Εθνικόν Ημερολόγιον του Έτους 1891/Οι βουλευταί των σημείων
| ←Εἰς τὴν ἑορτήν της | Ἐθνικὸν Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1891 Συγγραφέας: Οἱ βουλευταὶ τῶν σημείων |
Ἡ Μάρω καὶ ὁ Γιάννος→ |
Ο πάντοτε ἀνυπομόνως καὶ ὡς ἡ χελιδὼν προπορευόμενον Ἡμερολόγιόν σου, φίλε μου Κύριε Σκόκε, ἐκδίδεται, ὡς ὑποθέτω, ὀλίγον πρὶν ἢ ὀλίγον μετὰ τὰς ἀναμενομένας ἐκλογὰς τῆς ΙΒ′ βουλευτικῆς περιόδου, αἵτινες ἀπομακρύνουσι τὸν ὕπνον ἀπὸ τὰ βλέφαρα τῶν ἀρχηγῶν καὶ ὑπαρχηγῶν τῶν κομμάτων. Διότι γνωρίζεις, πιστεύω, καὶ σύ, ὁ εἷς ἐκ τῶν συνταγματικῶν πολιτῶν, εἰς τὸν πατριωτισμὸν τῶν ὁποίων ἡ Συντακτικὴ συνέλευσις ἀφιέρωσε τὴν τήρησιν τοῦ οὐδέποτε τηρηθέντος Συντάγματος, γνωρίζεις λέγω, μολονότι, ἐπὶ τοῦ παρόντος τοὐλάχιστον, εἶσαι ἀπηλλαγμένος τῶν ἐκλογικῶν φροντίδων, αἵτινες βαρύνουσι τοὺς ὑποψηφίους βουλευτάς, ὅτι ἡ ΙΑ′. βουλευτικὴ περίοδος διελύθη ἄνευ… παραπόνων τῆς ἀντιπολιτεύσεως· τὸ δὲ συνταγματικὸν τοῦτο θαῦμα ὀφείλεται κατὰ μὲν τοὺς νομιμόφρονας, εἰς τὸ ὅτι καὶ ἡ ἐνεστῶσα βουλὴ ἦτο ἀνάγκη νὰ ἐκπνεύσῃ διὰ βιαίου θανάτου ἐλλείψει τριμήνου χρονικοῦ διαστήματος, ὅπερ ἀπαιτεῖται ὡς τὸ ἐλάχιστον χρονικὸν ὅριον ἑκάστης συνόδου, κατὰ δὲ τοὺς πρακτικῶς συνειθισμένους, εἰς τὸ ὅτι συνέφερεν ἡ διάλυσις ἤδη. Οὕτως ἢ ἄλλως διάλυσις βουλῆς, μὴ τιμηθεῖσα διὰ παραπόνων τῆς διαλυθείσης ἀντιπολιτεύσεως εἶναι, πιστεύω, σχῆμα ἐξόχως ὀξύμωρον, οἱ δ’ εὐτυχεῖς Ἕλληνες ἀπὸ Ὀλύμπου καὶ Πίνδου μέχρι Ταινάρου καὶ Κυθήρων πρόκειται νὰ κληθῶσι διὰ δωδεκάτην φορὰν ἀπὸ τοῦ 1865 πρὸ τῶν πεφιλημένων καλπῶν πρὸς ἐκλογὴν γνησίων ἀντιπροσώπων! Λαμβανομένου δ’ ὑπ’ ὄψει, ὅτι ὁ κανονικὸς βίος ἑκάστης περιόδου συνίσταται ἐκ τεσσάρων ἀνοίξεων ἕπεται, ὅτι ἐν ἔτει 1896 ἐνεργοῦνται αἱ ἐκλογαί, αἵτινες, — ἄνευ διαλύσεων, — ἤθελον γένει ἐν ἔτει 1909 καὶ τοῦτο διότι ἡ ἐξαίρεσις ἐπροβιβάσθη εἰς κανόνα. Ἀφοῦ δὲ τὸ Ἡμερολόγιόν σου διὰ τὸ ἔτος 1891 θέλει ἰδεῖ τὸ φῶς σχεδὸν ταυτοχρόνως μὲ τοὺς νέους πατέρας τοῦ Ἔθνους, αἱ δὲ αἴθουσαι πτωχῶν καὶ πλουσίων θέλουσιν ἀντηχεῖ ἀπὸ τὰ σχόλια περὶ τῶν ἐπιτυχόντων, τῶν πρώτων ἐπιλαχόντων, τῶν ἐπιλαχόντων ἁπλῶς, τῶν ὀρφανῶν λεγομένων καλπῶν, καὶ τῶν ὑποψηφίων, οἵτινες μετὰ δειλίας παρθενικῆς τὸ πρῶτον κατέρχονται εἰς τὴν ἐκλογικὴν παλαίστραν μὲ τὸ μειδίαμα εἰς τὰ χείλη καὶ μὲ τὸ χούφτωμα κουμπαρικῶν χειρῶν πρὸς δοκιμὴν τῶν ἐκλογικῶν των κεφαλαίων, ἴσως, λέγω, ἐν ἐποχῇ τοιαύτῃ ἐκλογικοῦ σάλου, δὲν εἶναι ἄκαιρος καὶ ἐντελῶς ἀνωφελὴς ἡ ἐκ τοῦ προχείρου ἑρμηνεία ἑνὸς ἄρθρου τοῦ Ἐκλογικοῦ Νόμου, — μὴ τρομάζῃς, διότι ἡ ἑρμηνεία αὕτη εἶναι, νομίζω, εὔπεπτος καὶ δι’ αὐτοὺς τοὺς ἁβροὺς στομάχους τῶν ἁβροτάτων ἀναγνωστριῶν σου, καὶ τῶν μὴ ἀκόμη ἀναμιγνυομένων εἰς τὰ ἐκλογικά, — ἐὰν καλλιεργῶνται καὶ τοιαῦτα ἄνθη ἐν Ἑλλάδι.
Πρόκειται, φίλε μου Κύριε Σκόκε, περὶ τοῦ ἄρθρου πεντηκοστοῦ ἕκτου τοῦ ἐκλογικοῦ νόμου, ἐπὶ λέξεσιν ἔχοντος οὕτω:
«Ἐπιτρέπεται εἰς τοὺς ὑποψηφίους ἢ τοὺς ἀντιπροσώπους ἢ τοὺς ἀναπληρωτὰς αὐτῶν νά θέσωσιν ἴδιον σημεῖον ἐπὶ τῶν καλπῶν αὐτῶν.»
Πρόκειται περὶ τοῦ εὐλογημένου ἐκείνου ἀρθριδίου, ὅπερ τοὺς ἁλιεῖς ἀναδεικνύει σοφοὺς καὶ τοὺς σοφοὺς ὑποβιβάζει εἰς ἁλιεῖς.
Σοὶ φαίνεται ἴσως ὀλίγον ἀστεία ἡ περὶ τῆς παντοδυναμίας τῆς βραχυσώμου ταύτης διατάξεως γνώμη μου, διότι δὲν εἶσαι, φαίνεται, ἀρκετὰ ἐξησκημένος εἰς τοὺς ἐκλογικοὺς ἀγῶνας· ἀρκεῖσαι, ὅπως τὴν ἐπιοῦσαν τῶν ἐκλογῶν μὲ στόμα κεχηνὸς ἀναγινώσκῃς ἐν ταῖς ἐφημερίσι τῆς πρωτευούσης τ’ ἀποτελέσματα τῶν ἐκλογῶν, τὸ γνήσιον τῶν ὁποίων ἀμφισβητεῖ πάντοτε τὸ μειοψηφοῦν κόμμα, καὶ τὰ ὁποῖα ἀκριβέστερον ἠδύναντο νὰ ὀνομασθῶσιν ὡς ἐκ τοῦ κρατοῦντος ἐν γένει συστήματος τ’ ἀποτελέσματα τῶν σημείων· ἀρκεῖσαι, λέγω, μετά τινος ἐπιπολαιότητος, — καὶ ζητῶ συγγνώμην διὰ τὸ δριμὺ τῆς ἐκφράσεως, δανεισθείσης ἐκ τοῦ κοινοβουλευτικοῦ λεξιλογίου, ἀναγκαίως δὲ χάριν τῆς ἀκριβείας, — εἰς τὴν ἀνάγνωσιν τῶν ὀργάνων τοῦ κόμματος, χαρμοσύνως ἀγγελλόντων εἰς τοὺς ἔσω καὶ ἔξω Ἕλληνας καὶ μὴ τὴν νίκην τῆς συμπολιτεύσεως ἢ τῆς ἀντιπολιτεύσεως..... διότι ὁ λαὸς ἐπιδοκιμάζει τὴν μὲν ἢ ἀποδοκιμάζει τὴν δέ.....Τίποτε. τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ, κατὰ τὴν ταπεινήν μου γνώμην, δὲν εἶναι ἀκριβές. Μόνον τὸ καλπικὸν σημάδι, — ὅπερ εἰς τοὺς ἀπίστους συνδυασμοὺς γίνεται καὶ κάλπικον, — θαυματουργεῖ, διότι αὐτὸ ἔχει τὴν ἰσχὺν τοῦ κέρατος τῆς Ἀμαλθείας. Χάρις εἰς τὸ 56ον ἀρθρίδιον ὁ ἐκλογεὺς δὲν ἔχει ἀνάγκην νὰ λάβῃ τὸν κόπον οὐ μόνον ὅπως μάθῃ τὴν ποιότητα, τὰς ἀρχάς, τὴν ὕπαρξιν ἢ τὴν ἔλλειψιν πολιτικῶν πεποιθήσεων τοῦ ὑποψηφίου, ἀλλ’ οὐ δὲ τὸ ὄνομα αὐτοῦ (!), ὅπως τὸ ἐνθυμηθῇ, ὅταν τὸ ἀκούσῃ ἐκφωνούμενον παρὰ τοῦ σφαιριδιοδότου. Διότι ὅταν ἐκεῖνος λέγει — « Αὐτὴ ἡ κάλπη εἶναι τοῦ Α ἂν τὸν θέλης θὰ τὸ ρίψῃς (δηλαδὴ τὸ σφαιρίδιον) εἰς τὸ ἄσπρο, ἂν δὲν τὸν θέλῃς θὰ τὸ ρίψῃς εἰς τὸ μαῦρο,» — ὁ ἐκλογεὺς ἐντείνει τὴν προσοχήν του σύμπασαν, ὅπως διακρίνῃ καλῶς τὸ σημάδι τοῦ συνδυασμοῦ, ὅπερ συρίζουσιν εἰς τὸ οὖς του εἰς τὴν εἴσοδον τοῦ ἐκλογικοῦ τμήματος οἱ ὑπαξιωματικοὶ καὶ οἱ ἀξιωματικοί τοῦ κόμματος, οἵτινες ἐνίοτε κατορθώνουσι διὰ τῆς ἐπιτηδειότητός των νὰ συμβιβάζωσι τὴν ὑπηρεσίαν ταύτην μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ νομάρχου ἢ καὶ τοῦ παρ’ Ἐφέταις Εἰσαγγελέως!
Ἀλλὰ τί εἶνε τέλος αὐτὸ τὸ σημάδι; τὸ σημάδι εἶνε θαλλὸς ἐλαίας, κλάδος δάφνης ἢ μυρσίνης, ἄνθος λεμονέας ἢ πορτοκαλέας ἐπὶ τὸ ποιητικώτερον ἢ καὶ ἁπλῶς πορτοκάλιον ἐπὶ τὸ πεζότερον, τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον ἢ σταυρὸς ἐπὶ τὸ ἀναιδέστερον· δύναται ὅμως νὰ εἶναι καὶ κολοκύνθη, θρίδαξ ἢ ραφανὶς ἢ ὅ,τι ἄλλο ἐπινοήσει ἡ ἐφευρετικὴ κεφαλὴ τῶν ὑποψηφίων, τῶν ἀντιπροσώπων ἢ τῶν ἀναπληρωτῶν.
Τὸ πολύτιμον αὐτὸ σημάδι, ὅπερ ὡς σιδηρόχορτον προσελκύει τὰ ναὶ τοῦ κόμματος, συνήθως ἀγοράζεται πολὺ ἀκριβά. Καὶ τί δὲν γίνεται πρὸς ἀπόκτησιν αὐτοῦ; πόσα καὶ πόσα τεχνάσματα, πόσα τερτίπια, ’μιλήματα καὶ μαλώματα, πόσαι μεταστάσεις καὶ ρᾳδιουργίαι καὶ μηχανορραφίαι, πόσαι ἀπιστίαι, πόσα ρουσφέτια ὑπόσχονται καὶ δὲν δίδονται, πόσα λέγονται καὶ δὲν γίνονται, πόσα γίνονται καὶ δὲν λέγονται…
Διότι πρέπει νὰ ἐννοηθῇ καλῶς, ὅτι δὲν κατακρίνω ἀπολύτως τοὺς συνδυασμοὺς καὶ τὰ σημεῖα των, ἀλλὰ κυρίως τοὺς ἐν τοῖς Ἀθηναϊκοῖς ἀντιθαλάμοις μαγειρευομένους πρὸς ἐξόγκωσιν τῶν προσωπικῶν κομμάτων· τοὐναντίον δὲ πάντοσε ἐσυνηγόρησα καὶ συνηγορῶ ὑπὲρ τῶν συνδυασμῶν, τῶν ὑπὸ τῶν ἐκλογέων γενομένων, καὶ δὴ πρὸς ἐπικράτησιν ὡρισμένων καὶ οἱωνδήποτε ἀρχῶν.Ἐννοῶ τοὺς συνδυασμοὺς καὶ τὰ σημεῖά, των ἐκεῖ ὅπου οἱ φιλελεύθεροι παλαίουσι κατὰ τῶν συντηρητικῶν, οἱ προοδευτικοὶ ἢ οἱ ριζοσπάσται κατὰ τῶν ὀπισθοδρομικῶν, οἱ συγκεντρωτικοὶ κατὰ τῶν ἀποκεντρωτικῶν, οἱ δημοκρατικοὶ κατὰ τῶν μοναρχικῶν, οἱ φιλοπόλεμοι κατὰ τῶν εἰρηνικῶν· ἀλλ’ ὄχι, δὲν ἐννοῶ τοὺς λάτρεις τῆς κολοκύνθης καὶ τοὺς πολεμίους τῆς μυρσίνης ὑπὸ τὸ κρατοῦν σύστημα.
Ἐν τούτοις ἐὰν ὑπὸ τὸ σύστημα τῆς στενῆς περιφερείας τὸ σημεῖον τοῦ συνδυασμοῦ ἦτο ἀπαραίτητον, ἐν ἐκλογαῖς τῆς εὐρυτάτης καὶ χαώδους περιφερείαις, ἐν ἐκλογαὶς ἀπαραιτήτου συνεταιρισμοῦ κεφαλαίων, ὑποψηφιότης ἄνευ σημείου εἶναι προσὸν δίδον «δικαίωμα εἰσόδου εἰς φρενοκομεῖον μᾶλλον ἢ εἰς τὴν Βουλήν» γράφει ὁ φίλος μου κ. Ἐμμ. Λυκούδης (Ἐκλογικὸς Κώδηξ σ. 38). Καὶ ἀτυχῶς ἔχει δίκαιον. Ἀφοῦ δὲ ἡ νομοθετικὴ ἐξουσία ἐστερεῖτο τοῦ δικαιώματος νὰ κλείσῃ ἔξω τοῦ βουλευτικοῦ περιβόλου πάντας ἐκείνους, οὓς οἱ ἐκλογεῖς τῆς στενῆς περιφερείαις ἐπιμένουσι φρονοῦντες ἀξίους ἀντιπροσώπους των ἢ καὶ ἐκείνους οἵτινες νομίζουσιν ἑαυτοὺς χρησίμους ἔτι τῇ πατρίδι, τὸ σημεῖον τῶν καλπῶν εἶναι κακὸν ἀναγκαῖον καὶ φάρμακον ἐπιβεβλημένον ἰδίως διὰ τοὺς σεβομένους τὸ ἀξίωμα τῶν Ἀθηναίων, οἵτινες, — κατὰ τὸν Περικλῆ, — πολίτην μὴ ἀναμιγνυόμενον εἰς τὴν πολιτικὴν ἐθεώρουν οὐχὶ φιλήσυχον, ἀλλ’ ἄχρηστον.
Διὰ τοῦτο, φίλε Κύριε Σκόκε, διασπείρων ἐν ἔτει σωτηρίῳ τοῦ 1890 το Ἡμερολόγιόν σου διὰ τὸ ἔτος 1891 δηλαδὴ ὅτε οἱ βουλευταί τῶν σημείων τῆς εὐρείαις περιφερείας θέλουσι κοσμεῖ τὸ κοινοβούλιον τῆς ὁδοῦ Σταδίου καὶ μὴ δυνάμενος νὰ κράξῃς ἐκ τοῦ θεωρείου τῶν δημοσιογράφων καὶ μή:
«Κάτω οἱ βουλευταὶ τῶν σημείων».
εἰπὲ διὰ τῆς σάλπιγγος τοῦ τύπου πρὸς τὴν πλειονοψηφίαν τῆς νέας Βουλῆς: «Κάτω ἡ εὐρυτάτη ἐκλογικὴ περιφέρεια!»
«Κάτω τὸ ἄρθρον 56».
- Ἐν Καλλιθέᾳ (Ἀθηνῶν) τῇ 7 Αὐγούστου 1890
ὑποψήφιος βουλευτὴς σημείου