Αισώπου Μύθοι/Αετός και κάνθαρος

Αἰσώπου Μῦθοι Ἀετὸς καὶ κάνθαρος

Ἀετὸς λαγωὸν ἐδίωκεν· ὁ δὲ ἐν ἐρημίᾳ τῶν βοηθησόντων ὑπάρχων, ὅν μόνον ὁ καιρὸς παρέσχε, κάνθαρον ἰδών, τοῦτον ἱκέτευεν. Ὁ δὲ παραθαρσύνας αὐτόν, ὡς ἐγγὺς ἐλθόντα τὸν ἀετὸν ἐθεάσατο, παρεκάλει μὴ ἀπάγειν αὐτοῦ τὸν ἱκέτην. Κἀκεῖνος ὑπεριδὼν τὴν μικρότητα ἐν ὄψει τοῦ κανθάρου τὸν λαγωὸν κατεθοινήσατο. Ὁ δὲ ἀπ’ ἐκείνου μνησικακῶν διετέλει παρατηρούμενος τοῦ ἀετοῦ τὰς καλιὰς καί, εἴ ποτε ἐκεῖνος ἔτικτε, μετάρσιος αἰρόμενος ἐκύλιε τὰ ὠὰ καὶ κατέασσε, μέχρις οὗ πανταχόθεν ἐλαυνόμενος ὁ ἀετὸς ἐπὶ τὸν Δία κατέφυγεν (ἔστι δὲ τοῦ Διὸς ἱερὸς ὁ ὄρνις), καὶ αὐτοῦ ἐδεήθη τόπον αὐτῷ πρὸς νεοττοποιίαν ἀσφαλῆ παρασχεῖν. Τοῦ δὲ Διὸς ἐν τοῖς ἑαυτοῦ κόλποις τίκτειν ἐπιτρέψαντος αὐτῷ, ὁ κάνθαρος τοῦτο ἑωρακώς, κόπρου σφαῖραν ποιήσας, ἀνέπτη καὶ γενόμενος κατὰ τοὺς τοῦ Διὸς κόλπους ἐνταῦθα καθῆκεν. Ὁ δὲ Ζεὺς ἀποσείσασθαι τὴν κόπρον βουλόμενος, ὡς διανέστη, ἔλαθεν τὰ ὠὰ ἀπορρίψας. Ἀπ’ ἐκείνου τέ φασι περὶ ὄν καιρὸν οἱ κάνθαροι γίγνονται μὴ νεοττεύειν τοὺς ἀετούς.

Ὁ λόγος διδάσκει μηδενὸς καταφρονεῖν λογιζομένους ὅτι οὐδεὶς οὕτως ἐστὶν ἀδύνατος ὡς προπηλακισθεὶς μὴ δύνασθαί ποτε ἑαυτὸν ἐκδικῆσαι.

Στα νέα Ελληνικά

Ένας αετός καταδίωκε έναν λαγό. Ο δε λαγός, αφού δεν υπήρχε στην ερημιά κάποιος να τον βοηθήσει, είδε ένα σκαθάρι και το ικέτευε (να τον βοηθήσει). Το σκαθάρι, ενθαρρύνοντας τον λαγό, όταν είδε να πλησιάζει κοντά ο αετός, τον παρακάλεσε να μην αρπάξει τον ικέτη του. Εκείνος όμως, περιφρονώντας την μικρή όψη του σκαθαριού, θανάτωσε τον λαγό. Το δε σκαθάρι από εκείνο το συμβάν έτρεφε μνησικακία για τον αετό και, παρατηρώντας την φωλιά του, όποτε εκείνος γεννούσε αυγά, αυτό τα ανασήκωνε, τα κυλούσε και τα κατέστρεφε. Ώσπου ο αετός, αφού πήγε σε κάθε σημείο (και δεν κατάφερε να γλιτώσει τα αυγά του από το σκαθάρι), κατέφυγε στον Δία - ο αετός είναι άλλωστε ιερό πτηνό του θεού - και τον παρακάλεσε να του παράσχει έναν τόπο για ασφαλή νεοσσοποιία. Ο Δίας επέτρεψε στον αετό να αφήσει τα αυγά στην αγκαλιά του αλλά το σκαθάρι το είδε, έφτιαξε μία σφαίρα από κοπριά και την έριξε στην αγκαλιά του Δία, ο οποίος θέλοντας να πετάξει από πάνω του την κοπριά, πέταξε και τα αυγά του αετού. Από εκείνο το συμβάν, οι αετοί δεν γεννούν τα αυγά τους στην εποχή των σκαθαριών.

Ο λόγος διδάσκει ότι δεν πρέπει να περιφρονούμε κάποιον, νομίζοντας ότι επειδή είναι αδύνατος, δεν θα μπορέσει ποτέ να εκδικηθεί.