Εθνικόν Ημερολόγιον του Έτους 1891/Αι ωραίαι βασιλεύουν
| ←Τῷ βασιλοπαίδι Γεωργίῳ | Ἐθνικὸν Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1891 Συγγραφέας: Αἰ ὡραῖαι βασιλεύουν; |
Τὸ πρῶτον ἐρωτικὸν βλέμμα→ |
ΙΣ τολμᾷ νὰ ἀρνηθῇ τοῦτο; Μὴ οἱ ποιηταὶ δὲν τονίζουσιν ὑπὲρ αὐτῶν τὰς παθητικωτέρας τῆς λύρας των χορδάς, καὶ ἡ λαλοῦσα αὐτῶν ζωγραφία δὲν συγκινεῖ τὰς καρδίας ἐκ βαθυτάτων; Μὴ οἱ ζωγράφοι ἐν ταῖς ὡραίαις δὲν εὑρίσκωσι τὸ ἴνδαλμα τῆς γραφομένης αὐτῶν ποιήσεως; Νέοι καὶ γέροντες, πλούσιοι καὶ πτωχοὶ μὴ δὲν ὑποκλίνωνται εὐσεβάστως πρὸ τῆς ὡραίας γυναικός; Διὰ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῆς βλέπουσι, διὰ τῆς πνοῆς αὐτῆς ζωογονοῦνται, διὰ τοῦ μειδιάματος αὐτῆς μεθύσκονται. Ἡ καλλονὴ θεωρεῖται ἀπαραίτητος, καθῆκον σχεδὸν διὰ τὴν γυναῖκα.
Ἡ ἀποθέωσις τῆς καλλονῆς συνεπάγεται τὴν ἐγκατάλειψιν καὶ τὸν παραγκωνισμὸν μεγάλης μερίδος γυναικῶν. Τίς μέχρι σήμερον ἀνέλαβε τὴν ὑπεράσπισιν τῶν καταπατουμένων δικαιωμάτων αὐτῶν καὶ τίς ἀπελογήθη, οὕτως εἰπεῖν, διὰ τὴν καταδίκην, ἣν ἄνευ ἀπολογίας ὑφίστανται αὗται;
Εἶναι ἆρα ὀρθὸν νὰ ἀποθεῶται ἡ ὡραία, παραγκωνίζηται δὲ ἡ ὑπὸ τῆς φύσεως ἀδικηθεῖσα, χρήσιμος ὅμως καὶ εὐεργετικὴ διὰ τῶν ἐπικτήτων ἀρετῶν αὐτῆς καθισταμένη; Εἶναι δίκαιον νὰ καταπατῆται ἀνηλεῶς αὕτη ὑπὸ τοῦ θριαμβευτικοῦ ἅρματος ἐκείνης;
Ἔχετε δύο θυγατέρας· ἡ ὡραιοτέρα σᾶς εἶναι καὶ προσφιλεστέρα. Εἶσθε ἐπιεικὴς πρὸς τὰ ἐλαττώματα ταύτης, ἀναίσθητος δὲ πολλάκις πρὸς τὰς ἀρετὰς ἐκείνης. Ἡ ὡραία καὶ ἀμελὴς μαθήτρια σπανίως τιμωρεῖται, ἡ ἄσχημος καὶ ἐπιμελὴς σπανίως ἱκανοποιεῖται.
Ἡ ὡραιότης ἄρα εἶναι ἐλεύθερον διαβατήριον τῆς γυναικός. Πρὸ τῆς καλλονῆς πᾶσαι αἱ θύραι ἀνοίγονται, πᾶν στάδιον εἶναι ἐλεύθερον, πᾶσα δυσκολία ἐξομαλύνεται. Ἡ ὡραία γυνὴ λατρεύεται ὡς τέλειος τύπος τῆς θείας δημιουργίας, καὶ ἡ αἰσθητικὴ ῥυθμίζει ἐντελῶς τὴν ἐν τῷ βίῳ εὐτυχίαν αὐτῆς.
Ταῦτα πάντα εἶναι βεβαίως ἀληθῆ καὶ ἀδιαφιλονείκητα, ὡραῖαί μου Κυρίαι. Ἀλλά.... ὑπάρχει ἓν ἀλλά, ὡς βλέπετε. Ἀλλά.... ἡ βασιλεία τῶν ὡραίων εἶναι πρόσκαιρος, ματαία, ψευδής, διαβατική. Προσομοιάζει αὕτη τῇ βασιλείᾳ τῶν ῥόδων, ἅτινα μίαν μόνην ἡμέραν θάλλουσι. Καὶ ὅπως ἐὰν μὲν εἶναι εὐώδη τὰ ῥόδα, τὸ ἄρωμα μόνον αὐτῶν μένει, οὕτω καὶ αἱ ὡραῖαι ἐὰν ἔχωσιν ἀρετὰς καὶ προτερήματα, ζῶσι καὶ πέραν τοῦ μαρασμοῦ τῆς καλλονῆς των. Μὴ ἀπομακρύνησθε τῆς ἀρχῆς ταύτης, σεῖς οἱ γονεῖς, οἱ ἐν τῇ καλλονῇ τῶν τέκνων ὑμῶν ἐναποθέτοντες τὰς περὶ τοῦ μέλλοντος αὐτῶν ἐλπίδας ὑμῶν.
Ὑμεῖς δὲ αἱ ὑπὸ τῆς φύσεως ἀδικηθεῖσαι, μὴ ἀλγῆτε καὶ θορυβῆσθε ἐπὶ τοῖς ἐφημέροις θριάμβοις ἐκείνων. Μὴ ἀποθαρρύνησθε. Διαρκὴς εὐτυχία εἶναι μᾶλλον ὑμῖν ἢ ἐκείναις ἐξησφαλισμένη. Αἱ ἀρεταὶ καὶ τὰ προτερήματά σας ἐὰν ἔχητε τοιαύτας, θέτουσιν ὑμᾶς εἰς τὸ ἠθικὸν ἐκεῖνο ὕψος, ἔνθα μετὰ ψυχῶν εὐγενῶν καὶ ἐκλεκτῶν τίθεσθε εἰς ἐπικοινωνίαν.
Πόσαι ὡραῖαι δὲν γίνονται θύματα τῆς καλλονῆς αὐτῶν; Πόσας βλέπομεν ἐξ αὐτῶν τυραννουμένας, προδιδομένας καὶ ἀνηλεῶς ἐγκαταλειπομένας; Ὅπως λοιπὸν δὲν ὑπάρχει ῥόδον ἄνευ ἀκανθῶν, οὕτω καὶ ὡραία γυνὴ ἄνευ πικριῶν καὶ θλίψεων. Ὁ ὡραῖος τὴν ὄψιν καρπὸς εἶναι σπανίως γευστικὸς καὶ ὑγιεινός. Καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸς ἔτι ἀρέσκεται μᾶλλον εἰς τὸ ἄσχημον, ἀφοῦ ἡ ὡραιότης εἶναι σπανία. Ἡ ὡραιότης δὲν εἶναι ἀρετή, δὲν εἶναι δῶρον ἐπίκτητον, δὲν εἶναι διαρκὴς καὶ αἰωνία, ἀφοῦ ἀσθένεια ἢ θλίψις ἢ πόνος καταστρέφουσιν αὐτήν. Ἔχετε πάντοτε τὰς λέξεις ταύτας ὑπὸ τὰς ὄψεις ὑμῶν, ὡραῖαι μου, καὶ προσπαθεῖτε διὰ τῶν εὐγενῶν ὑμῶν αἰσθημάτων, διὰ τῆς ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς ὑμῶν ἀναπτύξεως νὰ ἀντιμετωπίσητε μετὰ θάρρους τὸν ἠθικὸν τῆς ὑπάρξεως ἀγῶνα, ὃν πᾶς ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ ἀγωνισθῇ.
Καλλιροη Παρρεν