Εις την μετάστασιν της Πανάγνου
| Εἰς τὴν μετάστασιν τῆς Πανάγνου Συγγραφέας: |
| Από τα Άνθη Ευλαβείας |
Σὰν εἰς ἅρμα λαμπρόν, στὰ χρυσωμένα
τῶν ἀγγέλων φτερά, ἐπέτα ἡ θεία
Μητέρα τοῦ Θεοῦ, εἰς τὴν ὁποία
ἦτον ὅλα τὰ κάλλη μαζωμένα.
Τοῦτα βλέπουσα ἡ Γῆ, μὲ πικραμένα
μάτια, μὲ στεναγμούς, εἶπε: Μαρία,
ποῦ μ’ ἀφήνεις ἐδῶ, στὴν ἐρημία;
Καὶ πῶς νὰ ζήσω γὼ χώρὶς ἐσένα;
Εἶναι πολεμικὸς νόμος, νὰ σέρνη
πίσω του ὁ νικητὴς τοὺς νικημένους,
ὅταν θριαμβικὴν δόξαν λαμβάνη.
Καὶ μὲ, τοὺς υἱούς μου, ὑποκειμένους
ἔκαμες Μαριάμ. Λοιπὸν τυχαίνει
νὰ μᾶς σύρης αὐτοῦ γλυκὰ δεμένους!