|
<poem>
ΣανΣὰν έξαφναἔξαφνα, ώραὥρα μεσάνυχτ’, ακουσθείἀκουσθεῖ
αόρατοςἀόρατος θίασος νανὰ περνάπερνᾶ
μὲ μουσικὲς ἐξαίσιες, μὲ φωνὲς —
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές
τηντὴν τύχη σου πουποὺ ενδίδειἐνδίδει πιαπιά, τατὰ έργαἔργα σου
πουποὺ απέτυχανἀπέτυχαν, τατὰ σχέδια τηςτῆς ζωήςζῳῆς σου
πουποὺ βγήκανβγῆκαν όλαὅλα πλάνες, μημὴ ανωφέλεταἀνοφέλετα θρηνήσεις.
ΣανΣὰν έτοιμοςἕτοιμος απόἀπὸ καιρό, σασὰ θαρραλέος,
αποχαιρέταἀποχαιρέτα την, τηντὴν AλεξάνδρειαἈλεξάνδρεια πουποὺ φεύγει.
ΠροΠρὸ πάντων νανὰ μημὴ γελασθείςγελασθεῖς, μηνμὴν πειςπεῖς πωςπὼς ήτανἦταν
ἕνα ὄνειρο, πὼς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου·
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδεςἐλπίδες τέτοιες μηνμὴν καταδεχθείςκαταδεχθεῖς.
ΣανΣὰν έτοιμοςἕτοιμος απόἀπὸ καιρό, σασὰ θαρραλέος,
σανσὰν πουποὺ ταιριάζει σε πουποὺ αξιώθηκεςἀξιώθηκες μιαμιὰ τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθεράσταθερὰ προςπρὸς τοτὸ παράθυρο,
κι άκουσεἄκουσε μεμὲ συγκίνησιν, αλλ’ἀλλ’ όχιὄχι
μεμὲ τωντῶν δειλώνδειλῶν τατὰ παρακάλια καικαὶ παράπονα,
ωςὡς τελευταία απόλαυσιἀπόλαυσι τουςτοὺς ήχουςἤχους,
τατὰ εξαίσιαἐξαίσια όργαναὄργανα τουτοῦ μυστικούμυστικοῦ θιάσου,
κι αποχαιρέταἀποχαιρέτα την, τηντὴν AλεξάνδρειαἈλεξάνδρεια πουποὺ χάνεις.
</poem>
<div>
| 