Αισώπου Μύθοι/Αετός τοξευθείς

Αἰσώπου Μῦθοι Ἀετὸς τοξευθείς

Ὑπεράνωθεν πέτρας ἀετὸς ἐκαθέζετο λαγωοὺς θηρεῦσαι ζητῶν. Τοῦτον δέ τις ἔβαλε τοξεύσας, καὶ τὸ μὲν βέλος ἔσω εἰσῆλθεν· ἡ δὲ γλυφὶς σὺν τοῖς πτεροῖς πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν εἱστήκει. Ὁ δὲ ἰδὼν ἔφη· «Καὶ τοῦτό μοι ἑτέρα λύπη, τὸ τοῖς ἐμοῖς πτεροῖς ἀποθνῄσκειν.»

Ὅτι τὸ κέντρον τῆς λύπης δεινότερόν ἐστιν, ὅταν τις ἐκ τῶν οἰκείων κινδυνεύσῃ.

Στα νέα Ελληνικά

Πάνω από μία πέτρα καθόταν ένας αετός αναζητώντας να κυνηγήσει λαγούς. Ένας κυνηγός του έριξε ένα βέλος, η μύτη του οποίου διαπέρασε τον αετο, η δε γλυφίδα μαζί με τα φτερά στάθηκε μπροστά στα μάτια του. Βλέποντας αυτό ο αετός είπε: «Η μεγαλύτερη λύπη είναι για μένα το ότι πεθαίνω από τα ίδια μου τα φτερά».

(Ο λόγος δηλώνει) ότι ο πόνος της λύπης είναι δυνατότερος, όταν κάποιος κινδυνεύσει από τους οικείους του.