Εις τον ποιητή Παλαμά, - Απόκρισι εις ένα γράμμα του
| Εις τον ποιητή Παλαμά, - Απόκρισι εις ένα γράμμα του Συγγραφέας: |
| Ποίημα-απάντηση στον Κωστή Παλαμά, ο οποίος τον είχε αποκαλέσει συνάδελφο ποιητή σε δικό του ποίημα
Νουμάς, Τεύχος 464, 28 Ιανουαρίου 1912 |
Συνάδελφο μὲ κράζεις ποιητή,
Ἐσύ, «πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου»,
Νᾶμα ψαλμοῦ ζωῆς, πατρίδας αἴνου,
Ποὺ αἰώνια Ἑλλάδα βουίζει θαυμαστή.
Και ἄμποτες ἀπ’ αὐτὸ νὰ ποτιστῇ
Τὸ χῶμα αὐτοῦ τοῦ τόπου τοῦ καμένου,
Καὶ νἄναι καὶ ἡ βουλὴ τοῦ πεπρωμένου
Ξανὰ μὲ δάφνες νέες νὰ στολιστῇ.
Μὰ ἐγὼ εἶμαι ἔρημου βράχου μιὰ βρυσούλα,
Ποὺ ἔρημη ρέει σ’ ἔρημο γιαλό -
Καὶ ρέει, σὰ νὰ κλαίῃ τὴν ἐρμιά της·
Καὶ μόνον νύχτα-μέρα-βράδυ-αὐγούλα
Κρένει μὲ τοῦ πελάου τὸ βογγητὸ...
Καὶ ἂν ἔρτῃ φτερωτὸς νὰ πγῇ διαβάτης.
Ληξούρι, 1911, Χριστούγεννα