Σελίδα:Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους (Μωραϊτίδης).pdf/66

66

ΠΛΑΤΩΝΟΣ

ἐρευνῶν ἀκαταπαύστως ἐκείνους, ὁποῦ εὑρίσκονται ἐκεῖ, καθὼς ἔπραττον καὶ ἐνταῦθα, ποῖος τῳόντι ἀπὸ αὐτούς εἶνε σοφὸς ἀληθῶς καὶ ποῖος πιστεύει μὲν ὅτι εἶνε σοφὸς, πράγματι δὲ δὲν εἶνε.

Πόσον δὲ ἤθελε κανεὶς στέρξει νὰ πληρώσῃ, ὦ ἄνδρες δικασταὶ, διὰ νὰ ὑποβάλῃ εἰς ἐξέτασιν ἐκεῖνον, ὁποῦ ὡδήγησεν ἐναντίον τῆς Τροίας τὸν πολυάριθμον στρατόν, ἢ τὸν Ὀδυσσέα, ἢ τὸν Σίσυφον. ἢ τόσους ἄλλους ἀναριθμήτους, ὅσους ἠμποροῦσε νὰ ὀνομάσῃ κανεὶς τόρα καὶ ἄνδρας καὶ γυναῖκας; Μὲ τούτους δὲ νὰ συνομιλῶ καὶ νὰ συναναστρέφωμαι καὶ νὰ ἐξετάζω αὐτούς, ἤθελεν εἶναι δι’ ἐμὲ μία ἀπείρως μεγάλη εὐδαιμονία. Ἐξάπαντος δὲ οἱ ἐκεῖ δικασταί, ὡς φρονῶ, δὲν καταδικάζουν βεβαίως δι’ αὑτὸν τὸν λόγον κανένα εἰς θάνατον. Διότι ἐκτὸς ὅτι καὶ καθ’ ὅλα τὰ λοιπὰ οἱ ἐκεῖ εἶνε πλέον εὐδαιμονέστεροι ἀπὸ τοὺς ἐδῶ, εἶνε προσέτι καὶ ἀθάνατοι, ἐὰν εἶνε βεβαίως ἀληθινὰ τὰ λεγόμενα.

XXXIII. Ἀλλὰ καὶ σεῖς πρέπει, ὦ ἄνδρες δικασταί, νὰ ἔχετε καλὰς ἐλπίδας διὰ τὸν θάνατον, καθὼς ἐγὼ εἶμαι εὔελπις, καὶ νὰ νομίζετε ὅτι κατ’ ἐξοχὴν ἀληθὲς εἶνε αὐτὸ μόνον, ὅτι διὰ τὸν ἐνάρετον ἄνθρωπον δὲν ὑπάρχει κανὲν κακὸν, οὔτε ἐνόσῳ ζῇ, οὔτε ἀφοῦ ἀποθάνῃ, οὐδὲ παραμελοῦνται ἀπὸ τοὺς θεοὺς ὅσα ἀφορῶσιν εἰς αὑτὸν. Καὶ τὰ ἰδικά μου δὲ συμβάντα τόρα δὲν ἔγιναν κατὰ τύχην, ἀλλ’ εἰς ἐμὲ εἶνε φανερὸν τοῦτο, ὅτι τὸ νὰ ἀποθάνω πλέον, ὥστε ν’ ἀπαλλαχθῶ ἀπὸ τὰς μερίμνας καὶ φροντίδας, θὰ ἦτο καλύτερον δι’ ἐμὲ ἀπὸ τὸ νὰ ζῶ. Διὰ τοῦτο ἀκριβῶς σήμερον πουθενὰ δὲν μὲ ἀπέτρεψεν ἡ θεία φωνὴ, ἐνῷ ἔκαμνα τὴν ἀπολογίαν μου. Καὶ ἐναντίον λοιπὸν ἐκείνων, ὁποῦ μὲ κατεδίκασαν καὶ ἐναντίον τῶν κατηγόρων μου πολὺ-πολὺ δὲν ἀγανακτῶ. Καὶ ὅμως δὲν μὲ κατεδίκαζαν καὶ δὲν μὲ κατηγόρουν μὲ αὐτὴν τὴν πρόθεσιν, ὥστε νὰ μοῦ προξενήσουν καλόν, ἀλλὰ μὲ τὸν στοχασμὸν ὅτι μὲ βλάπτουν. Δι’ αὐτὴν δὲ τὴν κακὴν των πρόθεσιν μόνον εἶνε ἄξιον νὰ τοὺς μεμφθῆ κανεὶς. Ὅμως ἂν καὶ δὲν ἔχουν καλὴν δι’ ἐμὲ διάθεσιν, μίαν μόνον μικρὰν χάριν ζητῶ ἀπὸ αὐτούς.

Σᾶς παρακαλῶ, ὦ ἄνδρες, τοὺς υἱούς μου, ὅταν φθάσουν εἰς