Γράμματα (περιοδικό)/Τεύχος 2 (1911)/Λογοτεχνική κίνηση: Paul Fort: Η θλίψη του ανθρώπου

Paul Fort: Ἡ θλίψη τοῦ ἀνθρώπου Ανώνυμος

σελ. 63 από το τεύχος 2 (1911) του περιοδικού «Γράμματα». Δημοσιεύτηκε ανυπόγραφο.

PAUL FORT: Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Je ne chante (Magny), je pleure mes ennuis:
Ou pour le dire mieux, en pleurant je les chante
Si bien qu' en les chantant, souvent je les enchante:
Voilà pourquoi (Magny) je chante jours et nuits.

Ἔτσι πολλὲς φορὲς — ὅπως τραγουδώντας ἢ κλαίοντας συνέθεσε τὴ στροφὴ αὐτὸ ὁ Joachim du Bellay — ἀνακατατεύουμε τὸ γέλοιο μὲ τὸ κλάϋμα, χωρὶς νὰ ξεύρουμε ἂν γελάμε ἢ κλαῖμε ἢ ἂν αἰσθανόμαστε εὐχαρίστηση ἢ δυσαρέσκεια. Ποιός ξεύρει στὴ «Θλίψη τοῦ Ἀνθρώπου» ἂν ὁ Ποιητὴς σπαράζει ἀπὸ τὰ γέλοια ἢ ἀπ’ τὸ κλάϋμα ὅταν σηκώνει ὁ Νεκρομάντης τὰ ροῦχα του, ἢ ὅταν τὸ μάτι τοῦ πληγωμένου ἀλαφιοῦ πεπλώνεται καὶ δακρύζει, ἢ ὅταν ὁ Τρελλὸς Μουσικὸς ποὺ ἑτοιμάζεται χαρούμενος νὰ κάμει τὸν καλὸ Θεὸ νὰ χορέψει καὶ ὁ Θάνατος τοῦ ψιθυρίζει στ’ αὐτί γιὰ κάτι ποὺ δὲν ὑπάρχει, μήτε τὸ γαλάζιο ποὺ τραγουδάει, κι’ ὅμως εἶναι χαριτωμένη ἡ ἱστορία. Ὁ Δημόκριτος αἰσθάνεται καὶ γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι ἂν δὲ γελοῦσε στὴν ἀρχή, θὰ ἔκλαιε καὶ αὐτός, καὶ τὸ γέλοιο του δὲν εἶναι μήτε πιὸ χαρούμενο, μήτε ὀλιγώτερο φιλοσοφικὸ ἀπὸ τὰ δάκρυα τοῦ Ἡρακλείτου.

Εἶναι γνωστὸς ὁ τέλειος στίχος τοῦ Paul Fort ἄλλοτε πλέριος καὶ ἄλλοτε τρυφερώτατα εἰδυλλιακός, εἶναι γνωστὴ ἡ ποιητικὴ μεγαλοφυΐα του ποὺ ἐξύμνησε σὲ τόσον εὔμορφες Μπαλλάντες τόσα ὡραῖα πράγματα, ποὺ μποροῦν νὰ μεταφερθοῦν ὡς ἄρτιες ἀξίες στὸ παγκόσμιο ὡραῖο, ὥστε νὰ μὴ ξαφνίζει τὸν ἀναγνώστη ἡ σχεδὸν πλαστικὴ τελειότητα τῆς «Θλίψης τοῦ Ἀνθρώπου» ποὺ νομίζει ὅτι εὑρίσκεται σ’ ἕνα κύκλο πολύμορφης ὀμορφιᾶς.