Αργυρόκουπα
| Ἀργυρόκουπα Συγγραφέας: |
| Τα έργα του Λορέντσου Μαβίλη (1922) |
Κρουσταλλένιο, διάφανο, γεμάτο
Ἀπ’ ἄδολο κρασὶ ποῦ πορφυρίζει,
Μὲ κούνημα θερμό, μ’ αἴστημα ἀκράτο
Ἕνα φτωχὸ ποτῆρι σ’ ἀντικρύζει,
Σὲ λαχταράει, σὲ γγίζει· μὰ τ’ ἀφράτο
Πιοτὸ σὰν αἷμα χύνεται, σκορπίζει,
Καὶ τὸ ποτῆρι μένει ἄδειο ὣς τὸν πάτο
Γιατὶ τὸ σκούντημά σου τὸ τσακίζει.
Μὰ σὺ στέκεις ἀτάραχη καὶ κρύα,
Ἀργυρόκουπα, πλούσια ἱστορισμένη,
Μὲ τὴν περήφανή σου θεωρία.
Εἶσαι νὰ σ’ ἀγαποῦν συνηθισμένη·
Στὴν πικρὴ τῆς ζωῆς χαροκοπία
Δὲ δείχνεις μὲ τί σ’ ἔχουν γεμισμένη.
ΝΟΕΜΒ. 96