Βικιθήκη:Σχετικά: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Geraki (συζήτηση | Συνεισφορά) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Ποιήμα
Πασχάλης Παπαβασιλείου
Μια νοσταλγική εικόνα
Ένα ανοιχτό παράθυρο γιομάτο πείσματα
και ψιθυρίσματα
Αγάπη και έρωτας μακριά
πιο πέρα κι απ’ τη θύμηση
Ημίφως θρυμματίζει την αναγκαιότητα
των στιγμών
Όνειρα απραγματοποίητα πίσω μου
Εμπρός μου αβέβαια δειλινά
Η μνήμη πλημμυρισμένη
από αφρισμένες αναμνήσεις και ήχους κυμάτων
Μυριάδες τα αστραφτερά σπαθιά
σχίζουν την απεραντοσύνη του γαλάζιου
Ανταύγειες ενθυμήσεις πέφτουν αργά αργά
σχηματίζοντας τούτο δω το ποίημα
Αντιστέκομαι ακόμα στα βράδια εκείνα που είχαν κάτι από σένα
Μα όσο πασχίζω να τα αρνηθώ τόσο με πλησιάζουν
Θυμάμαι τις φλύαρες σιωπηλές ματιές σου
Τη μοσχοβολιά του κορμιού σου
Το νανούρισμα της φωνής σου
Την αύρα της πνοής σου
Τις ανησυχίες των ονείρων σου
Σε αναζητώ ανάμεσα στο ναι και το γιατί
Σε κρύβω στα βάθη της καρδιάς μου
εκεί που φυλάω τα μυστικά μου
Δανείζομαι τα μάτια σου
να βλέπω τις χαρές του κόσμου
που περνούν εμπρός μου
Ξαναβυθίζομαι ολοένα πιο συχνά
στο φως των πρώτων καιρών
παρέα με τα όνειρά μας
που κατοικούν αλλοίμονο στα τωρινά σκοτάδια μου
Ανοίγω της ψυχής μου την πόρτα να μπεις
τις μουχρές σκιές να φωτίσεις
με ανταύγειες αγάπης να ντύσεις
Ξεχασμένα ποτάμια ροή να τα δώσεις
να κυλήσουν ξανά σε ρυάκια ευτυχίας
Τις ωχρές στιγμές σε πηγάδια βαθιά να τις στείλεις
να χαθούν στης αβύσσου το σκότος
Να πετάξει η καρδιά
Να γευτεί ομορφιά μες στα κάλλη της τρέλας
Η ψυχή να χαρεί μια ανάσα πνοής
απ’ του ήλιου σου το άπλετο φως
------------------------------------------
Ποίημα
Πασχάλης Παπαβασιλείου
Του φεγγαριού τη στράτα ακολουθείς
και αλάργα ταξιδεύεις
Θα ‘θελα να ‘μουνα εγώ η πορεία
στου μυαλού σου το ταξίδι
Να πορευτούμε αγκαλιά
σε χιλιοπόθητα του πάθους μονοπάτια
Αλλά και πάλι η σκέψη μου ρεμβάζει
σαν το φθινόπωρο που σβήνει
Γυρίζω πάλι στα παλιά
αναζητώντας λησμονιά
και να σου πάλι
Συναντηθήκαμε στο γνώριμο κι αγαπημένο μονοπάτι
σε γιόμα λαμπερό
Όμορφη ήσουν ανθηρή
σαν άστρο λαμπερή
Μας πλάνεψε η έμορφη βραδιά
το πάθος της αγκάλης
το ρίγος της ψυχής
και μου ‘λεγες με σιγανή τρεμουλιαστή φωνή
Βλέπεις το άστρο μας που λάμπει σαν φεγγάρι
θα ‘θελα κάποτε μια νύχτα σιμά του να μας πάρει
Αλήθεια πόσος έρωτας αγάπη αγωνία
να δίνεις μες στη ρέμβη σου
ζωή στη φαντασία
--------------------------------------
Ποίημα
Πασχάλης Παπαβασιλείου
Η αγάπη αλώβητη αρμένιζε στο θεϊκό πυρήνα του καλού
στους ρυθμούς της μελωδίας των αστεριών
και στην διαφάνεια της ψυχής
που τόσο μα τόσο λάτρεψα
Ακολουθώντας τα φεγγερά περάσματα
πλημμυρισμένα μοσχοβολιά
και τους ανέμους να σφυρίζουν τ’ όνομά σου
Βράδια αξέχαστα που άχνιζαν καλοσύνη
Κινούμαι ακόμη στην τροχιά της λάμψης σου
στη δίνη του μένους σου
περιπλανώμενος στην άκαμπτη χορδή του πνεύματός σου
Δεν ήθελες να λαμπρύνεις τη θαμπάδα των συνειρμών σου
και ούτε τις βαθύκρημνες της ψυχής σου σπηλιές
από του ήλιου μου τις αχτίδες
Τώρα πια ανασκαλεύω αποφάσεις
απαιτήσεις σεμνοτηκές
Δεν θέλω λάμψη έχθρας
μόνο μέρες ανάλαφρων στιγμών
Τις διψασμένες νύχτες
να αφαιρούμαι στο τρελό ρυθμό της φλόγας
Να χορεύω στο στρόβιλο της γιορτής
στα καμπυλόγραμμα μονοπάτια της ηδονής
και στα ενθουσιώδη μάτια
που μιλούν για τρελές τερπνές απολαύσεις
| |||