαιὸς διευθυντής, ἀφῆκε πολύτιμον κληρονομίαν τῇ ἀστυνομίᾳ, τὸν Φόν. Οὐδέποτε συνετελέσθη πληρεστέρα μεταβολή.
Τὸ εὐφυέστατον ἐκεῖνο gamin ἐγένετο τέλειος ἀστυνομικὸς ὑπάλληλος, χωλαίνων μόνον ὀλίγον κατὰ… τὸν πόδα, ἀλλ’ ἔχων τὰ πτερὰ τῆς προθυμίας καὶ τοῦ πνεύματος. Ἐὰν ὁ κ. Κοσονάκος ἐβάπτισεν ὅλους τοὺς βαλαντιοτόμους καὶ ἀλήτας, αὐτόχθονας ἢ παρεπιδήμους, λωποδύτας, ἡ ἀνακάλυψις ἴσως τοῦ κλασσικοῦ μόνον ὀνόματος τῷ ὀφείλεται, ἀλλ’ ἡ ἐξιχνίασις αὐτῶν τῶν ἰδίων μετὰ τῶν ἱστορικῶν μεθόδων των, τοῦ πορτοφολισμοῦ καὶ τῶν ἄλλων, ἀνήκει κατὰ πολὺ εἰς τὸν Φόν. Φέρεται πρὸς χαρακτηρισμὸν τῆς τελειότητος τῆς Ῥωσσικῆς ἀστυνομίας ὅτι οὔτε μυῖα δύναται νὰ ὑπεισδύσῃ εἰς το ἀχανὲς κράτος τῶν Τσάρων, χωρὶς νὰ λάβῃ γνῶσιν ἡ τρομερὰ ἀστυνομία· κατ’ ἀναλογίαν δύναταί τις νὰ εἴπῃ περὶ τοῦ Φὸν ὅτι δὲν εἷνε δυνατὸν νἀποβιβασθῇ εἰς Πειραιᾶ λωποδύτης χωρὶς νὰ τὸν πάρῃ μυρωδιά. Ἱστάμενος μετὰ τοῦ κυνός του ἐπὶ τῆς προκυμαίας ἐπισκοπεῖ τοὺς ἀποβιβαζομένους καὶ τὸ Μεμφιστοφελικόν του πρόσωπον λούεται εἰς ἀκτίνας ἀγαθοῦ περιέργου ἢ φιλόφρονος οἰκοκύρη, ὅταν ὑποπτευθῇ τινα, εἰς ὃν προσφέρει σιγάρον, καφφὲν καὶ τέλος τὰ ἀναπαυτικὰ ὑπόγεια τῆς ἀστυνομίας. Δὲν ὑπάρχει ἐν Ἀθήναις μικρὸς ἢ μεγάλος, ὅστις νὰ εὑρίσκεται εἰς οὐχὶ ἀνθηρὰς σχέσεις μετὰ τῆς συνειδήσεώς του καὶ περὶ τοῦ ὁποίου νὰ μὴ ἔχῃ ὀλίγας γραμμὰς ἐν τῷ σατανικῷ σημειωματαρίῳ του καὶ τὰς πρωτοτύπους ἰδέας καὶ πεποιθήσεις του περὶ ἑκάστου. Πολλαὶ περιουσίαι, πολλὰ ὀνόματα, πολλαὶ τιμαὶ εἷνε αἰνίγματα διὰ πάντας ἀλλ’ ὄχι διὰ τὸ μικρὸν σημειωματάριόν του.
Ἀλλ’ εἷνε ἀληθὲς ἔτι, ὅτι ἂν ἅγιός τις γνωστὸς πνευματικός, ἐξομολογῶν τὰς ἁμαρτωλοὺς ἐκρήγνυται πολλάκις εἰς σχετλιαστικὰς ἀνακραυγάς, ἀκούων τὴν κατηραμένην ἐξομολογουμένην, ὅτι, ὑπὲρ πάσας τὰς θείας ἐντολάς, ἀκολουθεῖ τὴν διατάσσουσαν τὴν πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπην, καὶ τινάσσει τὸ ἱερὸν ῥάσσον του, καὶ ἀθώως, ὄχι διὰ νὰ προδώσῃ ὁ ἅγιος πατὴρ τὸ μυστήριον τῆς ἐξομολογήσεως, ἀλλὰ διὰ νὰ οἰκτείρῃ καὶ εἰκονίσῃ ζοφερῶς τὴν διεφθαρμένην ἐποχήν μας τῶν Σοδδόμων καὶ Γομόρων φέρει ὡς οἰκτρὸν παράδειγμα καὶ φωνάζει ὅσα ἔπρεπε νὰ μένωσι τεθαμμένα εἰς τὰ βάθη τῆς συνειδήσεώς του καὶ τῶν τεσσάρων τοίχων τοῦ ἐξομολογητηρίου του, ὁ Φὸν ὅμως ἐπιφυλακτικώτερος τοῦ ὁσίου πνευματικοῦ κρατεῖ ἱερῶς τὰ μυστικὰ ἐν τῷ βάθει τῆς… μνήμης του καὶ μόνον ὅταν ἀκούῃ τινὰς μετὰ κόμπου ἐπαναλαμβάνοντας τὰς μεγάλας ἀρχάς των περὶ ἠθικῆς, περὶ ἀρετῆς, περὶ τιμῆς καὶ τόσων ἄλλων ἀγνώστων πραγμάτων, μακρύνει τὸν πόδα του ἐκεῖθεν, συμφωνῶν ἴσως περὶ αὐτῶν ἐν ἀγνοίᾳ του μετὰ τοῦ Βύρωνος νομίζομεν, ὅστις ἔλεγεν ὅτι οἱ ἀνήθικοι συνήθως ὁμιλοῦσι περὶ ἠθικῆς καὶ μετ’ Ἀγγλο-Σαξωνικῆς τινος ἀρχαίας παροιμίας λεγούσης: ὅτι ὅσον εἷνέ τις πλησίον τῶν ἱερέων, τόσον εὑρίσκεται μακρὰν τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλ’ ἦτο δυνατὸν καὶ ἡ ἰσχυροτέρα μνήμη νὰ διατηρήσῃ ἄρτια τόσα πολύτιμα μυστικὰ ἅτινα ὑποπίπτουν καθ’ ἡμέραν εἰς τὸν Ἀστυνομικὸν ὑπάλληλον, τόσους λωποδύτας οἵτινες ἐμπίπτουσιν εἰς τὰς μυιάγρας του καὶ τὰς ποικίλας περιστάσεις τόσων καθ’ ἡμέραν ἐγκλημάτων; Ἐντεῦθεν ἡ εὐτυχὴς ἐπίνοια τοῦ Φὸν ὅπως, τὰ ὀνόματα πάντων τῶν ἐνδόξων ὑποκειμένων, ἅτινα διῆλθεν ἐκ τῆς ἀστυνομικῆς περιφερείας, τὴν ἐπιμελῆ προσωπογραφίαν αὐτῶν, τὸν βίον καὶ τὴν ἱστορίαν, τὰς σχέσεις καὶ τοὺς περιέργους δεσμούς των μετ’ ἄλλων εὐϋπολήπτων μεγαλωνύμων ἢ ἀνωνύμων ἐνταῦθα, τοὺς ἄθλους αὐτῶν ἐν πάσῃ εὐσυνειδήτῳ λεπτομερείᾳ, τὸν τρόπον τῆς συλλήψεως, τὴν διεύθυνσιν καὶ τὴν τελευταίαν διαμονήν των, πάντα ταῦτα μετὰ λεπτῆς μερίμνης ἐμπιστευθῇ εἰς τὰς σελίδας ἰδίου κομψοῦ βιβλίου. Ἀλλὰ δὲν περιορίζεται εἰς τὸ ἔργον ξηροῦ χρονογράφου· ἀρτύει τὴν περιγραφὴν διὰ παρεκβάσεων, δι’ ἀνεκδότων, δι’ ἐπεισοδίων καὶ δι’ ἰδίων παρατηρήσεων ὁ νέος Πλούταρχος. Τὸ ἔργον δὲν εἶνε βιογραφικὸν μόνον κομβολόγιον· ποικίλλεται δι’ ὅλων τῶν ἐγκληματικῶν συμβάντων ἅτινα κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη συνεκίνησαν τὴν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν καὶ διὰ πολλῶν κοινωνικῶν μυστηρίων, ἅτινα δὲν συνεκίνησαν κανένα διότι ἁπλούστατα ἔμειναν… μυστήρια. Τὸ βιβλίον ὠνόμασε προσφυῶς μελανὴν βίβλον, ἥτις θέλει παρέχει βεβαίως πολυτίμους ὑπηρεσίας τῇ ἀστυνομίᾳ, ὡς καὶ ἓν ἄλλο περίεργον λεύκωμα, ὅπερ συνδέεται στενῶς μετὰ ταύτης, περιέχον τὰς φωτογραφίας τῶν βιογραφουμένων, ἑκάστην μετ’ ἀριθμοῦ κάτωθι, ἀναφερομένου εἰς σελίδα τῆς μελανῆς βίβλου, ἔνθα ἐκτυλίσσεται ὁ βίος οὗτινος ἡ φωτογραφία. Ἂν οἱ βίοι τῶν ἐντίμων αὐτῶν ὑποκειμένων πρόκεινται ἀξιόλογον ἔδαφος πρὸς σπουδὴν τῆς ἀνθηρᾶς προόδου τῶν λωποδυτῶν μας, οἵτινες ἁμιλλῶνται κατὰ τὸ αἱμοχαρές, τὴν ἐπίνοιαν, καὶ τὴν περιωπὴν πρὸς τοὺς μᾶλλον διακεκριμένους τοιούτους συναδέλφους των Εὐρωπαίους, φαντασθῆτε τὸ λεύκωμα τί μοναδικὴ πινακοθήκη εἷνε μορφῶν πρὸς φυσιογνωμικὰς μελέτας, τί τύποι, τί μοῦτρα. Ἡ μελανὴ βίβλος, τακτικὴ ὡς ἐμπορικὸν βιβλίον, περιέχει ἐν ἀρχῇ εὑρετήριον πάντων τῶν ὀνομάτων κατ’ ἀλφαβητικὴν τάξιν, ἕκαστον δὲ αὐτῶν φέρει τὸν ἀριθμὸν τῆς βιογραφούσης σελίδος. Πλεῖστα πρόσωπα μέχρι τοῦδε βιογραφοῦνται, καθαρῶς ἐθνικῆς ἢ καὶ διεθνοῦς φυσιογνωμίας, ἥρωες διαφόρων ἐγκληματικῶν πράξεων, ἢ τυχοδιωκτικῶν ἐπεισοδίων. Σελίδες τινὲς ἀπεσπάσθησαν νομίζει τις ἐκ τῶν πολυτόμων μυθοπλαστιῶν τοῦ Τεράϊλ. Διερχόμενος δέ τις αὐτὰς ἐκτὸς τῶν διαφόρων συναισθημάτων καὶ ἐντυπώσεων, αἵτινες γεννῶνται ἐκ τῆς τοιαύτης ἀνελίξεως, διατίθεται ἅμα μετὰ συμπαθείας πρὸς τοὺς ἀληθεῖς ἀστυνομικοὺς ὑπαλλήλους, οἵτινες παρὰ πάσας τὰς ὑπηρεσίας των εἷνε πάντοτε ἐκτεθειμένοι εἰς τὰς προλήψεις τυφλῆς καὶ ἐμπαθοῦς κατ’ αὐτῶν γνώμης τῆς κοινωνίας, ἥτις θεωρεῖ τὴν ἀστυνομικὴν ἀρχὴν ὡς ἐχθρὸν καὶ οὐχὶ ὡς προστάτην αὐτῆς, καὶ ἥτις δὲν λαμβάνει ὑπ’ ὄψει, εἰμὴ τὰς ἐπιτυχίας αὐτῆς ὅτε πρὸς ὥραν παύει ἡ μῆνις: ἐννοεῖ δηλαδὴ ὅ,τι λέγει ὁ πολὺς Φουσσὲ καὶ ἐπαναλαμβάνει ἐν τῇ πρώτη σελίδι τοῦ βιβλίου μετά τινος πικρίας καὶ δικαίου παραπόνου ὁ Φόν.
Πίττερ Γουλιέλμος. Ἴδε, παρατηρεῖ, φωτογραφίαν ἐν σελίδι… τοῦ λευκώματος. Ἂν δὲν ὑπῆρχε φωτογραφία θὰ εἰκόνιζε τὰ χαρακτηριστικά του. Ἐτῶν 28, Ὀλλανδὸς. Διευθυντὴς τοῦ ταχυδρομείου τῆς Ὁλλανδικῆς πόλεως…ἀφῄρεσε κατὰ τὸν Μάϊον τοῦ 1884 τὸ περιεχόμενον τοῦ Ταχυδρομικοῦ ταμείου ἐξ 120,000 φιορινίων· ἐγνώσθη μόνον εἶτα ὅτε ἀπέδρα φέρων πλαστὸν διαβατήριον ὑπὸ τὸ ὄνομα Ἰ. Μέγερ· τὰ ἴχνη του ἠκολούθησαν μέχρι τῶν συνόρων τῆς Γαλλίας ὅπου ἀπώλετο. Ἡ Ὁλλανδικὴ Κυβέρνησις ἐτηλεγράφησε καθ’ ὅλας τὰς διευθύνσεις τὰ περιστατικὰ τῆς κλοπῆς καὶ τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ αὐτουργοῦ, βραδύτερον δὲ ἀπέστειλε καὶ φωτογραφίας αὐτοῦ· ὁ ἐν Πειραιεῖ Πρόξενος τῆς Ὁλλανδίας εἰδοποίησε τὴν Ἀστυνομίαν Ἀθηνῶν περὶ ὅλων· εἶχον παρέλθει μῆνες ἔκτοτε, ὅτε ὁ ἰχνηλάτης Φὸν, ἀνερχόμενος τὴν ὁδὸν Σταδίου εἶδεν ἐξερχόμενον τοῦ Ξενοδοχείου Ἀθηνῶν, νέον τινὰ ξενικῆς φυσιογνωμίας, ξανθόν, εὐειδῆ, εὐπρεπεστάτου παραστατικοῦ. Παρὰ πᾶσαν τὴν ἀξιοπρεπῆ ἐπιφάνειαν τῷ ἐνεποίησεν ἀλλόκοτόν τινα αἴσθησιν, εἶδος ῥεύματος ἠλεκτρικοῦ, ὅπερ συγκινεῖ τοὺς θηρευτικοὺς κύνας ὅταν φερμάρωσι τὸ θήραμα. Τὸν παρηκολούθησε μέχρι τοῦ Καφφενείου τοῦ Γιαννοπούλου, ὅπου τον εἶδε καθήσαντα ἀναπαυτικώτατα, διατάξαντα καὶ ῥοφῶντα καφφὲν ἡδονικώτατα καὶ ἀναγινώσκοντα τὸν Figaro ἐνῷ αὐτὸς ἐρωτῶν τὸν ἀγαθὸν Ἀχιλλέα τοῦ Καφφενείου διεβεβαιοῦτο ὅτι εἶνε ξένος, καλὸς ἄνθρωπος. Ἀλλ’ εἰς τὸν Φὸν τὸ πρόσωπον ἀνέμνησε τὰ περιγραφέντα χαρακτηριστικὰ, τοῦ Ὀλλανδοῦ καὶ τὸν ἠκολούθησεν ἐξελθόντα μέχρι τῆς συνοικίας Μητροπόλεως, ὅπου τὸν εἶδεν εἰσελθόντα εἰς οἰκίαν, ἣν ἐπληροφορήθη ὅτι εἶχεν ἄρτι ἐνοικιάσει. Καὶ ἐξ ἄλλων δέ τινων διαβημάτων, εἰς τὰ ὁποῖα προέβη, ἐσχημάτισε τὴν πεποίθησίν του καὶ ἐνῷ ἔθετεν ὑπὸ μυστικὴν ἐπιτήρησιν τὸν ἀνύποπτον ξένον κατῆλθε τὴν ἑπομένην εἰς Πειραιᾶ καὶ διεβεβαίωσε τὸν Πρόξενον τῆς Ὁλλανδίας ὅτι ἔχει εἰς χεῖράς του τον Πίττερ. Ὁ Πρόξενος τὸν ἠκολούθησεν εἰς Ἀθήνας καὶ τὴν ὥραν καθ’ ἣν ἐξήρχετο μετὰ τὸ γεῦμα του ὁ Ξένος ἐκ τοῦ ἰδίου ἑστιατορίου.
— Κύριε Μέγερ, κύριε Μέγερ, λέγει ὄπισθεν ὁ Φὸν ἐπισπεύδων.
Ὁ ξένος ἐστράφη ἀπαθὴς, χαιρετίσας μεθ’ ὅλης τῆς εὐγενείας, ὅτε πλησιάσας ὁ Φὸν προσέθηκε σταθερῶς·
— Δηλαδὴ ὄχι, κ. Μέγερ, ἀλλὰ κ. Πίττερ!
Ὁ ξένος, εἰς ὃν ἀγνοοῦμεν τί εἶδος διαβόλου τῷ ἐφάνη ὁ Φὸν τὴν στιγμὴν ἐκείνην, διετήρησε τὴν αὐτὴν ψυχραιμίαν καὶ μετὰ πλείονος εὐγενείας παρετήρησεν ὅτι δὲν καλεῖται Πίττερ ἀλλὰ Μέγερ καὶ τοὺς προσεκάλεσε πρὸς βεβαίωσιν εἰς τὴν κατοικίαν του ἵνα τοῖς ἐπιδείξῃ τὸ τακτικὸν διαβατήριόν του. Ἐπέβησαν ἁμάξης, ἀκολουθοῦντος καὶ τοῦ Προξένου Ὀλλανδοῦ, ὃν εἶχε συστήσει ὁ ἡμέτερος Ἀστυνομικὸς ὡς συνάδελφόν του καὶ ἐν τῷ οἴκῳ, ἔνθα μετέβησαν, ἐγένετο ἡ σύλληψις καὶ ἡ ἐπ’ αὐτοῦ κατάσχεσις 48,000 φιορινίων· μεθ’ ὃ ὡδηγήθη εἰς το κατάστημα τῆς Ἀστυνομίας, ὅπου ὡμολόγησε τὴν ταὐτότητα καὶ τὸ ἔγκλημά του καὶ ὅτι τὰ λοιπὰ χρήματα εἶχε καταθέσει παρά τινι ἐν Ὁλλανδίᾳ. Ἀτυχῶς, ἐπιφέρει ὁ βιογράφος, μή ὑπαρχούσης συμβάσεως μετὰ τῆς Ὁλλανδίας περὶ ἐκδόσεως ἀπελύθη, ληφθέντος μόνον κατ’ αὐτοῦ τοῦ μέτρου τῆς ἀπελάσεώς τον ἐξ Ἀθηνῶν καὶ ὁ Πίττερ, παρὰ τὰς σκοπίμους θερμὰς συμβουλὰς δι’ ὧν τὸν ἐπολιόρκησεν ὁ Φὸν, ὅπως ἀπέλθῃ εἰς Εὐρώπην, ἰδίᾳ Ἰταλίαν ἢ Γαλλίαν, ἐπροτίμησε τὸ ἀσφαλὲς ἔδαφος τοῦ μακαρίου βασιλείου μας καὶ ἀνεχώρησε, συνοδευθείς κρύφα ὑπὸ δυὸ κατασκόπων εἰς ἐμπορικὴν τινα πόλιν τῆς Ἑλλάδος, ὅπου εὗρεν ὑπηρεσίαν παρ’ ἐμπορικῷ γραφείῳ, τοῦ ὁποίου τὸ χρηματοκιβώτιον ἀγνοοῦμεν κατὰ πόσον εἶνε ἀσφαλέστερον ἀπ’ ἐκεῖνο τοῦ ταχυδρομείου τῆς Ὁλλανδικῆς πόλεως.
Ἐν τέλει παρατίθεται μετ’ ἐθνικῆς ὑπερηφανείας ὅτι ἡ Ὁλλανδικὴ Κυβέρνησις ηὐχαρίστησε διὰ τοῦ ἀντιπροσώπου της τὴν Ἑλληνικὴν Ἀστυνομίαν διὰ τὴν ἐπίσημον σύλληψιν, ὅτι ὁ ὑπουργὸς τῶν ἐσωτερικῶν εὐφήμως ὡμίλησεν ἐν τῇ Ὁλλανδικῇ Βουλῇ, ὡς καὶ πᾶς ὁ Ὁλλανδικὸς τύπος, ὅτι ἔγραψε περὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας καὶ τοῦ ὑπαστυνόμου Θεοδ. Κ. Κολοκοτρώνη καὶ ὅτι ἐν τῇ Ὁλλανδικῇ πόλει, ἔνθα ἐγένετο ἡ κλοπή, ἐτοιχοκολλήθησαν εἰς πάντα τὰ κέντρα μεγάλαι ταινίαι, ἀγγέλλουσαι ὅτι ὁ Πίττερ συνελήφθη παρὰ τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας.
Ἡ βιογραφία κλείει μετὰ τῆς νῦν ἀκριβοῦς διευθύνσεως τοῦ βιογραφουμένου.
Ὑπάρχουσι διακόσιαι πεντήκοντα ἓξ μέχρι τοῦδε τοιαῦται βιογραφίαι, συντομώτεραι ἢ ἐκτενέστεραι, ἧττον ἢ πλέον τραγικώτεραι, ἀλλ’ αἱ πλεῖσται περιεργότεραι καὶ ἔχουσαι μεῖζον τὸ ἐνδιαφέρον ὡς τοπικώτεραι καὶ τὴν ἡδονὴν τοῦ σκανδάλου· ἐκ τούτων τινὲς οὕτω συνδέονται μετὰ προσώπων τῆς ἡμετέρας κοινωνίας ὥςτε ἠκολουθήσαμεν τὸ Ἰταλικὸν: guarda e hassa.
Ἐὰν πρὸ εἴκοσιν ἢ τριάκοντα ἐτῶν ἐκρατεῖτο τοιοῦτο βιβλίον περίεργοι θὰ ἠρωτῶμεν σήμερον οὐχὶ τίνες βιογραφοῦνται ἐν τῇ μελανῇ βίβλῳ ἀλλὰ τίνες δὲν βιογραφοῦνται· ὑπὸ τὸ φῶς δὲ τῶν ἀνοιγομένων σελίδων της πολλαὶ ἔνδοξοι, σύγχρονοι φυσιογνωμίαι θὰ παρουσιάζοντο οἰκτρῶς ἠλλοιωμέναι ὡς ὑπὸ τὰς ἀντανακλάσεις πολυχρώμων φωσφόρων. Ἡ λαίδη Μάκβεθ κραυγάζει ὅτι ὅλα τὰ ἀρώματα τῆς Ἀραβίας δὲν ἠμποροῦν πλέον νὰ μοσχομυρίσουν τὸ χεράκι της ὅπερ φέρει τὴν κηλῖδα ἐγκλήματος, τὸ ὕδωρ ὅμως τῶν Ἀθηνῶν φαίνεται κάμνει ἄλλως ὅτι ἀδυνατοῦσιν ὅλα αὐτὰ τὰ ἀρώματα. Ὕδωρ λήθης. Τοῦτο ἔχων ὑπ’ ὄψει ὁ καλὸς Φὸν καὶ τὸ λατινικόν: scripta manent, ἐπελάβετο μετὰ σατανικῆς ἡδονῆς τῆς ἱστορικῆς του βίβλου, ἣν θέλει εὐσυνειδήτως κλείσει δι’ ἰδίας αὐτοβιογραφίας ἐξομολογούμενος ὡς ὁ Ῥουσσώ. Τὸ ἔργον βεβαίως θέλει παρέχει ἀξιολόγους ὑπηρεσίας εἰς τὴν λειτουργίαν τῆς ἀστυνομικῆς μηχανῆς ἀλλὰ φρονεῖ ὅτι δὲν θἀργήσῃ νὰ φέρῃ ἐπανάστασιν εἰς τὰς κοινωνικὰς συνθήκας καὶ τὰ βιωτικὰ ἡμῶν καθεστῶτα.
Ὑπάρχουσι βιβλία τινὰ πολύτιμα τὰ βιβλία τῶν μεταγραφῶν καὶ τῶν ὑποθηκῶν, ἐν τοῖς ὁποίοις ἀσφαλῶς δείκνυται ἡ κατάστασις τῆς ἀκινήτου ἰδιοκτησίας, καθόσον εἷνε ἐλευθέρα ἢ ὑπόκειται εἰς βάρη, ὁ δὲ πνευματικὸς τῆς θεότητος ταύτης, ὁ ὑποθηκοφύλαξ ἐκδίδει εἰς τοὺς αἰτοῦντας ἄπταιστον πιστοποίησιν τῆς καταστάσεως αὐτῆς. Τοιαύτην ἀνάλογον θέλει καταλάβει περιωπὴν ἐν τῇ κοινωνία καὶ τῇ πολιτεία μας προϊόντος τοῦ χρόνου, ἡ μελανὴ βίβλος, ἥτις οὕτω θἀπλοποιήσει πολλὰς δυσκολίας αἵτινες σήμερον παρουσιάζονται περὶ τὸν ὁρισμὸν τῆς ἀληθοῦς ἠθικῆς θέσεως τόσων κυρίων, οἵτινες ὡς τὸ ἐριοῦχον ἐμφανίζονται μὲ δύο ὄψεις τὴν καλὴν καὶ τὴν ἀνάστροφον. Πρόκειται, ἐν παραδείγματι, νὰ δώσῃ πατήρ τις τὴν κόρην εἰς γαμβρὸν ἄγνωστον; θὰ συμβουλεύεται τὴν μελανὴν βίβλον. Ζητεῖ τις τὰς ψήφους τῶν συμπολιτῶν του ὡς βουλευτής; οἱ ἐκλογεῖς του θὰ μανθάνωσι τὸν ἐκλεκτόν των ἐκ τῆς μελανῆς βίβλου. Κάμνει τις τὴν τουαλέτταν του δι’ ὑπουργός; Ἴδε μελανὴν βίβλον. Θέλει ὁ ὑπουργός νὰ διορίσῃ ἠλιθίους τιμίους τμηματάρχας, τελώνας, προξένους; Πρόχειρος ὁ ἔλεγχος τῆς μελανῆς βίβλου. Μέγας δὲ Censor ὁ Φὸν θέλει ἐκδίδει πιστοποιητικὰ τιμῆς.
Γεωρ. Α. Αναστασοπουλοσ