Ασμάτιον (Παπαρρηγόπουλος 3)
| Ασμάτιον Συγγραφέας: |
Γαλήνιος εθαύμαζον ανά την παραλίαν
Την της θαλάσσης σιωπήν. Το γαλανόν της όμμα
Εικόνιζε τον ουρανόν επάνω με μαγείαν,
Όστις εταλαντεύετο εις το υγρόν του στρώμα.
Ήτο νεκρά η θάλασσα· και όμως χθες ακόμα
Έζη, η μάλλον έσπαιρεν υπό την τρικυμίαν,
Αλλ' ήδη είναι άφωνον το αχανές της στόμα
Και έχει την ανέκφραστον του τάφου ηρεμίαν.
Και ήμην ήρεμος, καθώς η θάλασσα εκείνη,
Μίαν στιγμήν, και έπειτα διηνεκώς οδύνη,
Ναυάγια και ωρυγή·
Αλλοίμονον! εν τη ζωή η μοίρα δεν αφίνει
Ή σάλον, ον εκτρέφουσι διηνεκώς οι θρήνοι,
Ή θάνατον εν τη σιγή.