Εθνικόν Ημερολόγιον του Έτους 1891/Ιωάννης Γεωργαντόπουλος
| ←Ἐπίγραμμα εἰς δύστροπον ὀφειλέτην | Ἐθνικὸν Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1891 Ἰωάννης Γεωργαντόπουλος |
Εἰς ἐκείνην…→ |
Ι. Γεωργαντοπουλοσ
Ο ἡμέτερον Ἡμερολόγιον, συνεπὲς πρὸς τὸν χρονογραφικὸν αὑτοῦ κατ’ ἐξοχὴν χαρακτῆρα, σπεύδει νῦν ν’ ἀναπληρώσῃ ἀκουσίαν ἔλλειψιν, ἐπιτελοῦν ἐν τῷ παρόντι τόμῳ καὶ διὰ τῶν ὀλίγων ἐφεξῆς γραμμῶν ὀφειλόμενον ἀπὸ ἔτους ἤδη καὶ ἐπέκεινα μνημόσυνον ὑπὲρ τοῦ ἀειμνήστου Γεωργαντοπούλου, οὗ τὴν ἀπώλειαν ἐθρήνησε σύσσωμος ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἑλληνικὴ κοινωνία, ἧς ὑπῆρξεν ἐπίζηλον καὶ λατρευτὸν σέμνωμα. Δὲν ἀμφιβάλλομεν δὲ ὅτι οἱ ἁπανταχοῦ Ἕλληνες θέλουσι συναντήσει μετὰ ψυχικῆς συντριβῆς τὴν παρατιθεμένην ᾧδε συμπαθῆ φυσιογνωμίαν τοῦ ἀλησμονήτου ἀνδρός, ὅςτις πλὴν τῶν ἄλλων περικοσμουσῶν αὐτὸν ἀρετῶν, ὑπῆρξεν εἷς τῶν σπουδαιοτέρων μοχλῶν πάσης ἐθνικῆς ἐνεργείας ἐν τῷ κέντρῳ τῆς Ἀνατολῆς, ἐκ τῶν ὀλίγων ἀληθῶς γενναιοφρόνων τέκνων τῆς Ἑλλάδος, τῶν δυναμένων νὰ διαχέωσι διὰ τῆς ἰδίας των καρδίας τοὺς παλμούς, τὰ ὄνειρα καὶ τὰς ἐλπίδας τῆς ἐθνικῆς πίστεως εἰς τοὺς ἐν τῇ δούλῃ ἀδελφοὺς ἡμῶν.
Ὁ Ἰωάννης Γεωργαντόπουλος γεννηθείς ἐν Σύρῳ καὶ διακούσας τὰ πρῶτα ἐγκύκλια μαθήματα ἐν τῷ αὐτόθι γυμνασίῳ ὑπὸ τὸν πολὺν Σερούϊον μετέβη εἰς Ἀθήνας καὶ καταταχθεὶς ἐκ τῶν πρώτων, ἐν τῷ ἀρτισυστάτῳ ἐθνικῷ Πανεπιστημίῳ ἀνηγορεύθη, νεώτατος ἔτι, διδάκτωρ τὰ νομικὰ τῷ 1853. Πεπροικισμένος ἀπὸ φύσεως διὰ σπανίων προςόντων ψυχῆς καὶ πνεύματος, ἐγκρατὴς τῆς ἐπιστήμης, εἰς ἣν ἐπεδόθη, νέος ἔμπλεως δράσεως καὶ ἐνθουσιασμοῦ, ἀπεδήμησεν καὶ ἐγκατέστη τῷ 1856 ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἔνθα κατήρξατο τοῦ σταδίου του ὡς δικηγόρος καὶ δημοσιογράφος, μετασχὼν ἐπὶ πολὺν χρόνον τῆς συντάξεως τῆς «Βυζαντίδος.» Τὰ ἔξοχα πλεονεκτήματα τοῦ ἀνδρὸς δὲν ἐβράδυναν νὰ ἐφελκύσωσιν ἀμέριστον τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ἐκτίμησιν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἑλληνικῆς κοινωνίας ἧς ἐγένετο οὕτως ἔγκριτον καὶ περιφανὲς μέλος. Ὡς δικηγόρος, συνενῶν ἀρίστην ἐπιστημονικὴν μόρφωσιν καὶ ἀκεραιότητα χαρακτῆρος μυθώδη, κατέκτησεν ἐπίζηλον φήμην, ὡς πολίτης δὲ ἐν ταῖς κοινωνικαῖς αὑτοῦ συναλλαγαῖς καὶ ὡς ἕλλην διαφλεγόμενος ὑπὸ ἀσβέστου πατριωτικοῦ πυρὸς ὑπῆρξεν ὑπόδειγμα σπάνιον. Ἡ αὐτόθι ἑλληνική κοινότης διεπιστεύθη πολλάκις τὴν διεξαγωγὴν ὑψίστων ἐθνικῶν κοινωνικῶν συμφερόντων τὰ ὁποῖα ἐπροστάτευε μετ’ αὐταπαρνήσεως ἀληθοῦς. Διετέλεσε πρόεδρος τῆς Ἀδελφότητος Ξηροκρήνης, Ἀντιπρόεδρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου, ταμίας τῆς Ἐκπαιδευτικῆς καὶ Φιλανθρωπικῆς Ἀδελφότητος, ἀντιπρόεδρος τοῦ Θρακικοῦ Συλλόγου, καὶ ἐν γένει ὑπῆρξεν ἡ ψυχὴ καὶ ὸ νοῦς πάντων σχεδὸν τῶν ἐκπαιδευτικῶν καὶ φιλανθρωπικῶν σωματείων, ὑφ’ οἱανδήποτε ἰδιότητα καὶ ἂν συμμετέσχεν αὐτῶν, ἐργαζόμενος μετὰ παροιμιώδους ζήλου, ἀκούραστος καὶ ἐνθουσιῶν ἀείποτε, ὑπὲρ πάσης εὐγενοῦς ἰδέας, ὑπὲρ ἧς δὲν ἔπαυε διαχέων σπανίους θησαυροὺς πνεύματος καὶ καρδίας. Ὅλος ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τριάκοντα συνεχῆ ἔτη, καθ’ ἃ ἐτίμησε τὸ ἑλληνικὸν ὄνομα ἐν τῇ μητροπόλει τῆς Ἀνατολῆς, συνοψίζεται εἰς τοὺς τρεῖς τούτους ὅρους: καθῆκον, αἴσθημα, ἐργασία. Δὲν ὑπῆρχεν ἰδέα πατριωτική, ἥτις δὲν ἀντήχει εἰς τὴν μεγάλην αὐτοῦ καρδίαν, καὶ ἀγὼν εὐγενὴς μὴ εὑρίσκων πρωταθλητὴν ὑπέρφρονα τὸν ἀείμνηστον Γεωργαντόπουλον. Ὅλος ὁ βίος αὐτοῦ προςηνέχθη ὁλοκαύτωμα εἰς τὸν βωμὸν τῆς ἑπιστήμης, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς πατρίδος. Καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ θάνατός του, ὅσον σπαρακτικὸς καὶ τραγικὸς καὶ ἂν ἀπέβη, μαρτυρεῖ καὶ συγκεφαλαιοῖ ὅλην τὴν ἱστορίαν τῆς ζωῆς του. Ἀπέθανεν ὡς ἔζησε. Μαχόμενος ἐν τῷ πεδίῳ, ὡς εἰπεῖν, τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς ἐθνικῆς ἐργασίας. Ὁ θάνατος τὸν εὗρεν, ὡςεὶ ἐξ ἐνέδρας, κατὰ τὴν ἀποφράδα ἐκείνην ἡμέραν τῆς 26 Μαρτίου τοῦ 1889, καθ’ ἣν ἀκριβῶς στιγμὴν ἀγορεύων ἀπὸ τῆς προεδρικῆς ἔδρας τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἑλληνικοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου, ἐνώπιον πολυπληθοῦς ὁμηγύρεως, ἐκ τοῦ ἄνθους τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἀποτελουμένης καὶ ἐνωτιζομένης τῶν ὑψηλῶν αὐτοῦ διδαγμάτων, διερμήνευεν μίαν μεγάλην ἱστορικὴν ἀλήθειαν λέγων ὅτι «ὑπὲρ τοῦ παγκοσμίου πολιτισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητος δύο ὑψηλαὶ ἰδέαι συνηντήθησαν καὶ συνηδελφώθησαν ἐν τῇ γῇ τῆς Ἰουδαίας, ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ὁ Χριστός…» Καὶ δὲν ἐπρόφθασε νὰ συμπληρώσῃ τὴν φράσιν ταύτην ὁ εὔγλωτος πανηγυρικὸς ρήτωρ τῆς χαρμοσύνου ἐκείνης ἡμέρας, ὅτε αἴφνης κατέπεσεν ἐπὶ τῆς ἔδρας νεκρός, βληθεὶς ὑπὸ κεραυνοβόλου ἀποπληξίας. Καὶ οὕτως ἡ φαιδρὰ ἑορτὴ μετεβλήθη ἐν μιᾷ στιγμῇ εἰς νεκρώσιμον καὶ βαρυπενθῆ ἀκολουθίαν πλήρη ὀλοφυρμῶν καὶ δακρύων. Πόσον δὲ ἐστοίχισεν ὁ θάνατος τοιούτου ἀνδρός. μαρτυρεῖ τὸ γενικὸν καὶ αὐθόρμητον πένθος ὅπερ ἤγαγεν καὶ ἄγει σύμπασα ἀνεξαιρέτως ἡ ἐν Κωνσταντῑνουπόλει ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀπορφανισθεῖσα ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰωάννου Γεωργαντοπούλου πολυτίμου ἀγλαΐσματος, ἐργάτου τῆς ἐπιστήμης, τοῦ ἔθνους, τῆς κοινωνικῆς ἐν γένει προόδου. Ὡς μικρὰν ἀμοιβὴν τῶν πολλαπλῶν καὶ μεγάλων ἐκδουλεύσεων ὑπὲρ τῶν ἑλληνικῶν συμφερόντων εἶχεν ἀπονείμει αὐτῷ ἡ Ἑλληνικὴ κυβέρνησις τὸν χρυσοῦν σταυρὸν τῶν ἱπποτῶν τοῦ βασιλικοῦ τάγματος τοῦ Σωτῆρος.