Αισώπου Μύθοι/Αλιεύς και σμαρίς

Αἰσώπου Μῦθοι Ἁλιεὺς καὶ σμαρίς

Ἁλιεὺς τὸ δίκτυον χαλάσας ἐν τῇ θαλάσσῃ ἀνήνεγκε σμαρίδα. Σμικρὰ δὲ οὖσα ἱκέτευεν αὐτὸν νῦν μὲν μὴ λαβεῖν αὐτήν, ἀλλ’ ἐᾶσαι, διὰ τὸ σμικρὰν τυγχάνειν. «Ἀλλ’ ὅταν αὐξυνθῶ καὶ μεγάλη, φησί, γένωμαι, συλλαβεῖν με δυνήσῃ, ἐπεὶ καὶ εἰς μείζονά σοι ὠφέλειαν ἔσομαι.» Καὶ ὁ ἁλιεὺς εἶπεν· «Ἀλλ’ ἔγωγε ἄνους ἂν εἴην, εἰ τὸ ἐν χερσὶ παρεὶς κέρδος, κἂν σμικρὸν ᾖ, τὸ προσδοκώμενον, κἂν μέγα ὑπάρχῃ, ἐλπίζοιμι.»

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι ἀλόγιστος ἂν εἴη ὁ δι’ ἐλπίδα μείζονος τὰ ἐν χερσὶν ἀφεὶς σμικρὰ ὄντα.

Στα νέα Ελληνικά

Ένας ψαράς έριξε το δίχτυ και έβγαλε από τη θάλασσα μια μαρίδα. Ούσα μικρή τον ικέτευε να μην την πάρει τώρα, αλλά να την αφήσει, μια που τύχαινε να είναι μικρή. «Αλλά, όταν αυξήσω τον όγκο μου και γίνω μεγάλη, είπε, θα μπορείς να με πιάσεις, αφού θα σου είμαι και περισσότερο ωφέλιμη». Και ο ψαράς είπε: «Αλλά εγώ βέβαια θα ήμουν ανόητος, αν άφηνα το κέρδος που έχω στο χέρι, έστω κι αν ήταν μικρό, ελπίζοντας για ένα μεγαλύτερο που δεν υπάρχει»