Αγκάλεσμα
| ←Αηδόνι | Αγκάλεσμα Συγγραφέας: |
Γεράματα→ |
| Από τα Λυρικά→ από τις εκδόσεις Ευαγ. Καμηνάρη, Βιέννη, 1811 |
Αφροδίτη μου, Κυρία,
ιλαρότατη θεά,
του υιού σου την κακία
όλ΄ η γη καταβοά.
Τι τον έδωσε δοξάρι,
τι σαΐτες φλογερές;
τι αδάμαστο κοντάρι
και φαρέτρες τρομερές;
Να, ιδέ αυτό το στήθος
οπού πλέον το πικρό
με των σαϊτιών το πλήθος
το κατάντησε νεκρό.
Τούτο φρόνιμο το κρίνεις;
τάχα κάμωμα καλό;
αχαλίνωτο ν΄αφήνεις
το παιδί σου το τρελό;
Διατί δεν το παιδεύεις
σαν μητέρ΄ αληθινά,
μόνον όλο το χαϊδεύεις
το τυφλό παντοτινά;
Ή λοιπόν τον σωφρονίζεις
τον εχθρόν μας τον κοινόν,
ή, θεά μου, αν ορίζεις,
να κλαυθώ στον ουρανόν.