Ασμάτιον (Παπαρρηγόπουλος 1)
| Ασμάτιον Συγγραφέας: |
Τι θέλεις, άσμα μου γλυκύ;
Εν τη ψυχή μου κατοικεί
Το πένθος πλέον μόνον,
Αφ’ ότου είδον ότ' η γη
Είναι ακένωτος πηγή
Των στεναγμών, των πόνων.
Αφ’ ότου είδον η χαρά
Ότ’ είναι λέξις ηχηρά
Χωρίς τινος εννοίας.
Αφ’ ότου έσβεσεν οικτρώς
Αι πρώην θάλλουσαι φαιδρώς
Ελπίδες της καρδίας.
Αφ’ ότου έχουν μαρανθή
Του βίου τάνθη και ανθεί
Έν μόνον, λάθρα θάλλον,
Ω! δεν το ψάλλω, σιωπώ·
Τίς οίδεν, όταν το ειπώ,
Αν δεν εκπέση σφάλλον.