Δάκρυ: εις τον θάνατον του προσφιλεστάτου μικρού Σπύρου
| Δάκρυ: Eἰς τὸν θάνατον τοῦ προσφιλεστάτου μικροῦ Σπύρου Συγγραφέας: |
| Αττικόν Μουσείον, Τεύχος 10, 30 Νοεμβρίου 1891 |
Le seul bien qui me reste au monde
Est d’ avoir quelque fois pleuzé.
A. de Musset
Ἐπάλαιψες, παιδάκι ἀγαπημένο,
Μὲ τὸ σκληρὸ τὸ χάρο ’σὰ λιοντάρι·
Βλαστάρι θαλερὰ κι’ ὁλανθισμένο,
Μὲ τοῦ βορηᾶ τὴ λύσσα ’σὰν πρινάρι.
Κ’ ἔπεσες... ἄχ! ’ς τὴν πάλη νικημένο
ὁ θάνατος γιὰ δόξα του ἂς τὸ πάρῃ!
Εἶν’ εἰρωνεία ὁ βίος μας... καὶ ξένο
Εἶν’ ὅ,τι ὡραῖο ζῇ ’ς τῆ γῆ για χάρι.
Τὰ ὁλόφωτά σου μάτια θὰ θυμοῦνται
Οἱ δυστυχεῖς γονεῖς σου γιὰ λαχτάρα!
Κι’ ἂν εἰς τὸν ὕπνο κἄποτε εὐτυχεῖς
Τὰ ἰδοῦν, ’σε νέα θὰ βρεθοῦν τρομάρα
Ξυπνῶντας ’ς τὸ σκοτάδι τῆς ζωῆς,
Ποῦ τὸ γλυκό τους φῶς θὲ νὰ στεροῦνται
Καὶ σὺ τραγοῦδι μαῦρο, ἀπελπισμένο,
Στὸν κόσμο τὶ ζητεῖς;
-Δάκρ’ εἶμαι ἐγὼ θερμὸ κ’ ἀγαπημένο
Ὀδύνη τῆς ψυχῆς,
Στάλα δροσιᾶς σὲ τάφου λουλουδάκι
Ἄχαρο «χαῖρε»...τελευταῖο φιλάκι...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Μόνον ἐγὼ ’ς τὴ γῆ δὲν εἶμαι ξένο.