Εις κόρην
| Εις κόρην Συγγραφέας: |
Ολίγους στίχους με ζητείς; παράκλησις ματαία·
Οι ποιηταί αν ψάλλουσι γην, ουρανόν και όρη,
Αν ψάλλουσι την άνοιξιν με τ' άνθη τα ωραία,
Την κόρην δεν την ψάλλουσι· τη λέγουν - είσαι κόρη.
Δεν είν' η κόρη άνθρωπος, είν' όνειρον ωραίον,
Πλανώμενον εν τη νυκτί του ανθρωπίνου βίου·
Είναι αστήρ τρισάγιος την χάριν διαχέων,
Είν' ως η όψις ιερά του ρέοντος δακρύου.
Η κόρη ... γόνυ κλίνατε και όταν θεωρήτε
Το ον αυτό το αγαθόν, το ιλαρόν του βλέμμα,
Ενθυμηθήτε τον Θεόν, ω ναι! ενθυμηθήτε
Ότι αυτή μας έσωσε με του Χριστού το αίμα·
Εάν τα πάντ' απώλεσεν ο άνθρωπος ο πρώτος·
Εάν το σκότος της νυκτός σκεδάζη η πρωία,
Όπως φωτίση της ψυχής βαθύτερον τι σκότος·
Εάν τον χρόνον δεν μετρή η ώρα αλλ' η πικρία·
Εν μέσω της ξηράς αυτής ερήμου αίφνης ποία -
ιδέ μακρόθεν - όασις γλυκεία διοράται;
Είναι η κόρη· χαίρεται ακτίς επουρανία,
Ήτις ανά την έρημον αμέριμνος πλανάται.
Α! τίς ποτε ητένισε γλυκύ παρθένου βλέμμα
Πλήρες ελπίδος και χαράς, αγνότητος αγίας,
Και δεν ησθάνθη εν αυτώ εισδύουσαν ηρέμα
Ελπίδα τινά ήμερον μελλούσης ευτυχίας;