Βικιθήκη:Αμμοδοχείο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Evagelosvar (συζήτηση | Συνεισφορά)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 3:
{{leftinbox}}
 
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΟΥΔΑ
{{rightannotation}}
{{rightannotation}}
=== Λόγος Α - Περί αποταγής και μοναχικής ζωής ===
ΙΟΥΔΑ 1</div>{{rightannotation}}
</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,1 Ἰούδας, Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ἀδελφός δὲ Ἰακώβου τοῖς ἐν Θεῷ πατρὶ ἡγιασμένοις καὶ Ἰησοῦ Χριστῷ τετηρημένοις κλητοῖς·</div>{{rightannotation}}</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,1 Εγώ ο Ιούδας, δούλος του Ιησού Χριστού, αδελφός δε του Ιακώβου, προς τους κεκλημένους εις την χριστιανικήν πίστιν, οι οποίοι έχουν αγιασθήαπό τον Θεόν και Πατέρα και έχουν διαφυλαχθή από τον κίνδυνον και τον μολυσμόν της αμαρτίας προς χάριν του Ιησού Χριστού,
Ιου. 1,2 ἔλεος ὑμῖν καὶ εἰρήνη καὶ ἀγάπη πληθυνθείη.</div>{{rightannotation}}</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,2 εύχομαι να αυξάνη και να πλεονάζη εις σας το έλεος και η ειρήνη και η αγάπη.
Ιου. 1,3 Ἀγαπητοί, πᾶσαν σπουδὴν ποιούμενος γράφειν ὑμῖν περὶ τῆς κοινῆς σωτηρίας, ἀνάγκην ἔσχον γράψαι ὑμῖν παρακαλῶνἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει.</div>{{rightannotation}}</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,3 Αγαπητοί, μολονότι ησθανόμην μεγάλον πόθον και ενδιαφέρον να σας γράψω δια την σωτηρίαν, την οποίαν εις όλους μας χαρίζει ο Χριστός, ευρέθηκα και εις την ανάγκην από αυτά ταύτα τα πράγματα να σας γράψω, δια να σας παρακαλέσω και σας προτρέψω να αγωνίζεσθε με δύναμιν και επιμονήν υπέρ της πίστεως, η οποία άπαξ δια παντός έχει παραδοθή στους Χριστιανούς.
Ιου. 1,4 παρεισέδυσαν γάρ τινες ἄνθρωποι, οἱ πάλαι προγεγραμμένοι εἰς τοῦτο τὸ κρῖμα, ἀσεβεῖς, τὴν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν χάριν μετατιθέντες εἰςἀσέλγειαν καὶ τὸν μόνον δεσπότην καὶ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἀρνούμενοι.</div>{{rightannotation}}</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,4 Και τούτο, διότι με τρόπον δόλιον και απατηλόν εισεχώρησαν εις την Εκκλησίαν μερικοί άνθρωποι, δια τους οποίους η Γραφή προ πολλού χρόνου είχε προφυτεύσει και ορίσει, ότι θα έπαιρναν επάνω τους αυτήν την φοβερά καταδίκην. Ασεβείς αυτοί, νοθεύουν και διαστρέφουν την δωρεάν και την αλήθειαν, που μας έχει δώσει ο Θεός, ζητούντες με σοφιστικά και πονηρά επιχειρήματα να δικαιολογήσουν την φαυλότητα και ανηθικότητα αυτών και αρνούμενοι τον ένα και μόνον Δεσπότην και Κυριον μας, τον Ιησούν Χριστόν.
Ιου. 1,5 Ὑπομνῆσαι δὲ ὑμᾶς βούλομαι, εἰδότας ὑμᾶς ἅπαξ τοῦτο ὅτι ὁ Κύριος λαὸν ἐκ τῆς Αἰγύπτου σώσας, τὸ δεύτερον τοὺς μὴπιστεύσαντας ἀπώλεσεν,</div>{{rightannotation}}</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,5 Θελω δε να σας υπενθυμίσω, μολονότι σστο έχετε μάθει καλά άπαξ δια παντός, ότι ο Κυριος αφού πρώτον δια πλήθους θαυμάτων έσωσε τονΙσραηλιτικόν λαόν από την χώραν της Αιγύπτου, έπειτα όσους δεν επίστευσαν τους κατεδίκασε να αποθάνουν εις την έρημον.
Ιου. 1,6 ἀγγέλους τε τοὺς μὴ τηρήσαντας τὴν ἑαυτῶν ἀρχήν, ἀλλὰ ἀπολιπόντας τὸ ἴδιον οἰκητήριον εἰς κρίσιν μεγάλης ἡμέρας δεσμοῖςἀϊδίοις ὑπὸ ζόφον τετήρηκεν·</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,6 Και τους αγγέλους, οι οποίοι δεν διεφύλαξαν την αρχικήν αυτών αγνότητα και αγιότητα, το υψηλόν των αγγελικόν αξίωμα, αλλ' εγκατέλειψαν τηνουρανίαν αυτών κατοικίαν και ζωήν, τους έχει φυλάξει δεμένους με τα αιώνια σκοτεινά δεσμά της βαρείας ενοχής των, δια να δικασθούν κατά την μεγάλην εκείνην ημέραν της κρίσεως.
Ιου. 1,7 ὡς Σόδομα καὶ Γόμοῤῥα καὶ αἱ περὶ αὐτὰς πόλεις τὸν ὅμοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι καὶ ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς ἑτέραςπρόκεινται δεῖγμα, πυρὸς αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,7 Οπως επίσης τα Σοδομα και τα Γομορα και αι ολόγυρά των πόλεις, αι οποίαι κατά τρόπον όμοιον με τους ασεβείς, περί των οποίων έγραψα παρά πάνω, παρεδόθησαν, εις την πορνείαν και έτρεξαν προς παρά φύσιν ασελγείας εις άλλα σώματα και διεφθάρησαν και εβεβηλώθησαν, είναι ενώπιόν μας παράδειγμα διεστραμμένων ανθρώπων, που ετιμωρήθησαν με το καταστρεπτικόν πυρ, που η θεία οργή έστειλεν εξ ουρανού.
Ιου. 1,8 ὁμοίως μέντοι καὶ οὗτοι ἐνυπνιαζόμενοι σάρκα μὲν μιαίνουσι, κυριότητα δὲ ἀθετοῦσι, δόξας δὲ βλασφημοῦσιν.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,8 Κατά ένα όμοιον τρόπον και αυτοί οι ασεβείς παραπλανώνται από τα αμαρτωλά όνειρα της εξημμένης φαντασίας των, και το μεν σώμα μολύνουν με τας αισχράς πράξεις, την μεγαλειώδη δε εξουσίαν του Υιού του Θεού απορρίπτουν, υβρίζουν δε και χλευάζουν τους ενδόξους αγγέλους.
Ιου. 1,9 ὁ δὲ Μιχαὴλ ὁ ἀρχάγγελος, ὅτε τῷ διαβόλῳ διακρινόμενος διελέγετο περὶ τοῦ Μωϋσέως σώματος, οὐκ ἐτόλμησε κρίσιν ἐπενεγκεῖνβλασφημίας, ἀλλ᾿ εἶπεν· ἐπιτιμήσαι σοι Κύριος.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,9 Ο δε Μιχαήλ, ο αρχάγγελος, όταν αντηγωνίζετο και συνδιελέγετο με τον διάβολον, ο οποίος ήθελε να αρπάξη το νεκρόν σώμα του Μωϋσέως, δενετόλμησε να εκφέρη εναντίον του καταδικαστικήν κρίσιν με υβριστικούς και χλευαστικούς λόγους. Αλλ' είπεν στον διάβολον• “ο Κυριος να σετιμωρήση δια την δολίαν πράξιν, που επιχειρείς να κάμης”.
Ιου. 1,10 οὗτοι δὲ ὅσα μὲν οὐκ οἴδασι βλασφημοῦσιν, ὅσα δὲ φυσικῶς ὡς τὰ ἄλογα ζῷα ἐπίστανται, ἐν τούτοις φθείρονται.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,10 Αυτοί όμως όσα μεν μεγάλα και πνευματικά και θεία δεν γνωρίζουν, τα υβρίζουν και τα χλευάζουν, όσα δε με τας φυσικάς των αισθήσεις και επιθυμίας, σαν τα άλογα ζώα, γνωρίζουν, μέσα εις αυτά διαφθείρονται και καταστρέφονται.
Ιου. 1,11 οὐαὶ αὐτοῖς, ὅτι τῇ ὁδῷ τοῦ Κάϊν ἐπορεύθησαν, καὶ τῇ πλάνῃ τοῦ Βαλαὰμ μισθοῦ ἐξεχύθησαν, καὶ τῇ ἀντιλογίᾳ τοῦ Κορὲἀπώλοντο.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,11 Αλλοίμονον εις αυτούς, διότι εβάδισαν τον δρόμον του Καϊν και εγκληματούν με το παράδειγμά των και τας ψευδολογίας των, εναντίον των αδελφών των. Αλλοίμονόν των διότι εχύθηκαν ασυγκράτητοι εις την πλάνην του Βαλαάμ, ένεκα υλικού κέρδους, και εχάθηκαν μέσα εις τηνεπανάστασιν του Κορε κατά του Θεού.
Ιου. 1,12 Οὗτοί εἰσιν ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν σπιλάδες, συνευωχούμενοι ἀφόβως, ἑαυτοὺς ποιμαίνοντες, νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμωνπαραφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινά, ἄκαρπα, δίς ἀποθανόντα, ἐκριζωθέντα,</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,12 Αυτοί είναι εστίαι μολύνσεως εις τα κοινά δείπνα σας, τα συνδεδεμένα με το μυστήριον της θείας Ευχαριστίας. Συντρώγουν μαζή σας, χωρίς κανένα φόβον και καμμίαν εντροπήν. Αυτοί ποιμένουν κατά τας ορέξεις των τον εαυτόν των και ζουν εις βάρος των άλλων, χωρίς να προσφέρουν τίποτε, άστατοι και χωρίς περιεχόμενον, σαν σύννεφα χωρίς νερό, που σπρώχνονται και στροβιλίζονται εδώ και εκεί από τους ανέμους. Είναι δένδρα φθινωπορινά, που και αν τύχη και ανθίσουν, μένουν οπωσδήποτε άκαρπα, δύο φορές πεθαμένα και ξηρά, (μίαν πρινπιστεύσουν στον Χριστόν και δευτέραν, που έχουν απαρνηθή και ξεκόψει απ' τον Χριστόν)• δένδρα, που έχουν ξερριζωθή από την Εκκλησίαν του Χριστού.
Ιου. 1,13 κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας, ἀστέρες πλανῆται, οἷς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς τὸν αἰῶνα τετήρηται.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,13 Είναι άγρια κύματα θαλάσσης που χύνουν προς τα έξω σαν αηδιαστικόν αφρόν τας αισχράς και επαισχύντους πράξεις των. Είναι αστέρια, πουπλανώνται έξω από την τροχιάν των εδώ και εκεί, δια να εξαπατούν τους ταξιδεύοντας, να βαδίζουν δε και οι ίδιοι προς τον όλεθρον. Εις αυτούς έχει επιφυλαχθή αιωνία η τιμωρία, το πυκνόν και αδιαπέραστον σκότος του Αδου.
Ιου. 1,14 προεφήτευσε δὲ καὶ τούτοις ἕβδομος ἀπὸ Ἀδὰμ Ἐνὼχ λέγων· ἰδοὺ ἦλθε Κύριος ἐν ἁγίαις μυριάσιν αὐτοῦ,</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,14 Εχει δε προφητεύσει δι' αυτούς και ο Ενώχ, έβδομος στους γενεαλογικούς καταλόγους από τον Αδάμ, λέγων• “ιδού ήλθεν ο Κυριος με τας μυριάδας των αγίων αυτού αγγέλων και δικαίων,
Ιου. 1,15 ποιῆσαι κρίσιν κατὰ πάντων καὶ ἐλέγξαι πάντας τοὺς ἀσεβεῖς αὐτῶν περὶ πάντων τῶν ἔργων ἀσεβείας αὐτῶν ὧν ἠσέβησαν καὶ περὶπάντων τῶν σκληρῶν ὧν ἐλάλησαν κατ᾿ αὐτοῦ ἁμαρτωλοὶ ἀσεβεῖς.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,15 δια να κάμη κρίσιν εναντίον όλων των αμαρτωλών και να ελέγξη όλους τους ασεβείς μεταξύ αυτών, δι' όλα τα έργα της ασεβείας των, με τα οποία ύβρισαν τον Θεόν, και δι' όλα τα βλάσφημα και διεστραμμένα λόγια, τα οποία αμαρτωλοί ασεβείς είπαν εναντίον του Θεού”.
Ιου. 1,16 Οὗτοί εἰσι γογγυσταί, μεμψίμοιροι, κατὰ τὰς ἐπιθυμίας αὐτῶν πορευόμενοι, καὶ τὸ στόμα αὐτῶν λαλεῖ ὑπέρογκα, θαυμάζοντεςπρόσωπα ὠφελείας χάριν.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,16 Αυτοί γογγύζουν πάντοτε και μεμψιμοιρούν εναντίον του Θεού, ζώντες και συμπεριφερόμενοι σύμφωνα με τας αμαρτωλάς επιθυμίας της καρδίαςτων, το στόμα των λαλεί αλαζονικά και πομπώδη λόγια, προσποιούμενοι ότι θαυμάζουν πρόσωπα πλούσια και ισχυρά, τα οποία και κολακεύουν, δια να επιτύχουν με τας κολακείας των υλικά κέρδη.
Ιου. 1,17 Ὑμεῖς δέ, ἀγαπητοί, μνήσθητε τῶν ῥημάτων τῶν προειρημένων ὑπὸ τῶν ἀποστόλων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,17 Σεις δε, αγαπητοί, ενθυμηθήτε τα λόγια τα οποία εκ των προτέρων και ως προφητικά έχουν λεχθή από τους αποστόλους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Ιου. 1,18 ὅτι ἔλεγον ὑμῖν ὅτι ἐν ἐσχάτῳ χρόνῳ ἔσονται ἐμπαῖκται κατὰ τὰς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβιῶν.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,18 Ενθυμηθήτε, ότι αυτοί σας έλεγαν, πως κατά τους τελευταίους καιρούς, που θα προηγηθούν από την παρουσίαν του Χριστού, θα υπάρξουν άνθρωποι είρωνες και χλευασταί εναντίον του Θεού και του θελήματός του, που θα ζουν και θα συμπεριφέρονται σύμφωνα με τας φαύλαςεπιθυμίας των, δια να διαπράττουν έτσι ασεβείας.
Ιου. 1,19 Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,19 Αυτοί είναί που δημιουργούν διαιρέσεις εις την Εκκλησίαν, άνθρωποι ζωώδεις που κυριαρχονται από τα κατώτερα ένστικτα και οι οποίοι ούτε Πνεύμα Θεού έχουν ούτε και το ιδικόν των πνεύμα έχουν καλλιεργημένον και προικισμένον με την θείαν χάριν.
Ιου. 1,20 Ὑμεῖς δέ, ἀγαπητοί, τῇ ἁγιωτάτῃ ὑμῶν πίστει ἐποικοδομοῦντες ἑαυτούς, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ προσευχόμενοι,</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,20 Σεις όμως, αγαπητοί, οικοδομούντες τους εαυτούς σας επάνω στο θεμέλιον της αγιωτάτης πίστεώς σας, προσευχόμενοι με τον φωτισμόν και τηνέμπνευσιν του Αγίου Πνεύματος,
Ιου. 1,21 ἑαυτοὺς ἐν ἀγάπῃ Θεοῦ τηρήσατε, προσδεχόμενοι τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς ζωὴν αἰώνιον.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,21 φυλάξατε τους εαυτούς σας μέσα εις την αγάπην του Θεού, περιμένοντες με εμπιστοσύνην και υπομονήν το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια να αξιωθήτε έτσι να εισέλθετε εις την αιώνιον ζωήν.
Ιου. 1,22 καὶ οὓς μὲν ἐλεεῖτε διακρινόμενοι,</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,22 Και εις άλλους μεν να δείχνετε έλεος και καλωσύνην, συνομιλούντες και καθοδηγούντες αυτούς εις την γνώσιν του αληθινού Θεού,
Ιου. 1,23 οὓς δὲ ἐν φόβῳ σῴζετε, ἐκ τοῦ πυρὸς ἁρπάζοντες, μισοῦντες καὶ τὸν ἀπὸ τῆς σαρκὸς ἐσπιλωμένον χιτῶνα.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,23 άλλους δε με φόβον και σύνεσιν μήπως και σεις βλαβήτε από το κακόν των παράδειγμα, αγωνισθήτε να τους σώζετε, αρπάζοντες αυτούς από τηνφωτιάν των θανασίμων κινδύνων της αμαρτίας και μισούντες σαν ρυπαρόν χιτώνα την ζωήν, την μολυσμένην από τας αμαρτίας και τα πάθη της σαρκός.
Ιου. 1,24 Τῷ δὲ δυναμένῳ φυλάξαι αὐτοὺς ἀπταίστους καὶ στῆσαι κατενώπιον τῆς δόξης αὐτοῦ ἀμώμους ἐν ἀγαλλιάσει,</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,24 Εις αυτόν δε, ο οποίος ημπορεί να σας προφυλάξη και διατηρήση απταίστους και να σας παρουσιάση εμπρός εις την άπειρον δόξαν τουακηλιδώτους και αγνούς, γεμάτους αγαλλίασιν,
Ιου. 1,25 μόνῳ σοφῷ Θεῷ σωτῆρι ἡμῶν, δόξα καὶ μεγαλωσύνη, κράτος καὶ ἐξουσία καὶ νῦν καὶ εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.</div>{{rightannotation}}
Ιου. 1,25 στον μόνον σοφόν Θεόν, τον Σωτήρα μας, ας είναι η άπειρος δόξα και μεγαλειότης, η απόλυτος κυριαρχία και εξουσία και τώρα και εις όλους τους αιώνας. Αμήν.
 
---1. Ο φόβος του Θεού είναι αρχή της αρετής.
Λέγεται δε ότι είναι γέννημα της πίστεως και σπείρεται στην καρδιά, όταν αποχωρισθή η διάνοια από τον περισπασμό του κόσμου, ώστε να συνάξη τις σκέψεις της, που περιφέρονται από τον μετεωρισμό, με σκοπό την αναζήτησι της μέλλουσας αποκαταστάσεως.
Τίποτε δεν είναι καταλληλότερο, για να θεμελιώση κανείς την αρετή, από το να επιδοθή στην απαλλαγή από τις υποθέσεις του βίου και να διαμείνη στον νόμο του φωτός, στην οδό των δικαίων και των αγίων, όπως κατά Πνεύμα επεσήμανε και επωνόμασε ο ψαλμωδός.
Μόλις και μετά δυσκολίας ευρίσκεται άνθρωπος που μπορεί να βαστάση τις τιμές, ίσως μάλιστα δεν ευρίσκεται καθόλου (κι αυτό λόγω της γρήγορης εναλλαγής των πραγμάτων, όπως θα μπορούσε να ειπή κανείς), ούτε ακόμα κι αν γίνη κανείς ισάγγελος.
---2. Αρχή της οδού της ζωής είναι το να μελετά ο νους πάντοτε τα λόγια του Θεού και να περνά σε πτωχεία.
Διότι το πότισμα από εκεί συντελεί στην τελείωσί της• δηλαδή το πότισμα από τη μελέτη των λόγων του Θεού σε βοηθεί στην επίτευξι της πτωχείας, η δε επίτευξις της πτωχείας σου δίδει ευκαιρία να επιτύχης την μελέτη των λόγων του Θεού.
Η βοήθεια αυτών των δύο φέρει γρήγορα στην ανάβασι όλης της οικοδομής των αρετών.
Κανείς δε μπορεί να πλησιάση τον Θεό, παρά μόνο εκείνος που απομακρύνεται από τον κόσμο.
Απομάκρυνσι βέβαια δεν εννοώ την έξοδο από το σώμα, αλλ' από τα πράγματα του κόσμου.
---3. Αυτή είναι η αρετή, το να σχολάση κανείς από τον κόσμο κατά τη διάνοιά του.
Δεν μπορεί η καρδιά να γαληνεύση και να είναι αφαντασίαστη, όσον καιρό οι αισθήσεις ενεργούν, και χωρίς την έρημο ούτε τα πονηρά πάθη καταργούνται ούτε οι πονηροί λογισμοί εκλείπουν.
Πριν η ψυχή μεθύση από την πίστι στον Θεό και αντιληφθή την πνευματική της δύναμι, δεν μπορεί να θεραπεύση την ασθένεια των αισθήσεων ούτε να καταπατήση με δύναμι την ορατή ύλη που αποτελεί φραγμό στις εσωτερικές κινήσεις, ούτε να αντιληφθή το λογικό γέννημα του αυτεξουσίου.
Καρπός αυτών των δύο είναι η λύτρωσις.
Χωρίς την πρώτη δεν υπάρχει ούτε η δεύτερη, και όπου ορθοποδεί η δεύτερη, εκεί η τρίτη δένεται σαν με χαλινάρι.
---4. Όταν η χάρις αυξηθή στον άνθρωπο, τότε μέσα στον πόθο της δικαιοσύνης ο φόβος του θανάτου του γίνεται ευκαταφρόνητος, και ευρίσκει πολλές αιτίες στην ψυχή του, περί του ότι πρέπει να υποφέρη θλίψεις για τον φόβο του Θεού.
Όσα φαίνονται να βλάπτουν το σώμα, που εισβάλλουν ξαφνικά στην φύσι και ακολούθως προκαλούν παθήματα, εμπρός στα μάτια του θεωρούνται μηδαμινά σε σύγκρισι προς τα μελλοντικά αγαθά που ελπίζονται από τώρα.
Δεν είναι δυνατό, χωρίς την παραχώρησι των πειρασμών, να γνωρίσωμε την αλήθεια.
Πληροφορείται δε ακριβώς περί τούτου ο άνθρωπος από την διάνοιά του, καθώς και περί του ότι δείχνει πολλή πρόνοια ο Θεός για τον άνθρωπο• δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν ζή κάτω από την πρόνοιά του• εκείνους μάλιστα που εξήλθαν για να τον αναζητήσουν και βαστάζουν τα πάθη για χάρι του, τους παρακολουθεί προσεκτικά, δείχνοντάς τους με το δάκτυλο.
---5. Όταν όμως ο άνθρωπος στερήται πλήρως της χάριτος, τότε όλα τα προειρημένα ευρίσκονται ενάντια σ' αυτόν, η γνώσις φαίνεται μεγαλύτερη από την πίστι λόγω της περιέργειας και η πεποίθησις στον Θεό δεν κατορθώνει όλα τα πράγματα• κι έτσι ούτε η πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο αναγνωρίζεται, αλλά ο τέτοιου είδους άνθρωπος πέφτει θύμα της ενέδρας εκείνων που παραμονεύουν για να κατατοξεύσουν τα βέλη τους στο σκοτάδι εναντίον του.
---6. Αρχή της αληθινής ζωής του ανθρώπου είναι ο φόβος του Θεού.
Αλλ' αυτός δεν δέχεται να διαμείνη στην ψυχή μαζί με τον μετεωρισμό• διότι με την επήρεια των αισθήσεων η καρδιά απομακρύνεται από την απόλαυσι του Θεού.
Όπως έχει λεχθή, οι εσωτερικές σκέψεις κατά την αίσθησί τους έχουν δεθή με τα αισθητήρια που τις υπηρετούν.
---7. Ο δισταγμός της καρδίας εισάγει στην ψυχή την δειλία, ενώ η πίστις μπορεί να ενισχύση την ανδρεία ακόμη και με την εκκοπή των μελών.
Όσον καιρό υπερισχύει σε σένα ο πόθος της σαρκός, δεν θα μπορέσης να γίνης θαρραλέος και απτόητος από τα πολλά εναντιώματα που παραμένουν κοντά σ' αυτό που ποθείς.
---8. Όποιος επιθυμεί την τιμή, δεν μπορεί ν' αποφύγη τις αιτίες της λύπης.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που, ενώπιον της μεταβολής των πραγμάτων, η διάνοιά του δεν δοκιμάζει αλλοίωσι προς το προκείμενο πράγμα.
Εάν, λέγει, η επιθυμία είναι γέννημα των αισθήσεων, ας σιωπήσουν λοιπόν όσοι ομολογούν ότι φυλάττουν την ειρήνη της διανοίας μέσα στους περισπασμούς.
---9. Σώφρων είναι, όχι όποιος λέγει ότι οι αισχροί λογισμοί του σταματούν την ώρα του κόπου και τον καιρό της πάλης και του αγώνος, αλλά όποιος με την αλήθεια της καρδιάς του σωφρονίζει την θεωρία της διανοίας του, ώστε να μη ατενίζη με αναίδεια τους ακόλαστους λογισμούς.
Όταν η σεμνότης της συνειδήσεώς του μαρτυρήται από τα βλέμματά του που συγκρατούνται προσεκτικά, η αιδημοσύνη είναι σαν καταπέτασμα που κρεμάται στον κρυπτό χώρο των λογισμών, και η αγνεία του γίνεται σαν σώφρων παρθένος που διατηρείται πιστή στον Χριστό.
---10. Τίποτε δεν είναι τόσο ικανό για να αποτρέψη τις επιθυμίες της ακολασίας από την ψυχή και να διώξη τις μνήμες που κινούνται κι επαναστατούν μέσα στη σάρκα και της δημιουργούν ταραχώδη φλόγα, όσο το να βαπτισθούμε μέσα στον πόθο της μαθήσεως καν να επιδιώξωμε το βάθος των νοημάτων της θείας Γραφής.
Όταν οι λογισμοί καταβυθισθούν στην ηδονή που προκαλείται από την επιδίωξι της σοφίας της αποθησαυρισμένης στους λόγους, με την δύναμι που αντλεί απ' αυτούς την γνώσι, ο άνθρωπος εγκαταλείπει οπίσω του τον κόσμο και λησμονεί όλα τα ευρισκόμενα σ' αυτόν, εξαλείφει από την ψυχή όλες τις μνήμες που γεννούν εικόνες της σωματώσεως του κόσμου και πολλές φορές την απαλλάσσει από τους λογισμούς που κατά συνήθεια επισκέπτονται την φύσι.
Και η ίδια η ψυχή παραμένει σε έκστασι με τις νέες απαντήσεις που δίδονται από την θάλασσα των μυστηρίων των Γραφών.
---11. Επίσης, αν ο νους κολυμβά στην επιφάνεια των υδάτων, δηλαδή της θάλασσας των θείων Γραφών, και δεν μπορή να βυθίση τις σκέψεις του σε όλο το βάθος, ώστε να κατανοήση όλους τους θησαυρούς που ευρίσκονται στο βυθό της, αρκετός του είναι ο πόθος της ίδιας της μελέτης, για να δέση τους λογισμούς του δυνατά σ' ένα θαυμαστό λογισμό, ώστε να τους εμποδίση να τρέξουν προς τη φύσι του σώματος, όπως είπε κάποιος από τους θεοφόρους.
Διότι η καρδιά είναι χαύνη και δεν μπορεί να υποφέρη τις κακίες που συναντά από τους εξωτερικούς και εσωτερικούς πολέμους.
Και γνωρίζετε ότι ο κοινός λογισμός είναι βαρύς.
Αν η καρδιά δεν αφοσιωθή στη γνώσι, δεν μπορεί να υποφέρη την ταραχή που προκαλεί η ορμή του σώματος.
---12. Όπως το βάρος των σταθμών εμποδίζει την ταλάντευσι της ζυγαριάς με τους ανέμους, έτσι η αιδημοσύνη και ο φόβος εμποδίζουν την ταλάντευσι της διανοίας.
Η έλλειψις του φόβου και της αιδημοσύνης γίνεται αιτία να ρεμβάζη διαρκώς ο νους και λόγω της απομακρύνσεως του φόβου από την ψυχή η ζυγαριά της διανοίας κινείται ελεύθερα εδώ και εκεί.
Όπως λοιπόν, όταν οι πλάστιγγες της ζυγαριάς πιέζωνται από τα βαρύτατα σταθμά, η ζυγαριά δεν σαλεύεται εύκολα από τον άνεμο που πνέει, έτσι και η διάνοια, όταν βαρύνεται από τον φόβο του Θεού και την αιδημοσύνη, δεν ανατρέπεται εύκολα από εκείνα που την σαλεύουν.
Και όσο ελλείπει ο φόβος από τη διάνοια, τόσο αυτή κυριεύεται από την τροπή και την αλλοίωσι.
Προσπάθησε λοιπόν να θέσης θεμέλιο στην οδοιπορία σου τον φόβο του Θεού, και σε λίγες ημέρες θ' αποκατασταθής στην πύλη της βασιλείας χωρίς παρέκκλισι από τον δρόμο.
---13. Όταν μελετάς τις Γραφές, εξέτασε τον σκοπό του λόγου, ώστε να εμβαθύνης σ' αυτόν και να κατανοήσης σε όλη του την έκτασι το βάθος των αγίων νοημάτων.
Όσοι οδηγούνται κατά την ζωή τους από τη θεία χάρι προς τον φωτισμό, αισθάνονται ότι κάποια νοητή ακτίς διαπερνά τους στίχους των κειμένων και ξεχωρίζει για την διάνοια τα απλά λόγια από τα λόγια που έχουν βαθύ νόημα για την σύνεση της ψυχής.
---14. Ανθρωπος που διαβάζει απλώς τους βαθυστόχαστους στίχους, έχει την καρδιά του αποψιλωμένη και κενή από την αγία δύναμι που παρέχει στην καρδιά μια γλυκύτατη γεύσι με νοήματα που εκπλήσσουν την ψυχή.
---15. Κάθε πράγμα τρέχει εκ φύσεως προς το συγγενές του.
Και η ψυχή, που έχει μόριο του Πνεύματος, όταν ακούση ένα λόγο που έχει κρυμμένη μέσα του πνευματική δύναμι, έλκει ενθέρμως την έννοιά του.
Ένα πράγμα που λέγεται πνευματικώς κι έχει μέσα του κρυμμένη μεγάλη δύναμι δεν κινεί όλους τους ανθρώπους σε θαυμασμό.
Ο περί αρετής λόγος χρειάζεται καρδιά που έχει διακόψει τις σχέσεις με τη γη και με τη συναναστροφή της.
Η αρετή δεν κινεί τον λογισμό του ανθρώπου, που μοχθεί την φροντίδα των πρόσκαιρων πραγμάτων, προς την επιθυμία τους και προς αναζήτησι του τρόπου αποκτήσεώς των.
Η απαλλαγή από την ύλη προηγείται της ενώσεως προς τον Θεό, αν και πολλές φορές, κατά την οικονομία της χάριτος, αυτή η ένωσις ευρίσκεται πριν από εκείνην σε μερικούς ανθρώπους, καθώς ένας πόθος καλύπτει άλλον πόθο.
Η τάξις αυτής της οικονομίας είναι διαφορετική από την κοινή τάξι των ανθρώπων.
Εσύ βέβαια φύλαξε την κοινή τάξι, αν όμως προλάβη μέσα σου η χάρις, δικό της είναι το κατόρθωμα• αν όχι, ακολουθώντας τον δρόμο, που οι πολλοί εβάδισαν κατά την αναλογία της προόδου των, ανέβα στο ύψος του πνευματικού πύργου.
---16. Κάθε τι που ενεργείται διά της θεωρίας και εκτελείται διά της υπέρ αυτού εντολής, είναι εντελώς αθεώρητο από τους οφθαλμούς του σώματος.
Και κάθε τι που ενεργείται διά της πράξεως, είναι σύνθετο, διότι η μοναδική εντολή, δηλαδή η εκτέλεσις, χρειάζεται και τα δύο, την θεωρία και την πράξι, χάριν των σωματικών και των ασωμάτων.
Διότι η σύνθεσις των δύο αποτελεί μια ενότητα.
Τα έργα, που επιζητούν την καθαρότητα, δεν αναχαιτίζουν την μνήμη των περασμένων παραπτωμάτων, αλλά λαμβάνουν από την διάνοια την λύπη που προέρχεται από την μνήμη, κι έτσι η διάβασις της μνήμης γίνεται επωφελής στη διάνοια.
Η ευθυμία της ψυχής για την απόκτησι της αρετής είναι ανώτερη από την επιθυμία του ομοζύγου σώματος.
Το μέτρο αποτελεί κόσμημα κάθε πράγματος.
Διότι χωρίς μέτρο και τα θεωρούμενα ως καλά καθίστανται επιβλαβή.
---17. Θέλεις να κοινωνήσης με τον Θεό νοερώς διά της προσλήψεως εκείνης της ηδονής, που δεν είναι υποδουλωμένη στις αισθήσεις; Ακολούθει την αγάπη, που, όταν ευρίσκεται στην καρδιά σου, εικονίζεται μέσα σου το άγιο εκείνο κάλλος, με το οποίο ωμοιώθηκε.
Ο καθολικός χαρακτήρ της αγάπης φέρει την ψυχή χωρίς καθυστέρησι στην ένωσι με την λαμπρότητα της δόξας και στην κοινωνία με την θεότητα.
---18. Η πνευματική ένωσις είναι μνήμη ατελείωτη, η οποία με ένθερμο πόθο φλογίζει αδιακόπως την καρδιά, παίρνοντας δύναμι για τον δεσμό από την εμμονή στις εντολές, χωρίς τίποτε το καταχρηστικό ούτε το φυσικό.
Πράγματι, εκεί ευρίσκει την ύλη, ώστε να στηριχθη επάνω της για την θεωρία της ψυχής.
Έτσι η καρδιά φθάνει σε έκπληξι, κλείνοντας τις διπλές αισθήσεις της, τις σαρκικές και τις ψυχικές.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς την πνευματική αγάπη, που υποδηλώνει την αόρατη εικόνα, αν πρώτα δεν αρχίση κανείς να αισθάνεται έλεος, όπως είπε ο Κύριός μας, για να πλησιάση στην τελειότητα του Πατρός.
Διότι έτσι παρήγγειλε σ' αυτούς που τον υπακούουν τούτο να θέσουν θεμέλιο.
---19. Άλλος είναι ο λόγος της πράξεως και άλλος ο λόγος της τέχνης.
Διότι η σοφία γνωρίζει να στολίζη τους λόγους της χωρίς την πείρα των πραγμάτων και να λαλή την αλήθεια χωρίς να την γνωρίζη και να διδάσκη περί της αρετής χωρίς να έχη ποτέ λάβει πείρα του έργου της.
Ο λόγος που στηρίζεται στην πράξι είναι ταμείο της ελπίδος, ενώ η άπρακτη σοφία είναι αποθήκη αισχύνης.
---20. Ο άπρακτος λόγος είναι σαν τον τεχνίτη που ζωγραφίζει τους τοίχους με ύδωρ, το οποίο δεν μπορεί να ικανοποιήση τη δίψα του, και σαν τον άνθρωπο που βλέπει όμορφα όνειρα.
Εκείνος που ομιλεί περί της αρετής από έμπρακτη πείρα, μεταδίδει απ' αυτήν στον ακροατή του, όπως μεταδίδει κανείς από τα χρήματα του εμπορίου του κι ανοίγει το στόμα του θαρραλέα μαζί με τα πνευματικά του τέκνα, καθώς είπε ο γέρων Ιακώβ στον σώφρονα Ιωσήφ• «ιδού, σου έδωσα ένα μερίδιο περισσότερο από τους αδελφούς σου, το οποίο επήρα από τους Αμορραίους με το ξίφος μου και με το τόξο μου».
---21. Η πρόσκαιρη ζωή είναι ποθητή στον άνθρωπο με μολυσμένη διαγωγή, καθώς και σ' εκείνον που έρχεται δεύτερος απ' αυτόν, τον εστερημένο γνώσεως.
Καλώς έχει ειπεί κάποιος, ότι ο φόβος του θανάτου λυπεί τον άνθρωπο που κατακρίνεται από τη συνείδησί του• εκείνος όμως που έχει αγαθή μαρτυρία για τον εαυτό του, αυτός επιθυμεί τον θάνατο όσο τη ζωή.
Να μη θεωρήσης ως αληθινόν σοφό κάποιον που για χάρι αυτής της ζωής υποδουλώνει τη διάνοιά του στη δειλία και τον φόβο.
Όλα τα αγαθά και τα κακά που συμβαίνουν στην σάρκα, να τα θεωρής όνειρα• διότι δεν πρόκειται μόνο κατά τον θάνατο να τα αποχωρισθής, αλλά πολλές φορές σε εγκαταλείπουν και πριν από τον θάνατο και απέρχονται.
Αν όμως μερικά απ' αυτά τα αγαθά συνδέονται με την ψυχή σου, αυτά να νομίζης ότι στον αιώνα τούτον τα έχεις κτήματά σου, και στο μέλλοντα έρχονται μαζί σου.
Και αν είναι καλά, να ευφραίνεσαι και να ευχαριστήσης τον Θεό κατά την διάνοιά σου• αν όμως είναι κακά, να είσαι περίλυπος, να στενάζης και να ζητήσης απαλλαγή από αυτά, όσο είσαι ακόμη στο σώμα.
Κάθε αγαθό που ενεργείται μέσα σου νοερώς και κρυφίως, να το διατηρής ακριβώς.
Διότι γι' αυτά τα έργα μεσίτες έχουν γίνει το βάπτισμα και η πίστις, στα οποία προσηλώθηκες από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, για την εκτέλεσι αγαθών έργων του, μαζί με τον Πατέρα και το άγιο Πνεύμα.
---22. Σ' αυτόν ανήκει η δόξα και τιμή και ευχαριστία και προσκύνησις, στους αιώνες των αιώνων.
Γένοιτο.
</div>
 
==== ΛΟΓΟΣ Α': Πρωτότυπο ====
 
Μετάφραση ΛΟΓΟΣ Α[1]
[Επεξεργασία]ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
---1. Ο φόβος του Θεού αρχή εστί της αρετής.
Λέγεται δε είναι γέννημα της πίστεως και σπείρεται εν τη καρδία, όταν αποχωρισθή η διάνοια από του περισπασμοΰ του κό­σμου, του συνάξαι τάς νοήσεις αυτής, τάς ρεμβομένας εκ του μετεωρισμού, εν τη αδολεσχία της μελλούσης αποκαταστάσε­ως.
Το θείναι θεμέλιον της αρετής, ουδέν κρειττότερον του επισχείν τίνα εαυτόν εν τη απαλλαγή των του βίου πραγμάτων και διαμείναι εν τω νόμω του φωτός των τρίβων των ευθειών και αγίων, ων εν Πνεύματι ο ψαλμωδός εσήμανε και επωνόμασε.
Μόλις ευρίσκεται άνθρωπος δυνάμενος φέρειν την τιμήν, τάχα δε ουδέ παντελώς ευρίσκεται (και τούτο εκ της ταχείας υποδο­χής της αλλοιώσεως, ως αν τις λέγη), ουδέ εάν τις ισάγγελος γένηται τοις τρόποις.
---2. Η αρχή της οδού της ζωής, το αεί μελετήσαι τον νουν εν τοις λόγοις του Θεού και εν πτωχεία διατρίβειν.
Το γαρ εκείθεν αρδεύεσθαι, συνεργεί είς την ταύτης τελείωσιν ήγουν το αρδεύεσθαι εκ της μελέτης των λόγων του Θεού, βοηθεί σοι εις την της πτώχειας κατόρθωσιν, η δε της ακτημοσύνης κατόρθωσις σχολήν παρέχει σοι του κατορθώσαι την μελέτην των λόγων του Θεού.
Η δε βοήθεια των δύο τούτων συντόμως αναφέρει εις την ανάβασιν πάσης οικοδομής των αρετών.
Ου­δείς δύναται πλησιάσαι τω Θεώ, εί μη ο αφιστών εαυτόν εκ του κόσμου.
Απόστασιν δε λέγω, ου την εκδημίαν του σώμα­τος, άλλα των του κόσμου πραγμάτων.
---3. Αύτη δε εστίν η αρετή, ίνα τις εν τη διανοία αυτού σχολάση από του κόσμου.
Ου δύναται η καρδία γαληνιάσαι και αφάνταστος είναι, όσον αι αισθήσεις ενεργούσι τινά, ουδέ τα πάθη τα σωματικά καταργούνται, ουδέ οι πονηροί λογισμοί εκλείπουσιν άνευ της ερήμου.
'Εως αν κτήσηται η ψυχή μέθην εν τη πίστει του Θεού, εν τη υποδοχή της δυνάμεως της αισθήσεως αυτής, ούτε την ασθένειαν των αισθήσεων θεραπεύσει, ούτε δυνάμει δύναται πατήσαι την ύλην την ορατήν, ήτις εστί φραγμός των έσω, και ουκ αισθάνεται του αυτεξουσίου το λογικόν γέννημα.
Και ο καρπός αμφοτέρων ο εκλινισμός.
Άνευ της πρώτης, ουδέ η δευτέρα όπου δε η δευτέρα ουκ ορθοποδεί, εκεί η τρίτη ως εν χαλινώ δέδεται.
---4. Όταν μεν η χάρις πληθυνθή εν ανθρώπω, τότε εν τω πόθω της δικαιοσύνης ο φόβος του θανάτου ευκαταφρόνητος αυτώ γίνεται και αιτίας πολλάς ευρίσκει τις εν τη ψυχή αυτού, ότι δει υπέρ του φόβου του Θεού υποφέρειν την θλίψιν.
Και όσα δοκούντα βλάπτειν το σώμα και αιφνιδίως επί την φύσιν επέρ­χονται και ακολούθως εις το παθείν ετέθησαν, ως ουδέν λογί­ζονται εν οφθαλμοίς αυτού εν συγκρίσει των ελπιζομένων από του νυν.
Και ου δυνατόν χωρίς παραχωρήσεως των πειρασμών γνώναι ημάς την αλήθειαν.
Πληροφορίαν δε περί τούτου εκ της διανοίας ακριβώς ευρίσκει και ότι πρόνοιαν πολλήν έχει ο Θεός έπι τον άνθρωπον και ουκ εστίν άνθρωπος, μη ων υπό την πρόνοιαν αυτού, και μάλιστα επί τους εξελθόντας ζητήσαι αυ­τόν και βαστάζοντας τα πάθη υπέρ αυτού, δακτυλοειδώς θεωρεί λαμπρώς.
---5. Όταν δε η στέρησις της χάριτος πληθυνθή εν ανθρώπω, τότε πάντα τα ρηθέντα εναντία ευρίσκονται πλησίον και η γνώσις μείζων της πίστεως δια την εξέτασιν και η πεποίθησις του Θεού ουκ εν παντί πράγματι επιτυγχάνει και ούτως ουδέ η πρόνοια του Θεού περί τον άνθρωπον νομίζεται, αλλά υπό των ενεδρευόντων του εν σκοτομήνη κατατοξεύσαι αυτών τα βέλη ενδελεχώς ενεδρεύεται εν τούτοις ο τοιούτος.
---6. Αρχή της αληθινής ζωής του ανθρώπου, ο φόβος του Θεού, και ούτος συν τω μετεωρισμώ τίνων εν τη ψυχή διαμείναι ου πείθεται.
Διασκεδάζεται γαρ η καρδία εκ της ηδο­νής του Θεού εν τη διακονία των αισθήσεων.
Δέδενται γαρ, φησίν, αι έσω έννοιαι εν τη αισθήσει αυτών εν τοις αισθητηρίοις τοις διακονούσιν αυταίς.
---7. Δισταγμός καρδίας επεισάγει τη ψυχή δειλίαν, η δε πίστις και εν τη εκκοπή των μελών δύναται κρατύναι την προαίρεσιν.
Εν όσω ο πόθος της σαρκός υπερισχύει εν σοι, εύθραστος και απτόητος ου δυνήση γενέσθαι εκ των πολλών εναντιωμάτων των διαμενόντων πλησίον του ποθούμενου.
---8. Ο εφιέμενος της τιμής, ου δύναται στερηθήναι των αιτιών της λύπης.
Ουδείς εστίν άνθρωπος εν τη αλλοιώσει των πραγμάτων, όστις ου κτάται εν τη διανοία αυτού αλλοίωσιν προς το προκείμενον πράγμα.
Εάν η επιθυμία, φησί, γέννημα των αισθήσεων υπάρχη, σιωπησάτωσαν λοιπόν οι μετά περισπασμού την ειρήνην της διανοίας φυλάττειν ομολογούντες.
---9. Σώφρων εστίν, όστις ουκ εν τω κόπω και τω καιρώ της πάλης και του αγώνος λέγει, ότι παύονται εξ αυτού οι αι­σχροί λογισμοί, αλλ' ός τη αληθεία της καρδίας αυτού σωφρο­νίζει την θεωρίαν της διανοίας αυτού, του μη ατενίσαι αναιδώς τοις ακολάστοις λογισμοίς.
Και ότε η σεμνότης της συνειδήσε­ως αυτού μαρτυρεί εκ της θέας των οφθαλμών αυτού το πιστόν, η αιδώς ώσπερ καταπέτασμα εστί κρεμάμενη εν τω κρυπτώ χώρω των λογισμών.
Και ο σώφρων παρθένος γίνε­ται, και η αγνεία αυτού τηρούμενη εν πίστει τω Χριστώ.
---10. Ουκ εστί τι ούτως ικανόν προς αποτροπήν των προλήψεων της ακολασίας εκ της ψυχής και αποδιώκειν τάς κινουμένας μνήμας τάς επανισταμένας εν τη σαρκί και ποιούσας ταραχώδη φλόγα, ως το βαπτισθήναι εν τω ποθώ της μαθήσεως και καταδιώκειν οπίσω του βάθους των νοημάτων της θείας Γραφής.
Ότε οι λογισμοί καταβαπτισθώσι τη ηδονή της καταδιώξεως οπίσω της σοφίας της τεθησαυρισμένης εν τοις λόγοις, εν τη δυνάμει εν η απομάσσεται εξ αυτών την φανέρωσιν, καταλιμπάνει οπίσω του νώτου αυτού ο άνθρωπος τον κόσμον και πάντα τα εν αύτω λανθάνει και πάσας τάς μνήμας, τάς ενεργούσας εικόνας της σωματώσεως του κόσμου, εξαλεί­φει εκ της ψυχής και πολλάκις και εκ της χρείας των εξ έθους λογισμών, των επισκεπτόντων την φύσιν.
Και αύτη η ψυχή εν εκστάσει διαμένει εν ταίς καιναίς απαντήσεσι, ταις εκ της θαλάσσης των μυστηρίων των Γραφών.
---11. Και πάλιν εάν ο νους νήχηται επί την επιβολήν των υδάτων, ήτοι της θαλάσσης των θείων Γραφών, και μη δυνηθή εις όλον το βάθος βυθίσαι τα νοήματα αυτού, του κατανοήσαι όλους τους θησαυρούς τους εν τω βυθώ αυτής, αρκετόν αυτώ αύτη η μελέτη εν τω πόθω αυτής, του εμποδίσαι αυτούς μη δραμείν προς την φύσιν του σώματος, καθώς τις των θεοφόρων έφησε.
Διότι η αρδία χαύνη εστί και ου δύναται υποφέρειν τάς κακίας τάς απαντώσας από των έξω και των έσω πο­λέμων.
Και οίδατε, ότι ο κακός λογισμός βαρύς εστί, και εάν η καρδία μη ασχοληθή εν τη γνώσει, ου δύναται υπομείναι την ταραχήν της ορμής του σώματος.
---12. Και καθάπερ το βάρος του σταθμού τη οξύτητι της ροπής του ζυγού προς την ταραχήν των ανέμων, ούτως η αιδώς και ο φόβος τη ροπή της διανοίας.
Και κατά την αναλογίαν της λείψεως του φόβου και της αιδούς αιτία γίνεται τω νοί ρέμβεσθαι αεί και ενταύθα ώσπερ το αυτεξούσιον κατά την αναλογίαν της αποστάσεως τον φόβον εκ της ψυχής, ταράσσεται ο ζυγός της διανοίας ώδε κακείσε.
Λοιπόν, ώσπερ αι πλάστιγγες του ζυγού, υπό του βαρυτάτου σταθμίου βαρυνθείσαι, ουκ ευχε­ρώς υπό της του πνεύματος πνεύσεως ο ζυγός σαλεύεται, ούτω και η διάνοια, βαρυνθείσα υπό του φόβου του Θεού και της αιδούς, ου ραδίως τρέπεται υπό των σαλευόντων αυτήν.
Και καθ' όσον η λείψις του φόβου εν τη διανοία γένηται, κατά τοσούτον κυριεύεται υπό της τροπής και της αλλοιώσεως.
Σοφίσθητι του είναι θεμέλιον εν τη οδοιπορία σου τον φόβον του Θεού, και εν ολίγαις ημέραις αποκαθίστασαι εν τη πύλη της βασιλείας χωρίς κυκλεύσεως οδού.
---13. Εν πάσι τοις συναντώσι σοι εν ταίς Γραφαίς ανάκρινον τον σκοπόν του λόγου, του βαθύναι σευατόν και κατανοήσαι εν μεγάλη διαγνώσει το βάθος των νοημάτων των άγιων.
Οι εκ της θείας χάριτος εν τη πολιτεία αυτών οδηγούμενοι του φωτισθήναι, άει αισθάνονται ως ακτίνος τίνος νοητής διαπορευομένης εν μέσω των στίχων των γεγραμμένων και διακρινούσης έπροσθεν της διανοίας των ψιλών λόγων εκ των πραγμάτων των λεγομένων εν μεγάλη διανοία τη ψυχική συνέσει.
---14. Άνθρωπος αναγινώσκων εν μεγάλοις στίχοις ψιλώς, ψιλούται και η καρδία αυτού και σβέννυται εκ της αγίας δυ­νάμεως της παρεχούσης τη καρδία γλυκυτάτην γεύσιν εν κατα­νοήσει ψυχής θαυμαστή.
---15. Εκαστόν τι προς το συγγενές αυτού τρέχειν είωθε.
Και ψυχή, έχουσα μέρος Πνεύματος, όταν άκούση ρήματος του έχοντος έγεκρυμμένην εν έαυτω δύναμιν πνευματικήν, δια­πύρως έλκει την ύπόθεσιν αυτού.
Ου πάντα άνθρωπον εξυπνίζει εις το θαυμάζειν πράγμα πνευματικώς λεγόμενον και έχον εν εαυτώ εγκεκρυμμένην δύναμιν μεγάλην.
Ο λόγος ο περί αρε­τής χρήζει καρδίας σχολαζούσης από της γης και της ομιλίας αυτής.
Ανθρώπου δε, ούτινος η διάνοια μοχθεί εν τη φροντίδι των παρερχομένων, τα της αρετής πράγματα ουκ εξυπνίζουσι τον λογισμόν αυτού προς πόθον και ζήτησιν της κτήσεως αυ­τών.
Η λύσις η εκ της ύλης προτερεύει τη γενέσει αυτής του προς Θεόν δεσμού, ει και πολλάκις εν τη οικονομία της χάριτος ευρίσκεται προλαμβάνων ούτος εκείνης εν τισιν, ως πόθος κα­λύπτει πόθον.
Η τάξις του έθους της οικονομίας άλλη εστί παρά την τάξιν την κοινότητος των ανθρώπων.
Σύ δε την κοινήν τάξιν φύλαξον.
Εάν δε προλάβη εν σοι η χάρις, αυτής εστί τούτο' ει δε μη, εν τη οδώ των πάντων ανθρώπων, εν η ώδευσαν κατά την αναλογίαν της διαδοχής, ανάβηθι εις την ανάβα­σιν του πνευματικού πύργου.
---16. Έκαστον τι ενεργούμενον εν τη θεωρία και πληρούμενον δι' εντολής της υπέρ αυτού, αθεώρητόν εστίν όλον τοις του σώματος οφθαλμοίς.
Και έκαστον τι εν τη πράξει ενεργού­μενον, σύνθετον εστίν, ότι η εντολή η μία μόνη, ήγουν η πράξις, των αμφοτέρων δείται, της θεωρίας και της πράξεως, ένεκα των σωματικών και των ασωμάτων.
Η σύνθεσις γαρ των εκατέρων μία εστί.
Τα έργα τα φροντίζοντα της καθαρότητος ουκ αναχαιτίζουσι την αίσθησιν της μνήμης των παρελθόντων εγκλημάτων, αλλά την λύπην της μνήμης εκ της διανοίας λαμβάνουσι, και γίνεται από του νυν η της μνήμης διάβασις εν τη διανοία επωφελώς.
Πλεονεκτεί η πλεονεξία της ψυχής εν τη κτήσει της αρετής το μέρος της ορατής επιθυμίας του ομοζύγου σώματος.
Πάν πράγμα το μέτρον κοσμεί.
Χωρίς γαρ μέτρου, και τα νομιζόμενα καλά είναι, εις βλάβην μεθίστανται.
---17. Θέλεις κοινωνήσαι τω Θεώ εν τω νοί σου εν τη λήψει της αισθήσεως εκείνης της ηδονής, της μη καταδεδουλωμένης ταίς αισθήσεσιν; Ακολούθησον τη ελεημοσύνη, ήτις, όταν ευρέθη ένδον σου, εικονίζεται εν σοι εκείνο το κάλλος το άγιον, εν ω ωμοιώθης.
Το καθολικόν του πράγματος της ελεημοσύ­νης, εν ου καιρώ τινι μεσιτευομένω προς την ενότητα της δόξης της λαμπρότητος, της θεότητος κοινωνίαν εμποιεί τή ψυχή.
---18. Η ένωσις η πνευματική εστί μνήμη ασφράγιστος, ήτις εν διαπύρω πόθω αδιαστάτως εν τη καρδία πυρσεύεται, εκ της διαμονής της προς τάς εντολάς δύναμιν λαμβάνουσα προς τον δεσμόν, ου καταχρηστικώς, ουδέ φυσικώς.
Εκεί γαρ ευρίσκει ύλην τη ψυχική θεωρία επιστηριχθήναι υπ' αυτήν υποστατικώς.
Δια τούτο έρχεται εις έκπληξιν η καρδία του καμμύσαι τάς δίπλας αισθήσεις αυτής, τάς σαρκικάς και τάς ψυχικάς.
Ουκ εστίν άλλη τρίβος προς την πνευματικήν αγάπην, ήτις ει­κονίζει την αόρατον εικόνα, εάν μη πρώτον άρξηται τις του οικτειρήσαι, καθώς είρηκεν ο Κύριος ημών, προς την τελειότητα του Πατρός.
Και γαρ ούτως ενετείλατο τοις υπακούουσιν αυτώ, του θείναι τούτο θεμέλιον.
---19. Άλλος εστίν ο λόγος της πράξεως, και άλλος ο καλός λόγος.
Και χωρίς πείρας των πραγμάτων, οίδεν η σοφία κοσμήσαι τους λόγους αυτής και του λαλήσαι αλήθειαν μη γινώσκουσα αυτήν και του φανερώσαι περί της αρετής, και αυτός μηδέποτε λαβών πείραν του έργου αυτής.
---20. Ο λόγος ο εκ της πράξεως, ταμείον της ελπίδος, και η άπρακτος σοφία, παραθήκη αισχύνης.
Ώσπερ τεχνίτης εστί ζωγραφών το ύδωρ εν τοις τοίχοις και ου δύναται το ύδωρ εκείνο την δίψαν αυτού αναψύξαι, και ώσπερ άνθρωπος θεωρών ενύπνια καλά, ούτω και ο άπρακτος λόγος.
Ο εκ της πείρας του έργου αυτού λάλων περί αρετής, μεταδίδωσι τω ακούοντι αυτού, ώσπερ τις μεταδίδωσιν εκ του χρήματος της πραγματείας αυτού, και ώσπερ εκ των κτημάτων αυτού σπείρει την διδασκαλίαν εις τα ώτα των ενωτιζόντων αυτόν και ανοίγει το στόμα αυτού εν παρρησία μετά των πνευματικών αυτού τέκνων, καθώς ο γηραιός Ιακώβ τω σώφρονι Ιωσήφ έφη «ιδού, δέδωκά σοι εν μέρος περισσότερον των αδελφών σου, όπερ έλαβον εκ των Αμορραίων τω ξίφει μου και τω τόξω μου».
---21. Εκάστω ανθρώπω, έχοντι πολιτείαν μεμολυσμένην, η πρόσκαιρος ζωή ποθεινή αύτω εστί και τω τούτου δευτέρω, τω εστερημένω γνώσεως.
Καλώς είρηκέ τις, ότι ο φόβος του θανάτου λυπεί άνδρα καταγινωσκόμενον υπό της συνειδήσεως αυτού, ο δε έχων μαρτυρίαν αγαθήν εν εαυτώ, ούτος εφίεται του θανάτου ώσπερ ζωής.
Μη ψήφισης τινά σοφόν αληθινόν, τον υπέρ ταύτης της ζωής τη δειλία και τω φόβω καταδουλούντα αυτού την διάνοιαν.
Όλα τα αγαθά και τα κακά, τα συμβαίνοντα τη σαρκί, ενύπνια λογίζου είναι ου εν τω θανάτω γαρ μόνω έχεις λυθήναι εξ αυτών, αλλά πολλάκις προ του θανάτου καταλιμπάνουσι σε και απέρχονται.
Εάν δε τίνα εξ αυτών εχωσί τίνα κοινωνίαν εν τη ψυχή σου, αυτά νόμιζε έχειν κτήματα σου εις τον αιώνα τούτον και εις τον μέλλοντα μετά σου υπάγουσι.
Και εάν ώσι καλά, ευφραίνου και ευχαρίστησον τω Θεώ εν τη διανοία σου, εάν δε ώσι κακά, έσο περίλυπος και στέναξον και ζήτησον την απαλλαγήν εξ αυτών, εν όσω εί εν τω σώματι.
Έκαστον αγαθόν ενεργούμενον εν σοι νοητώς και εν τω κρύπτω, έχε αυτό ακριβώς.
Ότι το βάπτισμα και η πίστις γεγόνασι σοι μεσίται προς αυτό, εν οίς εκλήθης υπό του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου εις τα αγαθά έργα αυτού,συν τω Πατρί και τω αγίω Πνεύματι.
---22. Ω η δόξα και τιμή και ευχαριστία και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.
 
{{rightannotation}}
 
=== wwwwwwwwwwww ===
ewewewetwet
t
ew
e
wt
e
wttte
et
te fgdg fgdgff 444444444444444
tetwtew
</div>
 
=== sssss ssssssssssss ssssssssssss ssssssssssss sssssss ===
rtretrew
tew
t
we
tw
e
wtw