Απόσπασμα εκ του τυφλού Χορμοβίτου
| Απόσπασμα εκ του τυφλού Χορμοβίτου Συγγραφέας: |
…................................................................................
Κι' απόψε πάλαι νηστικός!... κι' ἀπόψε χωρὶς δεῖπνο,
Δημήτρη μου, στὸν ὕπνο!...
Ἄλλα κοιμῶνται σ' ἀγκαλιαῖς, σὲ δροσερὰ στρωσίδια
τὰ παραστέκουν ὄνειρα, μοσχοβολιαῖς, παιδί μου,
καὶ σὺ τὸ μαῦρο σέπεσαι γυμνὸ μὲς στὰ ξεσκλίδια
καὶ μόνη σου ἔχεις συντροφιὰ τὴ στεῖρα τὴν εὐχή μου.
Οὔτε ποὺ βρέθηκε γιὰ μᾶς σ' ὅλην αὐτὴν τὴν πλάση
ἕνα παληὸ καταχυτὸ καὶ δυὸ ρονιαῖς κατῶγι,
μιὰ καταρρήχωση τυφλὴ νὰ κρύψῃ, νὰ σκεπάσῃ
τὴ φτώχια, ποὺ μᾶς τρώγει!...
Πόσα παιδάκια ἐπλάγιασαν ἀπόψε σὰν ἐσένα,
Δημήτρη, εὐτυχισμένα!
Εἶν' αὔριο πρωτομαγιά, θὰ σηκωθοῦν πρὶν φέξῃ
σὰ χελιδόνια ἀπ' τὴ φωλιά, θ' ἀφήσουν τὸ κρεββάτι
καὶ μὲ τραγούδια, μὲ χαραῖς, καθὲνα τους θὰ τρέξῃ
νὰ στολιστῇ μὲ λούλουδα, να πιῇ στὸ νεροκράτη.
Γιὰ σὲ δὲν ἔρχετ' ἄνοιξη! Φτωχά, τυραγνισμένα
θὰ τρῶς τὰ νειῶτά σου μ' ἐμὲ γυρμένο στὰ πεζούλια
κι' ὀνείρατα στὸν ὕπνο σου μελανοφορεμένα
θὰ βλέπῃς νυχτοπούλια.
Κι' ἐγὼ νἆμαι θεότυφλος! Καὶ νἄχω ἀντὶ γι' ἀχτίδαις
στὰ μάτια νυχτερίδες!
Σβυσμένο φῶς στὸν ἅδη μου σ' ἐπῆρα λυχνοστάτη
καὶ κρεμασμένος σέρνομαι στὸν ἄχαρο λαιμό σου,
μελανιασμένο σύγνεφο στὴν ἔρμη σου τὴν πλάτη
μέρα καὶ νύχτα ζωντανὸ σκοτάδι στὸ πλευρό σου!
Ὤ! νὰ σκορποῦσε μιὰ στιγμή, Δημήτρη, ἡ καταχνιά μου,
νὰ γλυκοχαραζε γιὰ μὲ στὰ χείλη σου ἡ αὐγοῦλα!
Ὤ! νἄβλεπα στὴν ὄψη σου τὴν πρώτη λεβεντιά μου,
τὴ μαύρη σου μανοῦλα!
Ὅποιος διαβάτης ἀπ' ἐδῶ ἐλεημοσύνη ἁπλώσῃ
στὸ χέρι σου νὰ δώσῃ
γιὰ μὲ τὸ διακονιάρη σου, σκύφτει κρυφὰ σιμά μου
τὴν εὐμορφιά σου νὰ μοῦ πῇ. Κ' ἐγώ, γλυκὸ παιδί μου,
ἐγώ, πατέρας, τήκομαι, ραγίζετ' ἡ καρδιά μου,
ποὺ οἱ ξένοι κλέφτουν ἄθελα χαρὰ ποὖναι δική μου.
Στὸν κόσμο σ' εἶδα μιὰν αὐγὴ, στὸν οὐρανό μου ἀστέρι,
στὸν ἔρημό μου τὸ γιαλὸ μονάκριβη ἁρμυρήθρα,
βυζασταροῦδι γαλανό, δροσᾶτο σὰν τὴ φτέρη,
ξανθὸ σὰν τὴν κερήθρα.
…...................................