Εναρκτήριος Λόγος του Προέδρου Κένεντι

Εναρκτήριος Λόγος του Προέδρου Κένεντι Συγγραφέας: Τζον Κένεντι Μεταφραστής: Περικλής Φ. Κωνσταντινίδης

O εναρκτήριος λόγος του Προέδρου Τζον Φ. Κένεντι δόθηκε στην Ουάσιγκτον την Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 1961 αμέσως μετά την ορκομωσία του.

Αυτό το κείμενο είναι έργο εργαζόμενου στο Εκτελεστικό Γραφείο του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, δημιουργημένο κατά τα επίσημα καθήκοντά του. Ως έργο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ, το πρωτότυπο (αγγλικό) κείμενο είναι κοινό κτήμα.
Άδεια χρήσης της μετάφρασης: Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 United States License (πρώτη δημοσίευση).

Αντιπρόεδρε Τζόνσον, κύριε Πρόεδρε της Βουλής των Αντιπροσώπων, κύριε Πρόεδρε του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Πρόεδρε Άιζενχαουερ, Αντιπρόεδρε Νίξον, Πρόεδρε Τρούμαν, σεβαστοί ιερείς, συμπολίτες, εορτάζουμε σήμερα όχι μια κομματική νίκη αλλά μια γιορτή της ελευθερίας, που συμβολίζει ένα τέλος καθώς και μια αρχή, που σηματοδοτεί ανανέωση καθώς και αλλαγή. Γιατί ορκίσθηκα προ υμών και του Παντοδύναμου Θεού τον ίδιο νηφάλιο όρκο που καθόρισαν οι πρόγονοι μας πριν από σχεδόν έναν και τρία τέταρτα του αιώνα.

O Τζον Κένεντι απαγγέλλει την εναρκτήρια ομιλία του.

Ο κόσμος είναι πολύ διαφορετικός τώρα, επειδή ο άνθρωπος κρατά στα θνητά χέρια του την δύναμη να εξαφανίσει όλες τις μορφές ανθρώπινης δυστυχίας και όλες τις μορφές ανθρώπινης ζωής. Και όμως, οι ίδιες επαναστατικές πεποιθήσεις για τις οποίες πολέμησαν οι πρόγονοι μας είναι ακόμη επίκαιρες σε όλο τον κόσμο: η πεποίθηση ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου δεν προέρχονται από την γενναιοδωρία του κράτους αλλά από το χέρι του Θεού.

Δεν τολμούμε να λησμονήσουμε σήμερα ότι είμαστε οι κληρονόμοι εκείνης της πρώτης επανάστασης. Ας εξαπλωθεί το μήνυμα από τούτη την στιγμή και από τούτο το μέρος, προς φίλους και εχθρούς, ότι ο πυρσός πέρασε σε μια νέα γενιά Αμερικανών, γεννημένων αυτόν τον αιώνα, δοκιμασμένων από πόλεμο, πειθαρχημένων από μια σκληρή και πικρή ειρήνη, περήφανων για την μακρόχρονη κληρονομιά μας, και απρόθυμων να ζήσουν ή να επιτρέψουν την σταδιακή απώλεια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα οποία πάντα αφοσιώθηκε αυτό το Έθνος και στα οποία είμαστε αφοσιωμένοι σήμερα, στην χώρα μας και στο εξωτερικό.

Ας γνωρίζουν όλα τα έθνη, είτε μας συμπαθούν ή όχι, ότι θα πληρώσουμε οποιοδήποτε τίμημα, θα σηκώσουμε οποιοδήποτε βάρος, θα αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε δυσκολία, θα υποστηρίξουμε οποιονδήποτε φίλο, θα αντιταχθούμε σε οποιονδήποτε εχθρό, έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε την επιβίωση και την εδραίωση της ελευθερίας.

Αυτά τουλάχιστον τα υποσχόμαστε, και κάτι παραπάνω.

Στους παλιούς εκείνους συμμάχους με τους οποίους μοιραζόμαστε την πολιτιστική και πνευματική προέλευση μας, υποσχόμαστε την πίστη του αφοσιωμένου φίλου. Ενωμένοι, δεν υπάρχουν πολλά που δεν μπορούμε να επιτύχουμε σε μια πλειάδα κοινών εγχειρημάτων. Διαιρεμένοι, υπάρχουν λίγα που μπορούμε να επιτύχουμε, γιατί δεν θα τολμήσουμε να αντιμετωπίσουμε μια ισχυρή πρόκληση εν μέσω διαφωνιών και διχόνοιας.

Σε εκείνα τα νέα κράτη που καλωσορίζουμε στις τάξεις των ελευθέρων [κρατών], υποσχόμαστε ότι ο αποικιοκρατικός έλεγχος δεν καταργήθηκε για να αντικατασταθεί από μια πολύ πιό σιδηρά τυρρανία. Δεν προσδοκούμε ότι πάντα θα συμμερίζονται την άποψη μας. Αλλά θα ελπίζουμε πάντα ότι θα τα βλέπουμε να υποστηρίζουν με πάθος την ελευθερία τους, και να θυμούνται ότι, στο παρελθόν, όσοι ανόητα επιδίωξαν την εξουσία καβάλα στην τίγρη, κατέληξαν στο στομάχι της.

Στους ανθρώπους στις καλύβες και τα χωριά σε όλο τον κόσμο που παλεύουν να διαρρήξουν τα δεσμά της μαζικής ανέχειας, υποσχόμασθε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να τους βοηθήσουμε να βοηθήσουν τους εαυτούς τους, για όσο διάστημα απαιτηθεί, ότι γιατί μπορεί να κάνουν το ίδιο οι κομμουνιστές, και όχι γιατί επιδιώκουμε τις ψήφους τους, αλλά γιατί είναι το σωστό. Εάν μια ελεύθερη κοινωνία δεν μπορεί να βοηθήσει τους πολλούς που ζουν στην φτώχεια, δεν μπορεί να σώσει τους λίγους που είναι πλούσιοι.

Στις αδελφές δημοκρατίες νοτίως των συνόρων μας, προσφέρουμε μια ιδιαίτερη υπόσχεση, να μετατρέψουμε τα καλά μας λόγια σε καλά έργα, σε μια νέα συμμαχία προόδου, να βοηθήσουμε ελεύθερους ανθρώπους και ελεύθερες κυβερνήσεις να διαρρήξουν τα δεσμά της φτώχειας. Όμως αυτή η ήσυχη επανάσταση ελπίδας δεν μπορεί να καταστεί θήραμα εχθρικών δυνάμεων. Ας γνωρίζουν όλοι οι γείτονες μας ότι θα συστρατευθούμε στην αντιμετώπιση της επιθετικότητας και της υπονόμευσης σε όλη την Αμερικανική ήπειρο. Και ας γνωρίζει κάθε άλλη δύναμη ότι αυτό το ημισφαίριο προτίθεται να παραμείνει κύριος του οίκου του.

Στην παγκόσμια συνέλευση κυρίαρχων κρατών που είναι τα Ηνωμένα Έθνη, την τελευταία ελπίδα μας σε μια εποχή στην οποία τα εργαλεία του πολέμου έχουν κατά πολύ ξεπεράσει τα εργαλεία της ειρήνης, επαναλαμβάνουμε την υπόσχεση υποστήριξης μας, να αποτρέψουμε την μετατροπή του σε φόρουμ αλληλοκατηγοριών, να ενισχύσουμε την ασπίδα προστασίας που προσφέρει στα νέα και αδύναμα κράτη, και να επεκτείνουμε την γεωγραφική περιοχή που καλύπτει η χάρτα τους.

Τέλος, σε εκείνες τις χώρες που επιθυμούν να είναι αντίπαλοι μας, προσφέρουμε όχι υπόσχεση αλλά παράκληση: και οι δύο πλευρές να αρχίσουμε πάλι την επιδίωξη της ειρήνης, πριν εμπλακεί η ανθρωπότητα σε σχεδιασμένη ή τυχαία αυτοκαταστροφή από τις σκοτεινές δυνάμεις της καταστροφής που εξαπέλυσε η επιστήμη.

Δεν τολμούμε να τις θέσουμε σε πειρασμό με την αδυναμία μας. Γιατί μόνο όταν τα όπλα μας είναι επαρκή πέρα από κάθε αμφιβολία μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ.

Αλλά δεν μπορούν βέβαια να επαναπαύονται δύο σπουδαίες και ισχυρές ομάδες εθνών από την σημερινή πορεία μας, και οι δύο πλευρές αγκομαχώντας από το κόστος των σύγχρονων όπλων, και οι δύο δικαίως ανήσυχες από την συνεχή αξάπλωση του φονικού ατόμου, και όμως και οι δύο να αγωνίζονται να μεταβάλουν αυτή την αβέβαιη ισορροπία τρόμου που εμποδίζει το ξέσπασμα του τελευταίου πολέμου της ανθρωπότητας.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ξανά, και ας θυμηθούμε, και οι δύο πλευρές, ότι η πολιτισμένη συμπεριφορά δεν είναι σημάδι αδυναμίας και ότι η ειλικρίνεια πάντα πρέπει να επαληθεύεται. Ας μην διαπραγματευτούμε ποτέ από φόβο. Αλλά και ας μην φοβηθούμε ποτέ να διαπραγματευτούμε.

Ας ανακαλύψουν και οι δύο πλευρές τα προβλήματα που μας ενώνουν αντί να επιμένουμε στα προβλήματα που μας χωρίζουν.

Ας διατυπώσουν και οι δύο πλευρές, για πρώτη φορά, σοβαρές και ακριβείς προτάσεις για τον έλεγχο και τον περιορισμό των εξοπλισμών, και ας θέσουμε την απόλυτη ισχύ της καταστραφής άλλων χωρών υπό τον απόλυτο έλεγχο όλων των χωρών.

Ας επιδιώξουν και οι δύο πλευρές να χρησιμοποιήσουν τα θαύματα της επιστήμης και όχι τον τρόμο της. Μαζί, ας εξερευνήσουμε τα άστρα, ας κατακτήσουμε τις ερήμους, ας εξαλείψουμε τις ασθένειες, ας εκμεταλλευθούμε τα βάθη των ωκεανών και ας προωθήσουμε τις τέχνες και την οικονομία.

Ας ενωθούν και οι δύο πλευρές και ας κάνουν πράξη στα πέρατα της οικουμένης την εντολή του Ησαϊα, να «σηκώσουμε τα μεγάλα φορτία ... και να απελευθερώσουμε τους καταπιεσμένους».

Και εάν ένα πρόχωμα συνεργασίας απωθήσει την ζούγκλα της καχυποψίας, ας ενωθούν οι δύο πλευρές και ας δημιουργήσουν όχι μια νέα ισορροπία ισχύος αλλά ένα καινούργιο κόσμο νομιμότητας, όπου οι ισχυροί είναι δίκαιοι και οι ανίσχυροι ασφαλείς και η ειρήνη κυριαρχεί.

Όλα αυτά δεν θα τελειώσουν στις πρώτες 100 μέρες. Ούτε θα τελειώσουν στις πρώτες 1.000 μέρες, ούτε στην διάρκεια της θητείας αυτής της Κυβέρνησης, ούτε ίσως και στην διάρκεια της ζωής μας σε αυτόν τον πλανήτη. Αλλά, ας αρχίσουμε.

Η τελική επιτυχία ή αποτυχία της πορείας μας, αγαπητοί μου συμπολίτες, εξαρτάται από εσάς περισσότερα από εμένα. Από τότε που ιδρύθηκε αυτή η χώρα, κάθε γενιά Αμερικανών έχει κληθεί να επαναβεβαιώσει την εθνική της αφοσίωση. Οι τάφοι νεαρών Αμερικανών που απάντησαν στο κάλεσμα για υπηρεσία είναι σπαρμένοι σε όλο τον πλανήτη.

Τώρα, η τρομπέτα μας καλεί και πάλι, όχι για να πάρουμε τα όπλα, αν και τα όπλα τα χρειαζόμαστε, όχι για να πέσουμε στην μάχη, αν και απειλούμεθα, αλλά για να σηκώσουμε το βάρος του μεγάλου και οδυνηρού αγώνα, χωρίς σταματημό, «χαρούμενοι με ελπίδα, υπομονετικοί στην δοκιμασία», ενός αγώνα εναντίον των κοινών εχθρών του ανθρώπου: της τυρρανίας, την ανέχειας, της ασθένειας και του ίδιου του πολέμου.

Μπορούμε να αντιτάξουμε σε αυτούς τους εχθρούς μιά μεγάλη και παγκόσμια συμμαχία, Βορρά και Νότου, Ανατολής και Δύσης, που θα μπορέσει να εξασφαλίσει μια παραγωγικότερη ζωή για όλη την ανθρωπότητα; Θα συμμετάσχετε σε αυτή την ιστορική προσπάθεια;

Στην μακρά ιστορία του κόσμου, μόνο σε μερικές γενιές χαρίσθηκε ο ρόλος του υπερασπιστή της ελευθερίας στην ώρα της μεγαλύτερης δοκιμασίας της. Δεν αποποιούμαι αυτής της ευθύνης. Την καλοδέχομαι. Δεν πιστεύω ότι κανείς από εμάς δεν θα άλλαζε θέση με κανέναν άλλο λαό και με καμμιά άλλη γενιά. Η ενέργεια, η πίστη, η αφοσίωση που φέρνουμε σ’ αυτή την προσπάθεια θα φωτίσει την πατρίδα μας και όλους όσους την υπηρετούν, και η λάμψη από αυτή την φωτιά μπορεί πραγματικά να φωτίσει τον κόσμο.

Και έτσι, Αμερικανοί συμπολίτες μου: μην αναρωτιέστε τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σας για εσάς, αναρωτηθείτε τι μπορείτε να κάνετε εσείς για την πατρίδα σας.

Συμπολίτες μου του κόσμου: μην αναρωτιέστε τι θα κάνει η Αμερική για εσάς, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε μαζί για την ελευθερία του ανθρώπου.

Τέλος, είτε είστε Αμερικανοί ή πολίτες του κόσμου, απαιτείστε από εμάς το ίδιο υψηλό επίπεδο δύναμης και θυσίας που ζητάμε από εσάς. Με ήσυχη συνείδηση ως μόνη σίγουρη ανταμοιβή, με την ιστορία ως τον τελικό κριτή των πράξεων μας, ας προχωρήσουμε και ας ηγηθούμε της χώρας που αγαπούμε, ζητώντας την ευλογία Του και την βοήθεια Του, αλλά γνωρίζοντας ότι εδώ στην γη, το έργο του Θεού πρέπει πραγματικά να είναι το δικό μας.